Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-235/15-3/AK
z 22 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2015 r. (data wpływu 3 września 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 października 2015 r. (data wpływu 21 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

1. braku przychodu z tytułu kwot otrzymanych od Nabywcy w zamian za przeniesienie na Niego wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego – jest prawidłowe;
2. zaliczenia do przychodów opłaty leasingowej (w części odsetkowej) ponoszonej przez korzystającego – jest prawidłowe;
3. zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty dyskonta (kosztu finansowania) należnego Nabywcy w zamian za przeniesienie na Niego wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego – jest prawidłowe;
4. momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty dyskonta (kosztu finansowania) należnego Nabywcy w zamian za przeniesienie na Niego wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego – jest nieprawidłowe.
   
   

UZASADNIENIE

W dniu 3 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych przeniesienia wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego na rzecz podmiotu trzeciego.

We wniosku przedstawiono następujący zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. (dalej jako: „Spółka”) jest spółką prowadzącą działalność przede wszystkim w zakresie oddawania w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu samochodów oraz innych urządzeń i maszyn. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zawiera zarówno umowy leasingu operacyjnego wskazane w art. 17b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.; dalej jako: „ustawa o CIT”), jak i umowy leasingu finansowego, o których mowa w art. 17f ustawy o CIT.

Dążąc do pozyskania finansowania, Spółka rozważa przeniesienie na rzecz podmiotu trzeciego (dalej jako: „Nabywca”) wierzytelności z tytułu opłat leasingowych wynikających z umów leasingu finansowego bądź to w ramach procesu sekurytyzacji, bądź w drodze zwykłej sprzedaży wierzytelności. Na mocy umowy z Nabywcą, Spółka będzie dokonywać przelewu wierzytelności z opłat wynikających z umowy leasingu finansowego na rzecz Nabywcy zgodnie z art. 509 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.). Przelew wierzytelności obejmie wierzytelności z tytułu opłat ustalonych w umowach leasingu finansowego (głównie niewymagalne wierzytelności takie jak: raty leasingowe, składki ubezpieczeniowe w przypadku, gdy zostały wyodrębnione z opłat za korzystanie, wierzytelności z tytułu przeniesienia własności przedmiotu leasingu itp.).

W zamian za przeniesione wierzytelności z tytułu leasingu finansowego, Spółka otrzyma od Nabywcy wynagrodzenie/cenę sprzedaży odpowiadające wartości nominalnej przeniesionych wierzytelności, pomniejszone o uzgodnione z Nabywcą dyskonto. Wspomniane dyskonto stanowi wynagrodzenie Nabywcy za udzielenie finansowania Spółce w drodze nabycia wierzytelności leasingowych. Dla celów rachunkowych, Spółka rozliczać będzie dyskonto jako koszt księgowy proporcjonalnie do długości obowiązywania umowy leasingu finansowego, wierzytelności z której dyskonto to dotyczy.

Po przeniesieniu wierzytelności na Nabywcę, Spółka nadal będzie otrzymywać od korzystających płatności poszczególnych rat i inne należności wynikające z umów leasingu finansowego. W zależności od zapisów konkretnej umowy z Nabywcą, płatności z tytułu umów leasingu finansowego albo będą trafiały do Spółki, która na mocy rzeczonej umowy będzie obowiązana przekazać je Nabywcy, albo będą uiszczane przez korzystających bezpośrednio na rzecz Nabywcy.

Umowy leasingu finansowego, wierzytelności z których zostaną przeniesione przez Spółkę na Nabywcę, pozostaną w mocy pomiędzy Spółką jako finansującym a korzystającymi (tj. przeniesienie wierzytelności z tytułu opłat wynikających z umów leasingu finansowego nie doprowadzi do ich wygaśnięcia). Własność przedmiotów leasingu nie zostanie przeniesiona na Nabywcę – niezależnie od przeniesienia wierzytelności leasingowych, Spółka pozostanie właścicielem rzeczy i praw majątkowych będących przedmiotami umów leasingu finansowego i będzie wystawiać dla korzystających wezwania do zapłaty poszczególnych rat leasingowych zgodnie z harmonogramem płatności określonym w umowach leasingu finansowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy kwota otrzymana od Nabywcy w zamian za przeniesienie na niego wierzytelności z tytułu opłat ustalonych w umowach leasingu finansowego (wynagrodzenie Spółki lub cena sprzedaży), nie będzie stanowiła przychodu podatkowego Spółki?
2. Czy w omawianej sytuacji opłaty leasingowe (w części odsetkowej niestanowiącej spłaty wartości początkowej środka trwałego) ponoszone przez korzystającego będą przychodem Spółki w dniu wymagalności ich zapłaty?
3. Czy kwota dyskonta (kosztu finansowania), o którą pomniejszane będzie wynagrodzenie Spółki/cena przenoszonych przez Spółkę wierzytelności wynikających z umowy leasingu finansowego będzie kosztem uzyskania przychodu Spółki?
4. Czy proporcjonalna część kwoty dyskonta (o które to dyskonto pomniejszone zostanie wynagrodzenie Spółki/cena przenoszonych przez Spółkę wierzytelności wynikających z umowy leasingu finansowego), będzie kosztem podatkowym Spółki w dniu wymagalności raty leasingowej, do której ta część dyskonta może zostać przypisana?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

W zakresie pytania nr 1

Kwota otrzymana od Nabywcy z tytułu przeniesienia wierzytelności (wynagrodzenie Spółki lub cena sprzedaży wierzytelności) nie będzie stanowiła przychodu podatkowego Spółki.

Powyższe stanowisko wynika z przesłanek podsumowanych poniżej.

Zgodnie z art. 17k ustawy o CIT, jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność przedmiotu umowy leasingu:

1. do przychodów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności;
2. kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.
   
   

Zgodnie natomiast z art. 17b ustawy o CIT, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu.
   
   

W ocenie Spółki, art. 17k ustawy o CIT określa skutki cesji wierzytelności z tytułu opłat wynikających ze wszelkich umów leasingowych, w tym również opłat ustalonych w umowie leasingu finansowego.

Zdaniem Spółki, powyższe wynika z faktu, że art. 17b ust. 1 ustawy o CIT, do którego bezpośrednio odwołuje się art. 17k ustawy o CIT dotyczy opłat leasingowych wszelkiego rodzaju, a więc zarówno opłat wynikających z umowy leasingu operacyjnego, jak i tych wynikających z umowy leasingu finansowego.

Art. 17b ust. 1 ustawy o CIT wskazuje, kiedy „opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych” (tj. jakiekolwiek opłaty będące opłatami leasingowymi) mogą stanowić przychód lub koszt finansowy. Podkreślenia wymaga fakt, że hipoteza art. 17b ust. 1 ustawy o CIT nie wskazuje w żaden sposób, jakoby przepis ten dotyczył wyłącznie opłat z tytułu leasingu operacyjnego. W ocenie Spółki jest wręcz przeciwnie – art. 17b ust. 1 ustawy o CIT obejmuje zakresem swojej hipotezy wszelkie opłaty leasingowe (bez względu na to, czy wynikają z umowy leasingu operacyjnego, czy finansowego). Gdyby bowiem przyjąć, że art. 17b ustawy o CIT, odnosi się jedynie do opłat z leasingu operacyjnego, dyspozycja art. 17b ustawy o CIT wskazująca wymogi uznania opłat leasingowych za opłaty z tytułu leasingu operacyjnego nie miałaby racji bytu – przy przyjęciu takiej interpretacji art. 17b ust. 1 ustawy o CIT wskazywałby, de facto, kiedy stanowiące przychody finansującego opłaty z tytułu leasingu operacyjnego mogą być uznane za stanowiące przychody finansującego opłaty z tytułu leasingu operacyjnego, co stanowiłoby przykład błędu logicznego w postaci błędnego koła definicyjnego (tzw. definicja „to samo przez to samo”, z łac. idem per idem).

Interpretacja zakładająca, że art. 17b ust. 1 ustawy o CIT mówi jedynie o opłatach z tytułu leasingu operacyjnego prowadziłaby, w ocenie Spółki, do sytuacji, w której przepis ten pozbawiony byłby sensu. Taka interpretacja jest natomiast niedopuszczalna w kontekście generalnych zasad interpretacji tekstów prawnych zakazujących wykładni przepisów, która prowadziłaby do rekonstrukcji absurdalnych, pozbawionych sensu norm (zakaz wykładni ad absurdum).

Mając na uwadze fakt, że, jak wyżej wskazano, w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT mowa jest o opłatach leasingowych wszelkiego rodzaju (włączając w to opłaty wynikające z umowy leasingu finansowego), należałoby uznać, iż art. 17k ustawy o CIT obejmuje swoją dyspozycją analogiczny katalog opłat.

W ocenie Spółki, w przypadku, gdyby ustawodawca dążył do ograniczenia zastosowania art. 17k ust. 1 pkt 2 jedynie do dyskonta od wierzytelności z leasingu operacyjnego, ukształtowałby treść omawianego przepisu w sposób analogiczny do art. 17d ust. 1 lub 17e ust. 1 ustawy o CIT, tj. zawarłby bezpośrednie odwołanie do „umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ust. 1”. W sytuacji jednak, gdy tego nie uczynił, nie można, zdaniem Spółki, przypisywać mu takich intencji.

Co więcej, Spółka wskazuje na okoliczność, że analogicznym do zawartego w art. 17k ustawy o CIT odwołaniem do „opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1”, posługuje się również art. 17f ustawy o CIT, zgodnie z którym do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione następujące warunki:

1. umowa leasingu została zawarta na czas określony;
   
2. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu;
   
3. umowa zawiera postanowienia, że w podstawowym okresie umowy leasingu:
   1. odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku gdy nie jest osobą wymienioną w lit. b, albo
   2. finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.
   
   
   

Gdyby uznać, że art. 17k ust. 1 ustawy o CIT odwołuje się jedynie do opłat z tytułu leasingu operacyjnego, należałoby (zgodnie z dyrektywą wykładni synonimicznej) przyjąć, że czyni to również art. 17f ustawy o CIT. W takim przypadku art. 17f byłby pozbawiony sensu, ponieważ zbiór stanów faktycznych objętych hipotezą tego przepisu byłby zbiorem pustym – nie istnieją bowiem umowy leasingu, które jednocześnie spełniają warunki określone w art. 17b ust. 1 i w art. 17f ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle powyższych uwag należy więc przyjąć, ze art. 17k ustawy o CIT znajduje zastosowanie do opłat z tytułu leasingu finansowego.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie przede wszystkim w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej jako: „NSA”) z 24 czerwca 2009 r. (sygn. akt II FSK 247/08), w którym NSA wskazał, że „ustawodawca w art. 17k nie wskazuje, czy opłaty te związane są z umową leasingu spełniającą warunki określone w art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p. (leasing operacyjny), czy z umową leasingu spełniającą warunki określone w art. 17f ust. 1 u.p.d.o.p. (leasing finansowy). Jak słusznie zauważył autor skargi kasacyjnej hipoteza omawianego przepisu dotyczy tylko rodzaju opłat, a nie opłat ustalonych w umowie leasingu, spełniającej warunki, o których mowa w art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p. (...) należy przyjąć, że hipoteza normy zawartej w art. 17k ust. 1 u.p.d.o.p. „z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1” odnosi się do opłat ponoszonych przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustalonych zarówno w umowie leasingu operacyjnego jak i leasingu finansowego”.

Stanowisko analogiczne do zaprezentowanego przez NSA w wyżej przytoczonym wyroku przyjął również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w prawomocnym wyroku z 22 grudnia 2009 r. (sygn. akt III SA/WA 1138/09).

Mając na uwadze zakres zastosowania art. 17k ustawy o CIT, który obejmuje również wierzytelności z tytułu leasingu finansowego, w ocenie Spółki należy uznać, iż na mocy art. 17k ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, kwota otrzymana przez Spółkę od Nabywcy z tytułu przeniesienia wierzytelności (wynagrodzenie Spółki lub cena sprzedaży) nie będzie stanowiła podlegającego opodatkowaniu przychodu Spółki.

Spółka wskazuje, iż potwierdzenie prawidłowości powyższego stanowiska stanowią tezy zawarte w licznych rozstrzygnięciach organów podatkowych w analogicznych sprawach, w tym m.in.:

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 16 czerwca 2009 r. (nr ILPB3/423-218/09-3/EK), w której jednoznacznie wskazano, że „przy sprzedaży przez Wnioskodawcę, w ramach Sekurytyzacji, wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego wynagrodzenie otrzymane przez Spółkę od Nabywcy Wierzytelności z tytułu sprzedaży wierzytelności wynikających z zawartych umów leasingu finansowego, nie będzie stanowić dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu”;
  

• w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 17 lipca 2013 r. (nr IPPB3/423-357/13-2/GJ), w której potwierdzone zostało, że „przychody i koszty w przypadku sprzedaży na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu umów leasingu finansowego, to jest umów które spełniają wymogi określone w art. 17f ustawy CIT, należy ustalić z zastosowaniem art. 17k ustawy CIT(...) Wynagrodzenie otrzymane przez Spółkę od Nabywcy Wierzytelności z tytułu sprzedaży wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego nie będzie stanowić dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu”.
  
  
  

W zakresie pytania nr 2

We wskazanej we wniosku sytuacji, opłaty leasingowe (w części odsetkowej niestanowiącej spłaty wartości początkowej środka trwałego) ponoszone przez korzystającego w ramach umowy leasingu finansowego będą przychodem Spółki w dniu wymagalności ich zapłaty.

Powyższe stanowisko wynika bezpośrednio z treści art. 17k ust. 2 ustawy o CIT, zgodnie z którym w przypadku, w którym finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność przedmiotu umowy leasingu, opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód finansującego w dniu wymagalności zapłaty.

W zakresie zastosowania art. 17k ustawy o CIT do wierzytelności z tytułu leasingu finansowego, Spółka pragnie wskazać na argumenty przedstawione przez nią w ramach uzasadnienia jej stanowiska w zakresie pytania nr 1 do niniejszego wniosku (włączając w to orzecznictwo i rozstrzygnięcia organów podatkowych dotyczące zakresu hipotezy art. 17k ustawy o CIT). W ich świetle należy uznać, że art. 17k ust. 2 ustawy o CIT znajduje zastosowanie do zbycia wierzytelności z tytułu leasingu finansującego.

Mając na uwadze powyższą okoliczność, subsumpcja stanu faktycznego wskazanego przez Spółkę we wniosku do art. 17k ust. 2 ustawy o CIT prowadzi do konkluzji, że w omawianym przypadku opłaty leasingowe ponoszone przez korzystającego w ramach umowy leasingu finansowego (płatne przez korzystającego bezpośrednio Nabywcy lub przekazywane Nabywcy za pośrednictwem Spółki), będą przychodem Spółki w dniu wymagalności ich zapłaty.

Na marginesie Spółka pragnie wskazać na rozstrzygnięcie Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, który w interpretacji z 16 czerwca 2009 r. (nr ILPB3/423-218/09-3/EK) potwierdził prawidłowość stanowiska, zgodnie z którym „przy sprzedaży przez Wnioskodawcę, w ramach Sekurytyzacji, wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego (...) Wnioskodawca będzie obowiązany do rozpoznawania przychodów podatkowych z tytułu opłat ponoszonych przez korzystających na podstawie umów leasingowych (...) w dniu wymagalności zapłaty”.

W zakresie pytania nr 3

Kwota dyskonta (kosztu finansowania), o którą pomniejszane będzie wynagrodzenie Spółki/cena przenoszonych przez Spółkę wierzytelności wynikających z umowy leasingu finansowego, będzie kosztem uzyskania przychodu Spółki.

W ramach wskazanych w stanie faktycznym transakcji przeniesienia wierzytelności, Spółka będzie otrzymywała od Nabywcy wynagrodzenie/cenę sprzedaży. Wynagrodzenie/cena sprzedaży, ustalane będzie jako kwota nominalnej wartości przenoszonych wierzytelności, pomniejszona o uzgodnione z Nabywcą dyskonto. Przyjęcie w omawianym przypadku dyskonta od wartości nominalnej przenoszonych wierzytelności ma na celu zapłatę Nabywcy wynagrodzenia za udzielenie Spółce finansowania w drodze nabycia wierzytelności.

Jak już wskazane zostało w treści uzasadnienia stanowiska Spółki w zakresie pytania nr 1 niniejszego wniosku, art. 17k ustawy o CIT znajduje zastosowanie do wierzytelności z tytułu opłat leasingowych w ramach leasingu finansowego.

Oznacza to, że na mocy art. 17k ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie za nabycie wierzytelności z tytułu opłat leasingowych wynikających bądź to z umowy leasingu operacyjnego, bądź z umowy leasingu finansowego (o ile nie nastąpiło przeniesienie własności przedmiotu leasingu na osobę trzecią).

Mając na uwadze treść art. 17k ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, w przypadku wskazanym w opisie stanu faktycznego, kosztem uzyskania przychodów będzie dla Spółki kwota dyskonta (kosztu finansowania), o którą pomniejszane będzie otrzymywane od Nabywcy wynagrodzenie/cena sprzedawanych przez Spółkę wierzytelności wynikających z umowy leasingu finansowego.

Stanowisko, zgodnie z którym art. 17k ustawy o CIT wskazuje na możliwość potraktowania jako kosztu uzyskania przychodu dyskonta od zbywanych wierzytelności z tytułu leasingu finansowego potwierdzone zostało przez NSA.

W tym miejscu Spółka pragnie ponownie wskazać na przywołany już powyżej wyrok NSA z 24 czerwca 2009 r. (sygn. akt II FSK 247/08), w którym Sąd jednoznacznie wskazał, że „w przypadku cesji wierzytelności wynikających z leasingu finansowego, tak samo jak w przypadku leasingu operacyjnego do kosztów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności, zaś kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie”.

Spółka wskazuje również, iż możliwość ujęcia w kosztach uzyskania przychodów dyskonta od wierzytelności z tytułu leasingu finansowego na mocy art. 17k ustawy o CIT została potwierdzona w licznych rozstrzygnięciach organów podatkowych, m.in.:

• w interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 13 stycznia 2015 r. (nr IPPB3/423-1104/14-2/GJ), z 17 lipca 2013 r. (nr IPPB3/423-357/13-2/GJ) i z 2 marca 2011 r. (nr IPPB3/423-799/10-4/AG);
  

• w interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 24 stycznia 2014 r. (nr ILPB4/423-430/13-2/MC), z 2 lutego 2011 r. (nr ILPB4/423-283/10-2/ŁM) i z 27 sierpnia 2010 r. (nr ILPB3/423-459/10-5/MM);
  

• w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 25 sierpnia 2010 r. (nr IBPBI/2/423-1067/10/JD).
  
  
  

W świetle wskazanych przez Spółkę argumentów, jak również rozstrzygnięć organów podatkowych i NSA, za prawidłowe należy uznać stanowisko Spółki, zgodnie z którym w omawianej sytuacji kosztem uzyskania przychodu Spółki będzie kwota dyskonta (kosztu finansowania), o którą pomniejszane będzie otrzymywane od Nabywcy wynagrodzenie/cena sprzedawanych przez Spółkę wierzytelności wynikających z umowy leasingu finansowego.

W zakresie pytania nr 4

Proporcjonalna część kwoty dyskonta (o które to dyskonto pomniejszone zostanie wynagrodzenie Spółki/cena przenoszonych przez Spółkę wierzytelności wynikających z umowy leasingu finansowego), będzie kosztem podatkowym Spółki w dniu wymagalności raty leasingowej, do której ta część dyskonta może zostać przypisana.

Zgodnie z art. 17k ustawy o CIT, jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność przedmiotu umowy leasingu:

1. do przychodów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności;
2. kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.
   
   

W takim przypadku, opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód finansującego w dniu wymagalności zapłaty.

W ocenie Spółki, z uwagi na okoliczność, że art. 17k ustawy o CIT nie reguluje bezpośrednio momentu, w którym finansujący powinien rozpoznać koszt uzyskania przychodów w postaci zapłaconego osobie trzeciej dyskonta lub wynagrodzenia, w omawianym przypadku powinny znaleźć zastosowanie wskazane w ustawie o CIT generalne zasady określania momentu potrącalności kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Jak wskazuje art. 15 ust. 4b ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

– są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Z kolei koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c ustawy o CIT).

Art. 15 ust. 4d ustawy o CIT wskazuje z kolei, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z ustawą o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy o CIT).

Z wyżej wskazanych regulacji wynika, iż ustawa o CIT dokonuje rozróżnienia kosztów ze względu na ich związek z przychodami na dwie kategorie:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami (przez co należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu, np. wszelkie koszty związane z wytworzeniem wyrobów lub wyświadczeniem usług) oraz
  

• koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (tj. ogólne wydatki, które ponoszone są w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, głównie wydatki na funkcjonowanie przedsiębiorstwa związane z całokształtem działalności, np. opłaty za prąd).
  
  
  

W ocenie Spółki, ponieważ kwota otrzymana od Nabywcy z tytułu cesji wierzytelności leasingowych nie stanowi, na podstawie art. 17k ustawy o CIT, przychodu podatkowego (na co wskazano w uzasadnieniu stanowiska Spółki w zakresie pytania nr 1), nie można uznać, iż zapłacone przez Spółkę dyskonto jest kosztem bezpośrednio związanym z przychodem ze zbycia wierzytelności (tj. kwotą wypłaconą przez Nabywcę). W omawianym przypadku, co zostało wskazane w uzasadnieniu stanowiska Spółki w zakresie pytania nr 2, przychodem Spółki będą natomiast opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz Nabywcy (płatne Nabywcy bezpośrednio lub za pośrednictwem Spółki). Powyższe wynika bezpośrednio z treści art. 17k ust. 2 ustawy o CIT.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Spółki, wydatek w postaci dyskonta jest, w kontekście art. 17k ustawy o CIT, bezpośrednio związany z przychodami uzyskiwanymi z opłat ponoszonych przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej, o których mowa w art. 17k ust. 2 ustawy o CIT. W efekcie, w zakresie ustalania momentu poniesienia kosztu z tytułu dyskonta, zastosowanie powinien znaleźć art. 15 ust. 4 ustawy o CIT.

W konsekwencji, w ocenie Spółki, dyskonto wskazane w niniejszym wniosku powinno zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki proporcjonalnie do przychodów uzyskiwanych z tytułu umów leasingu, w dniu wymagalności danej raty leasingowej, stosownie do przepisów art. 15 ust. 4 w związku z art. 17k ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka wskazuje, iż jej stanowisko potwierdzają liczne rozstrzygnięcia organów podatkowych, w tym:

• postanowienie z 21 kwietnia 2006 r. (nr 1471/DPD2/423-12/06/AB/2), w którym Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy wskazał, że „nie ulega jednak wątpliwości, że dla celów podatkowych kwota dyskonta powinna być rozliczana w czasie proporcjonalnie do zarachowanych przychodów z tytułu leasingu (...) koszty poniesione przez zbywcę wierzytelności leasingowej, związane z zapłaconym dyskontem, rozliczane będą zatem proporcjonalnie do należnych za dany okres sprawozdawczy przychodów z opłat leasingowych, tj. do kosztów uzyskania przychodów danego okresu zaliczana będzie tylko ta część dyskonta, która odpowiada proporcji, w jakiej należna za dany okres opłata leasingowa pozostaje do całkowitej wartości zbytej wierzytelności”;
  

• interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 20 stycznia 2014 r. (nr IPTPB3/423-393/13-12/MF ), z 6 czerwca 2014 r. (nr IPTPB3/423-85/14- 9/PM ), z 10 czerwca 2014 r. (nr IPTPB3/423-89/14-9/PM i IPTPB3/423-88/14-9/PM), w których wskazane zostało, że „wynagrodzenie za cesję wierzytelności z tytułu opłat leasingowych powinno zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do przychodów uzyskiwanych z tytułu umów leasingu, stosownie do przepisów art. 15 ust. 4 w związku z art. 17k ust. 7 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”;
  

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 25 sierpnia 2010 r. (nr IBPBI/2/423-1067/10/JD) w której wskazano, że „przy sprzedaży wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego, o których mowa w art. 17f updop (...) koszt uzyskania przychodów u leasingodawcy stanowi (...) prowizja pobrana przez bank z tytułu wykupu wierzytelności w momencie wymagalności rat odsetkowych, rozliczana proporcjonalnie do okresu trwania umowy leasingu”.
  

• pismo Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu z 10 marca 2004 r. (nr PSUS/OPBI/423/41/04/AN), w którym wskazano, że „koszty uzyskania przychodów z tytułu leasingu (w tym wspomniane dyskonto) powinny być dla celów podatkowych również rozliczane w czasie. Przesądzają o tym art. 15 ust. 1 oraz ust 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (...) Koszty poniesione przez zbywcę wierzytelności leasingowej, związane z zapłaconym dyskontem, rozliczane będą zatem proporcjonalnie do należnych za dany okres sprawozdawczy przychodów z opłat leasingowych, tj. do kosztów uzyskania przychodów danego okresu zaliczana będzie tylko ta część dyskonta, która odpowiada proporcji w jakiej należna za dany okres opłata leasingowa pozostaje do całkowitej wartości zbytej wierzytelności”.
  
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

1. braku przychodu z tytułu kwot otrzymanych od Nabywcy w zamian za przeniesienie na Niego wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego – jest prawidłowe;
2. zaliczenia do przychodów opłaty leasingowej (w części odsetkowej) ponoszonej przez korzystającego – jest prawidłowe;
3. zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty dyskonta (kosztu finansowania) należnego Nabywcy w zamian za przeniesienie na Niego wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego – jest prawidłowe;
4. momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty dyskonta (kosztu finansowania) należnego Nabywcy w zamian za przeniesienie na Niego wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego – jest nieprawidłowe.
   
   

Skutki podatkowe wynikające z opodatkowania stron umowy leasingu zostały zawarte w rozdziale 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.).

Zgodnie z art. 17k ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność przedmiotu umowy leasingu:

1. do przychodów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności;
2. kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.
   
   

Jednocześnie opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód finansującego w dniu wymagalności zapłaty.

Należy przy tym zaznaczyć, że odwołanie się w art. 17k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do art. 17b ust. 1 tej ustawy, dotyczy wyłącznie opłat, o których mowa w tym przepisie, a nie umów w nim wskazanych, Tym samym, rozwiązania zawarte w art. 17k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mają zastosowanie zarówno do cesji umów leasingu operacyjnego, o którym mowa w art. 17b powołanej ustawy, jak też umów leasingu finansowego – wskazanego w art. 17f tej ustawy.

Instytucja art. 17k jest instytucją szczególną, do jej zastosowania konieczne jest łączne spełnienie kilku warunków, w tym takiego, że sprzedaż może dotyczyć jedynie wierzytelności i nie może być połączona ze sprzedażą przedmiotu leasingu. Zapis ten powoduje, że finansujący nadal pozostaje stroną umowy leasingu i nadal ciążą na nim obowiązki, wynikające z tej umowy.

Zgodnie z ww. artykułem, dla finansującego nie stanowi przychodu kwota otrzymana z tytułu cesji wierzytelności. Zalicza on zaś do przychodów, w terminach ich wymagalności, opłaty ponoszone przez korzystającego. Są to raty leasingowe i inne płatności wynikające z umowy. Natomiast kosztem finansującego jest dyskonto lub wynagrodzenie zapłacone cesjonariuszowi.

Art. 17k nie reguluje jednak bezpośrednio momentu, w którym finansujący powinien rozpoznać koszt uzyskania przychodów w postaci zapłaconego dyskonta lub wynagrodzenia. Zasady potrącalności (rozliczania w czasie) kosztów uzyskania przychodu ustawodawca uregulował bowiem w sposób odrębny w art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dla określenia momentu rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w pierwszej kolejności należy ustalić charakter związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem w postaci zapłaconego dyskonta a przychodami podatnika. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, można wyróżnić koszty podatkowe:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód);
  

• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, które nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika (brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód), ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  
  

Właściwa kwalifikacja kosztów pod kątem ich bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodami jest istotna, gdyż ma ona wpływ na ustalenie momentu potrącalności wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Koszty bezpośrednio związane z przychodami są kosztami uzyskania przychodu na podstawie przepisów art. 15 ust. 4, ust. 4b lub 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zgodnie z art. 15 ust. 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

– są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Natomiast stosownie do art. 15 ust. 4c ustawy o podatku dochodowym do osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie) powinny być uznane za koszty uzyskania przychodu na podstawie przepisów art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak stanowi art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Uwzględniając opisane we wniosku zdarzenie przyszłe i powołane przepisy prawa w rozpatrywanej sprawie należy stwierdzić, że kwota otrzymana od Nabywcy w zamian za przeniesienie na niego wierzytelności z tytułu opłat ustalonych w umowach leasingu finansowego nie będzie stanowić przychodu po stronie Wnioskodawcy. Przychodem po stronie Wnioskodawcy będą natomiast opłaty leasingowe (w części odsetkowej niestanowiącej spłaty wartości początkowej środka trwałego) ponoszone przez korzystającego w dniu wymagalności ich zapłaty.

W przypadku, gdy przeniesienie wierzytelności na rzecz osoby trzeciej nie jest połączone z przeniesieniem własności przedmiotu leasingu, wówczas zbycie wierzytelności leasingowej jest neutralne dla finansującego z perspektywy przychodu podatkowego. W konsekwencji, z uwagi na fakt, że celem planowanego przeniesienia wierzytelności Wnioskodawcy wynikających z umów leasingu finansowego jest zbycie na rzecz Nabywcy jedynie wierzytelności bez przenoszenia własności przedmiotów umów leasingu, z których wierzytelności te wynikają, przepis art. 17k będzie miał zastosowanie do planowanej transakcji. Co za tym idzie, wynagrodzenie zapłacone przez Nabywcę za nabyte wierzytelności nie będzie stanowiło przychodu po stronie Wnioskodawcy stosownie do ust. 1 pkt 1 przytoczonego przepisu. Natomiast jak wynika z art. 17k ust. 2, Wnioskodawca będzie zobowiązany do wykazywania przychodów w odniesieniu do opłat ponoszonych przez korzystających dotyczących wierzytelności w dniu wymagalności ich zapłaty.

Kwota dyskonta (kosztu finansowania), o którą pomniejszane będzie wynagrodzenie Wnioskodawcy/cena przenoszonych przez Wnioskodawcę wierzytelności wynikających z umowy leasingu finansowego, będzie kosztem uzyskania przychodu Wnioskodawcy zgodnie z art. 17k ust. 1 pkt 2. Potrącenie dyskonta bowiem ma na celu zapłatę Nabywcy wynagrodzenia za udzielenie Wnioskodawcy finansowania w drodze nabycia wierzytelności.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku przychodu z tytułu kwot otrzymanych od Nabywcy w zamian za przeniesienie na Niego wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego, zaliczenia do przychodów opłaty leasingowej (w części odsetkowej) ponoszonej przez korzystającego oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty dyskonta (kosztu finansowania) należnego Nabywcy w zamian za przeniesienie na Niego wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego (pytania 1-3) należało uznać za prawidłowe.

Nie można natomiast zgodzić się z Wnioskodawcą co do momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty dyskonta (kosztu finansowania) należnego Nabywcy w zamian za przeniesienie na Niego wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego.

Dla finansującego, czyli Wnioskodawcy kwota otrzymana od Nabywcy z tytułu przeniesienia wierzytelności leasingowych nie stanowi na podstawie art. 17k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przychodu podatkowego, nie można zatem uznać, że zapłacone przez Wnioskodawcę dyskonto z tego tytułu jest kosztem bezpośrednio związanym z przychodami. Wnioskodawca ma natomiast obowiązek zaliczać do przychodów, w terminach ich wymagalności, opłaty ponoszone przez korzystającego. Przychody te jednak nie wynikają z tej samej umowy co podane koszty uzyskania przychodu. Nie ma związku pomiędzy umową leasingową zawartą z korzystającym a umową o przeniesienie wierzytelności. Są to dwie odrębne umowy. Nie można zatem odnosić kosztów wynikających z umowy o przeniesienie wierzytelności z przychodami wynikającymi z umowy leasingu.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że kwoty dyskonta (kosztu finansowania) należnego Nabywcy w zamian za przeniesienie na Niego wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego stanowić będą koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie). Będą więc zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w dacie ujęcia ich przez Spółkę (zaksięgowania) na bilansowym koncie kosztowym, stosownie do art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty dyskonta (kosztu finansowania) należnego Nabywcy w zamian za przeniesienie na Niego wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego (pytanie 4) należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.