2015.12.08 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4514-387/15/ASz
z 8 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) − Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 września 2015 r. (data wpływu do Organu − 24 września 2015 r.), uzupełnionym 13 i 23 października 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy przelewu wierzytelności − jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2015 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy przelewu wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G.) jest osobą prawną, funduszem inwestycyjnym zamkniętym niestandaryzowanym funduszem sekurytyzacyjnym, działającym zgodnie z przepisami ustawy o funduszach inwestycyjnych z dnia 27 maja 2004 r. (Dz.U. z 2014 r., poz. 157).

Fundusz jest reprezentowany i zarządzany przez Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych („TFI”), które z mocy prawa jest organem Funduszu.

Przedmiotem działalności Funduszu jest lokowanie środków pieniężnych zebranych w drodze proponowania nabycia certyfikatów inwestycyjnych w określone wierzytelności, papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego oraz inne prawa majątkowe.

Zakres działania Funduszu wynika wprost z regulacji ustawowych, m.in. z art. 187 ust. 3 ustawy o funduszach inwestycyjnych, zgodnie z którym fundusz sekurytyzacyjny obowiązany jest lokować przynajmniej 75% wartości swoich aktywów w określone wierzytelności, papiery wartościowe inkorporujące wierzytelności pieniężne i prawa do świadczeń z tytułu określonych wierzytelności. Dodatkowo Fundusz, jako fundusz sekurytyzacyjny może lokować aktywa w dłużne papiery wartościowe, jednostki uczestnictwa funduszy rynku pieniężnego, depozyty w bankach krajowych lub instytucjach kredytowych oraz instrumenty rynku pieniężnego.

W ramach prowadzonej działalności Fundusz planuje zawrzeć z podmiotem prawa polskiego działającym w sektorze finansowym („Bankiem”) umowę sekurytyzacji, której przedmiotem będą wierzytelności z tytułu odszkodowania względem jednostki samorządu terytorialnego nabytych w przeszłości przez Bank, jak również własna wierzytelność odszkodowawcza Banku oparta na podstawie deliktowej związanej z nabytymi wierzytelnościami oraz prawa i obowiązki akcesoryjne wynikające z zawartych przez Bank umów nabycia wierzytelności odszkodowawczych oraz z roszczeń deliktowych Banku (łącznie „wierzytelności”) („umowa sekurytyzacji”). Zakresem sekurytyzacji objęte zostaną w szczególności wierzytelności w stosunku do jednostki samorządu terytorialnego dotyczące odszkodowania z tytułu wygaśnięcia prawa użytkowania wieczystego pewnych działek gruntu. Prawa do ww. wierzytelności zostały nabyte przez Bank w wyniku zawarcia z poprzednim wierzycielem umów sprzedaży wierzytelności (umowy sprzedaży wierzytelności z 2011 r. i 2012 r.). Z perspektywy Banku uczestnictwo w procesie sekurytyzacji zapewni usprawnienie procesu zarządzania posiadanymi aktywami oraz pozyskanie kapitału.

Decyzja o objęciu wierzytelności procesem sekurytyzacji jest wynikiem ustaleń podjętych na etapie procesu zmiany dotychczasowej struktury właścicielskiej Banku związanej ze zbyciem większościowego pakietu akcji Banku posiadanych przez aktualnego akcjonariusza większościowego Banku na rzecz nowego inwestora. Jednym z uzgodnień dokonanych pomiędzy dotychczasowym właścicielem Banku a inwestorem dokonującym nabycia akcji Banku, było zobowiązanie stron do przeniesienia przedmiotowych Wierzytelności na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego w dniu finalizacji procesu nabycia akcji Banku.

W ramach realizacji umowy sekurytyzacji, Bank jako inicjator dokona przelewu na Fundusz wierzytelności. Przelew wierzytelności dokonany na podstawie zawartej umowy sekurytyzacji nastąpi w trybie art. 509 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121),

W związku z realizacją procesu sekurytyzacji oraz dokonaniem na jej podstawie przelewu wierzytelności, Bank otrzyma od Funduszu ustalone wynagrodzenie, którego kwota będzie uwarunkowana wartością sekurytyzowanych wierzytelności. Zapłata wynagrodzenia na rzecz Banku zostanie dokonana m.in. z wykorzystaniem instytucji przekazu zdefiniowanej w art. 9211 Kodeksu cywilnego. W wyniku złożonego przez Fundusz oświadczenia bądź zawartej przez Fundusz umowy lub umów, środki pieniężne zostaną przekazane na rzecz Banku przez podmiot trzeci. W takim przypadku, zobowiązanie Funduszu wobec Banku zostanie uregulowane a transfer wierzytelności skutecznie dokonany, mimo iż podmiotem dokonującym fizycznej wypłaty środków pieniężnych (z tytułu przeniesienia na rzecz Funduszu praw do sekurytyzowanych wierzytelności) nie będzie bezpośrednio Fundusz.

Dodatkowo, Bank jako beneficjent realizowanego przez Fundusz procesu zostanie zobowiązany do poniesienia określonych przez strony kosztów transakcyjnych.

Przedmiotem sekurytyzacji będą wierzytelności banku, dlatego kształt oraz forma całego procesu sekurytyzacji będzie uwarunkowana nie tylko regulacjami zawartymi w ustawie o funduszach inwestycyjnych, ale również przepisami prawa bankowego. Charakter przyszłej transakcji jako procesu sekurytyzacji realizowanego z udziałem funduszu będzie uwarunkowany kategorią uczestniczących w niej stron (Fundusz, inwestorzy Funduszu, Bank jako zbywca wierzytelności) oraz zakresem dokonanych w jej ramach czynności prawnych (m.in. nabyciem w drodze przelewu wierzytelności, emisją certyfikatów inwestycyjnych przez Fundusz).

Z ekonomicznego punktu widzenia czynność przelewu wierzytelności stanowić będzie integralny element procesu sekurytyzacji, w ramach którego w zamian za płatność zapewniającą finansowanie działalności Banku, określona pula aktywów zostanie przeniesiona na Fundusz. Wierzytelności zostaną objęte na własne ryzyko Funduszu a podstawą czynności przelewu wierzytelności (dokonanej w oparciu o art. 509 Kodeksu cywilnego) będzie umowa sekurytyzacji.

Mając na uwadze fakt, iż umowa sekurytyzacji nie ma charakteru umowy skodyfikowanej w przepisach Kodeksu cywilnego, transfer wierzytelności nie zostanie dokonany w trybie umowy sprzedaży, czy zamiany. W konsekwencji, czynność przelewu wierzytelności na Fundusz nie przybierze postaci jakiejkolwiek czynności wskazanej w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy transfer wierzytelności na rzecz Funduszu będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, transfer wierzytelności dokonany w ramach zawartej z Funduszem umowy sekurytyzacji nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zawarta pomiędzy Funduszem a Bankiem umowa będzie miała szczególny charakter − będzie to umowa o sekurytyzację, której zakres uregulowany został wprost w regulacjach ustawy o funduszach inwestycyjnych. Jednocześnie dokonany na rzecz Funduszu przelew Wierzytelności dokonany w ramach realizacji procesu sekurytyzacji nie będzie stanowił żadnej z czynności z katalogu czynności prawnych wskazanym w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych;
umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i
ciężarów albo zobowiązań darczyńcy:
umowy dożywocia;
umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej
spłat lub dopłat;
ustanowienie hipoteki;
ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej
służebności;
umowy depozytu nieprawidłowego;
umowy spółki.

Mając na uwadze fakt, iż w powyższej regulacji ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, opodatkowaniu podlegać będzie jedynie przelew wierzytelności, którego podstawą jest umowa sprzedaży, zamiany lub inna umowa wskazana wprost w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Umowa cesji wierzytelności uregulowana została w art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z treścią tego przepisu wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. Zatem, wykładnia powyższych regulacji prowadzi do uznania, że obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych wystąpi jeśli umowa cesji przyjęłaby postać którejkolwiek z umów wskazanych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych. Natomiast jeśli podstawą przelewu wierzytelności będą inne czynności cywilnoprawne (inne niż wymienione wprost w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych) wówczas obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych nie wystąpi.

Sytuacja tego rodzaju będzie miała miejsce w zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem niniejszego wniosku o interpretację indywidualną.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o funduszach inwestycyjnych wyłącznym przedmiotem działalności funduszy inwestycyjnych jest lokowanie środków pieniężnych zebranych w drodze publicznego, a w przypadkach określonych w ustawie również niepublicznego, proponowania nabycia jednostek uczestnictwa albo certyfikatów inwestycyjnych, w określone w ustawie papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego i inne prawa majątkowe. Szczególną formą funduszy inwestycyjnych zamkniętych są fundusze sekurytyzacyjne dokonujące emisji certyfikatów inwestycyjnych w celu zgromadzenia środków na nabycie wierzytelności, w tym wierzytelności finansowanych ze środków publicznych w rozumieniu odrębnych przepisów lub praw do świadczeń z tytułu określonych wierzytelności.

Zasadniczo, umowy sekurytyzacji identyfikowane są poprzez podmiot je zawierający, tj. fundusz sekurytyzacyjny (przesłanka podmiotowo konieczna) oraz treść świadczenia (sekurytyzacja wierzytelności dokonana w wyniku przelewu wierzytelności w zamian za zapłatę ceny). Jak wynika wprost z regulacji ustawy o funduszach inwestycyjnych sekurytyzowane wierzytelności to, zgodnie z art. 2 pkt 32 tej ustawy „wierzytelności stanowiące przedmiot lokat funduszu sekurytyzacyjnego oraz wierzytelności wyodrębnione przez inicjatora sekurytyzacji albo inny podmiot który zawarł z funduszem umowę zobowiązującą go do przekazywania funduszowi świadczeń uzyskanych w związku z tymi wierzytelnościami.”

Umowa sekurytyzacji ma zatem swoje źródło poza Kodeksem cywilnym. To regulacje ustawy o funduszach inwestycyjnych, a w odniesieniu do umów zawieranych z bankami, także regulacje wskazane w prawie bankowym prezentują wytyczne decydujące o zakresie przedmiotowym oraz kształcie tych umów. Umowy o sekurytyzację stanowią zatem swoiste i odrębne umowy nazwane, które nie zostały wymienione w katalogu z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i nie mogą być utożsamiane z żadną ze wskazanych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych umów nazwanych regulowanych przepisami Kodeksu cywilnego.

Sekurytyzacja stanowi szczególny rodzaj instrumentu pozwalającego na wcześniejsze otrzymanie przez jego inicjatora środków finansowych, zainwestowanych w transferowane na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego bądź spółki specjalnego przeznaczenia wierzytelności. Jest to złożony, wieloetapowy proces, którego istota sprowadza się do zapewnienia finansowania poprzez emisję papierów wartościowych. W wyniku sekurytyzacji dochodzi do przekształcenia niepłynnych aktywów inicjatora sekurytyzacji (np. wierzytelności) na papiery wartościowe, które mogą być przedmiotem obrotu. Poprzez emisję certyfikatów inwestycyjnych Fundusz pozyska środki finansowe, które stanowić będą wynagrodzenie za przeniesione na rzecz Funduszu wierzytelności. Na skutek wszczęcia przez Fundusz szczególnej procedury, objęcia procesem sekurytyzacji wierzytelności odszkodowawczej oraz dokonania przez Fundusz emisji certyfikatów inwestycyjnych. Bank otrzyma środki pieniężne, które wykorzysta w swojej bieżącej działalności.

W analizowanym stanie faktycznym stroną zawartej przez Bank umowy będzie podmiot kwalifikowany jako fundusz sekurytyzacyjny, natomiast przedmiotem umowy będą posiadane przez Bank wierzytelności. W rezultacie, dokonany na rzecz Funduszu transfer wierzytelności nie będzie stanowił realizacji umowy sprzedaży, zamiany ani jakiejkolwiek innej czynności prawnej wskazanej w katalogu czynności objętych obowiązkiem w podatku od czynności cywilnoprawnych. Podstawą cesji wierzytelności będzie bowiem umowa sekurytyzacji, nie zaś czynność prawna wskazana w zamkniętym katalogu czynności objętych obowiązkiem w podatku od czynności cywilnoprawnych. Jednocześnie, przyjęta przez strony forma wzajemnych rozliczeń (m.in. z wykorzystaniem instytucji przekazu), pozostanie bez wpływu na powyższą kwalifikację transferu wierzytelności. W rezultacie, zawarta przez Fundusz umowa oraz dokonana na jej podstawie cesja nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Należy również zauważyć, iż sama czynność cesji wierzytelności nie stanowi odrębnej, samodzielnej czynności. Transfer wierzytelności pozostaje w funkcjonalnym związku z zawarciem i realizacją przez Fundusz umowy sekurytyzacji. Z ekonomicznego punktu widzenia umowy o sekurytyzację stanowią kompleksowe usługi realizowane na rzecz podmiotów, których celem jest pozyskanie finansowania poprzez przelew na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego wierzytelności. Jednocześnie, sam transfer wierzytelności warunkuje przeprowadzenie procesu sekurytyzacji. Powyższe wynika z treści regulacji definiujących proces sekurytyzacji wskazanych w ustawie o funduszach inwestycyjnych, a w przypadku sekurytyzacji wierzytelności bankowych również z regulacji ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe (Dz.U. z 2015 r., poz. 128). Zgodnie z art. 92a ust. 1 pkt 1 prawa bankowego sekurytyzacja wierzytelności bankowych inicjowana jest poprzez zawarcie przez bank z funduszem sekurytyzacyjnym umowy przelewu wierzytelności.

Tym samym, jeśli na gruncie obowiązujących regulacji zawarta z Bankiem umowa stanowi umowę o sekurytyzację zdefiniowaną w przepisach szczególnych, wówczas realizacja przez Bank na jej podstawie czynności rozporządzającej (cesji), nie kreuje odrębnej czynności prawnej. Transfer wierzytelności będzie jednym z elementów składowych szeregu czynności dokonanych w ramach realizacji kompleksowej usług sekurytyzacji, a jego skutki podatkowe będą uwarunkowane kwalifikacją podatkową umowy zobowiązującej − umowy o sekurytyzację. Zasadniczo części składowe złożonej usługi nie mogą bowiem stanowić odrębnego przedmiotu opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Podejście wskazujące na jednolitą kwalifikację podatkową poszczególnych czynności dokonanych w ramach procesu sekurytyzacji jest również akceptowane przez składy orzekające sądów administracyjnych. Zdaniem sądów „(...) czynności podejmowane przez S. w ramach sekurytyzacji nie sprowadzają się do samego nabycia wierzytelności w ramach cesji, lecz cesja stanowi jedynie element świadczonej przez spółkę celową − szerszej (kompleksowej) usługi o charakterze finansowym związanej z nabywaniem wierzytelności oraz redystrybucją środków finansowych i ograniczeniem ryzyka nie wypłacalności dłużników” (wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2012 r., sygn. III SA/Wa 3030/11).

Należy również podkreślić, iż sama czynność transferu wierzytelności na rzecz Funduszu nie może podlegać odrębnej od umowy sekurytyzacji analizie. Instytucja przelewu wierzytelności, określona w regulacjach art. 509 Kodeksu cywilnego nie stanowi odrębnej umowy nazwanej, a jedynie określa sposób dokonania zmian podmiotowych w ramach już istniejącego stosunku zobowiązaniowego łączącego strony.

W rezultacie, sam przelew/cesję wierzytelności należy traktować jako czynność rozporządzającą, która realizowana jest w wykonaniu określonej czynności zobowiązującej, stanowiącej jej podstawę. Zgodnie z obowiązującymi regulacjami Kodeksu cywilnego, przeniesienie wierzytelności, co do zasady, może przybrać formę umowy sprzedaży, zamiany, darowizny, ale co istotne, może również zostać dokonane na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności (art. 510 Kodeksu cywilnego) − w tym m.in. na podstawie omawianej umowy sekurytyzacji.

Odnosząc powyższe do analizowanego stanu faktycznego nie budzi wątpliwości, iż dokonany przez Bank transfer wierzytelności na rzecz Funduszu nie będzie stanowił żadnej z umów wskazanych w zamkniętym katalogu art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wskazana cesja wierzytelności zostanie bowiem dokonana w ramach realizacji przez Fundusz na rzecz Banku kompleksowego procesu sekurytyzacji, którego podstawy prawne oraz zakres przedmiotowy został określony w ustawie o funduszach inwestycyjnych oraz regulacjach Prawo bankowego. Tym samym, skoro podstawą czynność przelewu wierzytelności będzie umowa sekurytyzacji (umowa nieskodyfikowana w regulacjach Kodeksu cywilnego) i jednocześnie czynność ta nie przybierze postaci jakiejkolwiek czynności wskazanej w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych, podlegający analizie transfer wierzytelności nie będzie objęty zakresem podatku od czynności cywilnoprawnych. Z perspektywy Funduszu przeniesienie praw do Wierzytelności będzie neutralne na gruncie podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawca jednocześnie zaznaczył, iż prawidłowość zaprezentowanej powyżej tezy została potwierdzona w licznych interpretacjach indywidualnych wydanych dla analogicznych do przedstawionej w niniejszym wniosku transakcji sekurytyzacji. Na potwierdzenie tego wskazał kilka interpretacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 626, ze zm.) podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
umowy dożywocia,
umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
ustanowienie hipoteki,
ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
umowy depozytu nieprawidłowego,
umowy spółki.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany umów, o których mowa w art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 cytowanej ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ww. ustawy przedmiotem opodatkowania są m.in. umowy sprzedaży rzeczy i praw majątkowych.

Zgodnie z art. 4 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży, przy umowie sprzedaży – na kupującym.

W myśl przepisu art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.) przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Przy czym stosownie do art. 555 ww. ustawy przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio m.in. do sprzedaży praw majątkowych.

Przepisy Kodeksu cywilnego regulują również instytucję przelewu (cesji) wierzytelności. Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań, prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.

Ze zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest osobą prawną, funduszem inwestycyjnym zamkniętym niestandaryzowanym funduszem sekurytyzacyjnym, działającym zgodnie z przepisami ustawy o funduszach inwestycyjnych.

W ramach prowadzonej działalności Fundusz planuje zawrzeć z podmiotem prawa polskiego działającym w sektorze finansowym (Bankiem) umowę sekurytyzacji, której przedmiotem będą wierzytelności z tytułu odszkodowania względem jednostki samorządu terytorialnego nabytych w przeszłości przez Bank, jak również własna wierzytelność odszkodowawcza Banku oparta na podstawie deliktowej związanej z nabytymi wierzytelnościami oraz prawa i obowiązki akcesoryjne wynikające z zawartych przez Bank umów nabycia wierzytelności odszkodowawczych oraz z roszczeń deliktowych Banku.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że umowa o sekurytyzację nie została wymieniona w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych zawartym w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Zatem jeżeli nie przyjmie ona charakteru żadnej z czynności w nim wymienionych – omawiane czynności dokonywane w ramach umowy o sekurytyzację nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że skoro zawarcie umowy o sekurytyzację nie zostało wymienione w ustawowym katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to tym samym czynności dokonywane w ramach tej umowy, w oparciu o uregulowania zawarte na podstawie ustawy o funduszach inwestycyjnych i ustawy Prawo bankowe, a zatem nie na podstawie Kodeksu cywilnego, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, bowiem nie mieszczą się w katalogu czynności ściśle wymienionych jako podlegające opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Zatem mająca być zawarta przez Wnioskodawcę (Fundusz Inwestycyjny) umowa o sekurytyzację oraz świadczone w jej ramach czynności nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin