INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 2746/10 z dnia 20.06.2011 r. (data wpływu 10.10.2011 r.) – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29.03.2010 r. (data wpływu 02.04.2010 r.) uzupełnione pismem z dnia 15.11.2011 r. (data nadania 16.11.2011 r., data wpływu 21.11.2011 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie Nr IPPB4/415-266/10/11-9/JK z dnia 27.10.2011 r. (data nadania 27.10.2011 r., data doręczenia 09.11.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wypłaconego przez pracodawcę odszkodowania wraz z odsetkami – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02.04.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wypłaconego przez pracodawcę odszkodowania wraz z odsetkami.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 17.05.2010 r. Nr IPPB4/415-266/10-2/JK oraz pismem z dnia 02.06.2010 r. Nr IPPB4/415-266/10-4/JK tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez przedstawienie ciągu dokumentów prowadzących do mocodawcy, z których wynika prawo do występowania w imieniu Wnioskodawcy z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego przez osobę, która ten wniosek podpisała oraz szczegółowe doprecyzowanie stanu faktycznego.

Powyższe braki zostały uzupełnione pismem z dnia 20.05.2010 r. (data nadania 21.05.2010 r., data wpływu 24.05.2010 r.) oraz pismem z dnia 10.06.2010 r. (data nadania 14.06.2010 r., data wpływu 15.06.2010 r.) w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 17.12.2008 r. Sąd Okręgowy Wydział Ubezpieczeń Społecznych i Prawa Pracy wydał wyrok, na mocy którego zasądził od Spółki na rzecz byłego pracownika odszkodowanie wraz z należnymi odsetkami. Odszkodowanie powstało na tle naruszenia przez Spółkę postanowień art. 5 ust. 1, art. 6 i art. 7 Umowy Społecznej porozumienia w sprawie gwarancji dla pracowników Spółek wchodzących w skład Holdingu... S.A. zawartej pomiędzy Zakładowymi Organizacjami Związkowymi oraz Spółkami wchodzącymi w skład Holdingu... S.A. Umowa Społeczna zapewnia m.in. pracownikom objętym postanowieniami tej umowy szczególną ochronę stosunku pracy, wyrażającą się m.in. w zakazie rozwiązywania i wypowiadania przez Spółkę w okresie gwarancyjnym stosunku pracy w trybie innym niż dopuszczony postanowieniami Umowy Społecznej. Postanowienia Umowy Społecznej zostały włączone do zakładowego układu zbiorowego pracy obowiązującego w Spółce i tym samym zgodnie z art. 9 Kodeksu pracy, postanowienia te stały się źródłem prawa pracy obowiązującego w Spółce.

W przypadku naruszenia postanowień Umowy Społecznej pracownikowi przysługuje odszkodowanie wypłacane w określonym terminie i w określonej wysokości. Spółka nie dotrzymała warunków umowy w stosunku do pracownika w wyniku czego Sąd zasądził odszkodowanie wraz z odsetkami. Odszkodowanie wraz z odsetkami na rzecz byłego pracownika zostały zasądzone od 1 października 2006 r. tj. od daty wymagalności odszkodowania. Umowa o pracę została rozwiązana z upływem okresu wypowiedzenia, tj. ze skutkiem na dzień 31 sierpnia 2006 roku. Zgodnie z postanowieniami art. 10 ust. 5 Umowy społecznej odszkodowanie za naruszenie postanowień tej umowy winno zostać zapłacone „najpóźniej w terminie do 30 dni od rozwiązania umowy o pracę”, a zatem w tym przypadku dniem wymagalności roszczenia był dzień 1 października 2006 r. i taki dzień został określony w komparycji wyroku Sądu Okręgowego z dnia 17 grudnia 2008 roku.

Spółka wypłaciła zasądzoną pracownikowi kwotę odszkodowania uznając, iż podlega ona zwolnieniu od opodatkowania podatkiem dochodowym oraz wypłaciła kwotę odsetek bez pobrania podatku dochodowego uznając, iż nie jest obowiązana do poboru podatku. Dodatkowo Spółka przekaże byłemu pracownikowi oraz naczelnikowi właściwego Urzędu Skarbowego formularz PIT-8C informujący o kwocie wypłaconych odsetek.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka postąpiła prawidłowo wypłacając kwotę uzyskanego przez pracownika odszkodowania zasądzonego wyrokiem Sądu bez pobrania podatku dochodowego, uznając iż w danym przypadku ma zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 3b Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zaliczając wypłaconą kwotę odsetek do innych źródeł przychodu art. 10 ust. 1 pkt 9 podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym lecz nie rodzących obowiązku poboru podatku przez Spółkę...

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota odszkodowania wypłacona z mocy wyroku Sądu byłemu pracownikowi podlega zwolnieniu od opodatkowania podatkiem dochodowym zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b, zaś kwota wypłaconych odsetek będzie podlegać opodatkowaniu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółka przekaże pracownikowi oraz naczelnikowi właściwego urzędu skarbowego informację o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych PIT-8C, wypełniając część D dotycząca przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy. Pracownik rozliczy odsetki w swoim zeznaniu rocznym za dany rok.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów wydał na podstawie ww. wniosku interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Nr IPPB4/415-266/10-6/JK z dnia 7 lipca 2010 r., w której uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

W powyższej interpretacji stwierdzono, iż do wypłaconego przez Spółkę odszkodowania nie ma zastosowania przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy. Odszkodowanie to podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Od kwoty wypłaconego odszkodowania Spółka jako płatnik winna obliczyć, pobrać i wpłacić na rachunek właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy. Błędnie również Spółka zakwalifikowała wypłacone byłemu pracownikowi odsetki. Odsetki wypłacone byłemu pracownikowi wraz z odszkodowaniem zasądzone od daty wymagalności roszczenia podlegają zwolnieniu przedmiotowemu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja została doręczona Spółce w dniu 12 lipca 2010 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Spółka pismem z dnia 23 lipca 2010 r. (data wpływu 28 lipca 2010 r. ) wezwała tut. Organ do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe tut. Organ pismem z dnia 06 sierpnia 2010 r. Nr IPPB4/415-266/W/10-7/JK (skutecznie doręczonym w dniu 17 sierpnia 2010 r.) stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

Spółka w dniu 16 września 2010 r. (data wpływu 21 września 2010 r.) złożyła za pośrednictwem tut. Organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na wydaną interpretację indywidualną Nr IPPB4/415-266/10-6/JK z dnia 07 lipca 2010 r.

Wyrokiem z dnia 20 czerwca 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 2746/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi P. S.A. na interpretację Ministra Finansów z dnia 07 lipca 2010 r. Nr IPPB4/415-266/10-6/JK w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych wydał wyrok, w którym uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną aczkolwiek opierając się na powodach innych niż w niej wskazane.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, iż dokonując oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji ma prawo i obowiązek uwzględnić również okoliczności, wprawdzie nie wskazane w skardze jako zarzut, ale mające wpływ na tę ocenę.

Zdaniem Sądu, opis stanu faktycznego zamieszczony we wniosku o wydanie interpretacji oraz uzupełniony przez Skarżącą, nie został przedstawiony w sposób wyczerpujący, umożliwiający Organowi ocenę prawidłowości jej stanowiska oraz zajęcie stanowiska własnego.

Sąd zaznacza, że zakres w jakim Skarżąca zobowiązana była uzupełnić opis stanu faktycznego stosownie do wezwania Organu wystosowanego w trybie art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej, nie dotyczył kwestii, których brak w opisie stanu faktycznego zawartego we wniosku sprawił, iż opis ten został uznany za niewystarczający przez Sąd.

Skarżąca w terminie odpowiedziała na wezwanie do uzupełnienia braków formalnych wniosku i udzieliła informacji żądanych przez Ministra Finansów, a mianowicie podała, że odszkodowanie wraz z odsetkami zostało zasądzone od dnia wymagalności odszkodowania.

Skarżąca opisując stan faktyczny podała, że wypłaciła odszkodowanie wraz z odsetkami zasądzone od niej na rzecz byłego pracownika. Z treści wniosku nie wynika jednak, z jakiego tytułu pracownik uzyskał odszkodowanie, a dokładnie – jakie działanie Skarżącej sprawiło, że Sąd przyznał to odszkodowanie.

Skarżąca ogólnikowo stwierdziła, że odszkodowanie powstało na tle naruszenia przez nią postanowień art. 5 ust. 1, art. 6 i art. 7 umowy społecznej oraz wskazała, że określona tą umową szczególna ochrona stosunku pracy polega między innymi na zakazie wypowiadania i rozwiązywania stosunku pracy w trybie innym niż dopuszczony postanowieniami tej umowy.

Przyjęcie, iż to naruszenie powyższych postanowień spowodowało obowiązek wypłacenia odszkodowania nie wyjaśnia, jaki konkretnie był powód zasądzenia na rzecz pracownika odszkodowania oraz w jaki sposób odszkodowanie to wyliczono.

Uzupełniając wniosek Skarżąca wskazała, że umowę o pracę rozwiązano z upływem okresu wypowiedzenia. Również ta informacja w świetle przykładowo wskazanego przez Skarżącą zakresu ochrony pracowników objętych postanowieniami umowy społecznej, nie wyjaśnia co spowodowało, że Sąd Okręgowy uznał wypłatę odszkodowania za uzasadnioną, a w rezultacie z jakiego tytułu było to odszkodowanie.

Wiedzy o tym, jakiego naruszenia postanowień umowy społecznej dopuściła się Skarżąca wobec tego konkretnego pracownika, nie dostarcza także lektura umowy społecznej, załączonej przez Skarżącą do wniosku o wydanie interpretacji.

Sąd stwierdził, iż niedopuszczalna jest sytuacja, gdy organ wydający interpretację ustala samodzielnie stan faktyczny w oparciu o dołączone do wniosku dowody. Traktując jednakże dołączony tekst umowy społecznej jako jedynie przytoczenie treści wskazanych we wniosku postanowień art. 5 ust. 1, art. 6 i art. 7 tejże umowy, Sąd stwierdza, że są to postanowienia zbyt ogólne, aby były przydatne do określenia podstaw faktycznych wypłaconego odszkodowania. I tak, art. 5 ust. 1 omawianej umowy zawiera zobowiązanie pracodawcy do przestrzegania praw pracowniczych wynikających z obowiązujących w dniu wejścia w życie umowy w szczególności zakładowych układów zbiorowych pracy, regulaminów i porozumień. W art. 6 postanowiono, że stosunek pracy pracowników objętych umową społeczną podlega szczególnej ochronie, wyrażającej się w zobowiązaniu pracodawcy do podejmowania zmian w stosunkach pracy zgodnie z celami i zamiarem zawarcia umowy społecznej, tj. do rozwiązywania stosunków pracy oraz wypowiadania warunków pracy lub płacy jedynie na warunkach i w trybie zgodnym z postanowieniami umowy społecznej. Natomiast art. 7 zawierał gwarancje zatrudnienia, tj. zobowiązanie pracodawcy, że w okresie gwarancyjnym nie będzie przeprowadzał zwolnień pracowników oraz zmieniał warunków pracy lub płacy w trybie innym niż dopuszczony postanowieniami umowy.

Sąd zauważa, że żadnego z powyższych postanowień umowy społecznej nie wskazał Minister Finansów jako przyjętej przez siebie podstawy wypłaty odszkodowania.

Do wniosku o wydanie interpretacji Skarżąca dołączyła również załącznik Nr 13 „Gwarancje dotyczące zatrudnienia i restrukturyzacji”, zawierający między innymi szczegółowe postanowienia dotyczące skutków naruszenia gwarancji zatrudnienia, także w zakresie wypłaty odszkodowań.

Skarżąca jednakże nie powołała się na żadne z postanowień powyższego załącznika, a zatem nie można było potraktować go nawet jako dokonane poza samym wnioskiem przytoczenie treści postanowień, jakie miały zastosowanie do wypłaconego przez nią odszkodowania. Minister Finansów nie mógł samodzielnie wybrać, które z postanowień załącznika stanowiło podstawę do zasądzenia i określenia wysokości odszkodowania przyznanego byłemu pracownikowi Skarżącej. Samo stwierdzenie, iż jest to były pracownik również nie wyjaśnia, jaki był tytuł zasądzonego odszkodowania.

Tymczasem są to okoliczności istotne z punktu widzenia art. 21 ust. 1 pkt 3b), zgodnie z którym wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Zmiana powyższego przepisu dokonana od 1 stycznia 2009 r. polegała jedynie na objęciu nim także zadośćuczynień. Poza tym, przepis ten od jego wprowadzenia 1 stycznia 2003 r. do dnia wydania zaskarżonej interpretacji nie uległ zmianie.

Zdaniem Sądu bez podania przez Skarżącą konkretnych okoliczności, jakie skutkowały obciążeniem jej przez Sąd Okręgowy obowiązkiem zapłaty odszkodowania, nie jest możliwe dokonanie klasyfikacji tego odszkodowania z punktu widzenia powyższego przepisu.

Okoliczności faktyczne istotne dla klasyfikacji prawnopodatkowej określonego zdarzenia winny być jednoznacznie wskazane we wniosku o wydanie interpretacji. Niedopuszczalna jest sytuacja, gdy należy się ich domyślać lub też dopiero wywodzić z innych podanych okoliczności.

Opis stanu faktycznego zamieszczony we wniosku o wydanie interpretacji, następnie przez Skarżącą uzupełniony, nie stwarzał żadnych podstaw do przyjęcia przez Ministra Finansów, że szkodą pracownika była utrata spodziewanych zarobków spowodowana rozwiązaniem umowy o pracę przed upływem okresu gwarancyjnego określonego w umowie społecznej, a wypłacone pracownikowi odszkodowanie dotyczyło korzyści, które mógłby on osiągnąć (w postaci wynagrodzenia za pracę), gdyby nie doszło do rozwiązania umowy o pracę przed upływem okresu gwarancyjnego.

Sąd uznał, iż w oparciu o treść wniosku można było jedynie stwierdzić, że przyczyną wypłaty odszkodowania było naruszenie postanowień umowy społecznej. Wniosek nie zawierał żadnych danych co do tego, że odszkodowanie równało się wynagrodzeniu, jakie pracownik otrzymałby, gdyby nie rozwiązano z nim umowy o pracę, co jak wyjaśniła Skarżąca nastąpiło z upływem okresu wypowiedzenia.

W gruncie rzeczy Skarżąca nie wskazała nawet kiedy odszkodowanie wypłacono, a zatem kiedy pracownik uzyskał ewentualny przychód. Tymczasem jest to okoliczność określająca stan prawny właściwy dla oceny, czy i w jaki sposób przychód ten podlega opodatkowaniu. Można jedynie założyć, że wypłata miała miejsce po dacie wydania wyroku, tj. 17 grudnia 2008 r.

W ocenie Sądu, Skarżąca nie dostarczyła zatem informacji, które pozwoliłyby Organowi wydać interpretację spełniającą funkcje przypisane tej instytucji. Stan faktyczny sprowadzający się do stwierdzenia, że Skarżąca wypłaciła pracownikowi zasądzone przez Sąd Okręgowy odszkodowanie za naruszenie postanowień umowy społecznej, był niewystarczający do udzielenia informacji co do opodatkowania uzyskanego z tego tytułu przychodu, a w rezultacie co do obowiązków Skarżącej jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych. Nie był to stan faktyczny przedstawiony w sposób wyczerpujący, jak tego wymaga art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej.

Wyczerpujące opisanie stanu faktycznego, należy do wymogów formalnych wniosku o wydanie interpretacji.

Sąd wskazał, iż Minister Finansów nie mógł zignorować istnienia tego braku we wniosku Skarżącej. Obowiązany był zastosować tryb uzupełniania braków formalnych podania, przewidziany w art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej, a stosowany w postępowaniu interpretacyjnym na mocy art. 14h tej ustawy.

Zgodnie z art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli podanie nie spełnia wymogów określonych przepisami prawa, organ podatkowy wzywa wnoszącego podanie do usunięcia braków w terminie 7 dni, z pouczeniem, że niewypełnienie tego warunku spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia.

Obowiązek wezwania strony do uzupełnienia braku formalnego polegającego na nie wyczerpującym przedstawieniu stanu faktycznego obejmuje sytuacje, gdy stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) nie zawiera elementów koniecznych do wskazania sposobu zastosowania określonego przepisu prawa. Zdaniem Sądu chodzi tu o przypadki tego rodzaju, że w oparciu o przedstawiony stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) organ nie może ani potwierdzić, ani zanegować stanowiska wnioskodawcy, ponieważ brak jest informacji co do określonej okoliczności faktycznej.

Jakkolwiek Minister Finansów skorzystał z powyższego trybu, uczynił to w zakresie innym niż wskazany wyżej przez Sąd. Uzyskane informacje nie były wystarczające do oceny prawidłowości stanowiska Skarżącej przedstawionego we wniosku, a także wskazania jej stanowiska prawidłowego.

Przystąpienie do rozpatrzenia wniosku obarczonego brakiem formalnym naruszało art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej przez jego pominięcie, a w rezultacie skutkowało naruszeniem także art. 14c § 2 tej ustawy, nakładającego na organ wydający interpretację obowiązek przedstawienia stanowiska prawidłowego wraz z uzasadnieniem prawnym.

Zdaniem Sądu za stanowisko prawidłowe, o jakim mowa w powyższym przepisie, nie może być uznane stanowisko oparte w istocie stan faktyczny samodzielnie uzupełniony przez Organ o okoliczności faktyczne, które nie wynikają z treści wniosku o wydanie interpretacji i jego uzupełnienia. Oznacza to w istocie modyfikację wniosku, do jakiej Minister Finansów nie był uprawniony.

Ponadto Sąd zauważa, że w odpowiedzi na skargę Minister Finansów zmodyfikował również swoje stanowisko. Powtórzył wprawdzie pogląd, że wypłacone pracownikowi odszkodowanie dotyczy korzyści, jakie mógłby on osiągnąć (wynagrodzenie za pracę), gdyby nie doszło do rozwiązania umowy o pracę, jednakże w kolejnym akapicie stwierdził, że świadczenie od zakładu pracy otrzymane przez byłego pracownika nie było odszkodowaniem i nie podlegało zwolnieniu od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3, stanowiąc przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1. Ponadto z jednej strony wywodził, że przedmiotowe odszkodowanie nie wiązało się z wystąpieniem szkody, z drugiej zaś stwierdził, że szkodą była niewątpliwie utrata spodziewanych zarobków.

Zdaniem Sądu rozbieżność ta wynika właśnie z braku dostatecznych informacji co do okoliczności faktycznych stanowiących podstawę zasądzenia na rzecz pracownika kwoty, która jak wskazała Skarżąca była odszkodowaniem. Kierując się treścią art. 141 § 4 p.p.s.a. Sąd za zasadne uznał odniesienie się do zarzutów skargi w zakresie, w jakim jest to możliwe bez konieczności oparcia się na brakujących informacjach z zakresu stanu faktycznego.

Zdaniem Sądu, nie jest zasadne stanowisko Skarżącej o możliwości uznania opisanej przez nią umowy społecznej za akt wykonawczy w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3. Przepis ten stanowi, że wolne od podatku dochodowego są odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem wymienionych pod literami a)-g). Zmiana także tego przepisu dokonana od 1 stycznia 2009 r. polegała jedynie na objęciu nim zadośćuczynień.

Sąd uznał, iż umowa społeczna – aczkolwiek na mocy art. 9 Kp. stanowiąca obowiązujące w Skarżącej spółce źródło prawa pracy – nie jest aktem wykonawczym, o jakim mowa w omawianym przepisie. Ustawodawca jednoznacznie wymienił w nim akty wykonawcze do ustaw określających wysokość lub zasady ustalania odszkodowań (zadośćuczynień).

Prawidłowo Minister Finansów przyjął, iż aktami wykonawczymi w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 są akty wykonawcze, w tym rozporządzenia, wydane na podstawie jednoznacznej delegacji zapisanej w ustawie na rzecz konkretnego organu administracji.

Skarżąca wywodziła swoje stanowisko z okoliczności, że umowa społeczna włączona została do zakładowego układu zbiorowego pracy, a zatem na mocy art. 9 Kp. jej postanowienia stały się źródłem obowiązującego w spółce prawa pracy. Powołała się na art. 20 Konstytucji RP stanowiący o społecznej gospodarce rynkowej. Podniosła również, że chociaż nie wskazane w art. 87 ust. 1 Konstytucji RP jako źródło powszechnie obowiązującego prawa, zakładowe układy zbiorowe pracy wymienione zostały w art. 59 mieszczącym się w rozdziale II Wolności, prawa i obowiązki człowieka i obywatela” w podrozdziale „Wolności i prawa polityczne”.

Zdaniem Sądu nie są to jednak okoliczności uzasadniające zaliczenie zakładowych układów zbiorowych pracy do aktów wykonawczych do ustaw.

„Układ zbiorowy pracy” to w istocie porozumienie zawierane pomiędzy pracodawcą lub organizacją pracodawców a reprezentacją pracowników (związkami zawodowymi), regulujące przede wszystkim treść stosunku pracy. W hierarchii źródeł prawa pracy układy zbiorowe pracy – zaliczane do kategorii branżowych aktów normatywnych – są usytuowane pomiędzy aktami prawnymi o powszechnym zasięgu obowiązywania (ustawami, rozporządzeniami wykonawczymi) oraz aktami prawnymi zaliczanymi do kategorii zakładowych (lokalnych) źródeł prawa pracy (regulaminy pracy, wynagradzania). Specyficzna relacja między układami zbiorowymi pracy a innymi aktami prawnymi regulującymi treść stosunku pracy polega na alternatywności normatywnych postanowień układów zbiorowych pracy w stosunku do innych aktów, usytuowanych wyżej (ustawy) lub niżej (regulaminy) w hierarchii źródeł prawa pracy aniżeli układy zbiorowe pracy (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 07 października 2010 r. sygn. akt II FSK 941/09; http://orzeczenia.nsa.gov.pl oraz wskazane tam piśmiennictwo).

Sąd wskazuje, iż prawidłowości stanowiska Skarżącej nie dowodzi również przytoczony w skardze fragment uzasadnienia uchwały Sądu Najwyższego z 24 czerwca 1998 r. sygn. akt III ZP 14/98 (OSNAP 1998/24/705), z którego wynika, iż układ zbiorowy pracy jest aktem o charakterze normatywnym.

Rzecz bowiem w tym, że w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawodawca wskazał akty prawne o powszechnym zakresie obowiązywania, a nie jakiekolwiek akty normatywne. Przedstawiając własne stanowisko we wniosku o wydanie interpretacji Skarżąca nie twierdziła, że wypłacone przez nią odszkodowanie podlegało zwolnieniu przewidzianemu w art. 21 ust. 1 pkt 3, dowodząc iż objęte było zwolnieniem z art. 21 ust. 1 pkt 3b.

Wskazać również należy, iż nie jest poprawny pogląd Skarżącej, że przepisy prawa pracy nie przewidują wypłaty odszkodowań z tytułu utraconych korzyści. Odszkodowanie tego rodzaju wystąpi np. w przypadku, gdy pracodawca uchyla się od zawarcia przyrzeczonej umowy o pracę (wyrok Sądu Najwyższego z 6 stycznia 2009 r. sygn. akt I PK 117/08; Lex 584916). Brak jest podstaw, aby z treści art. 300 K.p. wywodzić ograniczenia w zastosowaniu na gruncie prawa pracy przepisów Kodeksu cywilnego dotyczących odpowiedzialności odszkodowawczej. Tytułem przykładu wskazać można wyrok Sądu Najwyższego z 28 stycznia 2009 r. sygn. akt I PK 135/08 (OSNP 2010/15-16/188), w świetle którego podstawą prawną uzupełniającej odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy w razie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia są przepisy Kodeksu cywilnego o odpowiedzialności deliktowej (art. 415 K.c. w związku z art. 300 K.p.).

Tym niemniej zdaniem Sądu ocena, czy zasądzona od Skarżącej kwota stanowiła odszkodowanie należne pracownikowi, z uwagi na utracone korzyści, jakie mógłby on osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono, wymaga uzupełnienia stanu faktycznego o informacje dotyczące okoliczności (działań) Skarżącej, które skutkowały obowiązkiem zapłaty tej kwoty na rzecz pracownika oraz podania sposobu wyliczenia odszkodowania, tj. wskazania, czy stanowi je kwota utraconego wynagrodzenia za konkretny okres. Dopiero dysponując tymi informacjami można będzie ustalić charakter zasądzonego na rzecz pracownika odszkodowania.

Sąd wskazuje, iż Minister Finansów uznał, że odsetki naliczone od zasądzonego odszkodowania podlegały zwolnieniu przewidzianemu w art. 21 ust. 1 pkt 95, obejmującemu odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1. Skarżąca nie zaskarżyła interpretacji w tej części, chociaż jej stanowisko w tym zakresie – zgodnie z którym odsetki te stanowiły przychód z innych źródeł przychodów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 – także zostało uznane za nieprawidłowe. Zdaniem Sądu Minister Finansów nie odniósł się wprost do wskazanego przez Skarżącą sposobu jej postępowania jako płatnika (przekazanie pracownikowi i organowi podatkowemu informacji PIT-8C).

Zaskarżona interpretacja zawierała zatem jednolitą ocenę prawną stanowiska Skarżącej zarówno co do zwolnienia z podatku zasądzonej kwoty, jak i opodatkowania zasądzonych od tej kwoty odsetek. Dlatego też biorąc pod uwagę tę okoliczność, a także kierując się zakresem zaskarżenia interpretacji i zasadą że Sąd nie może pogorszyć pozycji strony skarżącej (art. 134 § 2 p.p.s.a.) oraz uwzględniając konieczność wyeliminowania z obrotu prawnego wadliwej interpretacji, Sąd – zgodnie z art. 141 § 4 p.p.s.a. – wskazuje, że Minister Finansów w ponownie wydanej interpretacji nie wyrazi odmiennej oceny prawnej w zakresie opodatkowania odsetek od kwoty zasądzonej od Skarżącej na rzecz pracownika. Ponownie prowadząc postępowanie Minister Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h Ordynacji podatkowej, wezwie Skarżącą do uzupełnienia braku formalnego wniosku o wydanie interpretacji, polegającego na wyczerpującym przedstawieniu stanu faktycznego, na tle którego ma być dokonana interpretacja przepisów u.p.d.o.f., tj. do podania wskazanych wyżej okoliczności uznanych przez Sąd za istotne. Jeżeli braki w tym przedmiocie zostaną uzupełnione w sposób prawidłowy, Organ ponownie wyda interpretację uwzględniając uzupełniony opis stanu faktycznego oraz przedstawioną wyżej ocenę prawną.

Tutejszy Organ, pismem z dnia 27.10.2011 r. Nr IPPB4/415-266/10/11-9/JK (data nadania 27.10.2011 r., data doręczenia 09.11.2011 r.) w wykonaniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20.06.2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2746/10 wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 15.11.2011 r. (data nadania 16.11.2011 r., data wpływu 21.11.2011 r.) Wnioskodawca uzupełnił braki w terminie informując, co następuje:

1. W dniu 22.12.2004 r. pomiędzy Zakładowymi Organizacjami Związkowymi oraz Spółkami wchodzącymi w skład Holdingu... S.A. została zawarta „Umowa Społeczna porozumienie w sprawie gwarancji dla pracowników Spółek wchodzących w skład Holdingu... S.A.” Postanowienia Umowy społecznej zostały włączone do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy obowiązującego w Zakładach P. S.A. (Wnioskodawca) w postaci protokołu dodatkowego Nr 1 załącznik 13. Tym samym zgodnie z art. 9 Kodeksu pracy, postanowienia te stały się źródłem prawa pracy obowiązującego u Wnioskodawcy. Stosownie do postanowień tej Umowy Społecznej wymieniony wyżej Pracownik został objęty jego postanowieniami.
   • Umowa społeczna zapewniała pracownikom objętym jego postanowieniami szczególną ochronę stosunku pracy, wyrażającą się m.in. w zakazie rozwiązywania i wypowiadania przez Wnioskodawcę w okresie gwarancyjnym stosunku pracy w trybie innym niż dopuszczony na 84 miesiące tj. do dnia 01.12.2012 r.
   • W Umowie Społecznej postanowiono, iż w przypadku naruszenia postanowień Umowy Społecznej w przedmiocie gwarancji zatrudnienia, pracownikowi będzie przysługiwać odszkodowanie.
   • Wnioskodawca, rozwiązując z Pracownikami umowę o pracę (w sposób inny aniżeli dopuszczony postanowieniami Umowy społecznej) w okresie gwarancyjnym, naruszył postanowienia Umowy społecznej w przedmiocie gwarancji zatrudnienia. Sankcją za tego typu naruszenie postanowień Umowy społecznej przez Wnioskodawcę, było przyznanie odszkodowania Pracownikowi, którego to wysokość zostanie określona w oparciu o postanowienia Umowy Społecznej.
     
     Reasumując podstawą przyznania odszkodowania Pracownikowi było naruszenie przez Wnioskodawcę postanowień Umowy społecznej w przedmiocie gwarancji zatrudnienia.
2. Wypłacone odszkodowanie nie stanowiło wynagrodzenia za okres pozostawania Pracownika bez pracy. Wysokość (oraz zasady naliczenia) odszkodowania zostały ustalone w oparciu o postanowienia Umowy społecznej (a nie Kodeksu pracy).
3. Podstawą prawną do ustalenia przedmiotowego odszkodowania był art. 5 ust. 1, art. 6 oraz art. 7 Umowy społecznej. Tak jak zaznaczono powyżej, postanowienia Umowy społecznej zostały włączone do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy obowiązującego w Zakładach P. S.A. (Wnioskodawca) w postaci protokołu dodatkowego Nr 1 załącznik 13. Tym samym zgodnie z art. 9 Kodeksu pracy, postanowienia te stały się źródłem prawa pracy obowiązującego u Wnioskodawcy.
4. Wnioskodawca wypłacił odszkodowanie pracownikowi w 2010 r.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20.06.2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2746/10 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie opodatkowania wypłaconego przez pracodawcę odszkodowania wraz z odsetkami uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast w przepisie art. 10 ust. 1 wyżej wymienionej ustawy został zawarty katalog źródeł przychodów, w którym w pkt 1 wymieniono m.in.: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyte w tym przepisie sformułowanie „w szczególności” oznacza, iż przepis zawiera tylko przykładowe wyliczenia przychodów, ze stosunku pracy, za które uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne dokonane przez pracodawcę.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn nie dotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 objęte są tylko odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa.

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania otrzymanego odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) ustawy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, na mocy wyroku Sądu Okręgowego z dnia 17.12.2008 r., Spółka w 2010 r. wypłaciła pracownikowi zasądzoną na jego rzecz kwotę odszkodowania wraz z należnymi odsetkami. Odszkodowanie wraz z odsetkami na rzecz byłego pracownika zostały zasądzone od 1 października 2006 r. tj. od daty wymagalności odszkodowania. Podstawą przyznania odszkodowania pracownikowi było naruszenie przez Wnioskodawcę postanowień Umowy Społecznej w przedmiocie gwarancji i zatrudnienia. Odszkodowanie powstało na tle naruszenia przez Spółkę postanowień art. 5 ust. 1, art. 6 i art. 7 Umowy Społecznej porozumienia w sprawie gwarancji dla pracowników Spółek wchodzących w skład Holdingu... S.A. Sankcją za tego typu naruszenia postanowień umowy społecznej przez Wnioskodawcę było przyznanie odszkodowania Pracownikowi, którego to wysokość została określona w oparciu o postanowienia umowy społecznej. Wypłacone odszkodowanie nie stanowiło wynagrodzenia za okres pozostawania pracownika bez pracy.

Umowa Społeczna zapewnia m.in. pracownikom objętym postanowieniami tej umowy szczególną ochronę stosunku pracy, wyrażającą się m.in. w zakazie rozwiązywania i wypowiadania przez Spółkę w okresie gwarancyjnym stosunku pracy w trybie innym niż dopuszczony postanowieniami Umowy Społecznej. Postanowienia Umowy Społecznej zostały włączone do zakładowego układu zbiorowego pracy obowiązującego w Spółce i tym samym zgodnie z art. 9 Kodeksu pracy, postanowienia te stały się źródłem prawa pracy obowiązującego w Spółce.

Umowa Społeczna jest źródłem prawa pracy w rozumieniu art. 9 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), który stanowi, że przez prawo pracy rozumie się przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

„Układ zbiorowy pracy” to w istocie porozumienie zawierane pomiędzy pracodawcą lub organizacją pracodawców a reprezentacją pracowników (związkami zawodowymi), regulujące przede wszystkim treść stosunku pracy. W hierarchii źródeł prawa pracy układy zbiorowe pracy – zaliczane do kategorii branżowych aktów normatywnych – są usytuowane pomiędzy aktami prawnymi o powszechnym zasięgu obowiązywania (ustawami, rozporządzeniami wykonawczymi) oraz aktami prawnymi zaliczanymi do kategorii zakładowych (lokalnych) źródeł prawa pracy (regulaminy pracy, wynagradzania). Specyficzna relacja między układami zbiorowymi pracy a innymi aktami prawnymi regulującymi treść stosunku pracy polega na alternatywności normatywnych postanowień układów zbiorowych pracy w stosunku do innych aktów, usytuowanych wyżej (ustawy) lub niżej (regulaminy) w hierarchii źródeł prawa pracy aniżeli układy zbiorowe prawa pracy (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 września 2010 r. sygn. akt II FSK 941/09; http://orzeczenia.nsa.gov.pl oraz wskazane tam piśmiennictwo).

Jednakże jak wynika z powyżej zacytowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ze zwolnienia korzystają tylko te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem wyłączonych ze zwolnienia.

W powyższym przepisie ustawodawca jednoznacznie wymienił akty wykonawcze do ustaw określających wysokość lub zasady ustalania odszkodowań (zadośćuczynień). Aktami wykonawczymi w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, są akty wykonawcze w tym rozporządzenia wydane na podstawie jednoznacznej delegacji zapisanej w ustawie na rzecz konkretnego organu administracji.

Umowa społeczna – aczkolwiek na mocy art. 9 Kodeksu pracy stanowiąca obowiązujące w Spółce źródło prawa pracy – nie jest aktem wykonawczym, o jakim mowa w omawianym przepisie. Powyższego nie zmienia fakt, iż umowa społeczna została włączona do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że zasądzone należności z tytułu naruszenia gwarancji zatrudnienia nie podlegają zwolnieniu na podstawie tego przepisu, ponieważ stanowią wypłatę pieniężną, której podstawą prawną są postanowienia Umowy Społecznej nie posiadającej rangi ustawy lub przepisu wykonawczego wydanego na podstawie ustawy. Wypłacone przez Spółkę odszkodowanie należy rozpatrywać w kontekście wyłączenia, jakie ustawodawca zawarł w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy. W przepisie tym wskazano, iż nie korzystają ze zwolnienia od opodatkowania odszkodowania dotyczące korzyści, które pracownik mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Podkreślić należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych, w tym dobrach osobistych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy jak i niemajątkowy. Naprawienie szkody obejmuje, zarówno straty jakie poszkodowany poniósł, jak i korzyści, które mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zatem odszkodowania należy podzielić na: odszkodowanie za rzeczywiste straty (damnum emergens) i odszkodowanie za utracone korzyści (lucrum cessans). Odszkodowanie z tytułu poniesionych strat służy przywróceniu stanu majątku sprzed wystąpienia szkody.

Z powołanego wyżej przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że nie wszystkie odszkodowania zasądzone przez sąd i otrzymywane przez osoby fizyczne są wolne od podatku dochodowego. Zakres zwolnienia wynikający z brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, nie dotyczy natomiast utraconych korzyści. Zatem, zwolnienie nie przysługuje wypłatom w zakresie lucrum cessans. Ustawodawca w tym przepisie wyraźnie wyłączył odszkodowanie z tytułu utraconego zysku z zakresu wymienionego powyżej zwolnienia. Tym samym, wypłaty w zakresie lucrum cessans (utraconych korzyści) podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Przyjęte przez ustawodawcę rozwiązanie jest racjonalne. Odszkodowanie z tytułu utraconego zysku powinno być opodatkowane, w przeciwnym razie podatnik, który korzyść utracił, znalazłby się w sytuacji korzystniejszej niż podatnik, który korzyść osiągnął („odszkodowanie ma na celu zrekompensowanie poszkodowanemu poniesionej przez niego szkody, a nie jego wzbogacenie” – podatek dochodowy od osób fizycznych: rok 2004, Komentarz, red. J. Marciniuk, Warszawa 2004, s. 338).

Natomiast stratą jest niewątpliwie pomniejszenie majątku poszkodowanego. Polega ona na uszczupleniu aktywów, albo na przybyciu pasywów. Ma na celu wyrównanie uszczerbku w majątku na skutek zdarzeń, za które inna osoba ponosi odpowiedzialność. W niniejszej sprawie wypłacone pracownikowi odszkodowanie nie miało na celu wyrównania uszczerbku w jego majątku na skutek zdarzeń, za które inna osoba ponosi odpowiedzialność. Przedmiotowe odszkodowanie należy więc zakwalifikować jako odszkodowanie dotyczące korzyści, które pracownik mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Biorąc zatem powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż wypłacona pracownikowi kwota pieniężna, zasądzona wyrokiem sądu na podstawie postanowień umowy społecznej, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i nie korzysta ze zwolnienia uregulowanego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy.

Odnosząc się natomiast do wypłaconych wraz z odszkodowaniem odsetek należy wskazać, iż na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 95 cytowanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Biorąc powyższe pod uwagę wskazać należy, iż zasądzone odszkodowanie z tytułu naruszenia postanowień Umowy Społecznej stanowi wypłatę pieniężną mającą swe źródło w stosunku pracy, której podstawą prawną są postanowienia Umowy Społecznej nie posiadającej rangi cytowanej ustawy. Zatem odsetki wypłacone wraz z odszkodowaniem są odsetkami należnymi z tytułu nieterminowego wypłacenia świadczenia mającego swe źródło w stosunku pracy. Tym samym odsetki te spełniają łącznie przesłanki wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i tym samym korzystają ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie tego przepisu.

W związku z powyższym, iż wypłacone wraz z odszkodowaniem odsetki mają swe źródło w stosunku pracy i podlegają zwolnieniu z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy, Wnioskodawca jako płatnik nie ma obowiązku wystawienia i przekazania pracownikowi oraz urzędowi skarbowemu deklaracji PIT-8C.

Podsumowując powyższe ustalenia oraz stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20.06.2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2746/10, należy stwierdzić, iż do wypłaconego przez Spółkę odszkodowania nie ma zastosowania przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy. Odszkodowanie to podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Od kwoty wypłaconego odszkodowania Spółka jako płatnik winna obliczyć, pobrać i wpłacić na rachunek właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy. Błędnie również Spółka zakwalifikowała wypłacone byłemu pracownikowi odsetki. Odsetki wypłacone byłemu pracownikowi wraz z odszkodowaniem zasądzone od daty wymagalności roszczenia podlegają zwolnieniu przedmiotowemu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym Spółka nie ma obowiązku wystawienia informacji PIT-8C.

Należy dodać, iż dokumenty dołączone przez do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnił się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy, w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.