Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1117/15-2/AG
z 3 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2015 r. (data wpływu 11 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu (…) 2013 r. Wnioskodawca kupił w drodze umowy zawartej w formie aktu notarialnego od Pani A. zabudowaną nieruchomość gruntową położoną w miejscowości B. (działka gruntu nr (…) o powierzchni 0,3176 ha, dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (…)).

Z ceny nabycia przedmiotowej działki zostały wydzielone w umowie dwie części:

• zawierająca „cenę sprzedaży budynku wraz z częścią działki (…) znajdującej się pod budynkiem o powierzchni 0,1 ha” w określonej kwocie oraz
• zawierająca cenę za pozostałą część działki w innej określonej kwocie.
  
  

Przedmiotowy budynek (hala produkcyjna) nie stanowi odrębnego przedmiotu własności i w oparciu o zasadę „superficies solo cedit” jest z prawnego punktu widzenia częścią składową gruntu.

Wnioskodawca nie jest wstanie określić, czy przyjęta w akcie notarialnym część ceny przypisana części działki znajdującej się pod budynkiem odpowiada wartości rynkowej budynku.

Powołana powyżej umowa sprzedaży została poprzedzona umową przedwstępną zawartą również w formie aktu notarialnego z dnia (…) 2012 r., w której pierwotnie cena sprzedaży nie została rozbita na dwie części. Jednakże w dniu (…) 2012 r., w związku z otrzymaniem przez Panią A. interpretacji indywidualnej o sygn. z dnia (…) 2012 r., wydanej przez Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, strony zawarły aneks do przedmiotowej umowy przedwstępnej, „rozbijając” cenę na dwie części, o których mowa w ostatecznej umowie sprzedaży.

Wnioskodawca informuje jednak, że we wniosku o udzielenie powyższej interpretacji Pani A. podała nieprawdziwą informację, jakoby strony już w umowie przedwstępnej z dnia (…) 2012 r. dokonały rozbicia ceny, o którym mowa powyżej.

Nabycie przedmiotowej nieruchomości nastąpiło na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej pod nazwą x. Wnioskodawca wykorzystuje budynek posadowiony na działce (…) w ramach swojej działalności gospodarczej.

Obecnie Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowego budynku przyjmując, że jego wartość początkową stanowi kwota, na którą składają się dwie wartości:

1. wartość budynku z aktu notarialnego, stanowiąca część całej ceny sprzedaży, „rozbita” w sposób omówiony wyżej;
2. kwota wydatkowana na przystosowanie budynku do używania.
   
   

Ta kwota została poniesiona celem przystosowania budynku do rozpoczęcia w nim produkcji. Poprzednia właścicielka wytwarzała w budynku pierogi, krokiety, sałatki i inne art. spożywcze. Zgodnie z wymogami produkcji w przetwórstwie rolnym i produkcji spożywczej, w budynku było dużo małych pomieszczeń, których Wnioskodawca nie wykorzystywałby. Dla potrzeb firmy wyburzono te mniejsze pomieszczenia i w ten sposób powstała jedna duża hala z niewielkim zapleczem socjalnym. Podłoga nowej części produkcyjnej została uzbrojona i wyłożono beton przemysłowy. Zlecono wykonanie oświetlenia na całej hali, instalacji powietrza sprężonego, zamontowanie dużych opuszczanych drzwi przemysłowych, przebudowę sieci wodociągowej, wybudowanie rampy dla pojazdów, prace remontowo-budowlane (wyburzenie, zamurowanie zbędnych drzwi, okien, otworów, położenie gładzi, malowanie lamperii farbami olejnymi i akrylowymi). Zlecono również wykonanie nowej instalacji gazowej i zakupiono zbiornik na gaz do ogrzewania hali oraz wykonano podłączenie budynku do sieci elektrycznej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W jaki sposób ustalić dla potrzeb amortyzacji podatkowej wartość początkową budynku opisanego w przedstawionym stanie faktycznym?

Zdaniem Wnioskodawcy, dla potrzeb amortyzacji podatkowej wartość początkową budynku opisanego w przedstawionym stanie faktycznym można ustalić z uwzględnieniem wartości rynkowej budynku określonej przez biegłego oraz wartości rynkowej gruntu określonej przez biegłego i uwzględnieniem ich stosunku w łącznej cenie nabycia nieruchomości, zgodnie z następującym wzorem:

cnb = [wrb/(wrb+wrg)]*lcn

gdzie:

cnb - cena nabycia budynku, określana na potrzeby dokonywania odpisów amortyzacyjnych, wrb - wartość rynkowa budynku, określona przez biegłego,

wrg - wartość rynkowa gruntu, określona przez biegłego,

lcn - łączna cena nabycia całej nieruchomości wynikająca z umowy sprzedaży.

Swoje stanowisko Wnioskodawca motywuje w następujący sposób:

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT „amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.”

Zgodnie zaś z art. 22c pkt 1 ustawy o PIT „amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.”

Zgodnie z treścią powyższych przepisów amortyzacji podatkowej podlegać będzie zatem budynek posadowiony na działce (…), nie będzie jej jednak podlegać nabyty przez Wnioskodawcę grunt.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT „za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia”.

W przedstawionym stanie faktycznym nie ulega wątpliwości, że przedmiotowy budynek został przez Wnioskodawcę nabyty w drodze odpłatnego nabycia.

Jednakże z prawnego punktu widzenia, przedmiotem kupna nie był budynek, lecz cała nieruchomość gruntowa wraz z budynkiem, obejmująca działkę nr (…). Zgodnie bowiem z art. 191 Kodeksu cywilnego własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową. Cena zapłacona przez Wnioskodawcę była zatem ceną nabycia nieruchomości gruntowej wraz z jej wszelkimi częściami składowymi. W żaden sposób okoliczności tej nie zmienia sztuczne rozdzielenie w umowie sprzedaży ceny nabycia gruntu na część przypadającą na grunt znajdujący się pod budynkiem oraz na pozostałą część. Grunt znajdujący się pod budynkiem nie stanowi bowiem odrębnego przedmiotu własności i obrotu ponieważ jest integralnym elementem wydzielonej działki nr (…) stanowiącej samodzielną nieruchomość gruntową, nie można zatem ustanawiać dla niego odrębnej ceny nabycia.

Ponieważ ustawodawca nie rozstrzyga wprost jak w tej sytuacji określić ocenę nabycia budynku w rozumieniu art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, należy uznać, że jedynym wyjściem jest odwołanie się do metody, opisanej w niniejszym wniosku.

Takie podejście najlepiej oddaje bowiem wolę stron w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Stosownie do treści z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.”

Natomiast zgodnie z art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów. Niemniej jednak, z treści art. 22d ust. 2 ww. ustawy wynika, że składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Do grupy środków trwałych podlegających amortyzacji zalicza się więc m. in. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o ile będą spełniały następujące warunki:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
• stanowią własność lub współwłasność podatnika;
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania;
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok;
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy;
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych określonych w art. 22c ww. ustawy.
  
  

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 powołanej ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Z powyższego wynika, że ustalenia wartości początkowej środka trwałego w oparciu o wycenę biegłego rzeczoznawcy można dokonać jedynie w przypadku, gdy środek trwały został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie, a kosztu jego wytworzenia nie można ustalić w sposób określony w art. 22g ust. 4 ww. ustawy. Natomiast w odniesieniu do środków trwałych nabytych przez podatnika skorzystanie z usług biegłego przy wycenie dokonanej przez podatnika na podstawie art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, możliwe jest wyłącznie jeżeli nie można ustalić ceny nabycia.

Należy zauważyć, że ustalenie wartości początkowej nabytego środka trwałego w sposób określony w art. 22g ust. 8 ww. ustawy, tj. w drodze wyceny dokonywanej przez podatnika, stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości wg ceny nabycia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc w szczególności dotyczyć tych sytuacji, w których podatnik rzeczywiście nie posiada – bo nie musi (nie musiał) posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych na nabycie, remont i przystosowanie określonego środka trwałego, wydatków.

Z treści wniosku wynika, że w 2013 roku Wnioskodawca kupił w drodze umowy zawartej w formie aktu notarialnego od osoby fizycznej zabudowaną nieruchomość gruntową.

Z ceny nabycia przedmiotowej działki zostały wydzielone w umowie dwie części:

• zawierająca „cenę sprzedaży budynku wraz z częścią działki (…) znajdującej się pod budynkiem o powierzchni 0,1 ha” w określonej kwocie oraz
• zawierająca cenę za pozostałą część działki w innej określonej kwocie.
  
  

Nabycie przedmiotowej nieruchomości nastąpiło na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Wnioskodawca wykorzystuje budynek posadowiony na działce (…) w ramach swojej działalności gospodarczej.

Obecnie Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowego budynku przyjmując, że jego wartość początkową stanowi kwota, na którą składają się dwie wartości:

1. wartość budynku z aktu notarialnego, stanowiąca część całej ceny sprzedaży, „rozbita” w sposób omówiony wyżej;
2. kwota wydatkowana na przystosowanie budynku do używania.
   
   

Zdaniem tut. Organu, w opisanym stanie faktycznym nie mamy do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego nie jest możliwe, gdyż cena zakupu nieruchomości wraz gruntem jest wartością znaną. Zatem zastosowanie będzie miała w tym przypadku generalna zasada określona w art. 22g ust. 1 pkt 1.

Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca obecnie dokonuje odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowego budynku i ma już ustaloną jego wartość początkową.

Stosownie natomiast do art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Zatem, jeżeli środek trwały zostaje ulepszony, powoduje to konieczność powiększenia jego wartości początkowej o sumę wydatków poniesionych w związku z tym ulepszeniem. W efekcie poniesione wydatki na modernizacje nie będą stanowiły bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Będą one stanowiły koszty pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne.

Z uwagi na to, że przedmiotowy budynek został przystosowany celem rozpoczęcia w nim produkcji, wartość początkową tego środka trwałego należy ustalić jako cenę nabycia powiększoną - zgodnie z przepisem art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - o wartość udokumentowanych nakładów jakie zostały (zostaną) poniesione przez Wnioskodawcę na jego ulepszenie.

W trakcie prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca jest zobligowany do ewidencjonowania wydatków związanych z tą działalnością, w tym wydatków na ulepszenie środka trwałego.

Reasumując należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca ustalił wartość początkową nieruchomości i znana była cena nabycia nieruchomości, a wydatki na ulepszenie środka trwałego były ponoszone w trakcie jego przeznaczenia na cele działalności gospodarczej, to brak jest podstaw prawnych do ustalenia wartości początkowej zakupionego a następnie ulepszonego budynku, w oparciu o wycenę biegłego. Regulacja art. 22g ust. 1 ustawy, określająca metody ustalania wartości początkowej środków trwałych, w zależności od sposobu ich nabycia ma charakter zasadniczy i zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy, w odniesieniu do środka trwałego nabytego odpłatnie, wykorzystywanego w działalności gospodarczej i w trakcie tej działalności ulepszanego – jak ma to miejsce w omawianym przypadku – wartość początkową stanowi suma ceny nabycia budynku oraz udokumentowany wydatek poniesiony na jego ulepszenie.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, stwierdzające że dla potrzeb amortyzacji podatkowej wartość początkową budynku opisanego w przedstawionym stanie faktycznym można ustalić z uwzględnieniem wartości rynkowej budynku określonej przez biegłego oraz wartości rynkowej gruntu określonej przez biegłego i uwzględnieniem ich stosunku w łącznej cenie nabycia nieruchomości, jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji pominięto przykład rachunkowy ilustrujący stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt, że przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Z uwagi na powyższe nie podlegają urzędowej interpretacji zasady rachunkowego określania (wyliczenia) wysokości podstawy do opodatkowania ani żadnych innych obliczeń. Zatem tut. Organ nie ustosunkował się do przedstawionych przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku obliczeń.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.