Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-516/15/AZb
z 10 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 czerwca 2015 r. (data wpływu 12 czerwca 2015 r.), uzupełnionym pismem z 18 sierpnia 2015 r. (data wpływu 20 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy transakcje pośrednictwa na rzecz kontrahentów z krajów trzecich (poza UE) będą wliczać się w kwotę limitu warunkującą zwolnienie z podatku od towarów i usług określoną w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 czerwca 2015 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy transakcje pośrednictwa na rzecz kontrahentów z krajów trzecich (poza UE) będą wliczać się w kwotę limitu warunkującą zwolnienie z podatku od towarów i usług określoną w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Wniosek został uzupełniony pismem z 18 sierpnia 2015 r. (data wpływu 20 sierpnia 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 7 sierpnia 2015 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego i rozlicza się wg skali podatkowej na tzw. zasadach ogólnych. Zamierza ponownie wybrać zwolnienie z VAT i stać się podatnikiem biernym podatku VAT. Wnioskodawca zacznie prowadzić pozarolniczą działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży przez Internet, polegającą na przeniesieniu procesu wysyłki towaru na dostawcę (pojęcie znane jako dropshipping), która będzie prowadzona w formie pośrednictwa handlowego poprzez aukcje internetowe.

Wnioskodawca będzie zbierał zamówienia, inkasował wpływy pieniężne w postaci przelewów bankowych na swój rachunek bankowy oraz będzie przesyłał zamówienia do dostawcy, który będzie znajdował się na terytorium kraju trzeciego (spoza krajów Unii Europejskiej). Dostawca zrealizuje wysyłkę bezpośrednio do klienta.

Wnioskodawca każdorazowo zawrze umowę o współpracy ze sprzedawcą (w formie pisemnej, e-mailowej lub ustnej lub innych nowoczesnych form kontaktu), która będzie określała zasady współpracy. Umowa będzie wskazywała, że sprzedawca sprzedaje towary kupującym i z tego tytułu otrzymuje określoną cenę, w umowie określona będzie każdorazowo wysokość prowizji należnej za pośrednictwo w doprowadzeniu do umowy kupna-sprzedaży. Sprzedawca upoważni Wnioskodawcę do przyjmowania całości płatności od kupujących na konto bankowe Wnioskodawcy. Otrzymaną od kupującego cenę, Wnioskodawca każdorazowo przeleje do sprzedającego w określonym terminie, po potrąceniu prowizji za pośrednictwo.

Każda transakcja będzie indywidualnie identyfikowana oraz udokumentowana dowodami przelewu od klienta na konto Wnioskodawcy oraz dowodem przelewu z konta Wnioskodawcy na konto sprzedawcy po potrąceniu prowizji, a także rachunkami wystawianymi przez Wnioskodawcę Kontrahentowi, na których znajdzie się wysokość prowizji. Wnioskodawca nie będzie właścicielem towaru, nie otrzyma faktury VAT, ani rachunku potwierdzającego zakup. Nabywca towaru czyli Klient pozyskany przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta zagranicznego, uzyska prawo do rozporządzania towarem jak właściciel dopiero w momencie fizycznego doręczenia towaru przez firmę spedycyjną/kurierską, dostarczającą towar na zlecenie kontrahenta zagranicznego, dla którego Wnioskodawca będzie świadczył usługi. Nadawcą przesyłek będzie kontrahent zagraniczny, a odbiorcą Klient pozyskany przez Wnioskodawcę.

Dochody uzyskane z działalności gospodarczej Wnioskodawca opodatkuje na tzw. zasadach ogólnych. Będzie świadczył usługi związane z pośrednictwem handlowym. Zyskiem z tej działalności będzie różnica pomiędzy kwotą przelaną przelewem bankowym przez Klienta, a kwotą przekazaną do Dostawcy od poszczególnych transakcji. Co miesiąc generowana będzie lista wszystkich transakcji z danego miesiąca. Zakupiony w ten sposób towar nigdy nie trafi do Wnioskodawcy, jako do pośrednika handlowego, lecz zawsze bezpośrednio do Klienta. Klient najpierw przeleje pieniądze na konto bankowe Wnioskodawcy, a dopiero później będą one przekazane do Dostawcy, który będzie znajdował się poza terytorium Unii Europejskiej. Kontrahenci zagraniczni, o których mowa w złożonym wniosku, będą każdorazowo podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy o podatku od towarów i usług oraz będą posiadali siedzibę w krajach azjatyckich nie należących do UE, a także nie będą posiadali na terenie Polski, ani UE stałego miejsca prowadzonej działalności. Będą realizować sprzedaż wysyłkową z terytorium państwa swojej siedziby.

W uzupełnieniu wniosku z 18 sierpnia 2015 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. Miejscem, z którego Wnioskodawca będzie świadczył przedmiotowe usługi będzie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej znajdujące się w Polsce.
   
2. Usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahentów zagranicznych posiadających siedzibę w krajach azjatyckich nienależących do UE będą świadczone dla miejsca ich siedziby znajdującego się na terenie państwa azjatyckiego nienależącego do UE.
   
3. Kontrahenci zagraniczni nie będą zarejestrowanymi podatnikami VAT czynnymi w Polsce.
   
4. Działalność prowadzona była (do dnia zawieszenia) w zakresie handlu detalicznego prowadzonego przez Internet oraz świadczone były usługi informatyczne.
   Okres prowadzenia działalności Wnioskodawcy:
   • od 23 października 2009 r. do 31 stycznia 2015 r.,
   • 1 lutego 2015 r. działalność zawieszona do chwili obecnej,
   • planowana data odwieszenia działalności i poszerzenia zakresu działalności o pośrednictwo handlowe 1 października 2015 r.
   
   
5. Rozpoczynając działalność gospodarczą Wnioskodawca wybrał zwolnienie z podatku od towarów i usług (Wnioskodawca utracił prawo do zwolnienia podmiotowego z VAT w dniu 09 czerwca 2010 r. w chwili przekroczenia limitu).
   
6. Zarejestrowanie do VAT nastąpiło 9 czerwca 2010 roku, w związku z utratą zwolnienia po przekroczeniu limitu sprzedaży.
   
7. W chwili obecnej Wnioskodawca nie korzysta ze zwolnienia podmiotowego.
   
8. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT od chwili zarejestrowania w dniu 9 czerwca 2010 r. do chwili obecnej. Wnioskodawca planuje wybrać zwolnienie z VAT, o którym mowa w art. 113 ust. l ustawy od dnia 1 października 2015 r.
   
9. Wnioskodawca nie wykonuje i nie będzie wykonywał żadnych czynności wskazanych w art. 113 ust. 13 ww. ustawy o podatku od towarów i usług.
   
10. W bieżącym roku podatkowym Wnioskodawca nie przekroczył i nie przewiduje przekroczenia limitu sprzedaży, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.
    
11. Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w 2014 roku. W roku 2014 limit sprzedaży nie został przekroczony (obrót 138114,44 zł).
    
    

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy transakcje pośrednictwa na rzecz kontrahentów z krajów trzecich (poza UE) będą wliczać się w kwotę limitu warunkującą zwolnienie z podatku od towarów i usług określoną w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług? (pytanie oznaczone we wniosku numerem 2).

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie istotne jest ustalenie jakie będzie miejsce opodatkowania usług świadczonych przez Wnioskodawcę. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z treści art. 7 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że dostawą towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. Wnioskodawca poszerzy profil swojej działalności o pośrednictwo na rzecz kontrahentów zagranicznych będących podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy, których siedziba działalności gospodarczej będzie znajdowała się w krajach azjatyckich. Kontrahenci Wnioskodawcy nie będą posiadali na terytorium Unii Europejskiej stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Schemat transakcji jest taki, że Wnioskodawca pozyskuje Klienta na rzecz Dostawcy zagranicznego oraz przyjmuje zamówienia, które następnie przesyła do kontrahenta jak również inkasuje wpływy pieniężne (inkaso będzie każdorazowo unormowane na podstawie umowy zawartej - pisemnie lub ustnie - z kontrahentem zagranicznym na usługę pośrednictwa). Wnioskodawca nie będzie nabywał towarów od Dostawcy tych towarów. Nadawcą przesyłek będzie kontrahent zagraniczny. Za świadczone usługi pośrednictwa Wnioskodawca na rzecz kontrahenta zagranicznego wystawi rachunek, a kwota prowizji będzie wynikała z umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a danym kontrahentem zagranicznym. Mając zatem na uwadze opis sprawy oraz przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że miejscem świadczenia i opodatkowania usług, które Wnioskodawca zamierza świadczyć na rzecz kontrahentów zagranicznych jest - stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy - miejsce, w którym nabywca usługi posiada siedzibę, tj. terytorium danego kraju azjatyckiego. W związku z tym usługi te nie będą wliczać się w kwotę limitu warunkującą zwolnienie z podatku od towarów i usług określoną w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez sprzedaż – w myśl art. 2 pkt 22 ustawy o VAT - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z powołanych przepisów wynika, że co do zasady świadczeniem usługi jest wszystko co nie stanowi dostawy towarów.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy zwrócić uwagę na to, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Czynnikiem wyróżniającym określoną czynność jako usługową (usługę) jest bowiem przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Należy jednak zaznaczyć, że nie każde działanie może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Aby zatem daną czynność uznać za świadczenie usługi, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Zatem, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestia określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług została uregulowana w Rozdziale 3 Dział V ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 28a ustawy o VAT, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy o VAT, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W myśl art. 28b ust. 2 ww. ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 28b ust. 3 ww. ustawy, w przypadku gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy opisane we wniosku transakcje pośrednictwa na rzecz kontrahentów z krajów trzecich (poza UE) będą wliczać się w kwotę limitu warunkującą zwolnienie z podatku od towarów i usług określoną w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca wskazał w opisie sprawy, że zamierza świadczyć usługi pośrednictwa handlowego, będzie zbierał zamówienia i przesyłał je do dostawcy, a dostawca zrealizuje wysyłkę bezpośrednio do klienta. Umowa będzie wskazywała, że sprzedawca sprzedaje towary kupującym i z tego tytułu otrzymuje określoną w umowie cenę. W umowie będzie też określona wysokość prowizji należnej Wnioskodawcy za pośrednictwo w doprowadzeniu do umowy kupna-sprzedaży. Sprzedawca upoważni Wnioskodawcę do przyjmowania całości płatności od kupujących na konto bankowe Wnioskodawcy, a następnie Wnioskodawca przeleje sprzedającemu cenę po potrąceniu swojej prowizji za pośrednictwo.

Wnioskodawca nie będzie właścicielem towaru, nie otrzyma faktury VAT, ani rachunku potwierdzającego zakup. Nabywca (klient) uzyska prawo do rozporządzania towarem jak właściciel w momencie fizycznego doręczenia towaru przez firmę spedycyjną/kurierską dostarczającą towar na zlecenie kontrahenta zagranicznego. Nadawcą przesyłek będzie kontrahent zagraniczny, a odbiorcą klient pozyskany przez Wnioskodawcę. Zakupiony towar nigdy nie trafi do Wnioskodawcy jako pośrednika handlowego, lecz zawsze bezpośrednio do klienta.

Należy wskazać, że usługi pośrednictwa nie zostały zdefiniowane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług jak również w przepisach wykonawczych do tej ustawy. Również wśród umów wymienionych przez kodeks cywilny nie ma umowy pośrednictwa. Dwie definicje pośrednictwa zawiera natomiast Słownik języka polskiego PWN, (www.sjp.pwn.pl), zgodnie z którym jest to działalność osoby trzeciej, mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; występowanie w roli łącznika lub rozjemcy. Równorzędnie, zgodnie z drugą definicją – przez pośrednictwo rozumie się załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, pośredniczenie w zawieraniu takich transakcji. W tym zakresie należy stwierdzić, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych można uznać za pośrednictwo.

Jeżeli zatem przedmiotem działalności Wnioskodawcy będzie wyłącznie pośredniczenie w doprowadzeniu do zawarcia umowy sprzedaży pomiędzy kontrahentem zagranicznym, a klientem wyszukanym przez Wnioskodawcę i Wnioskodawca nigdy nie nabędzie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, to należy uznać, że mamy do czynienia z usługami pośrednictwa.

Podkreślenia wymaga, że z całokształtu przedstawionych okoliczności sprawy nie wynika, aby wobec przedmiotowych usług znalazły zastosowanie wyjątki od zasady wyrażonej w art. 28b ust. 1 ustawy, określone w przepisach art. 28b ust. 2-4, art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Odnosząc zatem treść powołanych przepisów prawa do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że skoro w okolicznościach przedmiotowej sprawy Wnioskodawca, działając jako podmiot świadczący usługi pośrednictwa w internetowej sprzedaży towaru, będzie je wykonywał – jak wskazano – na rzecz kontrahentów zagranicznych posiadających siedzibę w krajach azjatyckich nienależących do UE dla miejsca ich siedziby oraz będących każdorazowo podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy o podatku od towarów i usług, to w konsekwencji, w oparciu o normę art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, miejscem świadczenia a zarazem opodatkowania ww. usług będzie odpowiednio terytorium tych państw azjatyckich nienależących do UE, w których znajdować się będą siedziby usługobiorców.

Tym samym, w świetle powołanych wyżej przepisów, przedmiotowe usługi nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski.

W myśl art. 113 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
   
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych
   
   - jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
   
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   

Na podstawie art. 113 ust. 5 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Stosownie do art. 113 ust. 11 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Zgodnie z art. 113 ust. 13 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:
   1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
   2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
      • energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
      • wyrobów tytoniowych,
      • samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
   3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
   4. terenów budowlanych,
   5. nowych środków transportu;
2. świadczących usługi:
   1. prawnicze,
   2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
   3. jubilerskie;
3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.
   
   

Jak już wskazano w niniejszej interpretacji, pod pojęciem sprzedaży rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy o VAT).

Wskazany powyżej przepis zawiera zamknięty katalog czynności, za które ustawa uznaje sprzedaż.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że nie stanowi sprzedaży w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług m.in. odpłatne świadczenie usług, których miejsce świadczenia (opodatkowania) znajduje się poza terytorium kraju, za które zgodnie z art. 2 pkt 1 rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (…).

W związku z powyższym, przy ustalaniu prawa do zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ustawy o VAT, należy brać pod uwagę m.in. wartość opodatkowanej sprzedaży towarów i usług na terytorium kraju. W konsekwencji nie uwzględnia się świadczenia usług, których miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz powołane regulacje prawne należy stwierdzić, że do wartości limitu zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, nie wlicza się kwot z tytułu sprzedaży opisanych we wniosku usług, które będą świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahentów zagranicznych posiadających siedzibę w krajach azjatyckich nienależących do UE, dla których miejsce świadczenia ustalane będzie na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy i które nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju.

Wnioskodawca do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT powinien wliczyć jedynie ewentualną sprzedaż, która podlega opodatkowaniu na terytorium kraju.

Przy czym nadmienić należy, że Wnioskodawca ma prawo powrócić do zwolnienia podmiotowego z art. 113 ustawy o VAT w trakcie roku podatkowego, pod warunkiem, że minął rok od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub z niego zrezygnował (Wnioskodawca utracił prawo do zwolnienia podmiotowego z VAT w dniu 9 czerwca 2010 r. w chwili przekroczenia limitu) oraz w poprzednim i bieżącym roku nie przekroczył kwoty sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ww. ustawy tj. 150 000 zł, oczywiście pod warunkiem niewykonywania przez niego czynności wymienionych w art. 113 ust. 13 ww. ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że usługi te nie będą wliczać się w kwotę limitu warunkującą zwolnienie z podatku od towarów i usług określoną w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego (w szczególności gdyby Wnioskodawca działał w przedmiotowej sprawie nie jako pośrednik lecz jako handlowiec, tj. dokonywał zakupu i sprzedaży towarów, a nie tylko pośredniczył w ich sprzedaży) lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.