Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/4512-1-345/15-2/IL
z 2 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2015 r. (data wpływu 21 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów ‒ jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne oraz zdarzenia przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) zajmuje się produkcją komponentów do samochodów osobowych oraz ich sprzedażą na rzecz koncernów samochodowych z siedzibą na terytorium UE (poza terytorium Polski), zarejestrowanych dla celów podatku VAT UE (dalej: nabywcy UE). Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT), zarejestrowanym dla celów VAT również dla transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Każdy z nabywców UE posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla danego nabywcy UE, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który podawany jest na wystawianych fakturach WDT.

Spółka dokonując sprzedaży komponentów na rzecz nabywców z UE, rozpoznaje wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (dalej: WDT). WDT na rzecz nabywców UE odbywają się zgodnie z regułą EXW (Incoterms 2010), w związku z tym nabywca (a dokładniej określając, działający na jego zlecenie przewoźnik) odbiera komponenty w zakładzie Wnioskodawcy.

Spółka, zgodnie z art. 106d ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), zawarła/zawrze w przyszłości z niektórymi nabywcami UE umowy o „samofakturowaniu” WDT przez nabywcę UE (dalej: Umowa). Umowy określają/będą określać procedurę zatwierdzania przez Spółkę faktur wystawionych przez nabywcę UE w trybie „samofakturowania” (dalej: „samofaktury”).

W celu zapewnienia możliwości zastosowania stawki 0% dla transakcji WDT na rzecz nabywców UE, Spółka posiada oraz gromadzi następujące dowody, potwierdzające że komponenty będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywców UE:

Przypadek nr 1

1. „Samofaktury” wystawione przez nabywców UE wraz z wyszczególnieniem poszczególnych sztuk ładunku.
2. Dokumenty przewozowe nadania (transport zlecony jest przewoźnikowi/spedytorowi) bez podpisu nabywców UE, w treści których wskazany jest m.in.:
   1. odbiorca towarów ‒ jest nim dany nabywca UE z siedzibą w innym państwie członkowskim niż terytorium kraju, wskazany na fakturze sprzedaży,
   2. miejsce dostawy na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska,
   3. podpis (i stempel) przewoźnika (spedytora lub kuriera), któremu zlecono transport.
3. Umowa ‒ zgodnie z zapisem Umowy komponenty będące przedmiotem WDT są/będą zawsze dostarczane do miejsca wskazanego w Umowie, znajdującego się w państwie członkowskim UE innym niż Polska. Wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą być niezwłocznie zgłoszone Spółce przez nabywców UE (np. zgłoszenie Spółce, że dana partia komponentów nie dotarła do fabryki nabywców UE wskazanej w Umowie lub została dostarczona w inne miejsce).
   
   

Przypadek nr 2

1. „Samofaktury” wystawiane przez nabywców UE/faktury WDT wystawione przez Spółkę, wraz z wyszczególnieniem poszczególnych sztuk ładunku.
2. Dokumenty przewozowe nadania (transport zlecany jest przez nabywcę przewoźnikowi/ spedytorowi) bez podpisu nabywców UE, w treści których wskazany jest m.in.:
   1. odbiorca towarów ‒ jest nim dany nabywca UE z siedzibą w innym państwie członkowskim niż terytorium kraju, wskazany na fakturze sprzedaży;
   2. miejsce dostawy na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska;
   3. podpis (i stempel) przewoźnika (spedytora lub kuriera), któremu zlecono transport.
3. Potwierdzenia płatności ‒ zgodnie z ustaleniami dokonanymi między Wnioskodawcą a nabywcami UE, płatności za komponenty będące przedmiotem WDT uiszczane są przez nabywców UE po otrzymaniu tych komponentów w miejscu znajdującym się na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym (w odniesieniu do zrealizowanych dostaw) oraz zdarzeniu przyszłym (w odniesieniu do dostaw przyszłych) zgromadzone przez Spółkę dokumenty wskazane w Przypadku nr 1 można uznać za dowody świadczące o tym, że komponenty będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywców UE na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska, a zatem Spółka na podstawie tych dowodów jest uprawniona do zastosowania stawki VAT 0% dla WDT?
2. Czy w przedstawionym stanie faktycznym (w odniesieniu do zrealizowanych dostaw) oraz zdarzeniu przyszłym (w odniesieniu do dostaw przyszłych) zgromadzone przez Spółkę dokumenty wskazane w Przypadku nr 2 można uznać za dowody świadczące o tym, że komponenty będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywców UE na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska, a zatem Spółka na podstawie tych dowodów jest uprawniona do zastosowania stawki VAT 0% dla WDT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym (w odniesieniu do zrealizowanych dostaw) oraz zdarzeniu przyszłym (w odniesieniu do dostaw przyszłych) zgromadzone przez Spółkę dokumenty wskazane w Przypadku nr 1 można uznać za dowody świadczące o tym, że komponenty będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywców UE na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska, a zatem Spółka na podstawie tych dowodów jest uprawniona do zastosowania stawki VAT 0% dla WDT.
2. W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym (w odniesieniu do zrealizowanych dostaw) oraz zdarzeniu przyszłym (w odniesieniu do dostaw przyszłych) zgromadzone przez Spółkę dokumenty wskazane w Przypadku nr 2 można uznać za dowody świadczące o tym, że komponenty będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywców UE na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska, a zatem Spółka na podstawie tych dowodów jest uprawniona do zastosowania stawki VAT 0% dla WDT.
   
   

Uzasadnienie

Stosownie do art. 42 ust. 1 ww. ustawy o VAT, WDT podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
   
   

Nie ma wątpliwości, iż zawarty w przepisie art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT warunek stosowania stawki 0% dla transakcji WDT jest przez Spółkę spełniony. Dokonuje/będzie dokonywać bowiem dostaw na rzecz nabywców UE posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez dane państwo członkowskie UE. Informacja o własnym numerze jak i numerze identyfikacyjnym dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nabywców UE, umieszczana jest każdorazowo na fakturze potwierdzającej dokonanie WDT.

Odnosząc się zaś do warunku zawartego w regulacji art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT należy stwierdzić, iż w przypadku Spółki analizie podlegać będą przepisy art. 42 ust. 3 oraz 11 ustawy o VAT, określające dokumenty, które stanowią dowód wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do ich nabywców UE.

Tymi dowodami, zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

• dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju ‒ w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi);
• specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.
  
  

Przepis art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT należy rozpatrywać łącznie z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. W świetle art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

• korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
• dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
• dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny ‒ dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
• dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
  
  

Zdaniem Spółki, dokumenty z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT mają charakter dokumentów podstawowych, natomiast dokumenty określone w ust. 11 mają charakter tzw. dokumentów pomocniczych, które mogą potwierdzać dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jeżeli podatnik nie posiada wszystkich dokumentów określonych w ust. 3 lub jeżeli nie potwierdzają one jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Należy podkreślić, iż katalog dokumentów tzw. pomocniczych ma charakter otwarty, co oznacza, iż Wnioskodawca ma prawo potwierdzać fakt dokonania dostawy na rzecz podatnika w innym państwie członkowskim również innymi niż wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT dokumentami.

Powyższe stanowisko Spółki znalazło potwierdzenie w uchwale 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2011 r. (sygn. akt I FPS 1/10), zgodnie z którą: „przy uwzględnieniu dokładnej analizy gramatycznej powyższych przepisów można stwierdzić, że dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 4 u.p.t.u., nie mają charakteru bezwzględnie obligatoryjnych, lecz jedynie dowodów względnie obowiązkowych, co oznacza, że podatnik powinien co do zasady nimi dysponować, lecz w przypadku ich braku lub braku pewnych danych na dokumentach wymaganych tymi przepisami ‒ co czyni je niepełnowartościowymi dowodami w zakresie wykazania dowodzonej okoliczności może ona zostać udowodniona również innymi dowodami, określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy”.

Jak wynika z cytowanej powyżej uchwały NSA uznał, iż dla zastosowania stawki 0% przy WDT „wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”.

Zatem Spółka w celu udokumentowania dokonania WDT może posługiwać się wszelkimi posiadanymi dowodami, pod warunkiem, że mają one formę dokumentu.

Odmienny pogląd byłby sprzeczny z zasadą neutralności VAT ‒ na którą szczególną uwagę zwraca TSUE w wyrokach:

• w sprawie C-409/04 (Teleos plc i in. przeciwko Commissioners of Customs Excise);
• w sprawie C-146/05 (Albert Collee przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn).
  
  

Z przytoczonych spraw wynika bowiem, że warunki stosowania zwolnienia podatkowego przy WDT (w Polsce stawka 0%) określa ustawodawstwo wewnętrzne państw Wspólnoty, jednakże o warunki te nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne dla prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych, a w szczególności nie mogą godzić w zasadę neutralności podatkowej, zwłaszcza gdy fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny.

Z wyroków tych wynika, iż w ostatecznym rozrachunku istotne jest potwierdzenie (uwiarygodnienie) faktu dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej.

Analiza dokumentacji zgromadzonej przez Spółkę

W ocenie Spółki, zarówno w Przypadku nr 1, jak i w Przypadku nr 2, zawarty w przepisie art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT warunek stosowania stawki 0% dla transakcji WDT jest przez Spółkę spełniony. Spółka bowiem posiada/będzie posiadała przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywców UE na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Przypadek nr 1

Odnosząc się do katalogu dokumentów gromadzonych przez Wnioskodawcę w Przypadku nr 1 należy uznać, że następujące dokumenty:

1. „Samofaktury” wystawiane przez nabywców UE wraz z wyszczególnieniem poszczególnych sztuk ładunku;
2. Dokumenty przewozowe nadania (bez podpisu nabywców UE), które w momencie ich wydania nie będą potwierdzać dostarczenia towarów do miejsca przeznaczenia, mimo to wyraźnie wskazują, że towar został nadany i została rozpoczęta procedura wysyłki;
3. Umowa, na podstawie której strony zgodnie uznają, że miejscem dostawy zawsze jest/będzie miejsce wskazane w Umowie na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska i wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą być zgłaszane Spółce (np. zgłoszenie Spółce, że dana partia komponentów nie dotarła do fabryki nabywcy UE wskazanej w Umowie)

̶ łącznie potwierdzają, iż komponenty będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywców UE na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Powyższa konkluzja wynika z analizy poszczególnych dokumentów:

1. „Samofaktury” wystawiane przez danego nabywcę UE wraz z wyszczególnieniem poszczególnych sztuk ładunku.

„Samofaktury” wystawiane przez danego nabywcę UE stanowią potwierdzenie dokonania transakcji WDT oraz zawierają specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, wobec tego Spółka posiada jeden z dowodów wskazanych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT ‒ zgodnie z przytaczaną już uchwałą NSA z dnia 11 października 2011 r. (sygn. akt I FPS 1/10) „wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów (…)”.

2. Dokumenty przewozowe nadania (bez podpisu nabywców UE).

Z dokumentów nadania, jakie otrzymuje Spółka wynika, że komponenty zostały przejęte przez przewoźnika. Na podstawie tych dokumentów można przypuszczać, że komponenty zostaną przewiezione do nabywców UE, a przewoźnik zachowa należytą staranności przy transporcie tych komponentów. Na przewoźniku bowiem spoczywa odpowiedzialność za dostarczenie przesyłki nabywcom UE ̶ odpowiedzialność za zaginięcie towaru, uszkodzenie, opóźnienie dostawy.

W związku z tym, w ocenie Spółki:

• dokumenty nadania niezbicie potwierdzają, że została rozpoczęta procedura wysyłki komponentów;
• z dużą pewnością można stwierdzić, że wskazane komponenty zostaną dostarczone do nabywców UE.
  
  

3. Umowa.

W porozumieniu z nabywcami UE, Spółka zawarła/zawrze Umowy, na podstawie których:

• komponenty będące przedmiotem WDT są/będą zawsze dostarczane do miejsca wskazanego w Umowie, znajdującego się w państwie członkowskim UE innym niż Polska i nie jest możliwe dostarczenie komponentów w inne miejsce niż to wskazane w Umowie;
• wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą być niezwłocznie zgłoszone Spółce przez nabywców UE (np. zgłoszenie Spółce, że dana partia komponentów nie dotarła do fabryk nabywców UE wskazanych w Umowie).
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka pragnie podkreślić, że zgodnie z postanowieniami Umowy nabywcy UE będą zobowiązani do zgłoszenia Spółce faktu, że dana partia komponentów nie została dostarczona do miejsca wskazanego w Umowie. W związku z tym należy uznać, że w sytuacji gdy:

• Spółka nie otrzymuje od nabywców UE żadnej informacji, że dana partia komponentów nie została dostarczona do miejsca wskazanego w Umowie, znajdującego się w państwie członkowskim UE innym niż Polska;
• Spółka na podstawie Umowy może przyjąć i uznać za pewnik, że dana partia komponentów została dostarczona do nabywców UE.
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka pragnie jeszcze raz zaznaczyć, że wskazany zestaw dokumentów w Przypadku nr 1, łącznie potwierdza, iż komponenty będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywców UE na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Przypadek nr 2

Odnosząc się do katalogu dokumentów gromadzonych przez Wnioskodawcę w Przypadku nr 2 należy uznać, że następujące dokumenty:

1. „Samofaktury” wystawiane przez nabywców UE/faktury WDT wystawiane przez Spółkę potwierdzające dokonanie transakcji WDT, zawierające specyfikację poszczególnych sztuk ładunku;
2. Dokumenty przewozowe nadania (bez podpisu nabywców UE), które w momencie ich wydania nie będą potwierdzać dostarczenia towarów do miejsca przeznaczenia, mimo to wyraźnie wskazują, że towar został nadany i została rozpoczęta procedura wysyłki;
3. Potwierdzenia płatności, które dowodzą, że płatności za komponenty będące przedmiotem WDT uiszczane są/będą przez nabywców UE po otrzymaniu tych komponentów w miejscu znajdującym się na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska

‒ łącznie potwierdzają, iż komponenty będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium Polski dostarczone do nabywców UE na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Powyższa konkluzja wynika z analizy poszczególnych dokumentów:

1. „Samofaktury” wystawiane przez nabywców UE/faktury WDT wystawione przez Spółkę wraz z wyszczególnieniem poszczególnych sztuk ładunku.

„Samofaktury” wystawiane przez nabywcę UE/faktury WDT wystawione przez Spółkę stanowią potwierdzenie dokonana transakcji WDT oraz zawierają specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, wobec tego posiada jeden z dowodów wskazanych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT ‒ zgodnie z przytaczaną już uchwałą NSA z dnia 11 października 2011 r. (sygn. akt I FPS 1/10) „wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów (...)”.

2. Dokumenty przewozowe nadania (bez podpisu nabywców UE).

Z dokumentów nadania, jakie otrzymuje Spółka wynika, że komponenty zostały przejęte przez przewoźnika. Na podstawie tych dokumentów można przypuszczać, że komponenty zostaną przewiezione do nabywców UE, a przewoźnik zachowa należytą staranności przy transporcie tych komponentów. Na przewoźniku bowiem spoczywa odpowiedzialność za dostarczenie przesyłki nabywców UE ‒ odpowiedzialność za zaginięcie towaru, uszkodzenie, opóźnienie dostawy.

W związku z tym, w ocenie Spółki:

• dokumenty nadania niezbicie potwierdzają, że została rozpoczęta procedura wysyłki komponentów;
• z dużą pewnością można stwierdzić, że wskazane komponenty zostaną dostarczone do nabywców UE.
  
  

3. Potwierdzenia płatności.

Zgodnie z ustaleniami dokonanymi między Spółką a nabywcami UE, płatności za komponenty będące przedmiotem WDT uiszczane są/będą przez nabywców UE po otrzymaniu tych komponentów w miejscu znajdującym się na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska.

Wobec powyższego w ocenie Spółki, zapłata za towar stanowi potwierdzenie, iż komponenty będące przedmiotem WDT są/będą dostarczane do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Otóż, zgodnie z ustaleniami, nabywcy UE dokonują zapłaty za towar dopiero po jego otrzymaniu. Dlatego należy uznać, że potwierdzenie zapłaty za komponenty przez nabywców UE jest dowodem stwierdzającym otrzymanie przez tego kontrahenta towaru na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego i tym samym dowodem na to, że towar został dostarczony do nabywców UE.

Należy przy tym dodać, że potwierdzenie płatności stanowi jednoznaczny dowód dostarczenia towarów do nabywców UE, ponieważ gdyby nie doszło do dostarczenia komponentów, nie dokonaliby zapłaty.

Powyższe potwierdza m.in. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 25 listopada 2011 r., sygn. IPPP3/443-1100/11-4/MPe, wydana w analogicznym stanie faktycznym do tego zaprezentowanego przez Spółkę:

„Reasumując, w sytuacji posiadania przez Wnioskodawcę niepodpisanego przez odbiorcę dokumentu przewozowego, wraz z kopią faktury i specyfikacją ładunku oraz potwierdzeniem zapłaty następującej po otrzymaniu towaru przez nabywcę, co wynika z zawartej między kontrahentami umowy, należy uznać, że dokumenty te wystarczająco uprawdopodobniają przemieszczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Tym samym posiadanie łącznie ww. dokumentów uprawnia Wnioskodawcę do zastosowania stawki podatku 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów”.

Podobnie uznał również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 29 sierpnia 2012 r., sygn. IBPP2/443-508/12/AB:

„Skoro w przedmiotowej sprawie, jak wynika to ze stanu faktycznego, zamówienia zawierają między innymi warunki płatności po otrzymaniu dostawy co oznacza, że odbiorcy dokonują zapłaty za towary po otrzymaniu tych towarów (tj. po fizycznym dostarczeniu towarów do danego odbiorcy w innym niż Polska kraju UE), zatem należy uznać, że okolicznościach występujących w przedmiotowej sprawie, że potwierdzenie zapłaty za dostarczony towar jest dokumentem, który w sposób wyczerpujący uzupełnia dokument przewozowy, co w powiązaniu z pozostałymi wskazanymi przez Wnioskodawcę dokumentami, pozwala przyjąć, że zostały spełnione przesłanki do uznania tak udokumentowanej transakcji za WDT i zastosowanie stawki 0%”.

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka pragnie jeszcze raz podkreślić, że wskazany zestaw dokumentów w Przypadku nr 2, łącznie potwierdza, iż komponenty będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywców UE na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych oraz zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
• zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Tut. Organ informuje, że powołany przez Spółkę art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) obowiązuje w brzmieniu: wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.