INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2012 r. (data wpływu 31 stycznia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 2 maja 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej gruntu oraz możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), w związku z czym pismem z dnia 23 kwietnia 2012 r., Nr IPTPB1/415-79/12-2/KSU, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W dniu 30 kwietnia 2012 r. na konto Izby Skarbowej w Łodzi wpłynęła brakująca opłata w kwocie 120 zł.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą, która polega na sprzedaży towarów i usług. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów oraz korzystam z możliwości opodatkowania podatkiem dochodowym wg stawki 19%. Jest także czynnym podatnikiem podatku VAT.

W 2008 r. nabył zabudowaną nieruchomość rolną. Zgodnie z treścią aktu notarialnego, nieruchomość ta była zabudowana budynkiem mieszkalnym oraz budynkiem o charakterze produkcyjnym, usługowym i gospodarczym dla rolnictwa, zwanym dalej „budynkiem niemieszkalnym”. Wchodzący w skład ww. nieruchomości grunt, zgodnie z wypisem z rejestru gruntów, składa się z dwóch działek. Działki te mają kształty zbliżone do prostokątów, są długie i wąskie oraz stykają się dłuższymi bokami, pod względem funkcjonalnym tworzą jedną całość, której przypisany jest jeden numer księgi wieczystej.

Zakupu ww. nieruchomości Wnioskodawca dokonał do celów prywatnych, w tamtym czasie, niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. W akcie notarialnym, oprócz ceny za całą nieruchomość, została określona jedynie cena budynku mieszkalnego.

W roku 2009 Wnioskodawca podjął decyzję o wykorzystaniu budynku niemieszkalnego w celu prowadzenia w nim działalności handlowo-usługowej. Zanim jednak rozpoczął używać ten budynek w swojej działalności gospodarczej, dokonał jego przebudowy i rozbudowy. Prace projektowe rozpoczęły się w roku 2009, a w marcu 2010 r. rozpoczął prace budowlane, które polegały na dobudowaniu - do istniejącego budynku - dwóch nowych części, których sumaryczna powierzchnia użytkowa przekroczyła powierzchnię pierwotną. Równolegle w szerokim zakresie prowadzono przebudowę części istniejącej, aby cały budynek miał jednakowe wykończenie i porównywalny stan techniczny. Dlatego też wiele prac było wykonanych w tym samym zakresie w stosunku do całości budynku, tak wykonano m.in. dach, ocieplenie, tynki zewnętrzne, stolarkę wewnętrzna i zewnętrzną, rolety zewnętrzne i wszystkie instalacje wewnętrzne. Pierwotny budynek składał się z trzech pomieszczeń o niezdefiniowanym przeznaczeniu oraz z kotłowni. Natomiast po zakończeniu prac, w skład budynku wchodziły następujące pomieszczenia: sklep i pomieszczenie pomocnicze, serwis, komora akustyczna, dwa magazyny, dwa WC, pokój socjalny, szatnia, kotłownia (w skład której wliczono także skład opału). Kotłownia została wyposażona w kocioł grzewczy na ekogroszek.

Dodatkowo w ramach prowadzonej inwestycji wykonano na potrzeby budynku handlowo-usługowego dojazd, miejsca parkingowe i chodnik, co jest dalej zwane „infrastrukturą pomocniczą”. Ta infrastruktura pomocnicza jest wykorzystywana w prowadzonej działalności, służy głównie klientom oraz do przyjmowania dostaw towarów.

Prace budowlane zakończono w roku 2010, natomiast do dnia przyjęcia do używania były prowadzone jeszcze prace uzupełniające. W lutym 2011 r., po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie, budynek handlowo-usługowy, infrastruktura pomocnicza oraz kocioł grzewczy zostały przyjęte do używania i wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Choć Wnioskodawcy wydaje się to oczywiste, jednak dla porządku nadmienia, że wartość wydatków na przebudowę i rozbudowę (liczona bez wydatków na infrastrukturę pomocniczą oraz kocioł grzewczy) przekroczyła w roku 2010 graniczną kwotę 3500 zł, od której to wydatki, powodujące wzrost wartości użytkowej, zwiększają wartość początkową środka trwałego. Kwotę 3500 zł przekroczyły także wydatki na prace uzupełniające wykonane w 2011 r. (przed przyjęciem do używania).

W wyniku dokonanych zmian prosty budynek niemieszkalny o niskim standardzie wykończenia został przekształcony w nowoczesny i estetyczny pawilon handlowo-usługowy, którego skład i układ pomieszczeń został dostosowany do rodzaju prowadzonej działalności. Do wszystkich wykonanych prac wykorzystano dobre materiały budowlane, pozwalające uzyskać wysoką jakość i trwałość wykonanych prac Szczególny nacisk położono na wykonanie odpowiedniego ocieplenia budynku, a w przypadku dachu dodatkowo jeszcze zastosowano pokrycie o ponadprzeciętnej trwałości. Wszystkie poniesione wydatki związane z przebudową i rozbudową zostały udokumentowane.

Jeżeli chodzi o wykorzystanie posiadanego gruntu na potrzeby prowadzonej działalności to Wnioskodawca wykorzystuje go w niewielkiej części od strony przylegającej do drogi publicznej. W obrębie wykorzystywanego w działalności gruntu znajduje się budynek handlowo-usługowy wraz z infrastrukturą pomocniczą oraz trawnik (potrzebny w działalności do celów demonstracyjnych). Obszar ten utworzony jest przez części powierzchni obu działek gruntu.

Równolegle z wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych budynku handlowo-usługowego oraz infrastruktury pomocniczej, został tam także wprowadzony grunt (w części wykorzystywanej w prowadzonej działalności).

Wszystkie ww. środki trwałe, podlegające amortyzacji, są amortyzowane metodą liniową wg stawek określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, będącym załącznikiem do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Istniejący w obrębie ww. nieruchomości odrębny budynek mieszkalny Wnioskodawca wykorzystuję na własne potrzeby mieszkaniowe. Budynek ten ze względu na swoją lokalizację, w sąsiedztwie budynku handlowo-usługowego, także w pewnym stopniu korzysta z powstałej infrastruktury pomocniczej. Ponadto budynek mieszkalny korzysta z kotłowni budynku handlowo-usługowego, ponieważ jest podłączony do jej instalacji centralnego ogrzewania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Jak należy ustalić wartość początkową i odpisy amortyzacyjne budynku handlowo-usługowego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także jak należy ustalać wartość odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów i ujmowanych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów...
2. Czy wykonaną infrastrukturę pomocniczą należy traktować jako odrębny środek trwały; ponadto jak należy ustalić jej wartość początkową i odpisy amortyzacyjne w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także jak należy ustalać wartość odpisów amortyzacyjnych, stanowiących koszty uzyskania przychodów i wykazywanych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów...
3. Czy kocioł grzewczy będący wyposażeniem kotłowni, należy traktować jako odrębny środek trwały; ponadto jak należy ustalić jego wartość początkową i kwotę odpisów amortyzacyjnych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także jak należy ustalać kwotę odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów i wykazywanych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów...
4. Czy w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych należy wykazać tylko taką część gruntu, która jest faktycznie wykorzystywana w prowadzonej działalności oraz jak należy ustalić jej wartość początkową...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji są zagadnienia zawarte w pytaniu nr 4, natomiast w zakresie pytania nr 2 i 3 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie. Odnośnie zaś pytania nr 1 w dniu 27 kwietnia 2012 r. wydana została interpretacja indywidualna Nr IPTPB1/415-79/12-3/KSU.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, grunt jest środkiem trwałym, który nie podlega amortyzacji. Wobec tego należy go wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ale nie ustalać dla niego odpisów amortyzacyjnych.

Ponadto Wnioskodawca podaje, iż w prowadzonej działalności wykorzystuje tylko niewielką część posiadanego gruntu, na której jest posadowiony budynek handlowo-usługowy wraz z infrastrukturą pomocniczą oraz, na której znajduje się wykorzystywany w działalności trawnik. Tę właśnie część gruntu należy wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Oznacza to, że do ewidencji jako środek trwały zostanie przyjęta tylko część gruntu, która faktycznie jest wykorzystywana w prowadzonej działalności. Jego wartość początkową należy ustalić w oparciu o art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w cenie nabycia. Cenę tę można obliczyć na podstawie już wcześniej ustalonej ceny gruntu, która była potrzebna do wydzielenia wartości budynku niemieszkalnego (odpowiedź na pytanie 1). W tym celu należy ustalić, jaki udział w całkowitej powierzchni gruntu, ma powierzchnia uznana za środek trwały i wg takiego wskaźnika obliczyć (z całkowitej ceny gruntu) jej wartość. Tę wartość należy powiększyć o proporcjonalne koszty związane z zakupem i wtedy otrzymamy cenę nabycia, która jest wartością początkową środka trwałego – gruntu wykorzystywanego w działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie wg zasad określonych w art. 22a-22o tej ustawy.

Przepis art. 22a ust. 1 ww. ustawy stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie do treści art. 22d ust. 2 ww. ustawy wynika, że składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca w 2008 r. nabył zabudowaną nieruchomość rolną. Zgodnie z treścią aktu notarialnego, nieruchomość ta była zabudowana budynkiem mieszkalnym oraz budynkiem o charakterze produkcyjnym, usługowym i gospodarczym dla rolnictwa, zwanym dalej „budynkiem niemieszkalnym”. Wchodzący w skład ww. nieruchomości grunt, zgodnie z wypisem z rejestru gruntów, składa się z dwóch działek. W akcie notarialnym, oprócz ceny za całą nieruchomość, została określona jedynie cena budynku mieszkalnego.

W roku 2009 Wnioskodawca podjął decyzję o wykorzystaniu budynku niemieszkalnego w celu prowadzenia w nim działalności handlowo-usługowej. Wnioskodawca wykorzystuje grunt na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej w niewielkiej części od strony przylegającej do drogi publicznej. W obrębie wykorzystywanego w działalności gruntu znajduje się budynek handlowo-usługowy wraz z infrastrukturą pomocniczą oraz trawnik (potrzebny w działalności do celów demonstracyjnych). Obszar ten utworzony jest przez części powierzchni obu działek gruntu. Równolegle z wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych budynku handlowo-usługowego oraz infrastruktury pomocniczej, został tam także wprowadzony grunt (w części wykorzystywanej w prowadzonej działalności).

Z wyżej powołanych przepisów wynika zatem, że grunty są środkami trwałymi, przy czym pojęcie gruntu należy odnosić do wyodrębnionej działki gruntu. Zgodnie bowiem z przepisem art. 46 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), grunty to części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności. Podstawową cechą nieruchomości gruntowej jest jej wydzielenie z otaczających ją gruntów w sposób umożliwiający jej identyfikację jako samodzielnego przedmiotu obrotu prawnego. Wydzielenie następuje poprzez wytyczenie granic zewnętrznych (na mapie geodezyjnej oraz w sposób faktyczny w terenie) (A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, 2010).

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują przy tym możliwości uznania za środek trwały tylko części gruntu.

Natomiast cytowany przepis art. 22f ust. 4 ustawy, dotyczy dokonywania odpisów amortyzacyjnych w sytuacji częściowego wykorzystywania nieruchomości w działalności gospodarczej a nie uznania części nieruchomości za środek trwały.

Reasumując, stwierdzić należy, iż w przedstawionym opisie stanu faktycznego oraz w świetle cytowanych wyżej przepisów, przedmiotowe działki gruntu stanowią - w całości - środki trwałe w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Przy tym grunty nie podlegają amortyzacji, w myśl bowiem cytowanego art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2–18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę jego nabycia. Stosownie do ust. 3 powyższego artykułu za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji środków trwałych, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tego środka przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

W opisanym stanie faktycznym nie mamy więc do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środków trwałych nie jest możliwe, gdyż cena zakupu budynku niemieszkalnego wraz z gruntem jest wartością znaną. Zatem zastosowanie będzie miała w tym przypadku generalna zasada określona w art. 22g ust 1 pkt 1 ww. ustawy. Przepis ten przewiduje możliwość ustalenia wartości początkowej nabytych w drodze kupna środków trwałych, na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, ale tylko w przypadku, gdy nie można ustalić ich ceny nabycia.

W treści wniosku wynika, iż w akcie notarialnym podana jest cena nabycia budynku niemieszkalnego wraz z gruntem w łącznej kwocie oraz cena budynku mieszkalnego, dlatego też Wnioskodawca winien we własnym zakresie ustalić cenę nabycia budynku niemieszkalnego wraz z gruntem. Jednak przy określaniu wartości początkowej należy mieć na uwadze cenę rynkową każdego składnika majątku oraz pamiętać, aby ich suma odpowiadała sumie zawartej w umowie. Przy ustalaniu wartości początkowej, należy przypisać do poszczególnych środków trwałych także proporcjonalnie podzielone koszty przeprowadzenia transakcji.

Należy przy tym zauważyć, iż zgodnie z art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów. Niemniej jednak, z treści art. 22d ust. 2 ww. ustawy wynika, że składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Wobec powyższego wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej grunt w całości podlega wpisowi do ewidencji środków trwałych. Wydatki na jego nabycie nie stanowią jednak kosztów uzyskania przychodów ani w momencie zakupu i oddania do używania, ani poprzez odpisy amortyzacyjne. Przy czym, do ewidencji środków trwałych działki gruntu wprowadza się wg ceny nabycia ustalonej zgodnie z cyt. powyżej art. 22g ust. 3 ww. ustawy, a więc powiększonej o opłaty notarialne i sądowe oraz podatek od towarów i usług od usług notarialnych, w takiej proporcji w jakiej przypadają one na działki gruntu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.