Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4511-243/15/ASz
z 17 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) − Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 czerwca 2015 r. (wpływ do Biura – 19 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów ze stosunku pracy wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania obowiązków służbowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 czerwca 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów ze stosunku pracy wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (Wnioskodawca) powstała w 2006 r. Od 18 października 2006 r. 100% udziałów nabyła czeska spółka X. Podstawowym przedmiotem działalności jest sprzedaż hurtowa sprzętu oświetleniowego (według KRS produkcja sprzętu oświetleniowego i elektronicznego sprzętu oświetleniowego). Spółka jest wyłącznym dystrybutorem produktów grupy w Polsce.

Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług dokonującym dostaw towarów, co do zasady, opodatkowanych stawką podstawową. W ramach działalności Spółka sprzedaje sprzęt oświetleniowy zarówno odbiorcom hurtowym jak i realizującym konkretne inwestycje czy też odbiorcom indywidualnym.

Spółka w celu realizacji przedmiotu działalności czyli sprzedaży hurtowej sprzętu oświetleniowego, zawiera umowy leasingu operacyjnego na samochody osobowe wykorzystywane przez pracowników pracujących głównie poza siedzibą firmy. Spółka posiada 10 takich samochodów i korzystają z nich osoby, które są w szerokim znaczeniu przedstawicielami handlowymi, także prokurent, dyrektor handlowy oraz specjalista od reklamacji, który też często jest wzywany do awarii. Pracownicy parkują pod domem a kilku pracownikom Spółka opłaca parking.

W Spółce obowiązuje „Zarządzenie wewnętrzne” o następującej treści: „W związku z wejściem w życie nowych przepisów dotyczących używania służbowych samochodów w celach prywatnych (art. 12 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r o podatku dochodowym od osób fizycznych) informuję, że począwszy od miesiąca stycznia 2015 każdy z pracowników, któremu powierzono samochód służbowy będzie miał doliczone do przychodów w zależności od pojemności silnika wartości: 250 zł − dla samochodów o pojemności silnika do 1.600 cm³, 400 zł − dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1.600 cm³. Oznacza to, że pracownikowi będzie potrącona z wypłaty odpowiednio kwota 73,10 zł lub przy wyższej pojemności auta 116,90 zł. W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca − wartość świadczenia ustalana będzie za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych − w wysokości 1/30 ww. kwot na podstawie przedstawionego przez pracownika oświadczenia (załącznik nr 1 i 2). Oświadczenie należy dostarczyć do księgowości do końca drugiego dnia roboczego następnego miesiąca. Niewypełnienie załącznika oznaczać będzie naliczenie przychodu w pełnej wysokości. Jeżeli pracownik korzysta z samochodu w celach prywatnych winien również partycypować w kosztach paliwa. Oznacza to, że pracownik powinien samodzielnie obliczyć ilość przejechanych w celach prywatnych kilometrów i na podstawie średniego zużycia paliwa obliczyć ilość paliwa zużytego w celach prywatnych, a następnie pokryć koszt zużytego paliwa uzupełniając bak służbowego auta. Pracownik powinien przechowywać dowody zakupu paliwa, aby w razie kontroli wewnętrznej móc je okazać. Jeżeli pracownik nie godzi się z przyjętymi zasadami winien codziennie po zakończeniu pracy odstawiać samochód na parking służbowy i zawiadamiać o tym swojego przełożonego.”

Pracownicy, którym powierzane są samochody służbowe należą do kadry zarządzającej/kierowniczej oraz są nimi tak zwani „pracownicy mobilni” Spółki w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, których nie obowiązują ograniczenia czasowe dotyczące wymiaru czasu pracy. Pracownicy otrzymujący do dyspozycji samochody służbowe, podpisują ze Spółką umowę o używanie samochodu służbowego, której wzór stanowi załącznik do „Zarządzenia wewnętrznego”. Treść tej umowy nakłada na pracowników, w związku z korzystaniem z powierzonych im samochodów szereg obowiązków. Między innymi, pracownicy są zobowiązani do należytego zabezpieczenia samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Ponadto pracownicy ponoszą odpowiedzialność za prawidłową eksploatację samochodów, tzn. mają obowiązek dołożenia wszelkich starań dla zabezpieczenia i utrzymania samochodów w należytym stanie technicznym, przestrzegania warunków technicznych eksploatacji, stosowania właściwych materiałów eksploatacyjnych, aranżowania przeprowadzania napraw, przeglądów, mycia i zabiegów okresowych według instrukcji obsługi. Zobowiązują się również do przestrzegania ogólnych i szczegółowych warunków ubezpieczeniowych, serwisowych oraz zasad użytkowania. Spółka natomiast pokrywa koszty eksploatacji i ubezpieczenia samochodów służbowych oraz inne opłaty o charakterze obligatoryjnym, tj. obsługi technicznej, konserwacji, zmiany opon, mycia, napraw i przeglądów związanych z eksploatacją pojazdu. W związku z wymaganą dyspozycyjnością pracowników związaną z zajmowanymi stanowiskami oraz obowiązkiem zabezpieczenia mienia przed zniszczeniem lub kradzieżą, Spółka nakłada na pracowników obowiązek parkowania samochodów służbowych w ich miejscach zamieszkania/pobytu (np. w sytuacji czasowego wynajmu mieszkania przez pracownika poza miejscem jego stałego zamieszkania lub delegowania pracownika do innej miejscowości w celu wykonywania tam obowiązków służbowych). Takie zasady garażowania mają na celu zapewnienie mobilności pracowników oraz oszczędność czasową w dotarciu do miejsc wykonywania obowiązków służbowych. W konsekwencji, samochody służbowe są wykorzystywane do przemieszczania się pracowników pomiędzy miejscem wykonywania obowiązków służbowych, a miejscem garażowania samochodu służbowego. Dodatkowo zdarza się, że pracownicy przemieszczają się w dni ustawowo wolne od pracy (tj. soboty, niedziele, święta) pomiędzy swoim miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy lub miejscem spotkania z kontrahentem, o ile należyte wykonywanie przez nich obowiązków tego wymaga. Spółka uznaje, że przejazdy pomiędzy parkingiem zorganizowanym przy ich miejscu zamieszkania/pobytu, a miejscem wykonywania pracy oraz garażowanie samochodu służbowego stanowią realizację obowiązków służbowych pracowników. Umowa nie przewiduje dodatkowego wynagrodzenia dla pracowników za garażowanie samochodu służbowego w miejscu ich zamieszkania/pobytu. Spółka dopuszcza możliwość korzystania przez pracowników z samochodów służbowych dla celów prywatnych na warunkach określonych w zarządzeniu. Wszelkie sytuacje, w których pracownik użytkuje samochód służbowy w celach niezwiązanych z wykonywaniem obowiązków służbowych, stanowią wykorzystywanie samochodów służbowych do celów prywatnych i w konsekwencji powodują powstanie zobowiązania po stronie pracownika. Pracownik ma wynikający z zarządzenia obowiązek comiesięcznego składania oświadczenia o faktycznej liczbie przejechanych kilometrów w danym miesiącu na jazdy prywatne i przedłożenia dowodu zakupu paliwa wykorzystanego dla celów prywatnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w zaistniałym stanie faktycznym pracownik Spółki, któremu powierzono samochód służbowy w celu należytego wywiązywania się przez niego z obowiązków służbowych, korzystając z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca garażowania samochodu służbowego do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem, uzyskuje z tego tytułu przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego, przez pracownika dla celów prywatnych, wystarczającą formą udokumentowania ilości dni wykorzystania prywatnego zgodnie z art. 12 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie oświadczenie pracownika?
3. Czy w przypadku zadeklarowania przez pracownika określonej liczby kilometrów wykorzystania samochodu służbowego dla celów prywatnych, fakt przedłożenia paragonu potwierdzającego zakup paliwa (ze środków prywatnych pracownika) zwalnia Spółkę od obowiązku doliczenia kosztu paliwa do przychodu pracownika?
   
   

Wnioskodawca powołując treść art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że z ww. przepisu wynika, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ponadto ustęp 2a tego art. mówi, że wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie − dla samochodów o pojemności silnika do 1.600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie − dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1.600 cm³.
   
   

Zaś zgodnie z ust. 2b w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a. Ponadto z ust. 2c wynika, że jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Wnioskodawca wskazał, że z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy Kodeks pracy wynika, że pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania do siedziby firmy (czy też miejsca wykonywania zadania) oraz z siedziby firmy (czy też z miejsca wykonywania zadania) do miejsca zamieszkania − co do zasady − nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody użytkowane przez pracowników, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca udostępnia samochody służbowe swoim pracownikom mobilnym. Zgodnie z „Zarządzeniem wewnętrznym” i umowami zawieranymi z pracownikami korzystającymi z samochodów służbowych, decyzja o przyznaniu danemu pracownikowi samochodu służbowego uzależniona jest od charakteru jego pracy, zajmowanego stanowiska, wymogów co do jego mobilności (konieczność wykonywania czynności służbowych poza siedzibą Wnioskodawcy) oraz dyspozycyjności. Na tej podstawie, pracownicy otrzymujący do dyspozycji samochody służbowe, podpisują z Wnioskodawcą umowę o używanie samochodu służbowego. Zgodnie z tą umową pracownicy są m.in. zobowiązani do należytego zabezpieczenia samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, ponoszą odpowiedzialność za prawidłową eksploatację samochodów, tzn. mają obowiązek dołożenia wszelkich starań dla zabezpieczenia i utrzymania samochodów w należytym stanie technicznym, przestrzegania warunków technicznych eksploatacji, stosowania właściwych materiałów eksploatacyjnych, aranżowania przeprowadzania napraw, przeglądów, mycia i zabiegów okresowych według instrukcji obsługi. Pracownicy zobowiązują się również do przestrzegania ogólnych i szczegółowych warunków ubezpieczeniowych, serwisowych oraz zasad użytkowania. Wnioskodawca natomiast pokrywa koszty eksploatacji i ubezpieczenia samochodów służbowych oraz inne opłaty o charakterze obligatoryjnym, tj. obsługi technicznej, konserwacji, zmiany opon, mycia, napraw i przeglądów związanych z eksploatacją pojazdu. W związku z wymaganą dyspozycyjnością pracowników związaną z zajmowanymi stanowiskami oraz obowiązkiem zabezpieczenia mienia przed zniszczeniem lub kradzieżą Wnioskodawca nakłada na pracowników obowiązek parkowania samochodów służbowych w ich miejscach zamieszkania/pobytu (np. w sytuacji czasowego wynajmu mieszkania przez pracownika poza miejscem jego stałego zamieszkania lub delegowania pracownika do innej miejscowości w celu wykonywania tam obowiązków służbowych). Takie zasady mają na celu zapewnienie mobilności pracowników oraz oszczędność czasową w dotarciu do miejsc wykonywania obowiązków służbowych. W konsekwencji, samochody służbowe są wykorzystywane do przemieszczania się pracowników pomiędzy miejscem wykonywania obowiązków służbowych, a miejscem garażowania samochodu służbowego. Dodatkowo zdarza się, że pracownicy przemieszczają się w dni ustawowo wolne od pracy pomiędzy swoim miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy lub miejscem spotkania z kontrahentem, o ile należyte wykonywanie przez nich obowiązków tego wymaga lecz także wykorzystują samochody dla celów prywatnych.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że przejazdy z ustalonego w pobliżu miejsca zamieszkania miejsca parkowania (np. garażu, parkingu strzeżonego lub innego) do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem, przydzielonymi samochodami służbowymi − co, jak wynika z wniosku, zostało podyktowane charakterem pracy − nie będą stanowiły przychodu dla pracowników ze stosunku pracy, o ile przejazdy te będą odbywać się wyłącznie w celach służbowych i nie służą w istocie tylko i wyłącznie sfinansowaniu (pokryciu) kosztów dojazdu do pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie firmy, wyrażająca się w ustanowionych przez Wnioskodawcę zasadach poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym jego bezpieczeństwo, a także − z uwagi na charakter zadań służbowych – stałą gotowość (mobilność) do wykonywania obowiązków służbowych.

Zaś sytuacje korzystania z samochodów służbowych dla celów prywatnych Wnioskodawca rozpoznaje na podstawie oświadczenia pracownika według określonego wzoru (obowiązującego u Wnioskodawcy), w którym pracownik wskazuje dni tego wykorzystania oraz ilość kilometrów przebytych w celach prywatnych. Ponadto zobowiązany jest do przedłożenia dokumentu zakupu paliwa wykorzystanego na cele podróży prywatnych. Wnioskodawca wskazał, że ustawodawca nie wprowadził w przepisach prawa podatkowego wzorów dokumentów pozwalających na stwierdzenie zakresu obowiązków wynikających z art. 12 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dlatego też każde wiarygodne udokumentowanie ilości dni użytku prywatnego stanowić będzie podstawę do rozliczeń z tego tytułu.

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy ww. pracowników samochodem służbowym z ustalonego w pobliżu miejsca zamieszkania miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy − o ile nie służą one osobistym celom pracowników lecz odbywają się w ramach realizacji zadań służbowych − nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wartości tego świadczenia nie można zaliczyć do przychodu pracowników ze stosunku pracy. Tym samym z tego tytułu na Wnioskodawcy nie ciążą żadne obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego przez pracownika dla celów prywatnych, wystarczającą formą udokumentowania ilości dni wykorzystania prywatnego, zgodnie z art. 12 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie oświadczenie pracownika.

W przypadku zadeklarowania przez pracownika określonej liczby kilometrów wykorzystania samochodu służbowego dla celów prywatnych, fakt przedłożenia paragonu potwierdzającego zakup paliwa (ze środków prywatnych pracownika) zwalnia Spółkę od obowiązku doliczenia kosztu paliwa do przychodu pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem do przychodów ze stosunku pracy zalicza się wszystkie otrzymywane przez pracownika świadczenia, wynikające z zawartej umowy, bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy.

Zasady ustalenia wartości pieniężnej nieodpłatnych świadczeń przysługujących pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych zostały określone w art. 12 ust. 2a-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 12 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie − dla samochodów o pojemności silnika do 1.600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie − dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1.600 cm³.
   
   

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b ww. ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 2c cyt. ustawy, jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca powierza samochody służbowe pracownikom należącym do kadry zarządzającej/kierowniczej oraz pracownikom mobilnym w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, których nie obowiązują ograniczenia czasowe dotyczące wymiaru czasu pracy. Ww. pracownicy podpisują ze Spółką umowę o używanie samochodu służbowego, która nakłada na pracowników, w związku z korzystaniem z powierzonych im samochodów szereg obowiązków. Między innymi, pracownicy są zobowiązani do należytego zabezpieczenia samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Ponadto pracownicy ponoszą odpowiedzialność za prawidłową eksploatację samochodów, tzn. mają obowiązek dołożenia wszelkich starań dla zabezpieczenia i utrzymania samochodów w należytym stanie technicznym, przestrzegania warunków technicznych eksploatacji, stosowania właściwych materiałów eksploatacyjnych, aranżowania przeprowadzania napraw, przeglądów, mycia i zabiegów okresowych według instrukcji obsługi. Zobowiązują się również do przestrzegania ogólnych i szczegółowych warunków ubezpieczeniowych, serwisowych oraz zasad użytkowania. Spółka natomiast pokrywa koszty eksploatacji i ubezpieczenia samochodów służbowych oraz inne opłaty o charakterze obligatoryjnym, tj. obsługi technicznej, konserwacji, zmiany opon, mycia, napraw i przeglądów związanych z eksploatacją pojazdu. W związku z wymaganą dyspozycyjnością pracowników związaną z zajmowanymi stanowiskami oraz obowiązkiem zabezpieczenia mienia przed zniszczeniem lub kradzieżą, Spółka nakłada na pracowników obowiązek parkowania samochodów służbowych w ich miejscach zamieszkania/pobytu (np. w sytuacji czasowego wynajmu mieszkania przez pracownika poza miejscem jego stałego zamieszkania lub delegowania pracownika do innej miejscowości w celu wykonywania tam obowiązków służbowych). Takie zasady garażowania mają na celu zapewnienie mobilności pracowników oraz oszczędność czasową w dotarciu do miejsc wykonywania obowiązków służbowych. W konsekwencji, samochody służbowe są wykorzystywane do przemieszczania się pracowników pomiędzy miejscem wykonywania obowiązków służbowych, a miejscem garażowania samochodu służbowego.

Dodatkowo zdarza się, że pracownicy przemieszczają się w dni ustawowo wolne od pracy (tj. soboty, niedziele, święta) pomiędzy swoim miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy lub miejscem spotkania z kontrahentem, o ile należyte wykonywanie przez nich obowiązków tego wymaga. Spółka uznaje, że przejazdy pomiędzy parkingiem zorganizowanym przy ich miejscu zamieszkania/pobytu, a miejscem wykonywania pracy oraz garażowanie samochodu służbowego stanowią realizację obowiązków służbowych pracowników. Umowa nie przewiduje dodatkowego wynagrodzenia dla pracowników za garażowanie samochodu służbowego w miejscu ich zamieszkania/pobytu. Spółka dopuszcza także możliwość korzystania przez pracowników z samochodów służbowych dla celów prywatnych na warunkach określonych w zarządzeniu. Wszelkie sytuacje, w których pracownik użytkuje samochód służbowy w celach niezwiązanych z wykonywaniem obowiązków służbowych, stanowią wykorzystywanie samochodów służbowych do celów prywatnych i w konsekwencji powodują powstanie zobowiązania po stronie pracownika. Pracownik ma wynikający z zarządzenia obowiązek comiesięcznego składania oświadczenia o faktycznej liczbie przejechanych kilometrów w danym miesiącu na jazdy prywatne i przedłożenia dowodu zakupu paliwa wykorzystanego dla celów prywatnych.

Należy zauważyć, że przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 2014 r., poz. 1502, z późń. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Tym samym przydzielenie pracownikom – wykonującym znaczną część czynności poza siedzibą Spółki – samochodu służbowego nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany wyłącznie w celach służbowych. Przejazdy pomiędzy miejscem wykonywania obowiązków służbowych a miejscem parkowania, wyznaczonym w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników stanowią realizację celu służbowego zleconego przez pracodawcę, jakim jest stała gotowość do wykonywania zadań służbowych, co ma bezpośrednie przełożenie na osiągane przez pracodawcę przychody poprzez zwiększenie mobilności i dyspozycyjności pracowników.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że przejazdy pracowników z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem – o ile służą tylko celom służbowym – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem skoro obowiązek parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników służy realizacji wskazanych przez Wnioskodawcę obowiązków pracowniczych, to w przypadku dojazdu pracownika z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy, ww. dojazd nie generuje przychodu pracownika.

Ustosunkowując się natomiast do stanowiska Wnioskodawcy odnośnie pytania nr 2 i 3 stwierdzić należy, że niewątpliwie wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu udostępnienia przez pracodawcę osobom świadczącym pracę na podstawie umów o pracę do celów prywatnych samochodów służbowych, stanowi dla tychże osób przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy art. 12 ust. 2a, 2b i 2c ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., będą miały zastosowanie wyłącznie, jeśli pracownicy Spółki będą korzystać z samochodów służbowych do celów prywatnych bez odpłatności albo za odpłatnością ustaloną na poziomie niższym niż przewidziany w powyższych przepisach.

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z zarządzeniem wewnętrznym od stycznia 2015 r. każdy z pracowników Spółki, któremu powierzono samochód służbowy będzie miał doliczone do przychodów w zależności od pojemności silnika wartości: 250 zł − dla samochodów o pojemności silnika do 1.600 cm³ oraz 400 zł − dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1.600 cm³.

Należy zauważyć, że ryczałtowo określona wartość przedmiotowego, nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych. W sytuacji, gdy pracodawca zdecyduje się dodatkowo pokrywać wydatki pracownika, np. na paliwo wykorzystywane w innych celach niż służbowych, wówczas wartość tego paliwa będzie stanowić opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy, którego wysokość należy ustalać na podstawie art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skoro jednak to pracownik Wnioskodawcy zobowiązany jest samodzielnie obliczyć ilość przejechanych w celach prywatnych kilometrów i na podstawie średniego zużycia paliwa obliczyć ilość paliwa zużytego w celach prywatnych, a następnie pokryć koszt zużytego paliwa uzupełniając bak służbowego auta, to tym samym pracownik nie uzyskuje przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Organ zauważa, że skoro z żadnego z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wynika w jakiej formie ma zostać udokumentowana ilość dni wykorzystania przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych, to należy uznać, ze dokumentem takim może być oświadczenie pracownika. W przypadku zadeklarowania przez pracownika określonej liczby kilometrów wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych, fakt przedłożenia przez pracownika paragonu potwierdzającego zakup paliwa przez pracownika również może zostać uznany za dokument, na podstawie którego Wnioskodawca nie jest zobowiązany doliczać kosztu paliwa do przychodu pracownika.

Należy więc przyjąć, że ma tu zastosowanie ogólna reguła postępowania podatkowego, w myśl której dowodem może być wszystko co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem – art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Reasumując, przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy (i z powrotem) nie będą skutkować powstaniem po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy i na Wnioskodawcy nie będą z tego tytułu ciążyły obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego przez pracownika dla celów prywatnych, wystarczającą formą udokumentowania ilości dni wykorzystania prywatnego, będzie oświadczenie pracownika.

W przypadku zadeklarowania przez pracownika określonej liczby kilometrów wykorzystania samochodu służbowego dla celów prywatnych, fakt przedłożenia paragonu potwierdzającego zakup paliwa zwalnia Spółkę od obowiązku doliczenia kosztu paliwa do przychodu pracownika.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.