Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/4511-210/15-2/JZ
z 9 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2015 r. (data wpływu 2 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodu pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca zamieszkania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2015 r. do Izby Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodu pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca zamieszkania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

Pismem z dnia 8 października 2015 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając na podstawie art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), przekazał wniosek celem załatwienia wg właściwości, stosownie do § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektorowi Izby Skarbowej w Łodzi.

Pismo wraz z wnioskiem wpłynęło do tutejszego Organu w dniu 12 października 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Centrum X, prowadzi działalność polegającą na pobieraniu krwi, oddzielaniu jej składników i wytwarzaniu produktów krwiopochodnych, w rozumieniu ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o publicznej służbie krwi (Dz. U z 2014 r., poz. 332). Działalność ta jest realizowana w siedzibie Centrum w X oraz oddziałach terenowych.

Wnioskodawca przekazał samochód służbowy do używania pracownikowi pełniącemu funkcję dyrektora, który wykonuje obowiązki służbowe nie tylko w siedzibie Centrum w X oraz oddziałach terenowych, ale także poza tymi miejscami, jak chociażby w siedzibach licznych szpitali, firm i instytucji korzystających z krwi i produktów krwiopochodnych Wnioskodawcy, Narodowym Centrum, Ministerstwie Zdrowia.

Pracownik otrzymał samochód do używania na podstawie umowy przekazania mienia i jest zobowiązany do korzystania z przekazanego pojazdu zgodnie z jego przeznaczeniem, czyli do celów służbowych, związanych ze świadczeniem pracy oraz innych związanych z tym zadań. Pracownik jest zobowiązany między innymi do szczególnej dbałości o przekazane mu mienie: o stan techniczny samochodu, jego wygląd zewnętrzny, ochronę przed kradzieżą, uszkodzeniami mechanicznymi, nieuprawnionym dostępem osób trzecich. Samochód ma pomóc pracownikowi realizować cele służbowe w sposób efektywny. Często pracownik udaje się bezpośrednio z miejsca zamieszkania (tym samym garażowania samochodu), do miejsca wykonywania swoich obowiązków, czyli jest to na przykład spotkanie w sprawie służbowej, narada służbowa, może to być wizyta u kontrahenta Wnioskodawcy, przejazd do innego niż miejsce pracy oddziału terenowego.

Praca w terenie powoduje, że samochód jest niezbędny pracownikowi nie w celu przejazdów z/do domu – do/z miejsca wykonywania pracy, ale w celu pozostawania przez niego w pełnej gotowości do wykonywania obowiązków służbowych (wyjazdów poza siedzibę Wnioskodawcy lub jej oddziałów). Wyjazdy te często nie są planowane z odpowiednim wyprzedzeniem i pracownik niejednokrotnie dowiaduje się o nich w ostatniej chwili. Przyjazd po samochód do siedziby Wnioskodawcy byłby dodatkowym kosztem dla Wnioskodawcy z powodu wydłużenia czasu wykonywania zadań. Pracownik poświęciliby mniej czasu na efektywne wykonywanie pracy z powodu dojazdów do siedziby Wnioskodawcy tylko po to, aby odebrać samochód służbowy. Tak więc samochód jest powierzony pracownikowi ze względu na charakter wykonywanej przez niego pracy, a pracownik musi być dyspozycyjny i docierać do miejsca wykonywanej pracy w możliwie najkrótszym czasie. To zaś może być osiągnięte tylko, jeśli pracownik ma możliwość wyjazdu do miejsca wykonywania pracy bezpośrednio z miejsca zamieszkania. Ta możliwość powstanie jedynie wtedy, jeśli w poprzedni dzień pracownik powraca do swojego miejsca zamieszkania także samochodem służbowym. Dlatego też głównym celem udostępnienia samochodu służbowego nie było umożliwienie przejazdu z/do miejsca zamieszkania pracownika i garażowania pojazdu, czy też do/z miejsca wykonywania pracy, a realizacja celów służbowych, czyli zapewnienie ciągłej gotowości do wykonywania zadań służbowych w terenie, których celem nadrzędnym jest osiągnięcie przychodu przez Wnioskodawcę, który obecnie boryka się ze znacznymi trudnościami finansowymi i w związku z tym wdrażany jest program naprawczy, wymagający szczególnego nadzoru ze strony kierownictwa Wnioskodawcy.

Pracownik jest także upoważniony do korzystania z pojazdu do celów prywatnych i w tym zakresie ustalony jest ryczałt, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.). Ryczałt ten nie obejmuje przejazdów z i do miejsca zamieszkania pracownika i garażowania pojazdu, z powodów opisanych powyżej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wykorzystywanie samochodu służbowego do przejazdu z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania pracy i w kierunku odwrotnym w okolicznościach opisanych we wniosku stanowią nieodpłatne świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym czy wartość tego świadczenia może być zaliczana do przychodu pracownika ze stosunku pracy?

Zdaniem Wnioskodawcy, po przeanalizowaniu stanu faktycznego – w świetle wydanych interpretacji indywidualnych organów podatkowych w podobnych sprawach (Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nr IBPBII/1/415-774/14/BD i nr IBPB-2-1/4511-264/15/PM), Wnioskodawca doszedł do wniosku, że błędne byłoby kwalifikowanie wykorzystywania samochodu służbowego przez pracownika w celu dojazdu do pracy i z pracy – jako przychodu będącego podstawą, do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przejazdy te są związane z prawidłowym i efektywnym wypełnianiem przez pracownika obowiązków służbowych, więc nie powinny być traktowane jako przychód ze stosunku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.) – pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania do siedziby firmy oraz z siedziby firmy do miejsca zamieszkania – co do zasady – nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami.

Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody użytkowane przez pracowników, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, pracownik otrzymał samochód do używania na podstawie umowy przekazania mienia i jest zobowiązany do korzystania z przekazanego pojazdu zgodnie z jego przeznaczeniem, czyli do celów służbowych, związanych ze świadczeniem pracy oraz innych związanych z tym zadań. Samochód ma pomóc pracownikowi realizować cele służbowe w sposób efektywny.

Jak wynika z przywołanego powyżej stanu faktycznego używanie samochodów służbowych służy wyłącznie celom związanym z realizowaniem zadań pracowniczych (zadań służbowych). To oznacza, że w takiej sytuacji trudno uznać, że pracownikowi powierzono samochód tylko po to, aby zapewnić mu transport z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i z powrotem. Tym samym bezpodstawnym byłoby także stwierdzenie, że w takiej sytuacji następuje przysporzenie majątkowe dla pracownika w postaci nieodpłatnego świadczenia.

Inaczej sytuacja wygląda wówczas, gdy samochód służbowy zostałby powierzony pracownikowi tylko i wyłącznie po to, aby mógł nim dojeżdżać z miejsca zamieszkania do pracy i z pracy do miejsca zamieszkania, a więc nie w celu realizacji zadań służbowych lecz celów osobistych. Z opisu stanu faktycznego wynika jednakże, że przekazanie pracownikowi samochodu służbowego do używania podyktowane jest tylko i wyłącznie potrzebami pracodawcy: prawidłową realizacją zadań i należytym zabezpieczeniem mienia firmy.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że w wyżej powołanym stanie faktycznym przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania zadań służbowych i z powrotem, przydzielonym samochodem służbowym – co, jak wynika z wniosku, zostało podyktowane charakterem pracy – nie będą stanowiły dla pracownika przychodu ze stosunku pracy, o ile przejazdy te będą odbywać się wyłącznie w celach służbowych. Przejazdy służbowym samochodem stanowią realizację celu służbowego, jakim jest: dbałość o powierzone mienie firmy, wyrażająca się w ustanowionych przez Wnioskodawcę zasadach parkowania samochodu służbowego w miejscu gwarantującym jego bezpieczeństwo; a także – z uwagi na charakter zadań służbowych – stała gotowość (mobilność) do wykonania obowiązków służbowych.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy ww. pracownika samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i w kierunku odwrotnym – o ile nie służą one osobistym celom pracownika lecz odbywają się w ramach realizacji zadań służbowych – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wartości tego świadczenia nie można zaliczyć do przychodu pracownika ze stosunku pracy. Zatem z tego tytułu na Wnioskodawcy nie ciążą żadne obowiązki płatnika podatku dochodowego.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.