2015.06.23 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/4512-1-112/15-4/BA
z 23 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2015 r. (data wpływu 30 marca 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 3 czerwca 2015 r. (data wpływu 5 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 3 czerwca 2015 r. (data wpływu 5 czerwca 2015 r.) o pełnomocnictwo oraz opis sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Spółka) jest producentem kabli i przewodów. Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT), zarejestrowanym dla celów VAT również dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka planuje dokonać wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (dalej również: WDT) na rzecz kontrahenta zagranicznego, posiadającego swoją siedzibę na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej (dalej: UE) innych niż terytorium Polski (dalej: nabywca lub kontrahent). Dostawy dokonywane są na rzecz nabywców posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez dane państwo członkowskie UE. Powodem niewywiezienia towarów z terytorium kraju bezpośrednio po dokonaniu dostawy przez Spółkę do magazynu kontrahenta, jest konieczność zorganizowania transportu przez kontrahenta ze swojego magazynu do innego kraju członkowskiego UE, w tym również towarów nie dostarczonych bezpośrednio przez Spółkę. Kontrahent gromadzi w swoim magazynie na terytorium Polski towary pochodzące od różnych dostawców i jednym transportem wywozi je poza terytorium kraju do innego kraju członkowskiego UE. Po dostarczeniu towaru przez Spółkę do magazynu kontrahenta, nie są z nim dokonywane żadne inne czynności poza załadunkiem i wywozem do innego kraju członkowskiego UE. Dostawa odbywać będzie się własnym środkiem transportu Spółki do magazynu kontrahenta położonego na terytorium Polski, który następnie po przygotowaniu większej partii towarów dokonuje dalszej wysyłki do miejsca wskazanego przez własnego klienta lub do własnego magazynu, na terytorium UE poza Polską. Spółka nie będzie dysponowała kopią listu przewozowego wystawionego dla kontrahenta przez spedytora dla potrzeb dostawy pomiędzy magazynem kontrahenta położonym w Polsce, a klientem kontrahenta z siedzibą w kraju członkowskim UE.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy można przyjąć, że w przypadku braku dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika dokonującego przewozu na zlecenie nabywcy lub dokonania przewozu własnym środkiem transportu przez nabywcę z magazynu położonego na terytorium Polski do magazynu położonego na terytorium UE, Spółka może udowodnić wewnątrzwspólnotowy charakter dostawy i zastosować zerową stawkę podatku posiadając inny dokument, który jednoznacznie potwierdzałby taką dostawę, np.: potwierdzenie od nabywcy towaru złożone w formie oświadczenia (papierowego lub przesłanego jako dokument elektroniczny), w którym kontrahent wskazuje datę załadunku towaru objętego fakturą Spółki, datę dostawy do punktu docelowego do kraju UE poza terytorium Polski; potwierdzenie dostawy od nabywcy przez zapłatę za towar lub przez kompensatę, korespondencję handlową z odbiorcą, np. zamówienie itp.?

Zdaniem Wnioskodawcy, w celu udowodnienia transakcji wewnątrzwspólnotowej i zastosowania stawki 0% należy posiadać dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. poz. 1054, ze zm.), a w przypadku ich braku posiłkować się można art. 42 ust. 11 i udokumentować dostawę innym dokumentem jednoznacznie wskazującym na wewnątrzwspólnotowy charakter dostawy, posługując się m.in. dokumentami wskazanymi w przedstawionym pytaniu, w tym przede wszystkim stosownym oświadczeniem nabywcy.

W opisywanym przypadku niemożliwym jest otrzymanie dokumentu przewozowego lub oświadczenia od przewoźnika, tj. w sytuacji gdy zlecającym transport jest nabywca albo nabywca wykonuje transport we własnym zakresie, własnymi środkami transportu z magazynu położonego na terytorium Polski na teren UE poza terytorium Polski.

Gdy wywozu towarów, będących przedmiotem WDT, dokonuje bezpośrednio Spółka, będąca dostawcą towaru lub jego nabywca, przy użyciu własnego środka transportu Spółki lub nabywcy, z natury rzeczy możliwość stosowania stawki 0% nie może być uzależniona od posiadania przez dostawcę dokumentu przewozowego przewoźnika (spedytora), o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy. W takiej sytuacji w art. 42 ust. 4 ustawy postanowiono, że WDT jest opodatkowane stawką 0%, gdy podatnik oprócz kopii faktury oraz specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku posiada dokument zawierający co najmniej: imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego WDT oraz nabywcy tych towarów; adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby lub miejsca zamieszkania nabywcy; określenie towarów i ich ilości; potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, siedziby lub miejsca zamieszkania nabywcy, albo inny adres, pod który są przewożone towary, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (Polski); rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary.

W tym przypadku WDT, dla zastosowania przez podatnika stawki 0% nie sprecyzowano trybu sporządzenia takiego dokumentu – w tym podmiotu go sporządzającego oraz formy uzyskania potwierdzenia przyjęcia towarów przez nabywcę.

Dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT, mają charakter nieobligatoryjny, co oznacza, że podatnik powinien co do zasady nimi dysponować, lecz w przypadku ich braku lub braku pewnych danych na dokumentach wymaganych tymi przepisami – co czyni je niepełnowartościowymi dowodami w zakresie wykazania dowodzonej okoliczności – może ona zostać udowodniona również innymi dowodami, określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą  opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy, przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (…).

Stosownie do art. 2 pkt 2 ustawy przez państwo członkowskie rozumie się państwo członkowskie Unii Europejskiej.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) art. 7 ust. 1 ustawy.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 13 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Elementem, który musi wystąpić, aby uznać daną czynność za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, jest wywóz towaru z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego. Podkreślić należy, że dostawą wewnątrzwspólnotową nie jest sama czynność faktyczna, jaką jest wywóz towarów, ponieważ wywóz ten musi nastąpić w wyniku dokonania dostawy. Jest to warunek konieczny, stanowiący odbicie warunków dotyczących nabycia, gdzie wymaga się, aby miało miejsce nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, co następuje w wyniku dokonanej dostawy.

Przepisy art. 13 ust. 2 pkt 1 i ust. 6 ustawy wymagają dla uznania danej transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, aby obie strony transakcji były podatnikami zarejestrowanymi dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w różnych krajach członkowskich, tj. aby dostawca towaru był zarejestrowany jako podatnik VAT-UE na terytorium Polski zaś nabywcą towaru winien być podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska.

Z opis sprawy wynika, że Spółka jest producentem kabli i przewodów. Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym dla celów VAT również dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka planuje dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na rzecz kontrahenta zagranicznego, posiadającego swoją siedzibę na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej innego niż terytorium Polski. Dostawa dokonana będzie na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez dane państwo członkowskie UE. Powodem niewywiezienia towarów z terytorium kraju bezpośrednio po dokonaniu dostawy przez Spółkę do magazynu kontrahenta, jest konieczność zorganizowania transportu przez kontrahenta ze swojego magazynu do innego kraju członkowskiego UE, w tym również towarów nie dostarczonych bezpośrednio przez Spółkę. Kontrahent gromadzi w swoim magazynie na terytorium Polski towary pochodzące od różnych dostawców i jednym transportem wywozi je poza terytorium kraju do innego kraju członkowskiego UE. Po dostarczeniu towaru przez Spółkę do magazynu kontrahenta, nie są z nim dokonywane żadne inne czynności poza załadunkiem i wywozem do innego kraju członkowskiego UE. Dostawa odbywać będzie się własnym środkiem transportu Spółki do magazynu kontrahenta położonego na terytorium Polski, który następnie po przygotowaniu większej partii towarów dokonuje dalszej wysyłki do własnego magazynu, na terytorium UE poza Polską.

Wskazać należy, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej  na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy  wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

O kwalifikacji danej czynności jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów decyduje ogół okoliczności dostawy, z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 13 ust. 1 ustawy. Na ich podstawie, wywóz towarów ma nastąpić w wyniku dostawy rozumianej jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Dostawa ta ma mieć zatem charakter bezpośredniości i nieprzerwany. Zaznaczyć należy również, że przedmiotem obu tych czynności (dostawy i wywozu) mają być te same towary, tj. towary które nie podlegają w trakcie przemieszczenia np. przeróbce, obróbce, uzupełnieniu, złożeniu ale również towary identyczne pod względem ilościowym. Warunek ten jest spełniony wtedy, gdy ta sama ilość zamówionego przez nabywcę towarów jest przedmiotem wywozu z terytorium kraju i dostawy do tego nabywcy.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że planowana przez Spółkę dostawa towarów będzie stanowić wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy.

Art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 (art. 41 ust. 3 ustawy).

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składający deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 – zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy – są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
(uchylony),
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
(uchylony)

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jak stanowi art. 42 ust. 4 ustawy – w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;
adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy;
określenie towarów i ich ilości;
potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu – w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 11 ustawy – w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Analiza przedstawionych regulacji pozwala na ustalenie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest uznanie danej dostawy za dostawę o charakterze wewnątrzwspólnotowym. Uprawnia to w konsekwencji do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji – jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i jako taka zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji – jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że rzeczywiście nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Drugi z warunków dotyczy zatem faktycznych, a nie prawnych aspektów transakcji i został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy. W związku z tym kluczowe jest to, aby posiadane przez podatnika dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został wywieziony z terytorium kraju oraz został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Istotą bowiem powołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze niż w odniesieniu do dostaw krajowych skutki podatkowe.

Dla zastosowania 0% stawki w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 bądź ust. 4 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów. W świetle bowiem art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie zmian wprowadzonych ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2013 r., poz. 35, z późn. zm.) od dnia 1 kwietnia 2013 r. uchylony został pkt 2 w art. 42 ust. 3 ustawy. Zatem Spółka – zgodnie z brzmieniem art. 42 ust. 3 ustawy – nie ma obowiązku posiadania kopii faktury dokumentującej transakcję dostawy. Jednakże faktura, jaką będzie ona posiadała w swojej dokumentacji zawierać będzie treść wypełniającą w istocie znamiona specyfikacji, co skutkuje tym, że dokument, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy, tj. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku nie musi być sporządzony oddzielnie od faktury.

Jak wynika z wniosku, Spółka nie będzie dysponowała kopią listu przewozowego wystawionego dla kontrahenta przez spedytora dla potrzeb dostawy pomiędzy magazynem kontrahenta położonym w Polsce, a magazynem położonym na terytorium innego niż Polska państwa Unii Europejskiej. Spółka posiadać będzie natomiast inny dokument, który jednoznacznie potwierdzałby taką dostawę: potwierdzenie od nabywcy towaru złożone w formie oświadczenia (papierowego lub przesłanego jako dokument elektroniczny), w którym kontrahent wskazuje datę załadunku towaru objętego fakturą Spółki, datę dostawy do punktu docelowego do kraju UE poza terytorium Polski; potwierdzenie dostawy od nabywcy przez zapłatę za towar lub przez kompensatę; korespondencję handlową z odbiorcą, np. zamówienie.

Powołane przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, ksero, skan lub faks dokumentu, nie budzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że dokumenty, które będą w posiadaniu Spółki w związku z opisaną dostawą towarów, będą potwierdzały jednoznacznie wywiezienie z terytorium kraju i dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Reasumując – w przypadku braku dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika dokonującego przewozu na zlecenie nabywcy lub dokonania przewozu własnym środkiem transportu przez nabywcę z magazynu położonego na terytorium Polski do magazynu położonego na terytorium UE – Spółka będzie mogła udowodnić wewnątrzwspólnotowy charakter dostawy i zastosować 0% stawkę podatku posiadając inny dokument, który jednoznacznie potwierdzałby taką dostawę: potwierdzenie od nabywcy towaru złożone w formie oświadczenia (papierowego lub przesłanego jako dokument elektroniczny), w którym kontrahent wskazuje datę załadunku towaru objętego fakturą Spółki, datę dostawy do punktu docelowego do kraju UE poza terytorium Polski; potwierdzenie dostawy od nabywcy przez zapłatę za towar lub przez kompensatę; korespondencję handlową z odbiorcą, np. zamówienie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ zwraca uwagę, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Spółki. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. W szczególności dotyczy to sytuacji, gdy nabywca towarów będzie dokonywał wysyłki towarów z magazynu położonego na terytorium kraju do miejsca wskazanego przez własnego klienta.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin