Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2641-BPB-1-2.4510.916.2016.2.BKD
z 28 grudnia 2016 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 17 października 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 24 października 2016 r.), uzupełnionym 19 grudnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prawa ochronne do znaków towarowych Unii Europejskiej, które Spółka nabędzie (zakupi) w przyszłości będą stanowiły podlegające amortyzacji podatkowej wartości niematerialne i prawne, a odpisy amortyzacyjne będą stanowiły koszty uzyskania przychodów Spółki –jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 24 października 2016 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prawa ochronne do znaków towarowych Unii Europejskiej, które Spółka nabędzie (zakupi) w przyszłości będą stanowiły podlegające amortyzacji podatkowej wartości niematerialne i prawne, a odpisy amortyzacyjne będą stanowiły koszty uzyskania przychodów Spółki. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 7 grudnia Znak: 2461-IBPB-1-2.4510.916.2016.1.BKD wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 19 grudnia 2016 r.
We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:
Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, mającym siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Spółka jest częścią grupy kapitałowej i pełni w niej rolę podmiotu odpowiadającego za zarządzanie i ochronę wartości niematerialnych i prawnych takich jak w szczególności znaki towarowe. Skupienie takich funkcji w wyspecjalizowanym podmiocie może pozwolić na zwiększenie efektywności takich działań i jest postępowaniem często spotykanym w praktyce biznesowej dużych grup kapitałowych w kraju. Wobec powyższego, aby wypełnić swoje zadania, Spółka w pierwszej kolejności musi dążyć do skupienia w sobie przedmiotowych składników majątkowych istniejących w grupie kapitałowej. Jednocześnie Spółka prowadząc przedmiotową działalność każdorazowo dąży do nabycia praw ochronnych do kluczowych wartości intelektualnych, w tym znaków towarowych wykorzystywanych w ramach Grupy. Dotyczy to także sytuacji, gdzie w ramach Grupy dokonywane są akwizycje (np. podmiotów zagranicznych), a uzasadnionym jest skupienie znaków wykorzystywanych również przez te podmioty zagraniczne w Spółce (w celu ich ochrony i zarządzania nimi, a jednocześnie pobierania przez Spółkę opłat z tytułu ich wykorzystywania przez podmioty z Grupy w tym podmioty zagraniczne). Poza aspektami biznesowymi kluczowym dla takiej strategii są aspekty prawne: skupienie w Polsce kluczowych wartości niematerialnych w tym znaków towarowych Grupy minimalizuje niepewność rynkową otoczenia biznesowego i prawnego poza krajem macierzystym. W razie zaistnienia niekorzystnych zdarzeń w krajach innych niż Polska, spółka polska pozostaje właścicielem kluczowych aktywów niematerialnych (w tym znaków) i może za pośrednictwem nowych podmiotów odtworzyć tę działalność na rynkach polskich lub zagranicznych. Mając na uwadze taki stan rzeczy, Spółka zamierza nabyć prawa ochronne do znaków towarowych Unii Europejskiej zarejestrowanych w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (dawniej, w tym na moment rejestracji znaków będących przedmiotem wniosku, jako: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego - OHIM, obecnie „EUIPO”) w Alicante (dalej: „znaki towarowe Unii Europejskiej”) w drodze zakupu. Spółka kupi niniejsze prawa uiszczając cenę zakupu w wysokości wartości rynkowej praw ochronnych. Znaki towarowe Unii Europejskiej o których mowa we wniosku będą nabywane od podmiotów wchodzących do grupy kapitałowej, tj. od takich spółek, w których spółka dominująca posiada bezpośrednio lub pośrednio udziały lub akcje. Nabywane (zakupione) przez Spółkę prawa ochronne do znaków towarowych Unii Europejskiej będą, przez okres dłuższy niż rok, wykorzystywane przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, w tym także przekazywane do korzystania na podstawie umowy licencyjnej na rzecz podmiotów trzecich, co będzie skutkować osiąganiem przychodów na terytorium RP.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy prawa ochronne do znaków towarowych Unii Europejskiej, które Spółka nabędzie (zakupi) w przyszłości będą stanowiły podlegające amortyzacji podatkowej wartości niematerialne i prawne, a odpisy amortyzacyjne będą stanowiły koszty uzyskania przychodów Spółki?
Zdaniem Wnioskodawcy, prawa ochronne do znaków towarowych Unii Europejskiej spełniają warunki uznania ich za wartości niematerialne i prawne. W konsekwencji, Spółka będzie uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych, stanowiących koszty uzyskania przychodów, od ich wartości początkowej zgodnie z zasadami wynikającymi z przepisów art. 16g i 16h ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, dalej: „ustawa o CIT”). Jak już wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, zadaniem Wnioskodawcy w grupie kapitałowej jest zarządzanie wartościami niematerialnymi i prawnymi, w szczególności takimi jak prawa ochronne do znaków towarowych. W tym celu Wnioskodawca dokonuje nabycia tych znaków towarowych, w tym również od pomiotów wchodzących w skład grupy kapitałowej, które również są podmiotami posiadającymi swoje siedziby za granicą Polski. Jednym z takich przypadków jest omawiane w przedmiotowym wniosku nabycie praw ochronnych do znaków towarowych Unii Europejskiej, które nastąpi od podmiotu mającego siedzibę poza granicami Polski. Po nabyciu przedmiotowych praw ochronnych Wnioskodawca ma zamiar wykorzystywać je w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, tj. w szczególności udostępniać je za wynagrodzeniem do innych podmiotów ze swojej grupy kapitałowej (licencjonowanie). W związku z tym Wnioskodawca będzie z tego tytułu uzyskiwał przychód podatkowy, podlegający opodatkowaniu CIT w Polsce. Innymi słowy – nabycie przedmiotowych praw ochronnych do znaków towarowych jest warunkiem niezbędnym, aby w dalszej kolejności Wnioskodawca mógł uzyskiwać przychody związane z ich dalszym licencjonowaniem do podmiotów wchodzących w skład grupy kapitałowej. Podobnie jest z innymi prawami ochronnymi do znaków towarowych które Spółka nabywa i będzie w przyszłości nabywała od innych podmiotów – każdy taki zakup podyktowany jest celem biznesowym Spółki, którym jest odpłatne udostępnianie takich znaków do innych podmiotów. Innymi słowy, nabycie prawa ochronnego do znaku towarowego bezpośrednio przekłada się na możliwość czerpania korzyści majątkowych (powstania przychodu) po stronie Spółki. Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 ustawy o CIT. Jednocześnie art. 16f ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonując odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ich wartości początkowej, którą określa art. 16g ustawy o CIT. Zgodnie z przepisem art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uważa się, w razie odpłatnego nabycia cenę nabycia. Przy czym cenę nabycia definiuje się w art. 16g ust. 3 ustawy o CIT, zgodnie z którym za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło. Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, prawo ochronne na znak towarowy może stanowić wartość niematerialną i prawną – jako jedno z praw wymienionych w ustawie prawo własności przemysłowej (ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r., tekst jednolity Dz.U. z 2013 r. poz. 1410 ze zm., dalej: „ustawa PWP”). Prawo ochronne na znaki udzielone przez Urząd Patentowy jest prawem określonym w ustawie PWP (art. 121). Takimi prawami są również przyznane (zarejestrowane) prawa na znaki towarowe Unii Europejskiej wynikające z rozporządzenia Rady WE nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U.UE.L.2009.78.1, dalej: „Rozporządzenie”) podlegające ujawnieniu (rejestracji) w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej w Alicante (dawniej: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego – OHIM, obecnie „EUIPO”). Obecnie rozporządzenie to zostało zmienione Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2015/2424 z dnia 16 grudnia 2015 r. (Dz.U.UE.L.2015.431.21). Zgodnie z art. 1 ust. 2 Rozporządzenia, znak towarowy Unii Europejskiej ma charakter jednolity. Wywołuje on ten sam skutek w całej Unii; może on być zarejestrowany, zbyty, być przedmiotem zrzeczenia się lub decyzji stwierdzającej wygaśnięcie praw właściciela znaku lub unieważnienie znaku, a jego używanie może być zakazane jedynie w odniesieniu do całej Unii. Przepis ten ustanawia zasadę jednolitości znaków towarowych Unii Europejskiej. W praktyce zasada ta oznacza jednolitość uregulowań dotyczących patentów i wzorów przemysłowych, znaków towarowych rejestrowanych w Państwach Członkowskich.
Zasada jednolitości wyraża się w:
- jednolitej procedurze rejestracyjnej (rejestracji znaku towarowego Unii Europejskiej można dokonać za pośrednictwem Urzędu Patentowego RP),
- ochronie znaku towarowego Unii Europejskiej na całym terytorium Unii i skutkach, jakie wywołuje znak towarowy Unii Europejskiej w Państwach Członkowskich.
Zgodnie z art. 153 ustawy PWP przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Natomiast zgodnie z Rozporządzeniem na mocy przyznania ochrony dla znaku towarowego Unii Europejskiej nabywa się ochronę na terenie wszystkich Państw Członkowskich, a więc w tym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Skoro więc dla znaku towarowego Unii Europejskiej ochrona przysługuje na terenie Unii, to tym bardziej przysługuje w kraju członkowskim, czyli na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Dodatkowo Spółka wskazuje, że zgodnie z art. 16 ust. 1 Rozporządzenia, unijny znak towarowy jako przedmiot własności traktowany jest w całości i na całym terytorium Unii tak jak krajowy znak towarowy zarejestrowany w państwie członkowskim. W konsekwencji prawo ochronne do znaku towarowego Unii Europejskiej jest traktowane analogicznie do prawa ochronnego do znaku towarowego w rozumieniu ustawy PWP. Pozostałe warunki amortyzacji podatkowej praw ochronnych do znaków towarowych jako wartości niematerialnych i prawnych obejmują:
- nabycie prawa,
- jego gospodarczą przydatność w dniu przyjęcia do używania,
- przewidywany okres używania dłuższy niż rok oraz
- wykorzystywanie takiej wartości przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddanie przez niego takiej wartości do używania na podstawie umowy licencyjnej, umowy najmu lub umowy leasingu.
W przypadku Spółki wszystkie powyższe warunki zostaną spełnione. Wobec powyższego należy stwierdzić, że nabyte prawa ochronne do znaków towarowych będą stanowiły dla Wnioskodawcy podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne – Wnioskodawca będzie również uprawniony od dokonywania odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów od wartości początkowej tych składników majątkowych ustalonej w wysokości ceny nabycia tych praw. Powyższe w gospodarczej Wnioskodawcy, a co za tym idzie, Wnioskodawca będzie dzięki nim uzyskiwał przychody podlegające opodatkowaniu CIT w Polsce. Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych, przykładowo:
- Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał za prawidłowe stanowisko, zgodnie z którym: „prawa ochronne do wspólnotowych znaków towarowych, które zostaną nabyte przez Spółkę w ramach aportu ZCP, będą spełniać wszystkie przesłanki do uznania ich za wartości niematerialne i prawne wynikające z art. 16b ust. 1 ustawy CIT i tym samym będą mogły być przez Spółkę amortyzowane (odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej znaku towarowego, będą stanowiły koszt uzyskania przychodu na podstawie powołanego wcześniej art. 15 ust. 6 ustawy CIT) ” (interpretacja indywidualna z 1 lipca 2011 r., sygn. IBPBI/2/423-759/11/CzP),
- Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził, że: „stanowisko Spółki w zakresie możliwości i momentu zaliczenia w koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od: nabytych w drodze darowizny, zarejestrowanych w Urzędzie Patentowym lub OHIM Alicante wspólnotowych znaków towarowych, których wartość początkowa została określona na podstawie art. 16 ust. I pkt 3 updop - jest prawidłowe. ” (interpretacja indywidualna z 15 maja 2013 r., sygn. IBPBI/2/423-239/13/JD),
- Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie natomiast potwierdził stanowisko Wnioskodawcy, który uznał, że: „mając na uwadze treść ustawy PWP, Rozporządzenia oraz przedstawione powyżej argumenty, w ocenie Spółki na gruncie ustawy PWP prawo ochronne do wspólnotowego znaku towarowego, powinno być traktowane analogicznie do prawa ochronnego do znaku towarowego w rozumieniu tej ustawy. W konsekwencji Spółka nie widzi przeszkód, przy spełnieniu pozostałych przesłanek pozwalających na dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych na gruncie ustawy o PDOP, aby prawo ochronne do wspólnotowego znaku ochronnego podlegało amortyzacji zgodnie z 16b ust. 1 pkt 6) ustawy PDOP. ” (interpretacja indywidualna z 2 lutego 2011 r., sygn. IPPB3/423-781/10-2/MS).
Ponadto, uprawnienie do dokonywania odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów od wartości początkowej wspólnotowych (unijnych) znaków towarowych potwierdzone zostało również w interpretacji indywidualnej z 19 kwietnia 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (sygn. ITPB3/423-38a/12/DK) czy też w interpretacji indywidualnej z 30 października 2015 r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB4/4510-1-393/15-2/MC.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 2, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.