2015.09.24 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/4512-521/15/AZ
z 24 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 22 kwietnia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2015 r. (data wpływu 13 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku stosowania proporcji, o której mowa w przepisie art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie w zakresie braku obowiązku stosowania proporcji, o której mowa w przepisie art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – jako bank krajowy w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz.1376 z późn. zm.) – wykonuje czynności bankowe oraz czynności wymienione w art. 6 Prawa bankowego. Statutowa działalność Wnioskodawcy obejmuje następujące czynności:

przyjmowanie wkładów pieniężnych płatnych na żądanie lub z nadejściem oznaczonego terminu oraz prowadzenie rachunków tych wkładów,
prowadzenie innych rachunków bankowych,
udzielanie kredytów,
udzielanie i potwierdzanie gwarancji bankowych oraz otwieranie akredytyw,
emitowanie bankowych papierów wartościowych,
przeprowadzanie bankowych rozliczeń pieniężnych,
wydawanie instrumentu pieniądza elektronicznego,
prowadzenie kasy mieszkaniowej,
udzielanie pożyczek pieniężnych,
operacje czekowe i wekslowe oraz operacje, których przedmiotem są warranty,
świadczenie usług płatniczych,
terminowe operacje finansowe,
nabywanie i zbywanie wierzytelności pieniężnych,
przechowywanie przedmiotów i papierów wartościowych oraz udostępnianie skrytek sejfowych,
prowadzenie skupu i sprzedaży wartości dewizowych,
udzielanie i potwierdzanie poręczeń,
wykonywanie czynności zleconych związanych z emisją papierów wartościowych,
pośrednictwo w dokonywaniu przekazów pieniężnych oraz rozliczeń w obrocie dewizowym,
zaciąganie zobowiązań związanych z emisją papierów wartościowych, w tym również obligacji zamiennych na akcje,
dokonywanie obrotu papierami wartościowymi,
prowadzenie działalności maklerskiej oraz wykonywanie funkcji agenta firmy inwestycyjnej,
wykonywanie niestanowiących działalności maklerskiej czynności polegających na:

przyjmowaniu i przekazywaniu zleceń nabycia lub zbycia instrumentów finansowych,
nabywaniu lub zbywaniu na własny rachunek instrumentów finansowych,
doradztwie inwestycyjnym,
oferowaniu instrumentów finansowych,
świadczeniu usług w wykonaniu zawartych umów o subemisje inwestycyjne usługowe lub zawieraniu i wykonywaniu innych umów o podobnym charakterze, jeżeli ich przedmiotem są instrumenty finansowe,

wykonywanie działalności powierniczej, wykonywanie funkcji depozytariusza, banku - reprezentanta obligatariuszy, a także prowadzenie na zlecenie ksiąg rachunkowych w tym rejestrów uczestników funduszy,
dokonywanie zamiany wierzytelności na składniki majątku dłużnika,
nabywanie i zbywanie nieruchomości oraz wierzytelności zabezpieczonych hipoteką
świadczenie usług konsultacyjno-doradczych w sprawach finansowych,
świadczenie usług certyfikacyjnych w rozumieniu przepisów o podpisie elektronicznym, z wyłączeniem wydawania certyfikatów kwalifikowanych wykorzystywanych przez Bank w czynnościach, których jest stroną,
świadczenie usług przetwarzania danych,
wykonywanie czynności zleconych związanych z prywatyzacją przedsiębiorstw państwowych,
świadczenie innych usług finansowych, obejmujących:

usługi underwritingowe,
usługi leasingowe,
usługi faktoringowe,
usługi forfaitingowe,
pośrednictwo w zakresie usług określonych w lit. a-d powyżej,
pośrednictwo ubezpieczeniowe,
pośrednictwo w udzielaniu i zaciąganiu pożyczek instrumentów finansowych,

obejmowanie lub nabywanie akcji i praw z akcji oraz udziałów, a także nabywanie jednostek uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych.

Wnioskodawca, w ramach ww. działalności statutowej, podejmuje czynności skutkujące otrzymaniem określonego rodzaju świadczeń – m.in.;

wynagrodzenia za zbycie wierzytelności przeterminowanych, z tytułu udzielonych kredytów czy pożyczek trudno ściągalnych (tzw. wierzytelności trudne),
odsetek karnych z tytułu nieterminowej spłaty zobowiązań handlowych przez kontrahentów czy też zobowiązań z tytułu świadczonych usług bankowych przez Klientów,
dywidendy z tytułu udziału w zyskach osób prawnych,
odszkodowań i kary umownych z tytułu niewłaściwego wykonania zobowiązań przez kontrahentów i klientów Banku,
zwrot kosztów sądowych i egzekucyjnych związanych z dochodzeniem należności od Klientów i kontrahentów Banku, z tytułu świadczonych usług bankowych czy zawartych umów handlowych,
odsetek od zdeponowanych przez Bank nadwyżek środków pieniężnych na rachunkach nostro w innych bankach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca zobowiązany będzie, począwszy od 1 stycznia 2016 r., do stosowania proporcji, o której mowa w przepisie art. 86 ust. 2a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r.?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Stosownie do art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług – w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Cytowany przepis, którego ratio legis było pełniejsze dostosowanie krajowych przepisów do regulacji unijnych, a w szczególności do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wprowadza do polskiej ustawy o podatku od towarów i usług instytucję tzw. proporcji – w dalszej części zwanej „prewspółczynnikiem” albo „preproporcją”. Jak czytamy w uzasadnieniu nowelizacji ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo zamówień publicznych (Dz.U. poz.605) – przepis art. 86 ust. 2a „wprost będzie określał, co będzie stanowiło kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z proponowanym przepisem w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust 2 ustawy o VAT), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej”.

Innymi słowy, jeśli podatnik dokonuje zakupów, które w ogóle nie są związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą – nie ma prawa do odliczania podatku naliczonego i przeciwnie: jeśli zakup związany jest z prowadzoną działalnością – podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. Natomiast jeśli dany zakup służy celom zarówno prowadzonej działalności gospodarczej, jak i np. aktywności prywatnej danego podatnika – obligatoryjnym będzie, od 1 stycznia 2016 r., stosowanie prewspółczynnika. Dzięki prewspółczynnikowi możliwym będzie wyodrębnienie tej części kwoty podatku naliczonego (odpowiadającej wartości ułamka preproporcji), która podlega odliczeniu jako dotycząca zakupu wykorzystywanego dla celów działalności gospodarczej.

Zasadniczym dla dokonania wykładni przepisu art. 86 ust. 2a jest interpretacja wyrażenia: „dla celów działalności gospodarczej”, które to wyrażenie należy odróżnić od pojęcia „działalności gospodarczej” zdefiniowanego w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Jak pisze Minister Finansów w uzasadnieniu ww. nowelizacji ustawy: „Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej przepisami art. 15 ust 2 i 3 ustawy o VAT. Mieścić będą się tutaj również działania czy sytuacje występujące w ramach działalności gospodarczej, jednakże niegenerujące opodatkowania podatkiem VAT, przykładowo otrzymanie odszkodowań umownych czy odsetek za nieterminowe dokonywanie płatności od kontrahentów, sprzedaż wierzytelności „trudnych” itp. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o VAT (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową), a także cele prywatne, z definicji niemające nic wspólnego z działalnością gospodarczą podatnika.”

Taka sama argumentacja została przedstawiona w odpowiedzi Jarosława Nenemana –podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów, działającego z upoważnienia Ministra Finansów – na interpelację nr 30157 w sprawie stosowania prewspółczynnika, o którym mowa w projekcie ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy Prawo zamówień publicznych, do pojazdów samochodowych, od których podatnik może odliczyć 50% podatku VAT.

W ocenie Wnioskodawcy wymienione w opisie stanu faktycznego zdarzenia gospodarcze tj. otrzymywanie przez Bank:

wynagrodzenia za zbycie wierzytelności przeterminowanych, z tytułu udzielonych kredytów czy pożyczek trudno ściągalnych (tzw. wierzytelności trudne);
odsetek karnych z tytułu nieterminowej spłaty zobowiązań handlowych przez kontrahentów czy też zobowiązań z tytułu świadczonych usług bankowych przez Klientów;
dywidendy z tytułu udziału w zyskach osób prawnych;
odszkodowań i kary umownych z tytułu niewłaściwego wykonania zobowiązań przez kontrahentów i klientów Banku;
zwrotu kosztów sądowych i egzekucyjnych związanych z dochodzeniem należności od Klientów i kontrahentów Banku, z tytułu świadczonych usług bankowych czy zawartych umów handlowych;
odsetek od zdeponowanych przez Bank nadwyżek środków pieniężnych na rachunkach nostro w innych bankach,

mieszczą się w pojęciu „celów związanych z działalnością gospodarczą”, którym posługuje się przepis art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług, mimo że nie stanowią ani czynności opodatkowanych VAT ani zwolnionych z VAT.

Zdaniem Banku preproporcja, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług dotyczyć będzie tych podmiotów, które nie są podatnikami w 100% swojej aktywności wykonują również inne czynności, nie stanowiące działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy, w związku z czym dokonują również zakupów, dla celów innych niż działalność gospodarcza. Przykładami takich podatników są gminy, fundacje, stowarzyszenia, spółki komunalne, muzea – których działalność, przynajmniej w części, nie ma żadnego związku z działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, a co więcej – nie jest również rozwinięciem czy konsekwencją takiej działalności.

Czynności wymienione powyżej (np. sprzedaż złych długów, kary umowne, odszkodowania) mają immanentny związek z prowadzoną przez Bank działalnością gospodarczą – jako podatnika podatku VAT, mimo że nie są traktowane jako czynność opodatkowane albo podlegające zwolnieniu z VAT. Bank pragnie podkreślić, że wszystkie czynności podejmowane przez Bank i wyszczególnione w statucie mieszczą się w granicach wyznaczonych przepisami Prawa bankowego, co oznacza, że w Banku nie występuje i nie może występuje aktywność, która byłaby całkowicie niezależna od działalności gospodarczej.

Oznacza to – w opinii Wnioskodawcy – że na Banku nie będzie ciążył obowiązek stosowania prewspółczynnika, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 z późn. zm.), dalej ustawa; w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi:

1.suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Na podstawie art. 1 pkt 4 lit. a oraz pkt 9 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z dnia 4 maja 2015 r.) dodano do ustawy art. 86 ust. 2a – 2h oraz art. 90c, które wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2016 r.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Zgodnie z art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

Zgodnie z art. 86 ust. 2d, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Na mocy art. 86 ust. 2e, podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

Zgodnie z art. 86 ust. 2f, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Na podstawie art. 86 ust. 2g, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

W przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji – art. 86 ust. 2h.

Stosownie do treści art. 90c ustawy:

W przypadku nabytych towarów i usług, w odniesieniu do których kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie z art. 86 ust. 2a, po zakończeniu roku podatkowego, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, podatnik jest obowiązany dokonać korekty podatku odliczonego przy ich nabyciu, uwzględniając dane dla zakończonego roku podatkowego. Przepisy art. 91 ust. 2-9 stosuje się odpowiednio.
W przypadku gdy korekty podatku odliczonego dokonuje podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie art. 86 ust. 22, może on uwzględnić dane za rok podatkowy poprzedzający poprzedni rok podatkowy, jeżeli takie dane przyjęto w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w art. 86 ust. 2a.
Dokonując korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik może przyjąć inny sposób określania proporcji, niż został przyjęty dla danego roku podatkowego, jeżeli byłby on bardziej reprezentatywny dla zakończonego roku.

Powołany wyżej art. 86 ust. 2a ustawy, wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z tą normą w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej. W tym miejscu wypada ustosunkować się do stanowiska Wnioskodawcy, w którym wskazał on, że jeśli dany zakup służy celom zarówno prowadzonej działalności gospodarczej, jak i np. aktywności prywatnej danego podatnika – obligatoryjnym będzie, od 1 stycznia 2016 r., stosowanie prewspółczynnika. Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe, o ile pod pojęciem cele aktywności prywatnej nie mieszczą się cele osobiste, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT oraz cele których mowa w art. 8 ust. 5 ustawy o VAT.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o VAT. Mieszczą się tutaj również działania czy sytuacje występujące w ramach działalności gospodarczej, jednakże niegenerujące opodatkowania podatkiem VAT. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o VAT (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową), a także cele prywatne, które z założenia nie mają nic wspólnego z działalnością gospodarczą podatnika.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca, jako bank krajowy w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tj. Dz.U. z 2012 r., poz.1376 z późn. zm.) – wykonuje czynności bankowe oraz czynności wymienione w art. 6 Prawa bankowego.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku stosowania proporcji, o której mowa w przepisie art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r.

Zasady prowadzenia działalności bankowej, tworzenia i organizacji banków, oddziałów i przedstawicielstw banków zagranicznych, a także oddziałów instytucji kredytowych oraz zasady sprawowania nadzoru bankowego, postępowania naprawczego, likwidacji i upadłości banków – określa ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U z 2015 r. poz. 128 z późn. zm.) – art. 1.

Stosownie do art. 5 ww. ustawy czynnościami bankowymi są:

1.przyjmowanie wkładów pieniężnych płatnych na żądanie lub z nadejściem oznaczonego terminu oraz prowadzenie rachunków tych wkładów;

2.prowadzenie innych rachunków bankowych;

3.udzielanie kredytów;

4.udzielanie i potwierdzanie gwarancji bankowych oraz otwieranie i potwierdzanie akredytyw;

5.emitowanie bankowych papierów wartościowych;

6.przeprowadzanie bankowych rozliczeń pieniężnych;

6a.(uchylony)

7.wykonywanie innych czynności przewidzianych wyłącznie dla banku w odrębnych ustawach.

2.Czynnościami bankowymi są również następujące czynności, o ile są one wykonywane przez banki:

udzielanie pożyczek pieniężnych;
operacje czekowe i wekslowe oraz operacje, których przedmiotem są warranty;
świadczenie usług płatniczych oraz wydawanie pieniądza elektronicznego;
terminowe operacje finansowe;
nabywanie i zbywanie wierzytelności pieniężnych;
przechowywanie przedmiotów i papierów wartościowych oraz udostępnianie skrytek sejfowych;
prowadzenie skupu i sprzedaży wartości dewizowych;
udzielanie i potwierdzanie poręczeń;
wykonywanie czynności zleconych, związanych z emisją papierów wartościowych;
pośrednictwo w dokonywaniu przekazów pieniężnych oraz rozliczeń w obrocie dewizowym.

Zgodnie z art. 4 ustawy Prawo bankowe, działalność gospodarcza, której przedmiotem są czynności, o których mowa w ust. 1, może być wykonywana wyłącznie przez banki, z zastrzeżeniem ust. 5.

Art. 6 ust. 1 ustawy wskazuje, że poza wykonywaniem czynności bankowych, o których mowa w art. 5 ust. 1 i 2, banki mogą:

1.obejmować lub nabywać akcje i prawa z akcji, udziały innej osoby prawnej i jednostki uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych;

2.zaciągać zobowiązania związane z emisją papierów wartościowych;

3.dokonywać obrotu papierami wartościowymi;

4.dokonywać, na warunkach uzgodnionych z dłużnikiem, zamiany wierzytelności na składniki majątku dłużnika;

5.nabywać i zbywać nieruchomości;

6.świadczyć usługi konsultacyjno-doradcze w sprawach finansowych;

6a.świadczyć usługi certyfikacyjne w rozumieniu przepisów o podpisie elektronicznym, z wyłączeniem wydawania certyfikatów kwalifikowanych wykorzystywanych przez banki w czynnościach, których są stronami;

7.świadczyć inne usługi finansowe;

8.wykonywać inne czynności, jeżeli przepisy odrębnych ustaw uprawniają je do tego.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy Bank w ramach ww. działalności statutowej podejmuje czynności skutkujące otrzymaniem określonego rodzaju świadczeń – m.in.;

wynagrodzenia za zbycie wierzytelności przeterminowanych, z tytułu udzielonych kredytów czy pożyczek trudno ściągalnych (tzw. wierzytelności trudne),
odsetek karnych z tytułu nieterminowej spłaty zobowiązań handlowych przez kontrahentów czy też zobowiązań z tytułu świadczonych usług bankowych przez Klientów,
dywidendy z tytułu udziału w zyskach osób prawnych,
odszkodowań i kary umownych z tytułu niewłaściwego wykonania zobowiązań przez kontrahentów i klientów Banku,
zwrot kosztów sądowych i egzekucyjnych związanych z dochodzeniem należności od Klientów i kontrahentów Banku, z tytułu świadczonych usług bankowych czy zawartych umów handlowych,
odsetek od zdeponowanych przez Bank nadwyżek środków pieniężnych na rachunkach nostro w innych bankach.

Powołany wyżej art. 86 ust. 2a ustawy będzie mieć zastosowanie wyłącznie do sytuacji, w której nabywane towary i usługi, wykorzystywane są zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, w sytuacji gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe. W takich okolicznościach kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej. Zatem podstawową przesłanką warunkującą stosowanie przepisu art. 86 ust. 2a jest wykonywanie przez podatnika czynności „innych niż działalność gospodarcza” (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT). Podkreślenia wymaga, że dla stwierdzenia czy działalność lub transakcje stanowią „cele inne niż związane z działalnością gospodarczą” znaczenie ma, czy mieszczą się one w przedmiocie działalności danej jednostki. Jak wynika z opisu sprawy przedstawione we wniosku czynności wyszczególnione w statucie i mieszczące się w granicach wyznaczonych przepisami prawa bankowego wykonywane przez bank stanowią przedmiot działalności Banku. Powołany na wstępie art. 4 ustawy Prawo bankowe, stanowi, że działalność gospodarcza, której przedmiotem są czynności, o których mowa w ust. 1, może być wykonywana wyłącznie przez banki (…). W konsekwencji, skoro czynności skutkujące otrzymaniem określonego rodzaju świadczeń opisane powyżej stanowią przedmiot gospodarczej działalności Banku, to mieszczą się one w pojęciu „celów związanych z działalnością gospodarczą banku”, w rozumieniu art. 86 ust. 2a ustawy. Zatem należy uznać, że art. 86 ust. 2a ustawy o VAT nie będzie mieć wpływu na sposób rozliczania podatku naliczonego VAT Spółki.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego nie będzie na nim ciążył obowiązek stosowania proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin