Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPP3.4512.575.2.2016.EB
z 19 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2016 r. (data wpływu 26 września 2016 r.), uzupełnionym w dniu 12 grudnia 2016 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży udziałów w prawie użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 września 2016 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 12 grudnia 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży udziałów w prawie użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (osoba fizyczna) jest współużytkownikiem wieczystym w udziale wynoszącym jedna druga części nieruchomości będącej własnością Skarbu Państwa, składającej się z działek nr 39/2 oraz 39/4 (o łącznej powierzchni 1,7929 ha) oraz współwłaścicielem w udziale wynoszącym jedna druga części posadowionego na niej urządzenia stanowiącego odrębną nieruchomość – stadionu sportowego z trybunami betonowymi i drewnianymi siedziskami oraz ogrodzenia betonowego – położonych w miejscowości W., dla których Sąd Rejonowy –Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą. Przedmiotowe nieruchomości należą do majątku prywatnego Wnioskodawcy, nie mają one żadnego związku z działalnością gospodarczą – Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. Udział w prawie użytkowania wieczystego tych działek oraz w prawie własności nieruchomości został nabyty w dniu 26 kwietnia 2006 r. od spółki jawnej, co zostało potwierdzone aktem notarialnym. Nabycie to było zwolnione od podatku od towarów i usług zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym w dniu 25 maja 2006 r. Od umowy sprzedaży udziałów został zapłacony podatek od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2% wartości umowy. Wnioskodawca przez cały okres posiadania nie podejmował żadnych czynności w stosunku do nieruchomości. Jedyną czynnością jaka była dokonana był dokonany z inicjatywy Gminy w dniu 29 stycznia 2007 r. podział na potrzeby wywłaszczenia na cele publiczne (budowa m.in. drogi) działek 39/1 oraz 39/3. Za wywłaszczone działki Wnioskodawca otrzymał odszkodowanie w wysokości odpowiadającej udziałowi w prawie użytkowania wieczystego. Wnioskodawca planuje sprzedaż własnego udziału w prawie użytkowania wieczystego tych działek łącznie z udziałem w prawie własności posadowionego na tych działkach obiektu.

Nieruchomość opisana we wniosku została nabyta wspólnie z Panią Marią M. w zgodnym celu podzielenia jej na dwie równe części i zostawieniu każdemu współwłaścicielowi swobodnej decyzji co do dalszych działań. Plan ten jednak musiał zostać zweryfikowany ze względu na nierówny podział działki spowodowany zamiarem poprowadzenia przez Gminę drogi przez teren działki. Z powodu zbyt dużej różnicy w wielkości oraz wartości podzielonych działek niemożliwa była zapłata przez jednego ze współwłaścicieli, na rzecz drugiego, odszkodowania za przejęcie działki większej. Powodem zmiany zamiarów w odniesieniu do przedmiotowej działki było również ponad siedmiokrotne podniesienie opłaty z tytułu użytkowania wieczystego (do kwoty 68.000 zł rocznie). Z powyższych powodów współwłaściciele zdecydowali się na sprzedaż obu działek i podział uzyskanego dochodu. Nieruchomość nie była (i nie jest) w żaden sposób wykorzystywana przez Wnioskodawcę. Nie była również wykorzystywana przed nabyciem jej przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca podjął jedynie standardowe działania zmierzające do sprzedaży, tj. zamieścił ogłoszenia dotyczące sprzedaży nieruchomości w serwisie internetowym oraz skorzystał z usług pośrednika w sprzedaży nieruchomości. Działki nie były udostępniane w żaden sposób innym osobom na podstawie żadnej umowy cywilnoprawnej.

W związku z powyższym opisem, w uzupełnieniu wniosku zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz udziału we współwłasności budynków będzie zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że w ustawie o podatku od towarów i usług nie ma definicji budowli, zasadne będzie posłużenie się definicją z ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane. Zgodnie z art. 3 pkt 3 tego aktu prawnego, ilekroć w ustawie jest mowa o budowli, należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: (...) budowle sportowe (...). Na działkach, do których prawo użytkowania wieczystego ma być przedmiotem sprzedaży, znajduje się stadion sportowy z trybunami betonowymi i drewnianymi siedziskami oraz betonowym ogrodzeniem, co niewątpliwie spełnia definicję budowli w rozumieniu prawa budowlanego.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów – jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie. Sprzedaż udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości stanowi więc dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy – stanowisko takie wynika wprost z uchwały siedmiu sędziów NSA z dnia 24 października 2011 r. (sygn. akt I FPS 2/11). Wynika to między innymi z faktu, że taka sprzedaż prowadzi do przeniesienia na nabywcę takiego udziału prawa do rozporządzania tymi towarami tak jak właściciel, przez co wypełnia przesłankę wyrażoną w tym przepisie.

Treść art. 29a ust. 8 ustawy wskazuje natomiast, że w przypadku dostawy budynków (budowli lub ich części) trwale z gruntem związanych, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. W związku z tym do całości transakcji powinna zostać zastosowana stawka właściwa dla znajdującej się na tym gruncie budowli. Ustawa o podatku od towarów i usług zasadniczo nakłada obowiązek opodatkowania dostawy obiektów budowlanych lub ich części stawką 23% podatku. Jednak w art. 43 ust. 1 pkt 10 tej ustawy ustawodawca przewiduje zwolnienie od podatku dostawę budowli, budynków lub ich części. Przepis ten przewiduje dwa wyjątki. Mianowicie, zwolnienie nie może zostać zastosowane, gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części, upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Odwołując się do zawartej w art. 2 pkt 14 ustawy, definicji pierwszego zasiedlenia należy zauważyć, że stan faktyczny niniejszej sprawy nie wypełnia przesłanek zawartych w tej definicji. Przedmiotowy udział w prawie użytkowania wieczystego działek oraz w położonego na nich obiektu był już przedmiotem obrotu na wcześniejszych etapach (prawo wieczystego użytkowania działki nr 39 oraz własność budynku na tej działce posadowionego były przedmiotem sprzedaży w dniu 11 października 2000 r., co znajduje potwierdzenie w akcie notarialnym z dnia 11 października 2000 r.); nie poniesione zostały również żadne wydatki na ulepszenie budynków, budowli lub ich części.

Nie mniej jednak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Dodatkowo należy wskazać, że przedmiotowa transakcja stanowić będzie jedynie zwykłe wykonywanie prawa własności w rozumieniu Kodeksu cywilnego. Jedynym działaniem, które zostało przez Wnioskodawcę w stosunku do posiadanej nieruchomości podjęte, było dokonanie w dniu 8 stycznia 2007 r. podziału nieruchomości, przeprowadzonego w celu przejęcia z mocy prawa przez Gminę działek o numerach 39/1 oraz 39/3.

Okoliczności tego zdarzenia (konieczność jego dokonania ze względu na wywłaszczenie) oraz jego zakres nie pozwalają na uznanie go za działalność o zawodowym charakterze (co zostało potwierdzone m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 11 grudnia 2014 r., sygn. akt IBPP1/443-902/14/MG czy w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 stycznia 2012 r., sygn. akt I FSK 1667/11), a w konsekwencji na opodatkowanie podatkiem od towarów i usług.

Analiza powyższego wywodu pozwala stwierdzić, że dostawa budowli wraz z prawem do użytkowania wieczystego gruntu podlega zwolnieniu z podatku od towarów i usług; jedynym podatkiem, do zapłaty którego wnioskodawca w tej sytuacji będzie zobowiązany, będzie podatek od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

(…);

6) oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7) zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a 30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak stanowi art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Stawka podatku, zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 31 grudnia 2013 r., w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W art. 2 pkt 14 ustawy ustawodawca określił, co należy rozumieć pod pojęciem pierwszego zasiedlenia. Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych określających go warunków.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywą 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, że planowane przez Pana zbycie stadionu będzie zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Z treści wniosku wynika bowiem, że ww. obiekt został nabyty w 2006 r. od spółki jawnej oraz nie były ponoszone wydatki na jego ulepszenie zatem należy uznać, że jego zbycie zostanie dokonane po upływie dwóch lat od pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie podkreślić należy, że grunty – w tym zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu – podlegają opodatkowaniu według stawki właściwej dla obiektów budowlanych, które się na nich znajdują. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków lub budowli trwale z nim związanych. Zatem do opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży udziałów w prawie użytkowania wieczystego działek gruntu, o których mowa we wniosku, zastosowanie znajdą odpowiednio te same zasady opodatkowania, jak do budowli będącej przedmiotem zbycia, w myśl przywołanego art. 29a ust. 8 ustawy.

Należy wskazać, że analiza przepisów ustawy Prawo budowlane nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym niniejszą interpretację wydano przy założeniu, że obiekt, o którym mowa we wniosku, stanowi budowlę w rozumieniu ww. ustawy Prawo budowlane.

Końcowo podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.