Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/4510-1-250/15-2/ŁM
z 16 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 10 czerwca 2015 r. (data wpływu 16 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów − jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka X S.A. (dalej: X, Wnioskodawca) jest wielooddziałowym podmiotem gospodarczym, będącym polskim podatnikiem CIT i VAT, rozliczającym się w podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie prowadzonych ksiąg handlowych. Spółka powstała w roku 1991 r., natomiast w dniu 31.01.2014 r. połączyła się ze spółką Y S. A. (dalej: Y) w trybie połączenia przez przejęcie, przy czym spółką przejmującą było X. Obecnie 100% akcji X posiada Z S.A. Spółka jest znaczącym na rynku krajowym dostawcą soli przeznaczonej do zimowego utrzymania dróg oraz największym odbiorcą złomu miedzi w Polsce. Jest także właścicielem najnowocześniejszego w Europie Terminalu, uruchomionego w Porcie (…). Oprócz powyższego X prowadzi takie działalność w tych obszarach, w których do stycznia 2014 r. prowadziła ją spółka Y, a więc w zakresie produkcji związków renu (wykorzystywanych w technice lotniczej), kruszyw drogowych, odzysku surowców z wymurówek z pieców hutniczych oraz przetwarzania elektroodpadów (zużytego sprzętu RTV i AGD).

Prowadzenie działalności w tak wielu obszarach − wymaga ponoszenia stałych nakładów na utrzymanie należytego stanu użytkowanych budynków i budowli. W tym też celu w 2014 roku przeprowadzono:

1. prace budowlane na dzierżawionej od Z S.A. hali magazynowej budynku A w Magazynie Soli X S.A.,
2. prace budowlane w pomieszczeniach socjalnych B,
3. prace budowlane na placu składowym B.
   
   

Ich zwięzłą charakterystykę przedstawiono poniżej.

Ad. a) Prace wykonane na dzierżawionej od A i używanej w prowadzonej przez X działalności hali magazynowej i budynku A w Magazynie Soli − generalnie miały charakter odtworzeniowy. W ich ramach m.in.:

• zdemontowano stare i zamontowano nowe rynny dachowe i rury spustowe,
• zamontowano na dachu tzw. płotki śniegowe (które wiele lat temu najprawdopodobniej tam były, jednak ze względu na upływ czasu żaden ich fragment nie zachował się),
• wymieniono pokrycie szczelin dylatacyjnych ścian oporowych,
• wymieniono bramę dwuskrzydłową (zastępując ją mniejszą bramą i uzupełniając przestrzeń ponad wrotami naświetleniem z PCV),
• uzupełniono podłogę z desek,
• wymieniono drzwi stalowe do rozdzielni elektrycznej,
• wyremontowano tynki wewnętrzne, a następnie pomalowano je farbą o wysokim wskaźniku dyfuzyjnym.
  
  

Wątpliwości Spółki związane z w/w pracami wynikają przede wszystkim z faktu zastąpienia starych materiałów budowlanych nowymi, często o innych (i lepszych) parametrach, lub też innych wymiarach (rynny o innej średnicy, bramy o innych wymiarach). Powodem był przede wszystkim postęp techniczny, a także będące pochodną upływającego czasu − zmiany w katalogach ofert producentów poszczególnych materiałów budowlanych.

Ad. b) Odnośnie prac budowlanych w pomieszczeniach socjalnych B − to obejmowały one remont: szatni wraz z prysznicami, pozostałych pomieszczeń socjalnych, korytarzy i ramp oraz wymianę nieotwieralnych okien. Miały one więc charakter odtworzeniowy, jednakże w ich ramach dokonano także małej przebudowy, polegającej na:

• likwidacji jednej ze ścianek działowych w WC,
• przesunięciu jednej ścianki działowej w WC o 10 cm,
• rozebraniu dwóch ścianek działowych między prysznicami, które było zrobione z regipsów i wstawieniu kabin prysznicowych typu HPL.

Ad. c) Jeśli chodzi o prace budowlane na placu składowym B − to zgodnie z protokołem odbioru końcowego obejmowały one:

• wymianę czterech części placu składowego,
• wymianę blachy osłonowej prasy,
• wypełnienie uskoku pomiędzy wewnętrznym placem manewrowym a placem składowym,
• wykonanie wpustu ulicznego studni oraz fragmentu płyty betonowej przy prasie w obrębie placu nr IV (wpust istniał, tylko został wymieniony na nowy),
• wymianę dodatkowych fragmentów placów: betonowego przy prasie w obrębie placu nr III i z kostki betonowej przy prasie w obrębie placu nr II.
  
  

Spółka nadmienia, że wszystkie prace opisane w punkcie „c” miały charakter odtworzeniowy. Niemniej jednak − w czterech miejscach, po obydwu stronach prasy, zastosowano zamiast lanego betonu, płyty betonowe, co w odległej przyszłości umożliwi ich ewentualną wymianę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki wynikające z prac opisanych w punktach „a”, „b” i „c” będą stanowić koszty uzyskania przychodu inne niż bezpośrednio związane z przychodami, w dacie ich poniesienia, czy też zwiększą wartość początkową środków trwałych, jako wydatki na ulepszenie, przez co będą odniesione w ciężar kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne?

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki opisane w punkcie „a” i „c” będą stanowić koszty uzyskania przychodu inne niż bezpośrednio związane z przychodami w dacie ich poniesienia, natomiast wydatki opisane w punkcie „b” ponoszone były zarówno w związku z pracami stricte odtworzeniowymi, jak i polegającymi na przebudowie. Stąd też należałoby z całości kosztów poniesionych w ramach tego zadania inwestycyjnego − wyodrębnić dwie grupy, z których pierwsza stanowiłaby koszt uzyskania przychodu inny niż bezpośrednio związany z przychodami w dacie jego poniesienia, druga − byłaby odnoszona w ciężar kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.; dalej: ustawa o CIT) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jak stanowi natomiast art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

− wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednakże na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o CIT kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a−16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z ogólną zasadą, wynikającą z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

− o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Powołany wcześniej (tj. w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT) art. 16g ust. 13 ustawy o CIT stanowi, że jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

W przypadku, kiedy wydatek nie podwyższa wartości środka trwałego, gdyż nie stanowi on jego przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, w myśl regulacji zawartych w art. 15 ust. 4d − będzie on kosztem w dacie jego poniesienia.

Z powyższych przepisów podatkowych wynikają więc następujące zasady:

• co do zasady − kosztem podatkowym jest wydatek poniesiony w celu osiągnięcia, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• wyjątkiem będą tu wydatki, wymienione w art. 16 ustawy o CIT niestanowiące kosztu uzyskania przychodu,
• jeśli chodzi o wydatki związane z szeroko rozumianymi pracami dotyczącymi środków trwałych, to o ile polegają one na ulepszeniu środka trwałego (rozumianym jako jego: przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja lub modernizacja), a ich wartość w roku podatkowym przekracza kwotę 3.500 zł, zwiększają one wartość początkową środka trwałego, podlegając amortyzacji (kosztem podatkowym są więc dokonywane odpisy amortyzacyjne),
• natomiast wydatki poniesione na remont (odtworzenie poprzedniego stanu) składnika majątku, niezależnie od ich wysokości, dają podatnikowi prawo do zaliczenia ich w ciężar kosztów podatkowych bezpośrednio.
  
  

Przedstawione powyżej zasady powodują, że kluczowym dla sprawy jest rozróżnienie wydatków ponoszonych na remont od wydatków związanych z ulepszeniem środka trwałego, co rzutuje na ich dalszą kwalifikację kosztową. Przy czym wobec faktu, iż w przepisach prawa podatkowego brak jest definicji remontu, dalsza analiza przedmiotowego zagadnienia wymaga odkodowywania treści norm prawnych z tekstu aktu normatywnego w oparciu o powszechnie przyjęte zasady wykładni prawa podatkowego (w tym też − w drodze analizy przepisów zawartych w innych gałęziach prawa, interpretacji wydawanych przez Ministra Finansów, a także ukształtowanego orzecznictwa).

Zauważyć przy tym należy, iż powszechnie aprobowany jest pogląd, zgodnie z którym definicje zawarte w aktach prawnych z innych dziedzin prawa nie wiążą przy interpretacji prawa podatkowego. Od reguły powyższej wyjątkiem jest jednak sytuacja, kiedy:

1. przepisy prawa podatkowego odsyłają do definicji zawartej w innym akcie prawnym,
2. gdy pojęcie jest definiowane w innej ustawie, a zarazem jest to pojęcie swoiście prawne (np. hipoteka),
3. gdy pojęcie jest definiowane w innej ustawie, a zarazem jest to pojęcie techniczne.
   
   

Z przypadkiem opisanym w punkcie „c” powyżej mamy do czynienia w zaistniałej sytuacji, co w opinii Spółki uprawniają od odwołania się do art. 3 ust. 8 ustawy z dnia 07.07.1994 r. − Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1309 ze zm.), zgodnie z którym remontem jest: wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu (przywróceniu) stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

W orzecznictwie, podobnie do zasad zaprezentowanych powyżej, przyjmuje się, że istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego użytkowego środka trwałego. Przykładowo w orzeczeniu z dnia 14.01.1998 r. (SA/Sz 119/97) NSA przyjął, iż „wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych można uznać za remont”. Natomiast w wyroku NSA z dnia 27.06.2001 r. (I SA/Gd 2487/98) stwierdzono, że „podstawowa różnica między remontem a ulepszeniem środków trwałych polega na tym, że wydatki remontowe zmierzają do podtrzymywania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych (konserwacja, naprawy), a wydatki o charakterze ulepszeń zmierzają do podjęcia czy rozszerzenia działalności i powodują istotną zmianę cech użytkowych składnika majątku”.

Definicja ulepszenia została też przedstawiona w piśmie Ministerstwa Finansów z 13.03.1995 r. nr P03/722-160/94, w którym wskazano, że wydatki na ulepszenie środków trwałych są to wydatki powodujące zwiększenie wartości użytkowej tych środków, w porównaniu do wartości użytkowej z dnia ich przekazania do używania. Zaliczamy do nich:

1. przebudowę, czyli zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,
2. rozbudowę, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,
3. rekonstrukcję, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,
4. adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu, niż wskazywało jego pierwotne przeznaczenie, albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych,
5. modernizację, tj. unowocześnienie środków trwałych.
   
   

Nadmienić należy, że powyższe jest cenną wskazówką interpretacyjną, a zarazem przykładem na to, je w procesie wykładni prawa podatkowego niezbędne jest wyjaśnianie znaczenia terminów i zwrotów użytych w tych przepisach (nawet jeśli same przepisy podatkowe nie zawierają ich definicji legalnych).

Analogicznie jak Minister Finansów wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny, w wyroku z dnia 16.06.2000 r. (III SA 1025/99), w którym stwierdzono, że adaptacja to przystosowanie, przeróbka składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż jego pierwotne przeznaczenie albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych; przebudowa, to zmiana istniejącego stanu na inny, powodujący dostosowanie do pełnienia innych funkcji, zmianę warunków technicznych lub własności użytkowych, natomiast rozbudowa to powiększenie składnika majątkowego.

W orzecznictwie ukształtował się ponadto pogląd, zgodnie z którym dokonanie prac remontowych z zastosowaniem nowszych technologii, które są stosowane w obecnych czasach można zaklasyfikować jako remont. Przykładowo w orzeczeniu NSA z dnia 01.03.2000 r. (I SA/Wr 2915/98) wskazano, iż „Posługując się wykładnią dynamiczną przy interpretacji pojęcia remont w odniesieniu do charakteru robót wykonywanych przez stronę skarżącą należy brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające duży wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych. Inaczej przedstawiał się zakres prac remontowych przed laty, inaczej wygląda to obecnie, wnioskodawcy przyporządkowane przy istnieniu na rynku nowych metod realizacji robót budowlanych, nowych środków stosowanych do przeprowadzenia tych prac, a także związanych z tym kosztów”.

Przeniesienie powyższych przepisów oraz powołanego orzecznictwa na grunt sprawy − w opinii Wnioskodawcy prowadzi do następujących wniosków:

• Prace budowlane na dzierżawionej od Z S.A. hali magazynowej budynku A w Magazynie Soli X S.A. opisane w punkcie „a” stanu faktycznego miały na celu odtworzenie wartości użytkowej tych składników majątku oraz przywrócenie ich dotychczasowej funkcjonalności (poprzez przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środków trwałych, utraconego na skutek upływu czasu i eksploatacji). Tym samym − powinny być zakwalifikowane jako remont oraz ujęte na bieżąco w kosztach podatkowych na moment ich poniesienia. Zastosowanie w tym przypadku nowocześniejszych materiałów budowlanych nie powinno mieć, w ocenie Spółki, wpływu na powyższą kwalifikację, co potwierdza wykształcona linia orzecznicza, zgodnie z którą przywrócenie poprzedniego stanu technicznego poprzez dokonanie prac remontowych z zastosowaniem nowszych technologii oraz materiałów budowlanych, które są stosowane w obecnych czasach można zaklasyfikować jako remont.
• Prace budowlane w pomieszczeniach socjalnych B opisane w punkcie „b” stanu faktycznego obejmowały swym zakresem zarówno prace stricte odtworzeniowe, jak również takie, które polegały na likwidacji oraz przesunięciu ścianek działowych. W opinii Spółki należałoby więc z całości kosztów poniesionych w ramach tego zadania inwestycyjnego − wyodrębnić dwie grupy (np. na podstawie specyfikacji załączonej do faktury). Pierwsza obejmowałaby koszty przebudowy (podwyższające wartość środka trwałego), druga − pozostałe wydatki, na prace o charakterze remontowym (które bezpośrednio obciążą koszty podatkowe).
• Prace budowlane na placu składowym B opisane w punkcie „c” stanu faktycznego polegały de facto na wymianie zużytych elementów. Powinny więc być zakwalifikowane jako remont oraz ujęte na bieżąco kosztach podatkowych na moment ich poniesienia.
  
  

Końcowo należy zauważyć, że stanowisko Spółki przedstawione powyżej (oparte na ustaleniu skutków podatkowych w oparciu o analizę przepisów ustawy − Prawo budowlane oraz orzecznictwa) jest zbieżne z wydawanymi interpretacjami podatkowymi w podobnych sprawach (w których analogicznie jak wyżej − przed ustaleniem skutków podatkowych wykonanych prac − ustalono, jaki jest ich charakter, m.in. w oparciu o przepisy prawa budowlanego oraz wykształcone orzecznictwo). Przykładowo, w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nr IBPBI/2/423-1205/13/MS z dnia 16.12.2013 r. dotyczącej skutków podatkowych wydatków poniesionych na wymianę rusztu w kotle wodnym, Organ podatkowy opierając się m.in. na przepisach ustawy − Prawo budowlane, dokonał wykładni przepisów podatkowych, w wyniku czego uznał, że „skoro wymiana rusztu żeliwnego, który jest elementem kotła wodnego, będącego środkiem trwałym, miała charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość i nie zmieniła jego charakteru, to poniesione przez Wnioskodawcę wydatki mają charakter remontowy”. Podobnie wskazano w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy nr ITPB3/423-280/14/AW z dnia 29.08.2014 r. dotyczącej skutków podatkowych wydatków poniesionych na prace przy instalacji sanitarnej. Tu również, m.in. w oparciu o analizę przepisów prawa budowlanego (i kwalifikację prac dokonaną na gruncie tej ustawy) uznano, że opisany w zapytaniu wydatek będzie remontem, a zarazem kosztem bieżącym na podstawie art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądu administracyjnego nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że – zdaniem Organu podatkowego – tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w niniejszym postępowaniu. W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.