2015.09.10 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-480/15-2/ISZ
z 10 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 26 maja 2015 r. (data wpływu 10 czerwca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

A. jest spółką posiadającą siedzibę na terenie Norwegii (dalej: Wnioskodawca A. lub Spółka) i zarejestrowaną w Polsce jako czynny podatnik VAT oraz podatnik VAT-UE. Spółka na terenie Polski prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na dystrybucji dziecięcych fotelików samochodowych. W ramach prowadzonej działalności Spółka dokonuje:

wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: WDT);
dostaw krajowych;
eksportu.

W przypadku WDT, Spółka dokonuje dostawy towarów na rzecz podatników zarejestrowanych dla celów VAT w innych niż Polska krajach członkowskich Unii Europejskiej (dalej: „UE"). W związku z tym, na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 ze zm.; dalej: ustawa o VAT), Spółka opodatkowuje tego typu dostawy stosując stawkę 0% VAT.

Transport towarów w ramach WDT aranżowany jest przez A. i realizowany przez podmiot trzeci (dostawcę usług logistycznych/transportowych).

Dla potwierdzenia możliwości zastosowania 0% stawki VAT, Spółka posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Wśród tych dowodów znajdują się:

kopia faktury dokumentującej daną dostawę wewnątrzwspólnotową zawierającą numer VAT UE Spółki oraz właściwy i ważny numer VAT UE nabywcy zawierającej w swojej treści specyfikację poszczególnych sztuk ładunku;
kopie dokumentów transportowych (CMR) podpisanych przez przewoźników oraz przez klientów, potwierdzające dostarczenie towarów do danego kraju UE innego niż Polska.

Niemniej jednak, w przypadku niektórych transakcji wewnątrzwspólnotowych, może się zdarzyć, że Spółka napotka trudności z uzyskaniem dokumentów CMR (np. z uwagi na opóźnienia w ich dostarczeniu przez dostawcę usług transportowych lub zagubienie tych dokumentów przez przewoźnika), lub też, że dokumenty te są nieczytelne. W takiej sytuacji Spółka zastępuje dokumenty przewozowe innymi dokumentami, które potwierdzają fakt dostarczenia towarów do nabywcy (w postaci m.in. zamówień, korespondencji handlowej, itp.).

Celem usystematyzowania i ujednolicenia dokumentacji potwierdzającej dostarczenie towarów do kontrahenta w ramach WDT, Spółka planuje zwrócić się do podmiotu realizującego transport (przewoźnika) o przekazanie Spółce - po zrealizowaniu każdorazowej dostawy - pisemnego oświadczenia (w formie elektronicznej bądź papierowej), którego celem będzie potwierdzenie, że dany towar został faktycznie dostarczony do kontrahenta. Treść oświadczenia co do meritum brzmi następująco:

"Niniejszym oświadczam, że towary wymienione na załączonej fakturze o nr ….......... zostały dostarczone do …........... na obszarze Unii Europejskiej w dacie i na adres wskazane na załączonej fakturze.”

W przypadku przekazania oświadczenia w formie papierowej zawierać będzie ono również pieczątkę firmową oraz podpis osoby upoważnionej przez danego przewoźnika do jego wystawienia. Niezależnie od formy, do oświadczenia będzie również załączana kopia faktury VAT dokumentującej konkretną WDT lub skan takiej faktury. Faktura stanowiąca taki załącznik zawierać będzie wszystkie informacje na temat okoliczności danej transakcji, które wymagane są przez przepisy ustawy o VAT, tj. przede wszystkim informacje na temat Spółki oraz jej kontrahentów, nazwy dostarczanych towarów, ich ilości, ceny jednostkowej, wagi (efektywnie sama faktura zawiera zatem specyfikację poszczególnych sztuk ładunku). W związku z powyższym, oświadczenie wraz z kopią faktury, do której się ono odwołuje, łącznie pozwalają na jednoznaczne zidentyfikowanie towarów będących przedmiotem WDT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy oświadczenie przewoźnika potwierdzające, że dany towar został faktycznie dostarczony do kontrahenta w innym niż Polska kraju UE wraz z załączoną do niego kopią faktury, której treść pozwala na zidentyfikowanie poszczególnych towarów będących przedmiotem dostawy, stanowią łącznie wystarczającą dokumentację dla zastosowania stawki 0% VAT z tytułu realizowanych przez Spółkę WDT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy oświadczenie przewoźnika potwierdzające, że dany towar został faktycznie dostarczony do kontrahenta w innym niż Polska kraju UE wraz z załączoną do niego kopią faktury, której treść pozwala na zidentyfikowanie poszczególnych towarów będących przedmiotem dostawy, stanowią łącznie wystarczającą dokumentację dla zastosowania stawki 0% VAT z tytułu realizowanych przez Spółkę WDT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega WDT, przez którą rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 13 ust. 1 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy o VAT, przepis dotyczący WDT stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest identyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są owe środki transportu.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, WDT podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0% pod warunkiem łącznego spełnienia następujących przesłanek:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej (Przesłanka I);
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (Przesłanka II);
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE (Przesłanka III).

Jak Wnioskodawca wyjaśnił w opisie stanu faktycznego, Spółka dokonuje WDT na rzecz podmiotów posiadających ważny numer VAT-UE i sama także posługuje się takim numerem, jako zarejestrowany podatnik VAT-UE. W związku z tym, w ocenie Spółki nie ulega wątpliwości, że spełnia ona Przesłanki I i III.

Aby Spółka mogła skorzystać z preferencyjnej stawki 0%, należy rozważyć czy spełnia ona także kryteria określone dla Przesłanki II, wskazanej w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT tj. czy Spółka posiada odpowiednią dokumentację dowodową, potwierdzającą wywóz towarów poza terytorium Polski i dostarczenie ich na rzecz nabywcy.

W myśl art. 42 ust. 3 ustawy o VAT dowodami tymi są:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi);
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku;

jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego UE innym niż terytorium Polski.

Wnioskodawca pragnie zauważyć, że powyższy przepis określa katalog dokumentów podstawowych mających potwierdzić, że towary będące przedmiotem dostawy faktycznie zostały doręczone podmiotowi mającemu siedzibę na terenie innego kraju UE niż kraj zbywcy. Powyższe oznacza, że katalog wymieniony w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT stanowi jedynie przykładowe wyliczenie dowodów uznawanych za właściwe dla możliwości zastosowania stawki 0 % podatku VAT.

Jeżeli bowiem dokumenty przewozowe bądź specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku nie stanowią jednoznacznego dowodu dostarczenia towaru do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, to zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, za dokumenty stanowiące taki dowód mogą być uznane także inne dokumenty, w tym:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem podstawowym kryterium dla możliwości spełnienia Przesłanki II art. 42 ust. 1 ustawy o VAT jest fakt posiadania dokumentów potwierdzających wywóz i dostarczenie towarów w ramach WDT do nabywcy, przy czym charakter tychże dowodów nie został w żaden sposób ograniczony przepisami ustawy o VAT. W związku z powyższym należy uznać, że dokumenty uzupełniające również mogą służyć do uprawdopodobnienia wywozu towarów poza granice kraju, a tym samym uprawniać Spółkę do zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT.

Powyższą konkluzję potwierdza również praktyka organów podatkowych oraz sądów administracyjnych w sprawach o analogicznym charakterze. Przykładowo w uchwale siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: „NSA”) z dnia 11 października 2010 r. (sygn. FPS 1/10), NSA uznał, że „przystępując do określenia wzajemnej relacji - na tle wykładni gramatycznej- przepisów art. 42 ust. 3, 4, 11 u.p.t.u. stwierdzić na wstępie należy, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy”.

Co więcej NSA w przytoczonej uchwale (I FPS 1/10) podkreślił, również że „dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 4 u.p.t.u., nie mają charakteru bezwzględnie obligatoryjnych, lecz jedynie dowodów względnie obowiązkowych, co oznacza, że podatnik powinien co do zasady nimi dysponować, lecz w przypadku ich braku lub braku pewnych danych na dokumentach wymaganych tymi przepisami - co czyni je niepełnowartościowymi dowodami w zakresie wykazania dowodzonej okoliczności - może ona zostać udowodniona również innymi dowodami, określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy (...) o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”. Tym samym NSA jednoznacznie potwierdził, że dla możliwości zastosowania preferencyjnej stawki VAT nie jest istotny rodzaj podsiadanych dokumentów, a jedynie ich charakter, potwierdzający fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy.

Na marginesie Spółka pragnie wskazać, że takie rozumienie przepisów odpowiada również ogólnej zasadzie wyrażonej w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (Dz. U. Dz.U.2012.749 j.t.), który stanowi że „jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.”

Powyższe potwierdził NSA w wyroku z dnia 1 września 2008 r. (sygn. II FSK 1541/06) wskazując, że „Ordynacja podatkowa w zasadzie nie wprowadza hierarchii mocy dowodowej poszczególnych środków dowodowych, z wyjątkiem przypadków określonych w art. 193 i 194 Ordynacji podatkowej. Niedopuszczalne jest także stosowanie formalnej teorii dowodów poprzez twierdzenie, że daną okoliczność można udowodnić wyłącznie określonymi środkami dowodowymi”.

Prawidłowość stanowiska Spółki potwierdzają również liczne interpretacje podatkowe organów podatkowych. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 24 listopada 2014 r. (IPTPP2/443-616/14-4/IR), wyjaśnił, że „dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.”

Podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 25 kwietnia 2014 r. (IPPP3/443-104/14-2/SM) wskazał, jakiego typu dokumenty posiadają wartość dowodową dla celów zastosowania art. 42 ust. 1 ustawy o VAT: „(...) ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji «dokumentu przewozowego». Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Mając na uwadze powyższe, nie jest prawidłowe utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe tut. Organ stoi na stanowisku, że dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium pastwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.”

Minister Finansów w wydawanych interpretacjach indywidualnych wskazywał również wielokrotnie kategorie dokumentów właściwych dla uprawdopodobnienia wywozu oraz dostarczenia towarów do nabywcy w ramach WDT. Są to m.in.:

kopia faktury VAT;
potwierdzenie zapłaty za towar;
potwierdzenie dostawy;
korespondencja handlowa;
oświadczenie podmiotu organizującego transport.

Powyższe potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 25 czerwca 2013 r. (IPPP3/443-988/10/13-7/S/KC) podkreślając, że „posiadanie przez Spółkę wskazanych we wniosku dokumentów (tj. kopia faktury, korespondencja handlowa z nabywcą w tym jego zamówienie, dokumenty dotyczące kosztów frachtu, dokument potwierdzający zapłatę za towar - przelew bankowy bądź dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania - kompensata), spełnia warunki udokumentowania WDT, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT i daje prawo do opodatkowania tej dostawy stawką podatku w wysokości 0%.”

Podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 10 grudnia 2014 r. (IBPP4/443-584/14/PK) stwierdził, że „w sytuacji gdy Wnioskodawca dla potwierdzenia dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów posiada fakturę, specyfikację wysłanego towaru, potwierdzenie zapłaty za towar oraz potwierdzenie od przewoźnika, o dostarczeniu towarów do miejsca przeznaczenia w innym państwie członkowskim, należy uznać, że dokumenty te łącznie uprawdopodobniają przemieszczenie towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego oraz ich dostarczenie do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Możliwe jest bowiem przyporządkowanie faktury i specyfikacji do potwierdzenia dostawy i oświadczenia spedytora”.

W konsekwencji należy stwierdzić, że posiadane przez Spółkę dokumenty tj.:

kopię faktury VAT dokumentująca transakcję będącą przedmiotem WDT, jak również;
oświadczenie podmiotu realizującego transport, potwierdzające dostarczenie towaru na rzecz nabywcy;

pozwolą Spółce na jednoznaczne uprawdopodobnienie, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione i dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego UE niż terytorium Polski. Jednocześnie faktura VAT wchodząca w skład dokumentacji zawierać będzie szczegółową specyfikację sztuk ładunku będącego przedmiotem transportu, dzięki czemu Spółka będzie mogła bezproblemowo zidentyfikować każdą transakcję z konkretnym nabywcą. Faktura zawierać będzie również szczegółowe dane na temat towarów przemieszczanych w ramach WDT. Oświadczenie spedytora, potwierdzi z kolei fakt wywozu towarów z terytorium kraju i dostarczenie ich na rzecz kontrahenta.

W konsekwencji Spółka spełni również Przesłankę II, określoną w art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, a tym samym będzie uprawniona do zastosowania preferencyjnej stawki 0%, na podstawie posiadanej dokumentacji, opisanej szczegółowo w stanie faktycznym niniejszego wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Art. 13 ust. 1 ustawy stanowi, że przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkrety podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział także stawki obniżone oraz zwolnienia od podatku.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Zgodnie z art. 42 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy, dowodami o których mowa w ust. 1 pkt 2 ustawy, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane przez przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Na mocy art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5 nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, a w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie,
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu,
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania,
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Dokumenty wskazane w art. 42 ust. 11 ustawy pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza dostarczenia towarów do nabywcy, a prawo podatnika do zastosowania dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski.

Przepis art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie powinno gwarantować podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

W niniejszej kwestii należy odnieść się również do przepisu art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE. L. 2006.347.1, z późn. zm.), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Zgodnie z art. 131 ww. Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 (zatem także w cyt. art. 138 ust. 1 Dyrektywy) stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Powyższy zapis wskazuje zatem, że Dyrektywa sama nie określa rodzaju dokumentów potwierdzających fakt wywozu towarów, których posiadanie jest konieczne, lecz ich ustalenie pozostawia w gestii poszczególnych krajów członkowskich. Zatem, zakres warunków formalnych, jakie mogą zostać określone przez państwa członkowskie dla zastosowania przez podatników zwolnienia (stawki 0%) przy wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów, może zostać ustalony swobodnie na tyle, na ile nie jest ograniczony celami sprecyzowanymi w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE.

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go nabywcy w ramach dostawy w państwie przeznaczenia.

W związku z tym istotne jest to, aby ww. dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis. Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Należy w tym miejscu zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz.U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238, z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Wobec tego, nie należy utożsamiać pojęcia „dokumentu przewozowego” o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Zatem dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Trzeba przy tym zauważyć, że przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dowodów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Dokument ten powinien jednak jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Wobec tego, jeżeli będzie to kopia ww. dokumentu, faks, albo będzie to dokument udostępniony w formie elektronicznej - e-mail, skan, nie budzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

We wniosku Spółka wskazała, że posiada siedzibę na terenie Norwegii i jest zarejestrowana w Polsce jako czynny podatnik VAT oraz podatnik VAT-UE. Spółka na terenie Polski w ramach prowadzonej działalności dokonuje m.in. wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: WDT). W przypadku WDT dokonuje dostawy towarów na rzecz podatników zarejestrowanych dla celów VAT w innych niż Polska krajach członkowskich Unii Europejskiej (UE). Transport towarów w ramach WDT aranżowany jest przez Wnioskodawcę i realizowany przez podmiot trzeci (dostawcę usług logistycznych/transportowych). W celu usystematyzowania i ujednolicenia dokumentacji potwierdzającej dostarczenie towarów do kontrahenta w ramach WDT, Spółka planuje zwrócić się do podmiotu realizującego transport (przewoźnika) o przekazanie - po zrealizowaniu każdorazowej dostawy - pisemnego oświadczenia (w formie elektronicznej bądź papierowej), którego celem będzie potwierdzenie, że dany towar został faktycznie dostarczony do kontrahenta. Treść oświadczenia co do meritum brzmi następująco:

Wątpliwości Spółki dotyczą, tego czy oświadczenie przewoźnika potwierdzające, że dany towar został faktycznie dostarczony do kontrahenta w innym niż Polska kraju UE wraz z załączoną do niego kopią faktury, której treść pozwala na zidentyfikowanie poszczególnych towarów będących przedmiotem dostawy, stanowią łącznie wystarczającą dokumentację dla zastosowania stawki 0% VAT z tytułu realizowanych przez Spółkę WDT.

Z powołanych wyżej uregulowań prawa wynika, że prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE. Istotą przywołanych przepisów jest przede wszystkim zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju i zostały dostarczone do ich nabywcy, ze względu na korzystniejsze skutki podatkowe, niż w przypadku dostaw krajowych.

Wobec tego, zasadniczą kwestią w przedmiotowej sprawie jest to, aby posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty jednoznacznie świadczyły o tym, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Przy czym, jak wskazano powyżej, dokumenty wskazane w art. 42 ust. 3 ustawy stanowią podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, które w przypadku, gdy nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy mogą być uzupełnione dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy.

W analizowanej sprawie, Wnioskodawca jako dowody, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy będzie posiadał tylko i wyłącznie fakturę sprzedaży oraz oświadczenie przewoźnika odwołujące się do danej faktury.

Faktura – jak wskazuje Wnioskodawca - zawierać będzie wszystkie informacje na temat okoliczności danej transakcji, które wymagane są przez przepisy ustawy o VAT, tj. przede wszystkim informacje na temat Spółki oraz jej kontrahentów, nazwy dostarczanych towarów, ich ilości, ceny jednostkowej, wagi. Zatem należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że przedmiotowa faktura może stanowić wymaganą przepisami (art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy) specyfikację poszczególnych sztuk ładunku.

Nie można jednak zgodzić się, że oświadczenie które będzie posiadał Wnioskodawca stanowi dokument przewozowy, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tj. dokument przewozowy, z którego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Jak wskazano wyżej, za dokument przewozowy, o którym mowa art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, należy uznać każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru poza terytorium kraju, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, i dostarczenie tego towaru do miejsca przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza wykonanie umowy przewozu, tj. przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy, to jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, nawet, jeżeli nie jest to tradycyjny list przewozowy. Tym samym tut. Organ nie neguje, że przedmiotowe oświadczenie może zastąpić tradycyjny list przewozowy. Należy jednak wskazać, że przedmiotowe oświadczenie otrzymane od przewoźnika, nie jest dokumentem jednoznacznie potwierdzającym, że towary zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium innego państwa członkowskiego. Należy zauważyć, że z niniejszego oświadczenia nie wynika, że nabywca odebrał towar. Na oświadczeniu tym nie jest wskazana osoba, która odebrała towar oraz oświadczenie to nie jest opatrzone podpisem tej osoby, ani pieczątką nabywcy. Co prawda przewoźnik oświadcza, że towary wymienione w załączonej fakturze zostały dostarczone na wskazany adres jednakże oświadczenie to w formie opisanej przez Wnioskodawcę, tj. bez wskazania osoby, która odebrała towar oraz jej podpisu, ani pieczątki nabywcy świadczy jedynie o wykonaniu usługi transportu towaru przez przewoźnika. Posiadane przez Spółkę oświadczenie nie zawiera żadnego potwierdzenia osoby upoważnionej do odbioru towaru, że został on dostarczony do miejsca przeznaczenia w innym kraju wspólnotowym. Tym samym z ww. oświadczenia nie wynika, że nabywca odebrał towar.

Natomiast ten aspekt fizycznego przemieszczenia towaru poza terytorium kraju przy jednoczesnym dostarczeniu go do wskazanego nabywcy w innym kraju wspólnotowym jest najistotniejszy. Wnioskodawca przedstawionym we wniosku oświadczeniem przewoźnika, że towary zostały dostarczone do miejsca przesyłki, nie jest w stanie wykazać faktu, że towary te zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju do ich nabywcy, gdyż nie następuje pokwitowanie odbioru towaru przez nabywcę.

Zatem otrzymane od przewoźnika, nie jest dokumentem jednoznacznie potwierdzającym, że towary zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium innego państwa członkowskiego.

Jednocześnie z przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy wynika, że Spółka nie będzie posiadała, oprócz faktury sprzedaży mogącej stanowić specyfikację poszczególnych sztuk ładunku towaru oraz oświadczenia otrzymanego od przewoźnika innych dokumentów uzupełniających o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy, takich jak: korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie, dokument potwierdzający zapłatę za towar (z wyjątkiem przypadków gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania), dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wobec tego, w przedstawionym we wniosku zdarzeniu, Spółka nie będzie posiadała dokumentów świadczących o tym, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Tym samym, posiadane przez Spółkę dokumenty, tj. wskazane w zdarzeniu przyszłym oświadczenie przewoźnika wraz z załączoną do niego kopią faktury, której treść pozwala na zidentyfikowanie poszczególnych towarów będących przedmiotem dostawy - nie stanowią łącznie wystarczającej dokumentacji dla zastosowania stawki 0% VAT z tytułu realizowanych przez Spółkę wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Spółka na poparcie swojego stanowiska w sprawie powołuje orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r. sygn. I FPS 1/10, orzeczenie z dnia 1 września 2008 r. sygn. II FSK 1541/06 oraz szereg interpretacji indywidualnych.

Z rozstrzygnięć tych wynika, że dla zastosowania preferencyjnej stawki podatku przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów w wysokości 0% wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, które łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Przy tym, dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Stanowisko zajęte przez Organ w niniejszym rozstrzygnięciu jest zgodne z wnioskami płynącymi z wyżej wskazanych wyroków oraz powołanych przez Spółkę interpretacji.

Natomiast w przedmiotowej sprawie Spółka nie będzie posiadała, oprócz faktury sprzedaży mogącej stanowić specyfikację poszczególnych sztuk ładunku towaru oraz oświadczenia otrzymanego od przewoźnika innych dokumentów uzupełniających, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin