2016.12.22 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPP1.4512.731.2016.2.MS
z 22 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 września 2016 r. (data wpływu 23 września 2016 r.), uzupełnionym pismem z 5 grudnia 2016 r. (data wpływu 7 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

stwierdzenia czy w związku z wniesieniem wkładu niepieniężnego do spółki jawnej w postaci otrzymanych w darowiźnie lokali i prawa wieczystego użytkowania gruntu Wnioskodawca będzie działał jako podatnik VAT - jest nieprawidłowe.
zwolnienia od podatku VAT wniesieniem wkładu niepieniężnego do spółki jawnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2016 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

stwierdzenia czy w związku z wniesieniem wkładu niepieniężnego do spółki jawnej w postaci otrzymanych w darowiźnie lokali i prawa wieczystego użytkowania gruntu Wnioskodawca będzie działał jako podatnik VAT,
zwolnienia od podatku VAT wniesieniem wkładu niepieniężnego do spółki jawnej.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z 5 grudnia 2016 r. (data wpływu 7 grudnia 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr 2461-IBPP1.4512.731.2016.1.MS z 28 listopada 2016 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Pod koniec 2016 r. współmałżonek Wnioskodawcy zamierza przekazać Wnioskodawcy w darowiźnie budynek składający się z pięciu lokali: trzech użytkowych i dwóch mieszkalnych oraz prawo wieczystego użytkowania działki, na których znajduje się ten budynek.

Ww. lokale, wybudowane w latach 1993-1994, współmałżonek nabył aktem notarialnym z majątku prywatnego w 2003 r. - jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego. Pomiędzy Wnioskodawcą a współmałżonkiem nie istnieje ustrój wspólności ustawowej małżeńskiej.

Po otrzymaniu darowizny - przed upływem 5-ciu lat licząc od końca roku kalendarzowego w którym nastąpi nabycie, Wnioskodawca zamierzam ww. lokale wnieść aportem do spółki jawnej (której współwłaścicielem jest również współmałżonek), w zamian za udziały.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej na podstawie wpisu do CEiDG. W ramach tzw. najmu prywatnego Wnioskodawca wynajmuje lokal mieszkalny na cele mieszkaniowe na rzecz studentów.

Najem ten zwolniony jest z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43. ust. 1 pkt 36. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. Wnioskodawca nie zajmuje się zawodowo obrotem nieruchomościami i dotychczas nie wnosił tytułem wkładu niepieniężnego do spółki ani nie sprzedawał innych nieruchomości. Wnioskodawca nie będę też podejmował kroków nakierowanych na zwiększenie wartości nieruchomości otrzymanej w darowiźnie ani dokonywał jej ulepszeń oraz zmieniał stanu prawnego. Wnioskodawca nie będę jej wynajmował ani wprowadzał do ewidencji środków trwałych w ramach najmu prywatnego.

W piśmie z 5 grudnia 2016 r. Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowe lokale:

mieszkalne (nr 1 i 2) - zostały nabyte z zamiarem wynajmu na cele użytkowe,
użytkowe (nr 3, 4 oraz 5) - zostały nabyte na cele prowadzonej indywidualnej działalności gospodarczej opodatkowanej w całości podatkiem VAT

Po nabyciu w 2003 r. lokale użytkowe i mieszkalne były wykorzystywane w indywidualnej działalności gospodarczej (gastronomicznej) współmałżonka. Działalność była w całości opodatkowana podatkiem VAT i podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych. Na fakturze zakupu za ww. lokale użytkowe naliczony był podatek VAT (lokale mieszkalne nie były opodatkowane), który został w całości odliczony od podatku należnego, ze względu na związek ze sprzedażą opodatkowaną. W miesiącu wrześniu 2003 r. lokale wprowadzone zostały do ewidencji środków trwałych i od miesiąca następnego współmałżonek rozpoczął ich amortyzację.

Lokale były wykorzystywane w indywidualnej działalności współmałżonka do końca 2003 r. W styczniu 2004 r. przedmiotowe lokale zostały wycofane z prowadzonej indywidualnej działalności gospodarczej i przeznaczone na wynajem w ramach tzw. najmu prywatnego na rzecz spółki jawnej, w której współmałżonek jest udziałowcem. Lokale - użytkowe oraz mieszkalne - zarówno w chwili obecnej jak i do czasu dokonania przez współmałżonka na rzecz Wnioskodawcy darowizny będą nadal wynajmowane na cele użytkowe, a czynsz za najem zarówno lokali mieszkalnych jak i użytkowych opodatkowany jest przez cały okres najmu w całości podatkiem VAT

W lokalach użytkowych nr 3, 4, 5 oraz lokalach mieszkalnych nr 1 i 2 zarówno przez poprzedniego właściciela do 2003 r., jak i przez współmałżonka (zarówno w indywidualnej działalności gospodarczej jak również w ramach najmu prywatnego) nie były przeprowadzane ulepszenia, których wartość przekraczałaby 30% ich pierwotnej wartości początkowej. Wykonywane były remonty od których przysługiwało odliczenie podatku VAT.W ramach najmu prywatnego lokale zostały całkowicie zamortyzowane w 2015 r.

Lokal mieszkalny nr 1 był przedmiotem pierwszego zasiedlenia w roku 1994 r.

Lokal mieszkalny nr 2 był przedmiotem pierwszego zasiedlenia w 1994 r.

Lokal użytkowy nr 3 był przedmiotem pierwszego zasiedlenia w 1994 r.

Lokal użytkowy nr 4 był przedmiotem pierwszego zasiedlenia w 1994 r.

Lokal użytkowy nr 5 był przedmiotem pierwszego zasiedlenia w 1994 r.

Darowizna na rzecz Wnioskodawcy nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Po otrzymaniu darowizny od współmałżonka do momentu wniesienia aportu do spółki przedmiotowa nieruchomość nie będzie przedmiotem najmu, dzierżawy, leasingu i umów o podobnym charakterze, Wnioskodawca nie będzie wprowadzać jej do ewidencji środków trwałych ani czynić nakładów nakierowanych na zwiększenie jej wartości. W dniu otrzymania darowizny Wnioskodawca wniesie przedmiotowe lokale aportem do spółki jawnej w zamian za udziały.

Lokal użytkowy nr 3 jest wynajmowany od 2004 r. do chwili obecnej. Lokal użytkowy nr 4 jest wynajmowany od 2004 r. do chwili obecnej. Lokal użytkowy nr 5 jest wynajmowany od 2004 r. do chwili obecnej. Lokal mieszkalny nr 1 jest wynajmowany od 2004 r. do chwili obecnej. Lokal mieszkalny nr 2 jest wynajmowany od 2004 r. do chwili obecnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w związku z wniesieniem wkładu niepieniężnego do spółki jawnej w postaci otrzymanych w darowiźnie lokali i prawa wieczystego użytkowania gruntu Wnioskodawca będzie zwolniony z VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wniesienie przez niego lokali do Spółki Jawnej aportem będzie zwolnione z podatku od towarów i usług.

Wniesienie aportu rzeczowego do spółki prawa handlowego lub cywilnego spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, uznawane jest za sprzedaż. Nieruchomość wg art. 2 pkt 6 spełnia definicję towaru, a jej sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju. Jeżeli przedmiotem aportu są towary w rozumieniu art. 2 pkt 6 i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, to jest to odpłatna dostawa towarów w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana i musi być wykonana przez podmiot który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem od towarów i usług w myśl art. 15 ust 1 ustawy.

Wnosząc w drodze aportu nieruchomość do spółki jawnej Wnioskodawca będzie działał jako osoba fizyczna wnosząca swój majątek prywatny, nie wykorzystywany w ramach najmu prywatnego.

W związku z powyższym wniesienie lokali w drodze aportu do spółki jawnej nie powinno podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jednocześnie ze względu na fakt, że w przypadku dostawy budynków i budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu, zwolnienie mające zastosowanie do budynków obejmie również przysługujące mi użytkowanie wieczyste gruntu na mocy art. 29a ust.8 ustawy o VAT.

Gdyby jednak okazało się że wnosząc aportem ww. nieruchomość do spółki jawnej w zamian za udziały Wnioskodawca będzie działał jako podatnik podatku od towarów i usług prowadzący działalność gospodarczą o której mowa w art. 15 ust. 2, to wg Wnioskodawcy transakcja ta będzie zwolniona VAT na podstawie art. 43. ust 1 pkt 10a (Wnioskodawca nie będzie miał prawa do odliczenia VAT w związku z nabyciem budynku, nie będzie ponosił wydatków na jego ulepszenie i nie będzie odliczał VAT naliczonego w związku z tymi wydatkami).

Jednak w myśl art. 10 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci środków obrotowych, środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych do spółki jest wyłączone ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 w/w ustawy, obejmującego odpłatne zbycie rzeczy i praw.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 50b. zwalnia się z podatku dochodowego przychody z tytułu przeniesienia własności składników majątku będących przedmiotem wkładu niepieniężnego (aportu) wnoszonych do spółki niebędącej osobą prawną, w tym wnoszonych do takiej spółki składników majątku otrzymanych przez podatnika w następstwie likwidacji spółki niebędącej osobą prawną bądź wystąpienia z takiej spółki.

W związku z powyższymi przepisami prawa podatkowego, wniesienie aportu do spółki osobowej nie będzie rodzić obowiązku podatkowego na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, nawet jeśli pomiędzy tą transakcją a nabyciem nie upłynie okres pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpi jej nabycie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się:

za nieprawidłowe w zakresie stwierdzenia czy w związku z wniesieniem wkładu niepieniężnego do spółki jawnej w postaci otrzymanych w darowiźnie lokali i prawa wieczystego użytkowania gruntu Wnioskodawca będzie działał jako podatnik VAT,
za nieprawidłowe w zakresie zwolnienia od podatku VAT wniesieniem wkładu niepieniężnego do spółki jawnej.

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na ścisłe powiązanie ze sobą tematyki poruszanej we wniosku, tut. organ udzielił odpowiedzi w zakresie ww. w jednej interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 710, ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Wnioskodawca podał we wniosku, że zamierza dokonać wniesienia do spółki jawnej prawa użytkowania wieczystego działki na której posadowiony jest budynek składający się z trzech lokali użytkowych i dwóch lokali mieszkalnych.

W myśl art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.), rzeczami są tylko przedmioty materialne.

Należy wskazać, że przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy, a te z kolei dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome.

Na podstawie art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zatem nieruchomość gruntowa spełnia definicję towaru określoną art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

Jednocześnie wskazać należy, że w wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem - w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT) na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Zatem w świetle powołanego przepisu art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, odpłatna dostawa prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów.

Na mocy art. 5a ustawy, obowiązującego od 1 stycznia 2011 r., towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz.U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) przez obiekt budowlany rozumie się konstrukcję połączoną z gruntem w sposób trwały, wykonaną z materiałów budowlanych i elementów składowych będącą wynikiem prac budowlanych.

W myśl art. 3 pkt 1, 2 i 2a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 290 ze zm.) ilekroć w ustawie jest mowa o:

1)obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych;

2)budynku - należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach;

2a)budynku mieszkalnym jednorodzinnym - należy przez to rozumieć budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku;

W świetle powyższego również budynki spełniają definicję towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

Natomiast aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe.

Wniesienie wkładu wiąże się z przeniesieniem na spółkę wszelkich praw do przedmiotu wkładu, a więc także prawa własności, jeżeli przysługuje ono wspólnikowi.

W świetle wskazanych wyżej przepisów, należy stwierdzić, iż wniesienie aportu (wkładu niepieniężnego) w postaci nieruchomości do spółki prawa handlowego lub cywilnego spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów, zawartej w art. 5 ust. 1 ustawy, a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, uznawane jest za sprzedaż, ponieważ dostawa ta odbywa się za wynagrodzeniem (wniesienie aportu spełnia przymiot odpłatności, istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów a otrzymanym wynagrodzeniem w formie udziałów czy też praw i obowiązków w spółce), a jej efektem jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem określenie czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Wskazać należy, iż definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej uregulowana w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 672 ze zm.), czy też w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.). W konsekwencji ocena określonych stanów na gruncie powołanych aktów prawnych może być odmienna.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Na mocy art. 9 ust. 1 ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady, „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Skutkiem powyższego, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie pomiędzy Finanzamt Ulzen a Dieter Armbrecht (sygn. C-291/92) stwierdził, iż w przypadku sprzedaży przez podatnika majątku, który był przeznaczony choćby w części na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością (usługową) i którą to część traktował jako majątek osobisty realizujący cele prywatne, to w odniesieniu do sprzedaży tej części majątku nie występuje on jako podatnik, a transakcja taka nie podlega opodatkowaniu. TSUE uznał, że brak jest regulacji prawnej uniemożliwiającej podatnikowi prowadzącemu działalność gospodarczą wyłączenie z systemu VAT części majątku przeznaczonego do celów prywatnych/osobistych. TSUE wskazał też jednak, że majątek prywatny to taki, który jest przez cały okres jego posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie będzie miał możliwości wykorzystania nieruchomości do jakichkolwiek celów prywatnych, gdyż od razu w dniu darowizny wniesie ją jako aport do spółki jawnej. Nabycie przedmiotowej nieruchomości nastąpiło zatem celem jej wykorzystania do działalności gospodarczej (jako udział w spółce jawnej).

Wskazać należy, że przedmiotowa nieruchomość została nabyta, wyłącznie w celu przekazania jej aportem do spółki jawnej, a nie w celach prywatnych i cel ten ma Wnioskodawca zamiar zrealizować w tym samym dniu. Przedmiotowa transakcja jak wynika z opisu sprawy zostanie zatem dokonana w sposób starannie zorganizowany, skoro w tym samym dniu możliwe będzie dokonanie dwóch konkretnych transakcji darowizny nieruchomości – aportu tej nieruchomości do spółki jawnej.

Trzeba mieć na uwadze, że przez termin „zamiar” należy pojmować nie wolę wewnętrzną ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustaleniu zamiaru nie można poprzestać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby lecz muszą istnieć obiektywne dowody potwierdzające przeznaczenie danej nieruchomości wyłącznie do celów prywatnych, a taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie miała miejsca.

Zamiarem z jakim Wnioskodawca nabędzie wskazaną nieruchomość było dalsze przekazanie jej aportem do spółki jawnej z przeznaczeniem na prowadzenie działalności gospodarczej.

Wnioskodawca wskazał wyraźnie we wniosku, że już w momencie nabycia nie będzie zamierzał prowadzić na tej nieruchomości żadnej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca nie wykorzystał także ww. nieruchomości do potrzeb osobistych.

Ponadto z wniosku wynika, że Wnioskodawca w ramach tzw. najmu prywatnego wynajmuje lokal mieszkalny na cele mieszkaniowe na rzecz studentów. Najem ten zwolniony jest z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43. ust. 1 pkt 36.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, że Wnioskodawca wynajmując przedmiotowy lokal prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Wnioskodawca wynajmując wskazany lokal nie wykorzystuje go na cele prywatne, lecz do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Oddanie przedmiotowego lokalu w najem na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług skutkuje wykonywaniem działalności gospodarczej (polegającej na wynajmie nieruchomości), zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy, oraz dokonywaniem czynności opodatkowanych (czynsz z tytułu najmu), określonych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy (w przedmiotowym przypadku korzystającym ze zwolnienia od podatku VAT).

Mając zatem na uwadze całokształt przywołanego stanu prawnego jak i przedstawiony opis sprawy należy uznać, że Wnioskodawca zachowa się jak profesjonalny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, gdyż jak już wskazano wyżej dokona nabycia w drodze darowizny wskazanej nieruchomości w celu natychmiastowego przekazania jej w drodze aportu do spółki jawnej a więc w celach gospodarczych. Zatem nie ulega wątpliwości, że Wnioskodawca stworzył sobie okoliczności do zarobku w związku z aportem tej nieruchomości do spółki jawnej.

Jednocześnie Wnioskodawca prowadząc najem prywatny lokalu mieszkalnego jest już podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT prowadzącym działalność gospodarczą zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Tym samym w przedmiotowej sprawie występują przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Należy zatem stwierdzić, że aport nieruchomości do spółki jawnej stanowi element zorganizowanej działalności gospodarczej, a Wnioskodawca z tytułu tej czynności będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Skutkiem powyższego planowany przez Wnioskodawcę aport nieruchomości do spółki jawnej podlegał będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według właściwych stawek lub przy zastosowaniu zwolnienia od podatku, gdyż Wnioskodawca będzie działał dla tej transakcji jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzący działalność gospodarczą o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Tak więc stanowisko Wnioskodawcy, że wniesienie lokali mieszkalnych do spółki jawnej nie powinno podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należało uznać za nieprawidłowe.

Kwestię wysokości opodatkowania reguluje art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku VAT.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem z powyższych przepisów wynika, że dostawa nieruchomości, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia upłynął okres krótszy niż dwa lata.

Jak stanowi art. 2 pkt 14 ww. ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347 s. 1 ze zm.), posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca przewiduje - po spełnieniu określonych warunków - objęcie dostawy zwolnieniem wskazanym w art. 43 ust. 1 pkt 10a tej ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Przy czym wskazać należy, iż zgodnie z art. 43 ust. 7a ustawy o VAT, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Ponadto zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w myśl którego, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że co do zasady, grunt (również prawo wieczystego użytkowania gruntu) będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu (prawa wieczystego użytkowania gruntu) korzysta ze zwolnienia od podatku.

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa, w celu ustalenia czy aport do spółki jawnej wskazanego we wniosku budynku składającego się z 3 lokali użytkowych i 2 lokali mieszkalnych może korzystać ze zwolnienia, koniecznym jest zbadanie przesłanek określonych przepisem art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Z opisu sprawy wynika, że przedmiotem planowanego aportu ma być budynek składający się z pięciu lokali: trzech użytkowych i dwóch mieszkalnych oraz prawo wieczystego użytkowania działki, na których znajduje się ten budynek.

Ww. lokale zostały wybudowane w latach 1993-1994. Współmałżonek Wnioskodawczyni nabył je aktem notarialnym w 2003 r.

Po nabyciu w 2003 r. lokale użytkowe i mieszkalne były wykorzystywane w indywidualnej działalności gospodarczej (gastronomicznej) współmałżonka. Działalność była w całości opodatkowana podatkiem VAT i podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych. Lokale były wykorzystywane w indywidualnej działalności współmałżonka do końca 2003 r. W styczniu 2004 r. przedmiotowe lokale zostały wycofane z prowadzonej indywidualnej działalności gospodarczej i przeznaczone na wynajem w ramach tzw. najmu prywatnego na rzecz spółki jawnej, w której współmałżonek jest udziałowcem. Lokale - użytkowe oraz mieszkalne - zarówno w chwili obecnej jak i do czasu dokonania przez współmałżonka na rzecz Wnioskodawcy darowizny będą nadal wynajmowane na cele użytkowe, a czynsz za najem zarówno lokali mieszkalnych jak i użytkowych opodatkowany jest przez cały okres najmu w całości podatkiem VAT

Lokale użytkowy nr 3, 4 i 5 oraz lokale mieszkalne 1 i 2 są wynajmowane przez współmałżonka od 2004 r. do chwili obecnej. Wynajem ten jest opodatkowany podatkiem VAT.

Jak już wcześniej wskazano, dla dostawy nieruchomości - budynków, budowli lub ich części, ustawodawca przewidział możliwość stosowania zwolnienia od podatku w oparciu o jedną z dwóch podstaw prawnych: art. 43 ust. 1 pkt 10 lub też pkt 10a ustawy. Jednakże, dla możliwości zastosowania zwolnienia od podatku w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy istotne jest, czy dostawa będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, czy też nie.

Odnosząc się do zagadnienia aportu wskazanego we wniosku budynku składającego się 3 lokali użytkowych i 2 lokali mieszkalnych, tut. organ zauważa, że jego aport będzie mógł korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż nie będzie dokonany w ramach pierwszego zasiedlenia. W odniesieniu do wskazanego we wniosku budynku, doszło już do pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

Wnioskodawca wskazał, że 3 lokale użytkowe i 2 lokale mieszkalne były przedmiotem pierwszego zasiedlenia w 1994 r. współmałżonek Wnioskodawczyni nabył wskazany budynek w 2003 r. Na fakturze zakupu za ww. lokale użytkowe naliczony był podatek VAT (lokale mieszkalne nie były opodatkowane), który został w całości odliczony od podatku należnego, ze względu na związek ze sprzedażą opodatkowaną.

Ponadto lokale użytkowy nr 3, 4 i 5 oraz lokale mieszkalne 1 i 2 są wynajmowany przez współmałżonka od 2004 r. do chwili obecnej. Zatem pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą nie upłynie okres krótszy niż 2 lata. Jednocześnie na pierwsze zasiedlenie przedmiotowego budynku nie mają wpływu ulepszenia bo jak stwierdził Wnioskodawca zarówno przez poprzedniego właściciela do 2003 r., jak i przez współmałżonka (zarówno w indywidualnej działalności gospodarczej jak również w ramach najmu prywatnego) nie były przeprowadzane ulepszenia, których wartość przekraczałaby 30% ich pierwotnej wartości początkowej.

W konsekwencji w świetle przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego oraz powołanych wyżej regulacji prawnych, stwierdzić należy, że planowany aport przez Wnioskodawcę wskazanego budynku, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż aport ten nie zostanie dokonany w ramach pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, a jednocześnie od pierwszego zasiedlenia tego budynku do jego aportu nie upłynie okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dalsza analiza możliwości zwolnienia od podatku VAT aportu tego budynku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a i art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT stała się bezprzedmiotowa.

Należy zwrócić uwagę, iż w przedmiotowej sprawie aport będzie obejmowała również prawo użytkowania wieczystego gruntu, z którym trwałe związany jest wskazany we wniosku budynek.

W myśl art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zgodnie z wyżej wymienionym przepisem do dostawy gruntu (w przedmiotowym przypadku prawa użytkowania wieczystego gruntu) stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli albo ich części trwale związanych z gruntem.

Zatem, skoro dla aportu (dostawy) budynku zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, również dostawa prawa użytkowania wieczystego działki zabudowanej przedmiotowym budynkiem będzie podlegała zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 29a ust. 8 w związku z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że planowany aport będzie zwolniony z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 powołanej w sentencji ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wydana interpretacja traci swą ważność.

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 35-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin