Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPP1.4512.761.2016.1.MN
z 8 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 7 października 2016 r. (data wpływu 10 października 2016 r.) uzupełnionym w dniu 5 grudnia 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku ewidencjonowania poszczególnych pozycji faktur w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2016 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 5 grudnia 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej odnośnie podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku ewidencjonowania poszczególnych pozycji faktur w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

„...” Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) zajmuje się produkcją mebli. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT. Prowadzi księgi rachunkowe na zasadzie ogólnej, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U z 2016 r., poz. 1047), tzw. pełną księgowość, nie korzystając z uproszczeń przewidzianych dla wybranych grup podmiotów. Prowadząc ewidencję VAT Spółka stosuje zasady zapisane w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT. tzn. ujmuje w niej, w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej. Zarówno w rejestrze sprzedaży, jak i zakupów ewidencji VAT Spółka prezentuje transakcje w agregacji dla poszczególnych stawek VAT. To oznacza, że prezentowane są dane faktury (odpowiednio: sprzedaż/zakupu) takie jak numer, dane stron, daty etc. oraz pozycje kwotowe dla poszczególnych stawek VAT. Podkreślić przy tym trzeba, że z uwagi na profil działalności Spółki (działalność produkcyjna), zdecydowana większość sprzedaży (w zasadzie niemal całość oprócz zbywanych sporadycznie składników majątku trwałego oraz refakturowanych świadczeń – tj. wykonywanych w trybie art. 8 ust. 2a ustawy o VAT) dokonywana jest w związku z wydaniami z magazynu. Wydania z magazynu są szczegółowo ewidencjonowana zgodnie z zasadami prowadzenia gospodarki magazynowej. Zakupy materiałów i innych towarów wykorzystywanych, tak bezpośrednio, jak i pośrednio w działalności podstawowej Spółki (tj. produkcji mebli), co do zasady wprowadzane są na stany magazynowe Spółki, a co za tym idzie możliwa jest weryfikacja ich nabycia i wykorzystania (w oparciu o informacje generowane z systemu gospodarki magazynowej). Inne zakupy, tak jak usługi czy towary wykorzystywane w bieżącej działalności (np. materiały biurowe), podlegają szczegółowej weryfikacji w ramach systemu opisywania, akceptacji i obiegu dokumentów. Jednym słowem, spójne zasady prowadzenia przez Spółkę ewidencji VAT, ksiąg rachunkowych i gospodarki magazynowej pozwalają na precyzyjną identyfikację transakcji, tak występujących w ramach sprzedaży jak i zakupów Spółki. Na zakończenie Spółka podkreśla, że pytanie dotyczy wyłącznie zasad prowadzenia ewidencji VAT od 1 stycznia 2017 r. (stan przyszły) i nie ma na celu weryfikacji poprawności prowadzenia ewidencji VAT, jak również innych ewidencji podatkowych w 2016 r. ani w latach poprzednich.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy stosowany dotychczas przez Spółkę sposób prowadzenia ewidencji VAT będzie właściwy w stanie prawny obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., czy koniecznym będzie prezentowanie w ewidencji VAT (tak w rejestrze sprzedaży jak i zakupów) każdej pozycji z faktury?

Zdaniem Spółki, stosowany dotychczas sposób prowadzenia ewidencji VAT będzie właściwy również w stanie prawny obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. Z przepisów art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., ani z żadnych innych przepisów ustawy o VAT, nie będzie wynikał obowiązek prezentowania w ewidencji VAT (tak w rejestrze sprzedaży jak i zakupów) każdej pozycji z faktury. W dalszym ciągu możliwe będzie stosowanie agregacji poszczególnych pozycji z faktury (kwoty netto i kwoty VAT) w ramach poszczególnych stawek VAT, pod warunkiem jednak, że w ewidencji zostanie przywołany numer takiej faktury.

Zdaniem Spółki, stosowany dotychczas przez Spółkę opisany we wniosku sposób prowadzenia ewidencji VAT będzie właściwy również w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. Z przepisów art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., ani z żadnych innych przepisów ustawy o VAT, nie będzie wynikał obowiązek prezentowania w ewidencji VAT (tak w rejestrze sprzedaży jak i zakupów) każdej pozycji z faktury. W dalszym ciągu możliwe będzie stosowanie agregacji poszczególnych pozycji z faktury (kwoty netto i kwoty VAT) w ramach poszczególnych stawek VAT, pod warunkiem jednak, że w ewidencji zostanie przywołany numer takiej faktury. Zaznaczyć należy, że regulacje art. 109 ust. 3 ustawy o VAT podlegają modyfikacji z dniem 1 stycznia 2017 r. Zmiany wprowadzane są przepisami, obowiązującej już ustawy z dnia 13 maja 2016 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 846). Według takich, czynni podatnicy VAT są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej. Według takich regulacji podatnicy zobligowani będą do obligatoryjnego prezentowania w ewidencji VAT numeru VAT kontrahenta. Dodatkowo prawodawca wymaga, aby podatnicy ujmowali również inne dane, które pozwolą na identyfikację poszczególnych transakcji. Co ważne, ustawodawca nie konkretyzuje o jakie dane chodzi, jaki ma być poziom ich szczegółowości. Brak precyzyjnego wskazania, o jakie dane chodzi, przy jednoczesnym zapisie o obowiązku przywołania w ewidencji VAT numeru podatkowego kontrahenta, w sposób jednoznaczny niebudzący wątpliwości świadczy o tym, że nie było intencją prawodawcy stworzenie zamkniętego katalogu wymaganych danych, a tym samym wymuszenie na podatnikach prezentacji każdej pozycji z faktury (tak sprzedażowej jak i zakupowej). Niewątpliwie, owe „inne dane”, które pozwolą na identyfikację poszczególnych transakcji to numer faktury, jako dokumentu, który zawiera (powinien zawierać według przepisów art. 106e ustawy o VAT), szczegółowe informacje nt. poszczególnych transakcji. Co ważne, pomimo powszechnej praktyki prezentacji w ewidencji VAT numerów dokumentów źródłowych (co ma swoje źródło w zasadach prowadzenia ksiąg rachunkowych, a które to przepisy nie mają wprost zastosowania do ewidencji VAT), żaden przepis regulujący VAT, dotychczas, wprost nie nakłada na podatników takiego obowiązku. Skoro zatem, od 2017 r. ustawodawca oczekuje, że w ewidencji VAT znajdą się („jakieś” - nie sprecyzowane przez ustawodawcę, z zastrzeżeniem dla numeru VAT) dane umożliwiające identyfikację poszczególnych transakcji, to do tej kategorii z pewnością należy zaliczyć numer faktury. Obowiązek wskazywania numeru faktury zdaje się być w pełni akceptowalny, gdyż z jednej strony są to dane, które, zwłaszcza w zestawieniu z innymi danymi znajdującymi się u podatnika (jak np. sama faktura ale również informacje z ksiąg rachunkowych i dokumentacji magazynowej), pozwalają na identyfikację poszczególnych transakcji, z drugiej strony nie stanowią nadmiernie uciążliwego obowiązku (dzięki czemu wymóg pozostaje w zgodzie z ogólnymi a jednocześnie podstawowymi zasadami podatkowymi, również z tymi najdawniejszymi dla nowoczesnych podatków jak zasada taniości - czasami nazywana efektywności - autorstwa A. Smitha a uznawana przez innych „ojców” nowoczesnych podatków jak A. Wagner).

Dodatkowo Spółka wskazuje, że ewentualny wymóg prezentacji w ewidencji VAT każdej pozycji faktury byłby o tyle nieracjonalny (zwłaszcza przy swojej uciążliwości), że nic nie stoi na przeszkodzie temu, aby jedna transakcja była dokumentowana w ten sposób, że jej poszczególne składowe stanowią odrębne elementy w fakturze (vide WSA w Bydgoszczy z dnia 19 listopada 2014 r., I SA/Bd 969/14), a co jest zgodne z zasadą wyznaczania podstawy opodatkowania zapisaną w art. 29a ust. 6 ustawy o VAT. Tak więc, paradoksalnie, zamieszczenie w ewidencji zbyt dużej ilość informacji (a tak byłoby gdyby zawierała ona dane każdej pozycji) i nadmierne ich rozdrobnienie (kilka pozycji może tworzyć jedną transakcję) stanowiłoby dodatkowe utrudnienie dla weryfikacji przez organy poprawności rozliczeń; w praktyce prowokowałoby to niepotrzebne analizy (np. stawka 23% VAT przy usłudze ubezpieczenia, która korzysta ze zwolnienia od VAT, ale już jako element składowy podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towaru podlega opodatkowaniu według stawki właściwej dla tego towaru - vide art. 29a ust. 6 pkt 2 ustawy o VAT).

Zatem, ewentualny obowiązek prezentacji w ewidencji VAT każdej pozycji z faktury, mógłby być uznany za nadmiernie uciążliwy i jako taki niezgodny z zasadami VAT europejskiego. Skoro bowiem w wyroku C-123/87 i C-330/87 TS UE stwierdził, że: „Państwa członkowskie nie mogą żądać podawania na fakturach nazbyt szczegółowych danych. Faktura powinna zawierać informacje, które są niezbędne do stosowania VAT i pozwalają na sprawowanie nadzoru przez organa podatkowe”, a dalej wskazał, że wymogi dokumentacyjne nakładane przez państwo nie mogą być nazbyt rozległe, to tym bardziej wymagania co do treści ewidencji, nie mogą być nadmiernie uciążliwe dla podatników.

Konkludując, brak jest podstaw do ogólnego stwierdzenia, że od 2017 roku koniecznym jest prezentowanie w ewidencji VAT każdej pozycji z faktury (sprzedaży i zakupu). Skoro Spółka, prowadząc ewidencje VAT wskazuje dane kontrahenta, w tym jego numer VAT (przy sprzedaży tam gdzie jest to możliwe, a przy zakupach dla każdej pozycji) i w ewidencjach prezentuje numery faktury (tak przy sprzedaży, jak i zakupach), które umożliwiają pełną identyfikację transakcji, a ze względu na stosowana zasady prowadzenia ksiąg i ewidencji magazynowych nawet więcej danych (jak np. wykorzystanie towarów i usług), to prawidłowym jest pogląd, że stosowany dotychczas przez Spółkę, opisany we wniosku, sposób prowadzenia ewidencji VAT będzie właściwy również w stanie prawnym, obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. Z przepisów art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., ani z żadnych innych przepisów ustawy o VAT nie będzie wynikał obowiązek ekspozycji w ewidencji VAT (tak w rejestrze sprzedaży jak i zakupów) każdej pozycji z faktury. W dalszym ciągu możliwe będzie stosowanie agregacji poszczególnych pozycji z faktury (kwoty netto i kwoty VAT) w ramach poszczególnych stawek VAT, pod warunkiem jednak, że w ewidencji zostanie przywołany numer takiej faktury.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 2 pkt 22 cyt. ustawy przez pojęcie sprzedaży należy rozumieć zarówno odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Jak stanowi ust. 3 art. 106b na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
   
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Ponadto, zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy o VAT - podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Kwestię ewidencji reguluje art. 109 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, art. 130d, art. 134 oraz art. 138 – dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Ustawodawca przepisem art. 109 ust. 3 ustawy, nakłada na podatnika obowiązek prowadzenia ewidencji zawierającej dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, obejmującej m.in. dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania oraz wysokości podatku należnego. Wprawdzie ustawodawca nie określił formy w jakiej ewidencja powinna być prowadzona, ale istotne jest aby zawierała wszystkie wymienione w powyższym przepisie elementy.

Ewidencja jest odzwierciedleniem stanu rzeczywistego, powinna zatem obejmować wszystkie dokonane przez podatnika czynności podlegające opodatkowaniu jak i dane dotyczące podatku naliczonego podlegającego odliczeniu. Dane, które podatnik wpisuje do deklaracji podatkowej składanej w urzędzie skarbowym stanowią odzwierciedlenie danych wynikających z prowadzonej przez niego ewidencji sprzedaży i ewidencji zakupów VAT.

W świetle art. 109 ust. 3 ustawy, Wnioskodawca jest zobowiązany prowadzić ewidencję dotyczącą podatku od towarów i usług w taki sposób ,aby ewidencja ta zawierała wszystkie dane niezbędne do poprawnego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Stosownie do treści przepisu art. 109 ust. 3 nadanej ustawą z dnia 13 maja 2016 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 846), która wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2017 r. podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Zatem zarówno w obecnie obowiązującej, jak i w wersji, która wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2017 r. treści przepisu art. 109 ust. 3 sformułowano obowiązek prowadzenia przez podatników ewidencji służącej prawidłowemu rozliczeniu podatku należnego i naliczonego, skutkiem czego będzie dokonanie tego rozliczenia w postaci deklaracji dla podatku VAT.

Należy jednakże zauważyć, że przepis art. 109 ust. 3 ustawy obowiązujący od 1 stycznia 2017 r. obliguje podatników do uwzględnia w prowadzonej ewidencji także innych danych służących identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numeru, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest sposób prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., w szczególności, czy koniecznym będzie prezentowanie w ewidencji VAT każdej pozycji z faktury, czy też wystarczającym będzie wskazanie w ewidencji zarówno zakupu, jak i sprzedaży następujących danych faktury: numeru, danych stron, dat etc. oraz pozycji kwotowych dla poszczególnych stawek.

W rozpatrywanej sprawie należy wskazać, że zobowiązania w podatku od towarów i usług powstają na mocy samego prawa. Jednocześnie w zakresie rozliczania się z podatku znajduje zastosowanie mechanizm samoobliczenia podatku, co następuje poprzez wypełnienie i złożenie deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy. W związku z tak przyjętym modelem powstawania zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług, a także przyjętym sposobem rozliczania się z podatku, szczególnej wagi nabiera obowiązek odpowiedniego utrwalania wszelkich danych mających znaczenie dla wymiaru podatku. Ustawa przyjmuje zasadę utrwalania tych danych w ramach ewidencji prowadzonych przez podatnika, których obowiązek prowadzenia nakłada na podatnika przywołany powyżej art. 109 ust. 3 ustawy zarówno w brzmieniu obecnym, jak i wchodzącym w życie z dniem 1 stycznia 2017 r.

Jednakże, jak już wskazał wyżej tut. organ, nowa treść przepisu art. 109 ust. 3 ustawy nakłada na podatników VAT oprócz danych dotyczących rozliczenia podatku należnego i naliczonego także obowiązek uwzględnienia danych służących identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numeru, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej. Tak więc w przypadku transakcji, których stroną będzie kontrahent prowadzący działalność gospodarczą w kraju lub za granicą z dniem 1 stycznia 2017 r. konieczne będzie przedstawienie w prowadzonej ewidencji dla potrzeb podatku VAT poszczególnych transakcji zawartych z podmiotami gospodarczymi i wpisanie numerów identyfikacji podatkowej, którymi się one posługują jako podmioty gospodarcze.

W związku z tym, że dotychczas prowadzona przez Spółkę ewidencja zawiera – jak wynika z opisu sprawy – dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżając kwotę podatku należnego oraz kwotę podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a ponadto dane faktury (odpowiednio: sprzedaż/zakupu) takie jak numer, dane stron (w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej) , daty etc. oraz pozycje kwotowe dla poszczególnych stawek VAT, wskazany przez Spółkę sposób prowadzenia ewidencji nie stoi w sprzeczności z wymogami określonymi w art. 109 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.

W konsekwencji za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w prowadzonej ewidencji po wejściu w życie od 1 stycznia 2017 r. nowej treści przepisu art. 109 ust. 3 ustawy nie ma potrzeby prezentowania każdej pozycji faktury (sprzedaży i zakupu). Wystarczającym bowiem będzie dla identyfikacji poszczególnych transakcji zawarcie w ewidencji sprzedaży i zakupu danych stron transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej oraz numerów faktur i ich dat sprzedaży, które umożliwiają pełną identyfikację transakcji.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii braku obowiązku ewidencjonowania poszczególnych pozycji faktur w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Jednocześnie wskazać należy, iż ocena prawidłowości prowadzonej ewidencji może nastąpić jedynie w drodze przeprowadzonych czynności sprawdzających lub postępowania kontrolnego lub podatkowego przez właściwy organ pierwszej instancji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 11-041 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.