Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP1.4512.817.2016.2.KR
z 23 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2016 r. (data wpływu 3 października 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 grudnia 2016 r. (data wpływu 12 grudnia 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 30 listopada 2016 r. (skutecznie doręczone 5 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania aportu nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, uzupełniony pismem z dnia 9 grudnia 2016 r. (data wpływu 12 grudnia 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 30 listopada 2016 r. (skutecznie doręczone 5 grudnia 2016 r.) dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania aportu nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

1. W styczniu b.r. jedyni właściciele (małżeństwo - Elżbieta i Andrzej D.) spółki kapitałowej (D Sp. z o.o.) nabyli – do osobistego wspólnego majątku – nieruchomość zabudowaną domem jednorodzinnym i innymi budowlami w X o pow. 0,2396 ha ponosząc odpowiednie opłaty i PCC. Podatek od towarów i usług (VAT) 23% pobrano wyłącznie od opłaty notarialnej.
2. W marcu b.r. powołano do życia spółkę komandytową (D sp. z o.o. spółka komandytowa), w której komplementariuszem jest ww. spółka kapitałowa. Działka w X została wniesiona, obok pewnej kwoty pieniędzy, przez właścicieli jako wkład jedynych komandytariuszy (Elżbiety i Andrzeja D.) do spółki komandytowej ponosząc odpowiednie opłaty i PCC. Podobnie, jak w poprzednim przypadku, podatek VAT pobrano tylko od taksy notarialnej.
3. W marcu b.r. powołano także spółkę jawną („I”), w której udziałowcem została wymieniona w pkt 2 spółka komandytowa. Spółka jawna ma zajmować się działalnością developerską właśnie na działce w X, po uzyskaniu odpowiednich zezwoleń, uzyskano już decyzję o warunkach zabudowy nr 106/16/W z 11 maja 2016 r. o wybudowanie do 10 budynków jednorodzinnych w zabudowie szeregowej. Obecnie oczekuje się na wydanie stosownego pozwolenia na budowę. W celu realizacji przedsięwzięcia zamierza się odpowiednio podnieść kapitał spółki jawnej. Spółka komandytowa miałaby wnieść do niej aport rzeczowy w postaci działki w X, ze strony drugiego wspólnika wniesiony byłby aport pieniężny.
   
   

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Od daty dokonania wpisu do rejestru przedsiębiorców (24 marca 2016 r.) Spółka komandytowa nie prowadziła dotąd żadnej działalności poza wniesieniem udziału kapitałowego do I spółka jawna.

Wniesiona przez udziałowców do Spółki komandytowej działka o pow 0,2396 ha była zabudowana jednorodzinnym domem mieszkalnym, w którym przez wiele lat mieszkali jej właściciele, czyli nie miało miejsca pierwsze zasiedlenie w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Działka została kupiona przez Elżbietę i Andrzeja D., do osobistego majątku wspólnego, w styczniu 2016 r. a jej poprzedni właściciele mieszkali w domu, jaki stał na działce, jeszcze – zgodnie z umową kupna/sprzedaży i bez żadnych dodatkowych opłat dla nowych właścicieli – do marca tego roku, tj. do czasu gdy działka została wniesiona do Spółki komandytowej.

Kolejni właściciele, tj. ani małżeństwo Elżbieta i Andrzej D. ani Spółka komandytowa, nie dzierżawili, nie wynajmowali działki, nie prowadzili na niej jakiejkolwiek działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

W odniesieniu do wskazanej nieruchomości nie były ponoszone wydatki na jej ulepszenie, w stosunku do których przysługiwałoby prawo do odliczenia naliczonego podatku.

Zakupiona przez małżeństwo Elżbietę i Andrzeja D. zabudowana nieruchomość została przez nich następnie wniesiona do Spółki komandytowej, stanowiąc ich aport rzeczowy jako komandytariuszy. Zaś Wnioskodawca – Spółka komandytowa wykorzystywała wskazaną nieruchomość tylko w taki sposób, że wniosła ją do Spółki jawnej jako wkład rzeczowy.

Na wskazanej działce, w momencie wnoszenia wkładu do Spółki Jawnej, znajdował się dwukondygnacyjny, jednorodzinny budynek mieszkalny, tj. znajdowała się na niej budowla w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy spółka komandytowa, wnosząc do spółki jawnej aport rzeczowy w postaci ww. działki, będzie musiała zapłacić podatek od towarów i usług (VAT) w wysokości 23% wartości działki?

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004 r. przewiduje zwolnienie od tego podatku. Powyżej opisany przypadek obejmują zwolnienia wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 10a, a więc zdaniem Wnioskodawcy spółka komandytowa wnosząc nieruchomość jako aport rzeczowy do spółki jawnej nie powinna płacić podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia praw do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nieruchomościami w myśl art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380 z późn. zm.) są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części tych budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Należy podkreślić, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu na podstawie przepisu art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na powołane wyżej regulacje prawne należy stwierdzić, że aport ww. nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy) jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Należy bowiem wskazać, że przedmiotowa transakcja dotyczy towaru w rozumieniu ustawy oraz jest dokonana przez podatnika podatku od towarów i usług (o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy).

Z przedstawionej treści wniosku wynika, że w styczniu b.r. jedyni właściciele (małżeństwo - Elżbieta i Andrzej) spółki kapitałowej nabyli – do osobistego wspólnego majątku – nieruchomość zabudowaną domem jednorodzinnym i innymi budowlami w X o pow. 0,2396 ha ponosząc odpowiednie opłaty i PCC. Podatek od towarów i usług (VAT) 23% pobrano wyłącznie od opłaty notarialnej.

W marcu b.r. powołano do życia spółkę komandytową, w której komplementariuszem jest ww. spółka kapitałowa. Działka w X została wniesiona, obok pewnej kwoty pieniędzy, przez właścicieli jako wkład jedynych komandytariuszy (Elżbiety i Andrzeja) do spółki komandytowej ponosząc odpowiednie opłaty i PCC. Podobnie, jak w poprzednim przypadku, podatek VAT pobrano tylko od taksy notarialnej.

W marcu b.r. powołano także spółkę jawną, w której udziałowcem została wymieniona wyżej spółka komandytowa. Spółka jawna ma zajmować się działalnością developerską właśnie na działce w X, po uzyskaniu odpowiednich zezwoleń, uzyskano już decyzję o warunkach zabudowy nr 106/16/W z 11 maja 2016 r. o wybudowanie do 10 budynków jednorodzinnych w zabudowie szeregowej. Obecnie oczekuje się na wydanie stosownego pozwolenia na budowę. W celu realizacji przedsięwzięcia zamierza się odpowiednio podnieść kapitał spółki jawnej. Spółka komandytowa miałaby wnieść do niej aport rzeczowy w postaci działki w X, ze strony drugiego wspólnika wniesiony byłby aport pieniężny.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Od daty dokonania wpisu do rejestru przedsiębiorców (24 marca 2016 r.) Spółka komandytowa nie prowadziła dotąd żadnej działalności poza wniesieniem udziału kapitałowego do spółki jawnej.

Wniesiona przez udziałowców do Spółki komandytowej działka o pow 0,2396 ha była zabudowana jednorodzinnym domem mieszkalnym, w którym przez wiele lat mieszkali jej właściciele, czyli nie miało miejsca pierwsze zasiedlenie w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Działka została kupiona przez Elżbietę i Andrzeja, do osobistego majątku wspólnego, w styczniu 2016 r. a jej poprzedni właściciele mieszkali w domu, jaki stał na działce, jeszcze – zgodnie z umową kupna/sprzedaży i bez żadnych dodatkowych opłat dla nowych właścicieli – do marca tego roku, tj. do czasu gdy działka została wniesiona do Spółki komandytowej.

Kolejni właściciele, tj. ani małżeństwo Elżbieta i Andrzej ani Spółka komandytowa, nie dzierżawili, nie wynajmowali działki, nie prowadzili na niej jakiejkolwiek działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

W odniesieniu do wskazanej nieruchomości nie były ponoszone wydatki na jej ulepszenie, w stosunku do których przysługiwałoby prawo do odliczenia naliczonego podatku.

Zakupiona przez małżeństwo Elżbietę i Andrzeja zabudowana nieruchomość została przez nich następnie wniesiona do Spółki komandytowej, stanowiąc ich aport rzeczowy jako komandytariuszy. Zaś Wnioskodawca – Spółka komandytowa wykorzystywała wskazaną nieruchomość tylko w taki sposób, że wniosła ją do Spółki jawnej jako wkład rzeczowy.

Na wskazanej działce, w momencie wnoszenia wkładu do Spółki Jawnej, znajdował się dwukondygnacyjny, jednorodzinny budynek mieszkalny, tj. znajdowała się na niej budowla w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane.

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą opodatkowania czynności wniesienia aportu rzeczowego w postaci działki do spółki jawnej.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, zgodnie z art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również wykorzystywanie na cele prywatne (w tym zamieszkanie) budynku mieszkalnego.

W świetle przytoczonego przepisu, kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynku, budowli lub ich części jest ustalenie, kiedy nastąpiło jego pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego;
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów”.
   
   

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga art. 29a ust. 8 ustawy, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Co do zasady zatem, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki/budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

W świetle przywołanych przepisów i przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że w stosunku do dostawy niniejszych nieruchomości będzie miało zastosowania zwolnienie od podatku wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że sprzedaż nieruchomości nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy, a od jego momentu upłynie okres dłuższy niż 2 lata. Jak wynika z opisu sprawy wskazana nieruchomość została wybudowana przez poprzednich właścicieli i od tamtego momentu była wykorzystywana na ich cele mieszkalne przez wiele lat. W związku z tym, należy stwierdzić, że wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy w odniesieniu do niniejszej nieruchomości doszło do pierwszego zasiedlenia, i od tego momentu do jej zbycia upłynął okres dłuższy niż dwa lata.

Z uwagi na to, wskazana transakcja podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że zwolnienie uregulowane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy ma charakter zwolnienia fakultatywnego, gdyż w myśl art. 43 ust. 10 ustawy podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
   
   

Stosownie do art. 43 ust. 11 ustawy oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
3. adres budynku, budowli lub ich części.
   
   

Tak więc, z uwagi na to, że dostawa nieruchomości korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, strony umowy, po spełnieniu wskazanych w art. 43 ust. 10 i ust. 11 ustawy warunków, mogą zastosować opodatkowanie dostawy nieruchomości przy zastosowaniu właściwej stawki podatku od towarów i usług.

Zatem w momencie wyboru opcji opodatkowania, o której mowa w art. 43 ust. 10 ustawy, w sytuacji, gdy zarówno Wnioskodawca, jak i nabywający są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, i przed dokonaniem opisanej transakcji złożą naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu dla nabywcy zgodne oświadczenie o wyborze opodatkowania sprzedaży nieruchomości (korzystającej ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy), dostawa ta nie będzie korzystać ze zwolnienia, lecz opodatkowana będzie podatkiem od towarów i usług przy zastosowaniu właściwej stawki podatku VAT. Taką samą stawką podatku od towarów i usług, w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy, objęte będzie zbycie gruntu, na którym posadowiona jest nieruchomość.

W związku z tym, że Wnioskodawca twierdzi, że aport nieruchomości podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, stanowisko należało uznać za nieprawidłowe, bowiem jak wskazano powyżej, niniejsza transakcja będzie zwolniona z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.