INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11 października 2011 r. (data wpływu 17 października 2011 r.), uzupełnionym w dniu 29 grudnia 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 1, 14 § 3, 14f § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 15 grudnia 2011 r., znak ILPB1/415-1186/11-2/IM, ILPP2/443-1439/11-2/EN, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 19 grudnia 2011 r., a w dniu 29 grudnia 2011 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 27 grudnia 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Dnia 13 stycznia 2011 r. został zakupiony przez małżonków lokal użytkowy. Lokal ten przeznaczono na sale dydaktyczne w ramach prowadzonych kursów prawa jazdy. Lokal ten został nabyty do wspólnoty małżeńskiej majątkowej, w której małżonkowie pozostają od daty zawarcia związku małżeńskiego (żadnych umów małżeńskich majątkowych nie zawierali).

Kursy prawa jazdy są realizowane w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez małżonka Wnioskodawczyni wpisanej do ewidencji działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni - jako osoba fizyczna, która nie prowadzi działalności gospodarczej – wydzierżawia część zakupionego lokalu na rzecz małżonka, w związku prowadzaną przez niego działalnością gospodarczą. Umowa dzierżawy lokalu została zawarta dnia 1 lutego 2011 r.

Zainteresowana od uzyskanego czynszu dzierżawnego reguluje podatek VAT, i od uzyskanych przychodów z tego tytułu odprowadza podatek dochodowy. Zgłoszenie Wnioskodawczyni jako podatnika VAT czynnego, nastąpiło w dniu 30 grudnia 2010 r.

Natomiast małżonek, który prowadzi działalność zwolnioną z podatku VAT, cały czynsz dzierżawny wykazuje jako koszt uzyskania przychodu, w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Małżonek Wnioskodawczyni nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny i nie jest objęty obowiązkiem podatkowym w zakresie tego podatku.

Jednocześnie wskazano, że Wnioskodawczyni uzyskała zwrot uiszczonego podatku VAT (w kwocie 59.115 zł), uregulowanego przy nabyciu przedmiotowego lokalu (na skutek obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy w związku z zawartą umową dzierżawy lokalu użytkowego pomiędzy małżonkami (stanowiącego ich współwłasność) prawidłowo postępuje Wnioskodawczyni, odprowadzając od uzyskanego czynszu dzierżawnego podatek dochodowy...

Zdaniem Wnioskodawczyni, w świetle obowiązujących przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawczyni prawidłowo postępuje odprowadzając od uzyskanego czynszu dzierżawnego podatek dochodowy.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wyraźnie wymienionych w przepisach o randze ustawowej. Jednocześnie art. 10 ust. 1 pkt 6 stanowi, że źródłami przychodów są: „najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze (…)”.

W związku z powyżej wskazanymi przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawczyni prawidłowo postępuje odprowadzając od uzyskanego czynszu dzierżawnego podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 ze zm.).

Stosownie do art. 31 § 1 tej ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cytowanej ustawy, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Zgodnie z treścią art. 206 i 207 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.), każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Zatem współmałżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie wspólności majątkowej mają równe prawo korzystania z rzeczy wspólnej oraz obowiązek dbania o nią.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Przychodami z tytułu najmu, który nie stanowi działalności gospodarczej w myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z powyższych przepisów najem stanowi podlegające opodatkowaniu źródło przychodów, gdzie podstawą generowania tych przychodów jest zawarcie pomiędzy stronami stosownej umowy, w której strony określają wysokość czynszu, stanowiącego przysporzenie majątkowe wynajmującego. Tym samym uznać należy, iż przychód podatkowy z najmu powstanie wyłącznie po stronie osoby, która zawrze umowę najmu i będzie z tego tytułu uzyskiwała korzyści.

Z opisu zaistniałego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni – jako osoba fizyczna, która nie prowadzi działalności gospodarczej – wydzierżawia część zakupionego do wspólnoty małżeńskiej lokalu użytkowego – na rzecz małżonka prowadzącego działalność gospodarczą.

Z cytowanych uprzednio przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wynika w sposób jednoznaczny, że skoro między Panią a małżonkiem istnieje majątkowa wspólność ustawowa, to małżonkowie są współwłaścicielami lokalu użytkowego.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Ekonomiczno-prawny sens opisanej umowy polega na zobowiązaniu się wynajmującego do oddania rzeczy stanowiącej jego własność w używanie najemcy, w zamian za umówiony czynsz (dla osiągnięcia zysku).

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz cytowane powyżej przepisy prawa, należy stwierdzić, iż lokal użytkowy zakupiony przez małżonków z dorobku wspólnego stanowi ich współwłasność.

W związku z tym - nawet w sytuacji otrzymywania przez Wnioskodawczynię „czynszu” z tytułu używania przez małżonka części lokalu użytkowego - taka kwota nie będzie zaliczana do przychodów podatkowych.

Zastrzec równocześnie należy, iż niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie skutków podatkowych przedstawionego zdarzenia przyszłego. Przedmiotu interpretacji nie stanowi ocena prawidłowości (możliwości) zawarcia przez Panią umowy najmu pod względem formy, warunków, wzajemnych praw i obowiązków na gruncie przepisów niebędących przepisami prawa podatkowego. Przepisy prawa niepodatkowego (tj.: ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 ze zm.) oraz ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.)) zostały zacytowane w niniejszej interpretacji w celu wykorzystania ich do zinterpretowania przepisów ustawy podatkowej – ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tutejszy organ wskazuje, że wniosek w zakresie podatku od towarów i usług, w zakresie prawidłowości zawarcia umowy dzierżawy lokalu użytkowego pomiędzy Wnioskodawczynią, a Jej mężem oraz w zakresie wykazania czynszu dzierżawnego jako kosztu uzyskania przychodu przez Dariusza Furmanek został rozstrzygnięty odrębnymi pismami.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.