Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-539/15/MPŁ
z 8 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2015 r. (data wpływu 9 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji lokalu mieszkalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji lokalu mieszkalnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej na rzecz Spółki krajowej. Opłaca z tego tytułu podatek liniowy. Świadczone przez Wnioskodawcę usługi obejmują m.in. tworzenie strategii rozwoju sprzedaży oraz realizacji procesów sprzedaży i obsługi klienta w Polsce i na rynkach zagranicznych, działania na rzecz optymalizacji i organizacji procesów dystrybucyjnych oraz rozbudowy sieci sprzedaży. Specyfika działalności wiąże się z częstymi wyjazdami do klientów na obszarze całego kraju i zagranicy, co wymaga od Wnioskodawcy pełnej dyspozycyjności.

Na dzień dzisiejszy główne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej będące jednocześnie miejscem zamieszkania Wnioskodawcy jest oddalone:

• od siedziby Spółki, na rzecz której Wnioskodawca świadczy usługi o ponad 120 km (dojazd bez korków w jedną stronę zajmuje ok. 2h),
• od najbliższego lotniska i od centrum miasta będącego miejscem regularnych spotkań z klientami o ok. 80 km (dojazd bez korków w jedna stronę - ok. 1h),
• od autostrady o ok. 70 km (dojazd bez korków drogami lokalnymi ok. 1 h.

Codzienne pokonywanie tych odległości jest bezproduktywnym marnowaniem cennego czasu (Wnioskodawca mógłby w tym czasie pracować), bywa przyczyną niepotrzebnego stresu przy natłoku spraw organizacyjnych (gorsza jakość pracy), a wręcz uniemożliwia dochowanie terminowości realizacji niektórych zadań.

Z ww. powodów Wnioskodawca jest na etapie podejmowania decyzji, czy wynająć lokal mieszkalny w miejscu dobrze skomunikowanym z lotniskiem, portem i obwodnicą, czy też na potrzeby działalności gospodarczej go kupić. Po wstępnym rozpoznaniu rynku nieruchomości Wnioskodawca skłania się ku zakupowi lokalu mieszkalnego o odpowiednim standardzie, zapewniającego dostateczny komfort pracy (ciche otoczenie i zieleń) oraz położonego w dobrze skomunikowanym punkcie miasta zapewniającym bezproblemowy i szybki dojazd zarówno do centrum miasta będącego miejscem regularnych miejsce spotkań z klientami i konsultantami zewnętrznymi, do lotniska (częste podróże służbowe lotnicze w kraju i zagranicą), terminalu promowego (Wnioskodawca obsługuje również klientów w innych krajach), obwodnicy (ze względu na podróże służbowe krajowe), czy siedziby Spółki, na rzecz której świadczy usługi. Z uwagi na planowane przeprowadzanie spotkań kilkuosobowych grup projektowych w ramach realizacji zleconych zadań lokal musiałby mieć powierzchnię zapewniającą odpowiednie warunki pracy zespołów. Stałe miejsce zamieszkania Wnioskodawcy nie uległoby zmianie, a nabywany lokal byłby używany wyłącznie w związku z prowadzoną działalnością; wykonywana byłaby część pracy koncepcyjnej, odbywałyby się zebrania grup projektowych, przejściowo byłaby przetrzymywana dokumentacja tworzona w ramach wykonywanych usług, a ponadto - jako alternatywa dla wynajmu mieszkania czy hotelu - lokal byłby dobrym punktem pobytowym położonym bliżej miejsc spotkań z klientami, a przez to generującym oszczędność czasu na dojazdach średnio 55 h w miesiącu w porównaniu do stanu obecnego.

Wnioskodawca zaznacza, że nie kupiłby tej nieruchomości, gdyby nie prowadził działalności o takim charakterze i na takim obszarze.

Na dzień dzisiejszy wśród oferowanych na rynku wtórnym mieszkań spełniających opisane wyżej wymogi podyktowane specyfiką prowadzonej działalności są lokale w cenie ok. 650.000 zł- 750.000 zł (miesięczny odpis amortyzacyjny przy założeniu amortyzacji według stawki indywidualnej dla lokali mieszkalnych wyniósłby ok. 5400 - 6200).

Ponieważ oszczędność na kosztach dojazdu Wnioskodawca szacuje na ok. 1500 - 1600 zł miesięcznie, a wartość czasu bezproduktywnie przeznaczanego na dojazdy to ok. 9.350 zł miesięcznie (170,00 zł x 55h/m-c), stąd nabycie lokalu uważa on za racjonalne i gospodarczo uzasadnione.

Wnioskodawca nie wyklucza również możliwości wynajęcia lokalu w ramach działalności gospodarczej, gdyby w przyszłości zmieniły się warunki jej prowadzenia.

Miesięczny koszt wynajęcia takiego lokalu byłby niższy niż koszt amortyzacji (ok. 1/2 - 3/4 miesięcznego odpisu amortyzacyjnego), ale biorąc pod uwagę fakt, że na dzień dzisiejszy Wnioskodawcy nie jest znany okres tego wynajmu (łączna kwota możliwych obciążeń z tego tytułu przy wynajmie długoterminowym może być porównywalna z kosztem amortyzacji) oraz fakt, że koszt ten bezproduktywnie obciąża jego dochód, pod względem ekonomicznym zdecydowanie bardziej optymalnym rozwiązaniem jest zakup lokalu mogącego w przyszłości generować przychody w postaci czynszu (wynajem) lub odzyskiwalnej wartości rezydualnej (sprzedaż). Dla efektywności ekonomicznej tego przedsięwzięcia nie bez znaczenia jest także fakt, że lokal o wyższym standardzie – jaki Wnioskodawca planuje nabyć – gwarantuje utrzymanie wartości rezydualnej. Zakupiony lokal mieszkalny Wnioskodawca ma zamiar wprowadzić do ewidencji środków trwałych bez przeprowadzania procedury zmiany przeznaczenia lokalu z mieszkalnego na użytkowy, a dokonywane odpisy amortyzacyjne zaliczać w ciężar kosztów podatkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy nabyty i wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej w opisanych okolicznościach będzie dla celów podatkowych uznawany za środek trwały?



2. Czy dokonywane odpisy amortyzacyjne będą stanowiły koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1) Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z uwagi na fakt, że wyłącznym powodem, dla którego Wnioskodawca ma zamiar dokonać zakupu przedmiotowego lokalu mieszkalnego jest prowadzona przez niego działalność gospodarcza, a sam lokal będzie spełniał wszystkie warunki wskazane w art. 22a ust. 1 pkt 1 oraz wykorzystywany będzie na potrzeby związane z tą działalnością w zakresie wskazanym w opisie zdarzenia przyszłego, należy uznać, że na potrzeby podatku dochodowego będzie składnikiem majątku zaliczanym do środków trwałych podlegających amortyzacji.

Jak wywiedziono w opisie zdarzenia przyszłego zakup ten jest racjonalny, celowy, gospodarczo uzasadniony i będzie przekładał się na osiągane przez Wnioskodawcę dochody.

Ad 2) Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania, w związku z czym na Wnioskodawcy ciąży obowiązek ujęcia lokalu w tej ewidencji.

Co do zasady, środki trwałe podlegają amortyzacji poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej. Reguła ta doznaje jednak pewnych wyjątków w odniesieniu do podatników podatku dochodowego od osób fizycznych, w przypadku których amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu (art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ponieważ Wnioskodawca ma zamiar podjąć decyzję o amortyzowaniu lokalu będącego środkiem trwałym i wprowadzonego do ewidencji środków trwałych, dokonywane zgodnie z przepisami ustawy odpisy amortyzacyjne będą stanowiły koszt podatkowy w prowadzonej przez niego działalności zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

Analogiczne stanowisko prezentowane jest m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach sygn. akt BPB1/415-207/08/ZK.

Warte zauważenia jest również, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Jak wynika z ustawowej definicji kosztu podatkowego oraz orzecznictwa sądowego i praktyki organów podatkowych, aby dany wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, powinien spełnić równocześnie następujące warunki:

• być obciążeniem o charakterze trwałym (definitywnym) poniesionym w celu uzyskania przychodu albo zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie być wymieniony w art. 23 ust. 1 ustawy,
• być prawidłowo udokumentowany.

Przy czym - zgodnie z orzecznictwem sądowym - "Przy badaniu słuszności kwalifikacji wydatku do kosztów uzyskania przychodu należy dokonać oceny poniesienia wydatku pod kątem zarówno celu jak i racjonalności, biorąc pod uwagę kryteria obiektywne, tzn. ocenić czy przy prowadzeniu określonej działalności istniała obiektywna potrzeba poniesienia określonego wydatku w ramach racjonalnego działania podjętego w celu uzyskania przychodu bądź zachowania czy zabezpieczenia źródła przychodu" (Wyrok WSA w Warszawie 111 SA/Wa 3225/10).

Analogiczne kryteria zostały przez Wnioskodawcę wzięte pod uwagę przy podejmowaniu decyzji o nabyciu przedmiotowego lokalu przedstawione wyczerpująco w opisie zdarzenia przyszłego: jest to wydatek racjonalny i gospodarczo uzasadniony, budujący wartość początkową odpisywaną w ciężar kosztów podatkowych przez odpisy amortyzacyjne i pozostający w związku z osiąganymi przez Wnioskodawcę dochodami opodatkowanymi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przestawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi natomiast, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z kolei, według art. 22a ust. 1 ww. ustawy – amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego wynika, że zamierza On zakupić lokal mieszkalny w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą; obecne miejsce zamieszkania Wnioskodawcy jest oddalone o ponad 120 km od siedziby Spółki na rzecz której Wnioskodawca świadczy usługi (dojazd bez korków w jedną stronę zajmuje ok. 2h) a także o 80 km od centrum miasta, będącego miejscem regularnych spotkań z klientami (dojazd bez korków w jedna stronę - ok. 1h). Wnioskodawca szacuje również oszczędności na kosztach dojazdów, jak również zaoszczędzenie czasu, do tej pory spędzonego na dojazdy (jego zaoszczędzenie przełoży się na zwiększenie przychodów Wnioskodawcy).

Jak zaznacza Wnioskodawca, jego stałe miejsce zamieszkania nie uległoby zmianie, a nabywany lokal byłby używany wyłącznie w związku z prowadzoną działalnością; wykonywana byłaby w nim część pracy koncepcyjnej, odbywałyby się zebrania grup projektowych, przejściowo byłaby przetrzymywana dokumentacja tworzona w ramach wykonywanych usług.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wykluczają możliwości wprowadzenia do ewidencji środków trwałych lokalu mieszkalnego o ile spełnia on definicję środka trwałego. Jeżeli więc lokal mieszkalny, o którym mowa we wniosku będący odrębną własnością:

1. stanowić będzie dla Wnioskodawcy przedmiot własności lub współwłasności,
2. będzie kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
3. przewidywany okres jego używania będzie dłuższy niż rok,
4. będzie faktycznie wykorzystywany przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą,

• będzie mógł być uznany za środek trwały, który podlega wprowadzeniu do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

W przypadku wykorzystywania lokalu mieszkalnego w działalności gospodarczej i wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej tego lokalu, zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów w tej działalności o ile będą dokonywane zgodnie z art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślenia jednak wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Jeżeli stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 11-041, Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.