Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/4511-639/15-4/KS
z 17 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2015 r. (data wpływu 19 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych konfuzji wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych konfuzji wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

„Wnioskodawca” jest rezydentem podatkową Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca będzie wspólnikiem polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzącej działalność inwestycyjną, w tym w zakresie obrotu papierami wartościowymi i udziałami w spółkach kapitałowych (dalej: „Sp. z o. o.”).

W związku z zawiązaniem Sp. z o. o. zostanie do niej wniesiony wkład pieniężny na kapitał zakładowy. W trakcie istnienia Sp. z o. o. będą do niej wnoszone wkłady niepieniężne na kapitał zakładowy w postaci udziałów w polskich spółkach kapitałowych. W ramach prowadzonej działalności inwestycyjnej, Sp. z o. o. dokona sprzedaży udziałów w innej polskiej spółce kapitałowej w zamian za cenę sprzedaży. Cena sprzedaży udziałów stanowić będzie przychód Sp. z o. o., o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa CIT”). Sp. z o. o. będzie jednocześnie uprawniona do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów ze zbycia udziałów zgodnie z przepisami Ustawy CIT.

Sp. z o. o. zostanie przekształcona w polską spółkę komandytową (dalej: „Sp. k.”). Na majątek Sp. k. składać się będzie majątek Sp. z o. o., tj. wkłady pieniężne na kapitał zakładowy Sp. z o. o. wniesione w związku z zawiązaniem Sp. z o. o. oraz środki pieniężne, które Sp. z o. o. zgromadzi w związku z prowadzoną działalnością, a które stanowić będą jej przychody podatkowe w podatku CIT. Jeśli na moment przekształcenia w Sp. z o. o. będą się znajdowały niepodzielone zyski, zyski te podlegać będą opodatkowaniu podatkiem CIT.

Sp. k. po jej rejestracji w Krajowym Rejestrze Sądowym, prowadzić będzie działalność gospodarczą, w tym w zakresie obrotu wierzytelnościami i udzielania pożyczek. Przedmiotem działalności gospodarczej Sp. k. będzie m.in. kupno i sprzedaż (obrót) wierzytelnościami, a czynności te będą stanowiły realizację przedmiotu działalności Sp. k.

Sp. k. w ramach swojej działalności gospodarczej wykorzystywać będzie stanowiące jej majątek środki finansowe na udzielanie pożyczek na rzecz klientów będących osobami trzecimi. Może się jednak zdarzyć również, że Sp. k. udzieli pożyczki Wnioskodawcy. W związku z prowadzoną działalnością pożyczkową Sp. k. będzie posiadać wierzytelności wobec pożyczkobiorców (dalej: „Wierzytelności”). Mogą to być Wierzytelności wobec osób trzecich oraz Wierzytelności wobec Wnioskodawcy. Na poszczególne Wierzytelności składać się będą kwoty główne pożyczki i kwoty odsetek od pożyczki.

Wnioskodawca zakłada, iż po zrealizowaniu założeń biznesowych Sp. k. zostanie rozwiązana bez przeprowadzania likwidacji zgodnie z regulacjami kodeku spółek handlowych (KSH). W przypadku rozwiązania Sp. k. wspólnikom zostanie przekazany majątek Sp. k. w pieniądzu lub w naturze. Jednocześnie Wnioskodawca nie przewiduje zbycia tego majątku. W majątku Sp. k. mogą się znajdować środki pieniężne oraz Wierzytelności. W majątku Sp. k. nie znajdą się takie składniki jak papiery wartościowe, pochodne instrumenty finansowe lub udziały w spółkach kapitałowych.

W konsekwencji, w wyniku rozwiązania Sp. k. Wnioskodawcy mogą zostać przekazane środki pieniężne oraz składniki majątku w postaci Wierzytelności, natomiast nie zostaną jej przekazane takie składniki majątku jak papiery wartościowe, pochodne instrumenty finansowe ani udziały w spółkach kapitałowych.

Wnioskodawca zaznacza, że na moment rozwiązania Sp. k. na jej majątek mogą się składać wyłącznie:

• środki pieniężne, które zostały wniesione na kapitał zakładowy Sp. z o. o. w związku z jej zawiązaniem,
• środki pieniężne, które pochodzić będą z przysporzeń Sp. z o.o. osiągniętych w związku z prowadzoną przez nią działalnością, stanowiących przychody podatkowe Sp. z o.o. w rozumieniu Ustawy CIT,
• środki pieniężne, które pochodzić będą z przysporzeń Sp. k. osiągniętych w związku z prowadzoną przez nią działalnością, stanowiących przychody podatkowe wspólników Sp. k. w rozumieniu Ustawy PIT z udziału w tej spółce,
• Wierzytelności uzyskane w związku z udzieleniem przez Sp. k. pożyczek z wykorzystaniem ww. środków pieniężnych.
  
  

Jeżeli w związku z likwidacją Sp. k. Wnioskodawca otrzyma Wierzytelności wobec osób trzecich, Wnioskodawca będzie prowadził windykację tych-należności i może otrzymać spłatę tych należności.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z otrzymaniem przez Wnioskodawcę środków pieniężnych w wyniku rozwiązania Sp. k., której Wnioskodawca będzie wspólnikiem, powstanie u Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy w związku z otrzymaniem składników majątku Sp. k. w postaci Wierzytelności wobec osób trzecich, w wyniku rozwiązania Sp. k., której Wnioskodawca będzie wspólnikiem, powstanie u Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w momencie ich otrzymania?
3. Czy w związku z otrzymaniem składników majątku Sp. k., w postaci Wierzytelności wobec Wnioskodawcy w wyniku rozwiązania Sp. k., której Wnioskodawca będzie wspólnikiem i wygaśnięciem tych Wierzytelności w drodze konfuzji, powstanie u Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
4. Czy dokonana przez osoby trzecie (pożyczkobiorców) na rzecz Wnioskodawcy spłata Wierzytelności wobec osób trzecich, które znajdą się w jej majątku w związku z rozwiązaniem Sp. k., będzie dla Wnioskodawcy wiązała się z powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a jeśli tak to w jakiej wysokości?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone nr 3. W zakresie pytań oznaczonych nr 1, 2-4 wydane zostaną odrębne interpretacje indywidualne.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z otrzymaniem składników majątku Sp. k., w postaci Wierzytelności wobec Wnioskodawcy, w wyniku rozwiązania Sp. k., której Wnioskodawca będzie wspólnikiem, i wygaśnięciem tych Wierzytelności w drodze kontuzji, nie powstanie u Wnioskodawcy w żadnym razie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Neutralność podatkowa konfuzji Wierzytelności dotyczy zarówno kwoty głównej pożyczki, jak też odsetek składających się na Wierzytelność wobec Wnioskodawcy.

Powyższe wynika z brzmienia przepisów art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. b w zw. z art. 14 ust. 3 pkt 12 lit. b i art. 14 ust. 8 w zw. z art. 14 ust. 3 pkt 10 Ustawy PIT, które zostały szczegółowo omówione w odpowiedzi na pytanie 1 i 2.

W wyniku rozwiązania Sp. k. Wnioskodawca otrzyma Wierzytelność Sp. k. wobec samego siebie. W wyniku tego nastąpi wygaśnięcie zobowiązania poprzez tzw. konfuzję (confusio), powodującą wygaśnięcie prawa podmiotowego (wierzytelności Sp. k. wobec Wnioskodawcy) na skutek połączenia w rękach tej samej osoby (Wnioskodawcy) prawa (Wierzytelności) i sprzężonego z nim obowiązku (zobowiązania Wnioskodawcy wobec Sp. k.).

W świetle powyższego, wygaśnięcie zobowiązania Wnioskodawcy nastąpi z mocy prawa, wskutek skumulowania w rękach jednego podmiotu praw przysługujących wierzycielowi i obowiązków dłużnika, a nie w wyniku zwolnienia z długu. W szczególności konfuzja nie stanowi więc powodującego powstanie przychodu umorzenia zobowiązania, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 6 Ustawy PIT.

Tak więc, na gruncie przepisów Ustawy PIT, wygaśnięcie zobowiązania Wnioskodawcy wobec Sp.k., poprzez konfuzję następującą w wyniku rozwiązania spółki Sp. k., na skutek połączenia w rękach tej samej osoby (Wnioskodawcy) prawa (Wierzytelności Sp. k. wobec Wnioskodawcy) i korelatywnie sprzężonego z nim obowiązku (zobowiązania Wnioskodawcy wobec Sp. k.), nie spowoduje po stronie Wnioskodawcy powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT.

Stanowisko, zgodnie z którym konfuzja wierzytelności następująca w związku z otrzymaniem wierzytelności wskutek rozwiązania spółki osobowej jest zdarzeniem bezwarunkowo neutralnym podatkowo jednoznacznie potwierdzają organy podatkowe w najnowszych interpretacjach indywidualnych, m.in.:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 5 maja 2015 r. o sygn. IBPB1/1/4511-146/15/ŚS,
• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 17 marca 2015 r. o sygn. IPPB1/415-1437/14-3/EC, który wskazał, że: „kierując się ratio legis wskazanych powyżej przepisów, stwierdzić należy, że otrzymanie w wyniku likwidacji spółki jawnej lub komandytowej wierzytelności z tytułu udzielonej Wnioskodawcy pożyczki oraz wierzytelności o odsetki z tytułu udzielonej Wnioskodawcy pożyczki, które wygasną w wyniku kontuzji nie powoduje powstania przychodu u Wnioskodawcy”,
• Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 30 stycznia 2015 r. o sygn. IPTPB1/415-626/14-3/AG.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1030) spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

Stosownie do przepisu art. 4 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych określenie spółka osobowa oznacza spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną.

Natomiast w myśl art. 102 Kodeksu spółek handlowych, spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona. Jednocześnie wskazać należy, że przepis art. 103 Kodeksu spółek handlowych stanowi, że w sprawach nieuregulowanych do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Wskazać należy, że ponieważ spółka komandytowa jest osobową spółką prawa handlowego i tym samym nie posiada osobowości prawnej – z punktu widzenia prawa podatkowego – podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych są poszczególni wspólnicy tej spółki – osoby fizyczne.

W myśl art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3. tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat oraz ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną (art. 8 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy).

Przepis art. 5a pkt 26 ww. ustawy stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną – oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

Z treści złożonego wniosku wywieść należy, że Wnioskodawczyni z tytułu rozwiązania spółki komandytowej, może otrzymać wierzytelności, które wygasną wskutek konfuzji.

Instytucja prawa confusio (konfuzja) polega na wygaśnięciu zobowiązania (wierzytelności i długu) wskutek połączenia podmiotu wierzyciela i dłużnika w jednej osobie.

Odwołując się do regulacji materialnego prawa podatkowego wskazać trzeba, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy wynika, że przychodem z działalności gospodarczej jest wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 6, w tym z tytułu zaciągniętych kredytów (pożyczek), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

Analizując powołany wyżej przepis, należy wskazać, że zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia (polegającego na działaniu albo na zaniechaniu), a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

„Umorzyć” natomiast to – zgodnie ze znaczeniem funkcjonującym w języku powszechnym – zrezygnować całkowicie lub częściowo ze ściągania jakichś należności pieniężnych. Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcie umorzenia zobowiązania ma węższe znaczenie niż na gruncie prawa cywilnego. Umorzeniem zobowiązania w rozumieniu przepisów omawianej ustawy podatkowej jest zwolnienie dłużnika z obowiązku jego wykonania, tj. zwolnienie go z długu.

Instytucję tę reguluje art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), zgodnie z którym zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Przedawnienie zobowiązania oznacza natomiast ograniczenie lub utratę możliwości skutecznego dochodzenia roszczeń od dłużnika na skutek upływu czasu. Stosownie do art. 117 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu - po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia.

Należy przy tym zaznaczyć, że omawiany przepis odnosi się do zobowiązań skonkretyzowanych podmiotowo (tj. takich, których dłużnikiem jest podatnik) i przedmiotowo (tj. o ściśle określonym przedmiocie i ustalonej wartości świadczenia). W zakresie jego zastosowania nie mieszczą się natomiast zobowiązania, jakie potencjalnie mogą obciążyć podatnika ani zobowiązania o nieokreślonej wartości (niezindywidualizowane wartościowo względem osoby podatnika jako dłużnika zobowiązania).

Rozważając ratio legis unormowania art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy, należy zauważyć, że zarówno decyzja wierzyciela o zwolnieniu podatnika z długu, jak i upływ czasu skutkujący przedawnieniem zobowiązania, powodują, że zostaje on uwolniony od obowiązku określonego świadczenia – wartość, którą miał świadczyć na rzecz wierzyciela, pozostaje w jego majątku, a poziom jego obciążeń ulega zmniejszeniu.

W wyniku rozwiązania spółki osobowej – spółki komandytowej wierzytelność spółki wobec Wnioskodawczyni przejdzie na nią, wskutek czego Wnioskodawcy stanie się jednocześnie wierzycielem i dłużnikiem. W przypadku, gdy dochodzi do połączenia wierzyciela i dłużnika, wzajemne prawa ulegają wygaśnięciu. W sytuacji opisanej we wniosku nie wystąpi jednak umorzenie lub przedawnienie zobowiązań w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy i w rezultacie po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód z tego tytułu, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach przewidzianych w tej ustawie.

Zatem wygaśnięcie zobowiązania Wnioskodawcy nastąpi z mocy prawa, wskutek skumulowania w rękach jednego podmiotu praw przysługujących wierzycielowi i obowiązków dłużnika (tzw. konfuzja), a nie w wyniku zwolnienia z długu.

Jednocześnie należy podkreślić, że konfuzja nie wypełnia dyspozycji art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć pod pojęciem „nieodpłatny”. Przepisy ustawy o podatku dochodowym określają jedynie sposoby i kryteria ustalania wartości nabytych nieodpłatnie rzeczy (praw) albo nieodpłatnych świadczeń. Na gruncie języka polskiego „nieodpłatny” znaczy tyle, co „niewymagający opłaty” (Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN; www.sjp.pwn.pl).

Świadczenie nieodpłatne związane jest ze zdarzeniami prawnymi i gospodarczymi o charakterze zobowiązaniowym, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy. Nieodpłatnym świadczeniem nie będzie więc przysporzenie „samemu sobie”. W sytuacji, gdy po obu stronach stosunku zobowiązaniowego stoją te same osoby, są one jednocześnie uprawnionymi i zobowiązanymi, zachodzi tzw. konfuzja, której skutkiem jest wygaśnięcie zobowiązania. Brak stosunku zobowiązaniowego wyklucza jakiekolwiek świadczenie, w tym świadczenie nieodpłatne.

W związku z tym, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wygaśnięcie zobowiązania Wnioskodawcy wobec spółki komandytowej, poprzez konfuzję następującą w wyniku rozwiązania tej spółki, na skutek połączenia w rękach tej samej osoby (Wnioskodawczyni) prawa (wierzytelności spółki wobec Wnioskodawcy) i korelatywnie sprzężonego z nim obowiązku (zobowiązania Wnioskodawcy wobec spółki), nie spowoduje powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W rezultacie w przypadku, gdy zobowiązanie Wnioskodawcy wobec spółki komandytowej wygaśnie wskutek konfuzji, po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód (lub dochód) podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym czy zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zwłaszcza, że wydane zostały w innym stanie faktycznym i prawnym. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.