Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-723/15/AW
z 25 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 sierpnia 2015 r. (data wpływu 8 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• opodatkowania opłat za usuwanie pojazdów i ich przechowywanie na parkingu strzeżonym – jest prawidłowe;
• konieczności korygowania deklaracji VAT-7 w sytuacji gdy przedmiotowe opłaty nie podlegają VAT – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2015 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• opodatkowania opłat za usuwanie pojazdów i ich przechowywanie na parkingu strzeżonym;
• konieczności korygowania deklaracji VAT-7 w sytuacji gdy przedmiotowe opłaty nie podlegają VAT.
  
  

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jako miasto na prawach powiatu realizuje zadanie usuwania i przechowywania usuniętych pojazdów na parkingu strzeżonym określone w art. 130a ust. 5f ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.).

Gmina Miasto jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z nowelizacją cytowanej ustawy usuwanie pojazdów i ich przechowywanie na parkingu strzeżonym z dniem 21 sierpnia 2011 r. stało się zadaniem własnym powiatu. Opłaty za usuwanie i parkowanie usuniętych pojazdów stanowią dochód własny powiatu. Przepis art. 130a ust. 6 ustawy zawiera delegację dla Rady Miasta do określania corocznie wysokości opłat za usuwanie pojazdów z dróg, przechowywanie ich na parkingu strzeżonym.

Ustawodawca w art. 130a ust. 6a cytowanej ustawy określił maksymalną wysokość stawek kwotowych opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdów. Minister Finansów na podstawie art. 130a ust. 6c ww. ustawy ogłasza w formie obwieszczenia, na każdy rok kalendarzowy, maksymalne stawki opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego parkowanie na parkingu strzeżonym.

Opłaty za usuwanie pojazdów i przechowywanie usuniętych pojazdów na terenie Miasta na parkingu strzeżonym w przypadkach określonych w art. 130a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.) pobierane są na podstawie Uchwały Rady Miasta z dnia 20 lutego 2014 r. Stawki opłat zawarte w Uchwale zawierają podatek VAT.

Zadanie powiatu obejmujące usuwanie pojazdów oraz przechowywanie pojazdów usuniętych wykonywane jest przez podmiot wyłoniony zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych. Za wykonane usługi wykonawca otrzymuje wynagrodzenie zgodnie z zawartą umową na podstawie wystawionej faktury VAT dla zamawiającego.

Wpływy z opłat za usuwanie i przechowywanie pojazdów są dokumentowane fakturami VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy opłaty za usuwanie pojazdów i ich przechowywanie na parkingu strzeżonym podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
2. Czy Gmina, w sytuacji gdy przedmiotowe opłaty nie podlegają VAT, musi korygować deklarację VAT-7?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Gmina traktuje opłaty za usuwanie i przechowywanie pojazdów na parkingu strzeżonym jako opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zgodnie z orzecznictwem z ostatniego czasu ww. opłaty nie podlegają opodatkowaniu. Opłaty te nie powinny być dokumentowane fakturami VAT. Zdaniem Wnioskodawcy, z chwilą otrzymania interpretacji indywidualnej potwierdzającej że ww. opłaty nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy stosować nowe rozwiązanie bez konieczności korygowania deklaracji. Wykonywana przez Gminę czynność nie jest usługą, która stanowi czynność wymienioną w ustawie o podatku VAT. Jest to czynność wykonywana w zakresie zadań własnych powiatu – art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• prawidłowe – w zakresie opodatkowania opłat za usuwanie pojazdów i ich przechowywanie na parkingu strzeżonym;
• nieprawidłowe – w zakresie konieczności korygowania deklaracji VAT-7 w sytuacji gdy przedmiotowe opłaty nie podlegają VAT.
  
  

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na fakt ścisłego powiązania z sobą zagadnień będących przedmiotem wniosku, tut. Organ udzielił na nie odpowiedzi w jednej interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Stosownie do art. 15 ust. 1 cyt. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak stanowi art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347 s. 1 ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego, w przypadku gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W świetle wskazanych regulacji, organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy są wyłączone z kręgu podatników podatku od towarów i usług, wyłącznie przy wykonywaniu czynności nałożonych przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane. Jest to wyłączenie podmiotowo-przedmiotowe. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności. Czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenia usług podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Podatnikiem podatku od towarów i usług jest więc również organ władzy publicznej oraz urząd obsługujący ten organ, jeżeli w stosunku do określonej czynności lub transakcji zachowuje się jak podmiot gospodarczy.

A zatem wyłączenie z grona podatników organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji.

Jak wskazano, naczelną zasadą regulacji wspólnotowych, jest wyłączenie wszelkich organów władzy publicznej oraz innych organów podlegających prawu publicznemu z kategorii podatników VAT w odniesieniu do czynności wykonywanych przez te podmioty w charakterze władz publicznych. Stąd też w tym kontekście należy rozpatrywać, czy czynności związane z pobieraniem opłat wskazanych we wniosku są realizowane przez Wnioskodawcę w ramach jego zadań z zakresu władzy publicznej.

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1445) powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność, w związku z czym przyznano mu na podstawie ust. 2 powołanego przepisu osobowość prawną.

Z kolei stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 6 i pkt 15 ustawy, powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym, w tym w zakresie transportu zbiorowego i dróg publicznych oraz porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli.

Jednocześnie w art. 4 ust. 4 ustawy o samorządzie powiatowym wskazano, że ustawy mogą określać niektóre sprawy należące do zakresu działania powiatu jako zadania z zakresu administracji rządowej, wykonywane przez powiat.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jako miasto na prawach powiatu realizuje zadanie usuwania i przechowywania usuniętych pojazdów na parkingu strzeżonym określone w art. 130a ust. 5f ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.). W związku z nowelizacją cytowanej ustawy usuwanie pojazdów i ich przechowywanie na parkingu strzeżonym z dniem 21 sierpnia 2011 r. stało się zadaniem własnym powiatu. Opłaty za usuwanie i parkowanie usuniętych pojazdów stanowią dochód własny powiatu. Opłaty za usuwanie pojazdów i przechowywanie usuniętych pojazdów na terenie Miasta na parkingu strzeżonym w przypadkach określonych w art. 130a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym pobierane są na podstawie Uchwały Rady Miasta z dnia 20 lutego 2014 r. Zadanie powiatu obejmujące usuwanie pojazdów oraz przechowywanie pojazdów usuniętych wykonywane jest przez podmiot wyłoniony zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych. Za wykonane usługi wykonawca otrzymuje wynagrodzenie zgodnie z zawartą umową na podstawie wystawionej faktury VAT.

W odniesieniu do czynności będących przedmiotem wniosku wskazać należy, że stosownie do art. 130a ust. 1 ww. ustawy Prawo o ruchu drogowym pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku:

1. pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabronione i utrudnia ruch lub w inny sposób zagraża bezpieczeństwu;
2. nieokazania przez kierującego dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub dowodu opłacenia składki za to ubezpieczenie, jeżeli pojazd ten jest zarejestrowany w kraju, o którym mowa w art. 129 ust. 2 pkt 8 lit. c;
3. przekroczenia wymiarów, dopuszczalnej masy całkowitej lub nacisku osi określonych w przepisach ruchu drogowego, chyba że istnieje możliwość skierowania pojazdu na pobliską drogę, na której dopuszczalny jest ruch takiego pojazdu;
4. pozostawienia pojazdu nieoznakowanego kartą parkingową, w miejscu przeznaczonym dla pojazdu kierowanego przez osoby wymienione w art. 8 ust. 1 i 2;
5. pozostawienia pojazdu w miejscu obowiązywania znaku wskazującego, że zaparkowany pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela;
6. kierowania nim przez osobę nieposiadającą uprawnienia do kierowania pojazdami albo której zatrzymano prawo jazdy i nie ma możliwości zabezpieczenia pojazdu poprzez przekazanie go osobie znajdującej się w nim i posiadającej uprawnienie do kierowania tym pojazdem, chyba że otrzymała ona pokwitowanie, o którym mowa w art. 135 ust. 2.
   
   

Stosownie do art. 130a ust. 2 tej ustawy pojazd może być usunięty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy:

1. kierowała nim osoba:
   
   1. znajdująca się w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu,
   2. nieposiadająca przy sobie dokumentów uprawniających do kierowania lub używania pojazdu;
2. jego stan techniczny zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, powoduje uszkodzenie drogi albo narusza wymagania ochrony środowiska.
   
   
   

Pojazd usunięty z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1-2, umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie (art. 130a ust. 5c).

W świetle art. 130a ust. 5f ww. ustawy, usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych w przypadkach, o których mowa w ust. 1-2, należy do zadań własnych powiatu. Starosta realizuje te zadania przy pomocy powiatowych jednostek organizacyjnych lub powierza ich wykonywanie zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych.

Rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań, o których mowa w ust. 1-2, oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat, o których mowa w ust. 5c, oraz wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a, nie może być wyższa niż maksymalna kwota opłat za usunięcie pojazdu, o których mowa w ust. 6a (art. 130a ust. 6).

Przepis art. 130 ust. 6a ww. ustawy ustala maksymalną wysokość stawek kwotowych opłat, o których mowa w ust. 5c.

Zgodnie z art. 130 ust. 6e cyt. ustawy opłaty, o których mowa w ust. 6, stanowią dochód własny powiatu.

Wydanie pojazdu następuje po okazaniu dowodu uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 5c, a w przypadku, o którym mowa w ust. 1a, również dowodu uiszczenia kaucji (art. 130 ust. 7 ww. ustawy).

Uwzględniając powołane przepisy wskazać należy, że wykonywane czynności, za które pobierane są ww. opłaty należą do kategorii spraw z zakresu administracji publicznej, które zostały nałożone stosownymi przepisami prawa. A zatem w zakresie, w jakim realizowane są zadania z zakresu administracji rządowej, nałożone odrębnymi przepisami prawa, zastosowanie znajduje regulacja art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wprawdzie art. 15 ust. 6 cyt. ustawy stanowi, że wspomniane w nim podmioty są podatnikami w zakresie czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, jednak w analizowanych przypadkach taka sytuacja nie występuje. Czynności, o których mowa, mają bowiem charakter publicznoprawny. Pobieranie zatem wskazanych we wniosku opłat nie wynika z zawartych umów cywilnoprawnych, a stanowi wymóg nałożony przez przepisy prawa. W odniesieniu do wpływów będących przedmiotem wniosku wskazać należy, że są to bowiem wpływy uzyskiwane w ramach reżimu publicznoprawnego.

W kontekście powyższego należy uznać, że Wnioskodawca pobierający opisane we wniosku opłaty, nie występuje jako podatnik podatku od towarów i usług. Zatem pobieranie opłat (a więc danin publicznych) w wysokości określonej powołanymi aktami prawnymi, tj. opłat za usuwanie pojazdów i ich przechowywanie na parkingu strzeżonym, jest formą sprawowania władztwa publicznego.

W świetle powyższego, czynności usuwania pojazdów i ich przechowywania na parkingu strzeżonym, za które Wnioskodawca pobiera opłaty wpisują się w dyspozycję art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, co oznacza, że nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że wykonywana przez Gminę czynność nie jest usługą, która stanowi czynność wymienioną w ustawie o podatku VAT – należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii skorygowania deklaracji VAT-7 w sytuacji gdy opłaty, o których mowa we wniosku nie podlegają VAT.

Kwestię składania deklaracji podatkowych dla potrzeb podatku od towarów i usług reguluje art. 99 ustawy o VAT, zgodnie z którym podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

W oparciu o art. 81 § 1 powołanej w sentencji ustawy Ordynacja podatkowa jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Na mocy art. 81 § 2 tej ustawy skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty, z zastrzeżeniem § 3.

Jak stanowi art. 81 § 3 ww. ustawy skorygowanie deklaracji, o których mowa w art. 130c i art. 133 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), nie wymaga dołączenia pisemnego uzasadnienia przyczyn korekty.

Biorąc pod uwagę cytowane powyżej przepisy należy więc stwierdzić, że deklaracja podatkowa stanowi odzwierciedlenie rzeczywiście zaistniałych zdarzeń gospodarczych generujących należności podatkowe. Z kolei w celu naprawienia ewentualnych błędnie sporządzonych deklaracji ustawodawca stworzył podatnikom możliwość złożenia korekty tych dokumentów w trybie art. 81 ustawy Ordynacja podatkowa.

Należy jednak mieć na uwadze, że deklaracja odzwierciedla zdarzenia gospodarcze, które winny zostać odpowiednio udokumentowane zgodnie z przepisami szczególnymi. Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W świetle art. 106b ust. 3 tej ustawy na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

–jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Jak natomiast stanowi art. 109 ust. 3 cyt. ustawy podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, art. 130d, art. 134 oraz art. 138 – dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Podkreślić należy, że – jak już powyżej wykazano – Wnioskodawca jako organ władzy publicznej, w zakresie w jakim realizuje zadania z zakresu administracji publicznej nałożone odrębnymi przepisami prawa, jest objęty regulacją przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, a zatem czynności te nie podlegają przepisom tej ustawy. Wobec tego, w świetle powołanych przepisów, Wnioskodawca nie powinien dokumentować tych czynności za pomocą faktur, jak również nie powinien ujmować ich w ewidencji sprzedaży, a w konsekwencji także i w deklaracji dla podatku od towarów i usług VAT-7.

Zatem – wobec informacji pochodzącej od Wnioskodawcy, że wpływy z opłat za usuwanie i przechowywanie pojazdów są dokumentowane fakturami VAT – należy stwierdzić, że Wnioskodawca w sposób nieprawidłowy traktuje ww. czynności jako opodatkowane podatkiem od towarów i usług i w związku z powyższym w sposób nieprawidłowy dokumentuje je fakturami VAT.

Należy jednak wskazać, iż zgodnie z art. 108 ust. 1 ustawy o VAT w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Z powyższego wynika, że już samo wystawienie faktury, choćby dokumentowała ona zdarzenie gospodarcze, które nie podlega opodatkowaniu, oraz wykazanie w niej podatku należnego, skutkuje zaistnieniem obowiązku wynikającego z art. 108 ust. 1 ww. ustawy. Każdy podmiot, który wprowadza do obrotu prawnego fakturę z wykazaną kwotą podatku (bez względu na powód nieprawidłowego wystawienia faktury) ma obowiązek zapłaty wykazanego w niej podatku VAT.

Nie można zatem zwolnić się z obowiązku zapłaty podatku wykazanego na wystawionej fakturze oraz wykazania w deklaracji podatkowej zdarzenia gospodarczego udokumentowanego tą fakturą nawet w sytuacji gdy zdarzenie to nie podlega opodatkowaniu. Nie można też w deklaracji podatkowej pominąć takiej faktury i nie ujmować jej tylko dlatego, że po jej wystawieniu podatnik zorientował się, iż dokumentuje ona czynności niepodlegające opodatkowaniu.

Ustawodawca dał jednak podatnikom możliwość skorygowania faktury wystawionej w wyniku błędu poprzez umieszczenie w ustawie o VAT przepisu art. 106j ust. 1 ustawy o VAT, na mocy którego w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

-podatnik wystawia fakturę korygującą.

Według art. 106j ust. 2 ustawy faktura korygująca powinna zawierać:

1. wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
   
2. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
   
3. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   
   1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;
4. przyczynę korekty;
   
5. jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego – odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
   
6. w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 - prawidłową treść korygowanych pozycji.
   
   

Zatem fakturę korygującą wystawia się również w przypadku gdy po wystawieniu faktury stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Jak wynika z opisu sprawy, wpływy z opłat za usuwanie i przechowywanie pojazdów są dokumentowane fakturami VAT.

Wnioskodawca w pierwszej kolejności powinien zatem skorygować faktury VAT w sposób przewidziany w art. 106j ust. 1 ustawy o VAT poprzez wystawienie faktur korygujących, gdyż – jak wynika z niniejszej interpretacji – zostały one wystawione nieprawidłowo.

Jednocześnie zwrócić należy uwagę na przepis art. 29a ust. 13 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługobiorca otrzymał fakturę korygującą, potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługobiorcę faktury korygującej po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

W myśl art. 29a ust. 14 przepis ust. 13 stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia faktury korygującej do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna.

Na podstawie art. 29a ust. 15 pkt 4 warunku posiadania przez podatnika potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę nie stosuje się w przypadku gdy podatnik nie uzyskał potwierdzenia mimo udokumentowanej próby doręczenia faktury korygującej i z posiadanej dokumentacji wynika, że nabywca towaru lub usługobiorca wie, że transakcja została zrealizowana zgodnie z warunkami określonymi w fakturze korygującej.

Mocą art. 29a ust. 16 w przypadku, o którym mowa w ust. 15 pkt 4, obniżenie podstawy opodatkowania następuje nie wcześniej niż w deklaracji podatkowej składanej za okres rozliczeniowy, w którym zostały łącznie spełnione przesłanki określone w ust. 15 pkt 4.

Z powyższego wynika, że możliwość obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym usługobiorca otrzymał fakturę korygującą, potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez usługobiorcę, dla którego wystawiono fakturę. Natomiast uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez usługobiorcę faktury korygującej po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano. Powyższą zasadę stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia faktury korygującej do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna.

Mając na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę opis sprawy oraz przytoczone przepisy prawa podatkowego nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że z chwilą otrzymania interpretacji indywidualnej potwierdzającej że ww. opłaty nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy stosować nowe rozwiązanie bez konieczności korygowania deklaracji. Właściwym postepowaniem winno być bowiem wystawienie faktury korygującej fakturę VAT dokumentującą pobierane opłaty oraz uwzględnienie kwot wynikających z wystawionych faktur korygujących w trybie przewidzianym w cytowanych wyżej przepisach art. 29a ust. 13 i ust. 14 ustawy o VAT.

W przeciwnym razie zastosowanie będzie miał przepis art. 108 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że z chwilą otrzymania interpretacji indywidualnej potwierdzającej że ww. opłaty nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy stosować nowe rozwiązanie bez konieczności korygowania deklaracji – należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. Organ informuje, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie opodatkowania opłat za usuwanie pojazdów i ich przechowywanie na parkingu strzeżonym, natomiast nie obejmuje opodatkowania wynagrodzenia wypłacanego podmiotowi wyłonionemu zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych tytułem wykonywanych przez niego czynności.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163 poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.