Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-979/15-2/TW
z 6 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2015 r. (data wpływu 6 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe Spółka Jawna (dalej: Podatnik lub Spółka) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Podatnik, w głównej mierze, prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie transportu drogowego towarów. Wspólnikami w Spółce są: K. oraz I. Spółka, w głównej mierze, prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie transportu drogowego towarów. Spółka dysponuje nie tylko własnymi ciągnikami, ale także m.in. własnymi lub leasingowanymi naczepami. Naczepy, dla obsługi zleceń transportowych, jakie otrzymuje Spółka mogą być obsługiwane przez własne ciągniki, jak też ciągniki należące do innych firm przewozowych. W tym ostatnim przypadku możliwe jest zatem, aby inna firma, która dysponuje własnym ciągnikiem/ciągnikami, jako podwykonawca Spółki, wykonywała obsługę określonego zlecenia otrzymanego właśnie od Spółki. Dla realizacji powyższego systemu podzleceń dla innych firm transportowych (dalej: Usługodawca) – Spółka zamierza zawierać z nimi umowy stałej współpracy w zakresie obsługi przewozu. Do obowiązków Usługodawcy będzie należało m.in. zapewnienie sprawnego technicznie ciągnika siodłowego dostosowanego do podpięcia naczepy należącej do Spółki, celem wykonania transportu zgodnie z przepisami. Obowiązkiem Usługodawcy będzie m.in. zapewnienie kierowcy lub zespołu kierowców dla danego zespołu pojazdów (tj. ciągnik plus naczepa). Usługodawca ponosi pełną odpowiedzialność za to, aby kierowca miał wszystkie wymagane prawem uprawnienia i umiejętności dla wykonania danego transportu. Usługodawca będzie uprawniony – za zgodą Spółki – do dokonywania napraw naczepy, jeżeli w trakcie wykonywania zlecenia doszło do awarii przyczepy. Po stronie Usługodawcy będzie obowiązek pokrywania wszelkich kosztów związanych z obsługą przewozu oraz niedochowaniem należytej staranności przy jego wykonywaniu, a w szczególności:

1. wszelkich kosztów związanych z zapewnieniem kierowcy dla pojazdu, w tym także w zakresie wynagrodzeń i innych świadczeń;
2. wszelkich opłat drogowych i autostradowych;
3. wszelkich opłat parkingowych i noclegowych;
4. kosztów nienormatywnego zużycia opon naczepy;
5. kosztów wynikających z niedochowania przez Usługodawcę terminów wykonania zleceń, w tym wszelkich kar umownych obciążających Spółkę, z wyjątkiem sytuacji gdy opóźnienie wystąpiło bez winy Usługodawcy lub zapewnionego przez niego kierowcy;
6. kosztów związanych z uszkodzeniami naczepy, z wyjątkiem uszkodzeń powstałych bez winy Usługodawcy lub zapewnionego przez niego kierowcy;
7. kosztów związanych z uszkodzeniem towaru znajdującego się w naczepie z wyjątkiem uszkodzeń powstałych bez winy Usługodawcy lub zapewnionego przez niego kierowcy.
   
   

Z kolei Spółka, względem Usługodawcy, będzie zobowiązana do:

1. zapewnienia sprawnej oraz przygotowanej do wykonania zlecenia naczepy oraz ponoszenia wszelkich kosztów związanych z utrzymaniem jej we właściwym stanie technicznym i sanitarnym, w tym do mycia naczepy po wykonaniu zlecenia, przy czym do pokrywania kosztów związanych z zapewnieniem kierowcy lub kierowców do zespołu pojazdów zobowiązany będzie Usługodawca;
2. zapewnienia paliwa dla zespołu pojazdów (ciągnik i naczepa) niezbędnego do wykonania zlecenia;
3. ponoszenia kosztów pakietu ubezpieczenia OC i AC dla naczepy.
   
   

Odnosząc się do tego, co zostało wskazane w pod. lit. b – powyżej, w pierwszej kolejności należy podać, że Spółka dysponuje własnym dystrybutorem paliwa. Paliwo nabywa do własnych celów.

Jak zostało zapisane w projekcie umowy:

• zapewnienie paliwa przez Spółkę będzie polegać na tym, że Spółka, każdorazowo przed wykonaniem danego zlecenia, umożliwi Usługodawcy zatankowanie paliwa z ww. dystrybutora znajdującego się na terenie jej firmy.
• Paliwo zatankowane przez Usługodawcę z dystrybutora należącego do Spółki – pozostaje własnością Spółki. Strony zgodnie postanawiają, iż paliwo zatankowane przez Usługodawcę z dystrybutora należącego do Spółki – zostaje temu pierwszemu tylko powierzone, i to wyłącznie dla wykonania postanowień niniejszej Umowy.
• Usługodawcy nie wolno wykorzystać paliwa dla innego celu aniżeli wykonanie zlecenia zgodnie z niniejszą Umową.
• Usługodawca, w szczególności zobowiązuje się nie wykorzystywać powierzonego mu paliwa dla wykonywania zleceń otrzymanych od innych firm, jak też dla własnych celów prywatnych. Obowiązany jest również dbać o to mienie, jak o swoje własne.
• Ryzyko kradzieży paliwa zatankowanego z dystrybutora należącego do Spółki lub ryzyko jego utraty w inny sposób – obciąża Usługodawcę.
• W przypadku zaistnienia kradzieży paliwa powierzonego Usługodawcy dla wykonania zlecenia lub stwierdzania jego utraty w inny sposób – Usługodawca jest zobowiązany niezwłocznie powiadomić o tym fakcie Spółkę.
• W przypadku:
  • stwierdzenia kradzieży paliwa powierzonego Usługodawcy, albo
  • stwierdzenia utraty przez Usługodawcę paliwa – w inny sposób aniżeli kradzież, a w szczególności wobec niemożności ustalenia przyczyn powodujących tę utratę, albo
  • stwierdzenia, iż Usługodawca wykorzystał paliwo w innym celu aniżeli wykonanie zlecenia zgodnie z niniejszą Umową – Spółka będzie uprawniona do naliczenia kary umownej w wysokości odpowiadającej wartości rynkowej paliwa skradzionego, utraconego w inny sposób lub wykorzystanego niezgodnie z Umową, powiększonej o 100%. Wartość rynkową ustala się na podstawie cen stosowanych przez stację paliw najbliższą ze względu na siedzibę Spółki, obowiązujących w dniu dowiedzenia się przez Spółkę o utracie paliwa.
  
  

Z Umowy wynika nadto, iż Spółka prowadzi ewidencję ilościową paliwa powierzonego Usługodawcy. W każdym przypadku, gdy paliwo nie zostało wykorzystane dla realizacji postanowień niniejszej Umowy – Usługodawca jest zobowiązany zwrócić to paliwo do Spółki. Zwrot następuje przez przepompowanie paliwa.

W projekcie Umowy zostaną nadto zawarte zapisy, z których będzie wynikało, że Usługodawca zobowiązuje się nie używać naczepy do innych celów aniżeli dla wykonania zlecenia zgodnie z postanowieniami Umowy. Usługodawca będzie na ogół podpinał naczepę w miejscu, w którym Spółka parkuje wszystkie posiadane naczepy, a po wykonanym transporcie będzie obowiązany odstawić naczepę także w miejscu wskazanym przez Spółkę. Na ogół będzie to siedziba Spółki.

Gdy idzie o sposób kalkulacji wynagrodzenia, jakie będzie należne dla Usługodawcy (§ 5 projektowanej Umowy) – to kwestia ta będzie uregulowana w sposób następujący:

Za wykonywane zlecenia Usługodawcy przysługuje wynagrodzenie za każdy kilometr przejechany przez zespół pojazdów w trakcie wykonywania zlecenia w wysokości netto określonej według poniższego wzoru:

W = 1,56 * K - [(Z - 0,34) * 3,80 * K] - [(C - 3,80) * 0,34 * K]

gdzie poszczególne symbole i wartości stałe oznaczają:

W - wysokość przysługującego Usługodawcy wynagrodzenia netto w złotych,

K - liczba kilometrów przejechanych w wykonaniu zlecenia,

Z - faktyczne zużycie paliwa na każdy kilometr wykonywania zlecenia,

C - średnia hurtowa cena litra paliwa A w tygodniu wykonania zlecenia,

1,56 – domyślna wysokość wynagrodzenia za każdy przejechany kilometr, ustalona dla zużycia paliwa na poziomie 0,34 litra/kilometr oraz dla ceny paliwa na poziomie 3,8 złotych/litr,

0,34 – ustalona przez strony standardowa wartość zużycia paliwa na każdy kilometr wykonywania zlecenia, osiągnięcie niższego zużycia paliwa zwiększa wynagrodzenie Usługodawcy, natomiast wyższe zużycie paliwa wpływa na obniżenie wynagrodzenia,

3,8 – ustalona przez strony standardowa cena za litr paliwa w czasie wykonywania zlecenia, jeżeli w tygodniu wykonywania zlecenia średnia hurtowa cena paliwa A jest niższa od tej wartości, to Usługodawcy przysługuje wyższe wynagrodzenie, natomiast wyższa średnia hurtowa cena paliwa A wpływa na obniżenie wynagrodzenia.

W kolejnym paragrafie Spółka zamierza wprowadzić następujący zapis: W ramach poniższej umowy składane będą przez Spółkę zlecenia opisujące zapotrzebowanie na poszczególne usługi, w szczególności określające planowaną trasę oraz termin wykonania zlecenia.

Zlecenia składane będą drogą telefoniczną, faxem, pocztą elektroniczną lub w formie pisemnej najpóźniej na 10 godzin przed ich wykonaniem.

Brak odmowy przyjęcia zlecenia w terminie 0,30 godzin od momentu otrzymania poczytywany jest jako akceptacja zlecenia.

Usługodawca ponosi odpowiedzialność za szkodę wynikłą z niewykonania lub nienależytego wykonania zlecenia.

Wynagrodzenie o którym mowa w § 5 umowy ma charakter kompleksowy, uwzględnia wszelkie wydatki do których zobowiązany jest Usługodawca na podstawie niniejszej umowy i nie ulega zwiększeniu na skutek pokrywania przez Usługodawcę kosztów wynikających z realizacji jej postanowień.

Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej postanowienia projektowanej Umowy – należy wskazać, iż Spółka nie przewiduje odrębnego obciążania Usługodawcy jakimikolwiek kwotami, gdy idzie o powierzenie temu ostatniemu czy to paliwa, czy to naczepy.

Jednocześnie Spółka wskazuje, że nabywając czy to naczepy, czy to paliwo – była uprawniona do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka, w świetle przedstawionego stanu faktycznego dotyczącego zdarzenia przyszłego, zapewniając naczepę do wykonania zlecenia przez Usługodawcę – będzie uprawniona do pełnego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od takiej naczepy, jeżeli są one dokonywane zgodnie z art. 22a-22o PdofU?
2. Czy Spółka, w świetle przedstawionego stanu faktycznego dotyczącego zdarzenia przyszłego, zapewniając Usługodawcy paliwo do wykonania przez niego zlecenia – będzie uprawniona do zaliczania wydatków odpowiadających wartości powierzonego paliwa do kosztów uzyskania przychodów?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z dyspozycją art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. – o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) (dalej: PdofU) – kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z kolei art. 22 ust. 8 PdofU stanowi, iż kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania – za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania (art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c PdofU). Analizując przedstawiony powyżej stan faktyczny pod kątem przepisów PdofU – należy stwierdzić, że każdy ze wspólników Spółki (stosownie do art. 8 PdofU) będzie uprawniony do zaliczenia w koszty podatkowe odpisów amortyzacyjnych od naczep stanowiących środki trwałe, które są udostępniane Usługodawcy. Trudne do zaakceptowania byłoby stanowisko, iż zapewnienie specjalistycznej przyczepy, aby Usługodawca mógł wykonać zlecenie dla Spółki – to oddanie do nieodpłatnego używania. Analiza orzecznictwa sądów administracyjnych prowadzi do wniosku, iż ze strony Spółki trudno w takim przypadku nawet mówić o jakimkolwiek świadczeniu względem Usługodawcy. To Usługodawca zobowiązuje się bowiem spełnić określone świadczenie względem Spółki. Jednakże, nawet gdyby przyjąć, że udostępnienie Usługodawcy jest świadczeniem (ze względu na szeroką definicję tego pojęcia na gruncie prawa podatkowego) – to i tak nie sposób byłoby obronić tezę, iż mamy do czynienia ze świadczeniem, które ze strony Spółki ma charakter nieodpłatny. Z nieodpłatnością świadczenia mamy bowiem do czynienia wówczas, gdy osoba otrzymująca takie świadczenie, z tytułu jego otrzymania nie jest zobowiązana do jakiegokolwiek wzajemnego zachowania po swojej stronie względem drugiej strony. Z takim przypadkiem, na gruncie opisanego powyżej zdarzenia przyszłego, nie mamy do czynienia. Usługodawca, dla wykonania danego zlecenia, wykorzystuje bowiem naczepę udostępnioną mu przez Spółkę, ale łączący strony stosunek umowny jednoznacznie wskazuje, iż w związku z udostępnieniem tej przyczepy Usługodawca jest zobowiązany do określonych wzajemnych świadczeń względem Spółki. Mając na uwadze powyższe należy zatem stwierdzić, że przesłanka negatywna, którą ustawodawca określił w art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c PdofU – nie jest spełniona. Naczepy nie będą bowiem oddawane do nieodpłatnego używania.

Ponadto, nawet gdyby tut. organ chciał przyjąć odmienne stanowisko, tzn. że mamy do czynienia z nieodpłatnym oddaniem do używania, to zastosowanie tego przepisu musiałoby zostać wykluczone ze względu na wprowadzony do tego przepisu okres miesięczny. Spółka nie będzie bowiem udostępniać naczep na okresy choćby jednego miesiąca, a jedynie dla wykonania pojedynczych, poszczególnych zleceń. Ta sama naczepa może w jednym tygodniu służyć do wykonania przewozu przez Usługodawcę, a w drugim, albo nawet jeszcze w tym samym tygodniu, przy jej użyciu przewóz zostanie dokonany przez już samą Spółkę (np. z wykorzystaniem pracownika – kierowcy). Widać zatem, że wolą ustawodawcy było wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów jedynie odpisów od tych środków, które są oddawane innym podmiotom na okresy przynajmniej miesięczne. Chodziło zatem o takie umowy jak przykładowo trwająca co najmniej miesiąc umowa użyczenia środka trwałego. Z takim podatkowo-prawnym stanem faktycznym nie mamy jednak do czynienia w niniejszej sprawie. Z przyczyn oczywistych należy także przyjąć, że spełnione są przesłanki określone w art. 22 ust. 1 PdofU. Związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy odpisami czynionymi w zgodzie z art. 22a i nast., a uzyskiwanymi przez Spółkę (ściślej: jej wspólników) przychodami nie może budzić wątpliwości.

W konsekwencji zatem do powyższego – na postawione powyżej pytanie nr 1 należy odpowiedzieć pozytywnie.

Powyższe wywody znajdują odpowiednie odniesienie także do problemu, jaki wyłania się w ramach pytania nr 2. Umożliwienie Usługodawcy, aby ten zatankował paliwo z dystrybutora znajdującego się na terenie przedsiębiorstwa należącego do Spółki, w warunkach wynikających z łączącej obie strony umowy, nie może być interpretowane na niekorzyść Spółki (a ściślej: jej wspólników). Tutaj również nie ma mowy o nieodpłatnym charakterze tego powierzenia. Spółka powierza paliwo na rzecz Usługodawcy w ściśle określonym celu. Jednocześnie zachowanie samego Usługodawcy względem zatankowanego paliwa – zostało jasno opisane. Analizując stosowne zapisy umowne – łatwo dojść do przekonania, iż powierzeniu paliwa przez Spółkę, towarzyszy określone wzajemne zachowanie (świadczenie) ze strony Usługodawcy. Limitują go określone, zawarte w umowie i wynikające z łączącego strony stosunku obligacyjnego, zachowania i ograniczenie Usługodawcy, gdy idzie o jego postępowanie z powierzonym paliwem. Nie bez znaczenia jest także fakt, że własność powierzonego paliwa pozostaje przy Spółce.

Z powyższych względów należy przyjąć, że poniesione przez Spółkę wydatki na zakup paliwa – będą w całości stanowiły dla wspólników koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony celu osiągnięcia w przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie. Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe podlegają amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wskazanych w art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Analizując przedstawiony we wniosku opis sprawy należy mieć na uwadze brzmienie art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) ww. ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania – za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Na gruncie rozpatrywanej sprawy wyjaśnić należy, że udostępnianie Usługodawcy przez Spółkę, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, naczepy do używania nie powinno zostać zakwalifikowane jako nieodpłatne oddanie do używania. W przedstawionym we wniosku opisie sprawy nie można bowiem mówić o nieodpłatności świadczenia na rzecz Usługodawcy, gdyż za nieodpłatne uznaje się takie świadczenie, którego spełnienie nie powoduje, po stronie otrzymującego, obowiązkowego wzajemnego świadczenia na rzecz przekazującego naczepę. W konstrukcji umów zawieranych przez Wnioskodawcę wskazano natomiast, że Usługodawca zobowiązują się m.in. do wykonania obsługi określonego zlecenia otrzymanego od Spółki.

Zatem należy się zgodzić z Zainteresowanym, że Usługodawca, dla wykonania danego zlecenia wykorzystuje naczepę udostępnioną mu przez Spółkę, ale łączący strony stosunek umowny jednoznacznie wskazuje, że w związku z udostępnieniem tej przyczepy Usługodawca jest zobowiązany do określonych wzajemnych świadczeń względem Spółki.

W świetle powyższego, udostępnienie Usługodawcy naczepy, stanowiącego mienie Spółki, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, nie stanowi czynności, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Brak zatem podstaw do zastosowania normy wyrażonej w tym przepisie i wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej przekazanej do używania naczepy.

Z uwagi na powyższe, zapewniając naczepę do wykonania zlecenia przez Usługodawcę Wnioskodawca będzie uprawniony do pełnego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od takiej naczepy, jeżeli są one dokonywane zgodnie z art. 22a-22o ww. ustawy.

Także zapewniając Usługodawcy paliwo do wykonania przez niego zlecenia Zainteresowany będzie uprawniony do zaliczania wydatków odpowiadających wartości powierzonego paliwa do kosztów uzyskania przychodów. Skoro bowiem naczepa stanowi środek trwały wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej, to wydatki związane z zakupem paliwa, Wnioskodawca może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów tej działalności. Są to bowiem wydatki eksploatacyjne, związane ze zwykłym używaniem środka trwałego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Zauważyć przy tym należy, że z umowy zawartej przez Spółkę z Usługodawcą wynika, że Spółka, względem Usługodawcy, będzie zobowiązana m.in. do zapewnienia paliwa dla zespołu pojazdów, niezbędnego do wykonania zlecenia. Z powyższego wynika, że ponoszenie wydatku związanego z kosztem zużywanego paliwa obciąża Spółkę.

Końcowo wyjaśnić należy, że spółka jawna nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, bowiem zgodnie z art. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają dochody osób fizycznych. Na gruncie przepisów ww. ustawy stanowi natomiast jedną z form organizacyjnych za pośrednictwem której osoba fizyczna prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z treścią ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Wobec powyższego poniesione koszty uzyskania przychodów podlegają rozliczeniu u jej wspólników, proporcjonalnie do ich udziałów w spółce.

Wobec tego przedmiotowa interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie Wnioskodawcy jako wspólnika spółki jawnej, którego dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zatem zaznaczyć należy, że odpisy amortyzacyjne dokonywane od składników majątkowych zaliczonych do środków trwałych jak i wydatki odpowiadające wartości powierzonego paliwa, mogą podlegać zaliczeniu w ciężar kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zysku spółki jawnej.

Podsumowując, stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.