Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP2.4512.740.2016.2.AM
z 9 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 3 października 2016 r. (data wpływu 5 października 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 7 listopada 2016 r. (data wpływu 10 listopada 2016 r.) na wezwanie Organu z dnia 25 października 2016 r. znak sprawy 1462- IPPP2.4512.740.2016.1.AM (skutecznie doręczone 2 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości.

Niniejszy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 7 listopada 2016 r. (data wpływu 10 listopada 2016 r.) na wezwanie Organu z dnia 25 października 2016 r. znak sprawy 1462- IPPP2.4512.740.2016.1.AM (skutecznie doręczone 2 listopada 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W 1989 roku Wnioskodawca otrzymał wraz z żoną (Barbarą D.) od Naczelnika Urzędu Gminy w dzierżawę wieczystą działkę o powierzchni 1182 m² do prowadzenia działalności gospodarczej. Na działce tej w latach 1990-1995 został wybudowany sposobem gospodarczym budynek magazynowo – biurowy i wiata. W dniu 4 marca 1998 roku na podstawie ustawy z dnia 4 września 1997 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności Wnioskodawca otrzymał decyzję Burmistrza Gminy o nabyciu do przedmiotowej działki praw własności. W 1996 roku Wnioskodawca został płatnikiem podatku VAT oraz podatku od nieruchomości. Amortyzacja budynku została uwzględniona w rozliczeniach podatkowych.

Budynek od początku nie był modernizowany, a okresowe remonty nie przekraczały 5% jego wartości. Utwardzenie nawierzchni w 1999 roku kosztowało 25% wartości budynku.

Wnioskodawca dowiedział się w Urzędzie Gminy, że jest planowana zmiana miejscowego planu zagospodarowania terenu w tym rejonie i mógłby mieć problemy z dalszym prowadzeniem działalności.

Niedawno zgłosiła się do Wnioskodawcy firma budowlana z propozycją wykupu przedmiotowej działki.

Wnioskodawca w związku ze złożoną propozycją firmy budowlanej postanowił sprzedać przedmiotową działkę.

Dodatkowo w piśmie z dnia 7 listopada 2016 r. (data wpływu 10 listopada 2016 r.) Wnioskodawca, uzupełnił informacje zawarte we wniosku dotyczące opisu stanu faktycznego wskazując, że:

1. Przedmiotowy budynek był wybudowany w latach 1990-1995 siłami własnymi w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zakładu „ X” na cele własne zakładu.
2. Powyższy budynek, wiata i grunt były wykorzystywane w latach 1990-1999 jako baza magazynowo-sprzętowa, prowadzonego przez oboje małżonków zakładu.
3. Od 1 lipca 1999 roku do chwili obecnej budynek i grunt w 90% powierzchni jest wynajmowany firmie „S” prowadzącej działalność gospodarczą w formie montażu i serwisu myjni samochodowych i będącej podatnikiem VAT.
4. Wiata znajdująca się na nieruchomości nie jest budowlą w rozumieniu ustawy o Prawie budowlanym, gdyż nie posiada fundamentów i jest otwarta w części poddasza. Nie jest przytwierdzona do budynku i nie stanowi jego integralnej części.
5. Małżonka Wnioskodawcy od 1995 roku nie prowadzi działalności gospodarczej, a od 2013 roku jest na emeryturze, ale jest współwłaścicielem ww. nieruchomości na zasadzie wspólności majątkowej małżeńskiej.
6. Wnioskodawca jest już emerytem. Urząd Gminy zamierza zmienić miejscowy plan zagospodarowania tego terenu na budownictwo mieszkaniowe, wielorodzinne. Nabywca wyraża zgodę na użytkowanie budynku i działki do końca 2017 roku. Do tego też czasu Wnioskodawca zamierza zlikwidować działalność gospodarczą.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przy sprzedaży nieruchomości należy uwzględnić podatek od towarów i usług, czy można zastosować zwolnienie z podatku VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy uzupełnione pismem z dnia 7 listopada 2016 r. (data wpływu 10 listopada 2016 r.):

Nabycie praw do dzierżawy wieczystej działki będącej przedmiotem wniosku nastąpiło w 1989 r., natomiast własności tej nieruchomości w dniu 4 marca 1998 roku.

Budynek posadowiony na przedmiotowej działce został wybudowany w latach 1990-1995 siłami własnymi zakładu „X” na cele własne (zakładu). Został zasiedlony w dniu 24 maja 1995 roku i służył łącznie z placem do prowadzenia działalności gospodarczej do 1999 roku.

W tym czasie podatnik rozliczał się ze swojej działalności w formie ryczałtowej, a dopiero od 14 listopada 1996 roku został podatnikiem VAT.

W 1999 roku zakład wykonał pewne ulepszenia i utwardził nawierzchnię podwórza, ale koszty tych robót były mniejsze niż 30% wartości budynku.

Wobec powyższego oraz po zasięgnięciu telefonicznej opinii pracownika Urzędu Skarbowego , pracownika Krajowej Informacji Podatkowej, a także rozmowy z Notariuszem mających podobne zdanie, sprzedaż tej nieruchomości powinna być zwolniona z podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z art. 2 pkt 22 ustawy wynika, że przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki okres upłynął od tego momentu.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się również NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że (…) „definicja pierwszego zasiedlenia (zajęcia)” zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji „pierwszego zasiedlenia” wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku „w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu”. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku.

W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia - rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu” (...).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że dostawa nieruchomości, spełniających określone w nich warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej dwa lata.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwił podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a jest bezzasadne.

Wskazać należy także, że zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
   
   

Stosownie do art. 43 ust. 11 ustawy oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać.

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
3. adres budynku, budowli lub ich części.
   
   

Tak więc ustawodawca daje podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – możliwość zrezygnowania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny tych obiektów w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Wskazany przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o VAT nie definiują pojęcia ”budynek”, „budowla”.

W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r. poz. 290 z późn. zm), dalej ustawa Prawo budowlane.

Zgodnie z art. 3 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o:

1. obiekcie budowlanym – należy przez to rozumieć:
   
   1. budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
      
   2. budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
      
   3. obiekt małej architektury;
   
   

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ww. ustawy, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową - art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane.

Zgodnie z art. 3 pkt 3a ww. ustawy, obiektem liniowym jest obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Z kolei w myśl art. 3 pkt 9 ww. ustawy przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Z opisu sprawy wynika, że w 1989 roku Wnioskodawca otrzymał wraz z żoną od Naczelnika Urzędu Gminy w dzierżawę wieczystą działkę o powierzchni 1182 m² do prowadzenia działalności gospodarczej. Na działce tej w latach 1990-1995 został wybudowany sposobem gospodarczym budynek magazynowo – biurowy i wiata. W dniu 4 marca 1998 roku na podstawie ustawy z dnia 4 września 1997 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności Wnioskodawca otrzymał decyzję Burmistrza Gminy o nabyciu do przedmiotowej działki praw własności. W 1996 roku Wnioskodawca został płatnikiem podatku VAT oraz podatku od nieruchomości. Amortyzacja budynku została uwzględniona w rozliczeniach podatkowych.

Budynek od początku nie był modernizowany a okresowe remonty nie przekraczały 5% jego wartości. Utwardzenie nawierzchni w 1999 roku kosztowało 25% wartości budynku.

Wnioskodawca dowiedział się w Urzędzie Gminy, że jest planowana zmiana miejscowego planu zagospodarowania terenu w tym rejonie i mógłby mieć problemy z dalszym prowadzeniem działalności. Do Wnioskodawcy zgłosiła się firma budowlana z propozycją wykupu przedmiotowej działki.

Wnioskodawca w związku ze złożoną propozycją firmy budowlanej postanowił sprzedać działkę. Ww. budynek, wiata i grunt były wykorzystywane w latach 1990-1999 jako baza magazynowo-sprzętowa, prowadzonego przez oboje małżonków zakładu. Od 1 lipca 1999 roku do chwili obecnej budynek i grunt w 90% powierzchni jest wynajmowany firmie „S” prowadzącej działalność gospodarczą w formie montażu i serwisu myjni samochodowych i będącej podatnikiem VAT. Wiata znajdująca się na nieruchomości nie jest budowlą w rozumieniu ustawy o Prawie budowlanym, gdyż nie posiada fundamentów i jest otwarta w części poddasza. Nie jest przytwierdzona do budynku i nie stanowi jego integralnej części.

Wnioskodawca do końca 2017 roku zamierza zlikwidować działalność gospodarczą.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zastosowania zwolnienia z podatku od towarów i usług dla dostawy przedmiotowej nieruchomości (tj. gruntu wraz z posadowionym na nim budynkiem magazynowo-biurowym i wiatą).

W celu stwierdzenia, czy Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do zastosowania zwolnienia z podatku od towarów i usług należy sprawdzić, czy przy sprzedaży (dostawie) przedmiotowej nieruchomości zostaną spełnione przesłanki określone w tym zakresie w ustawie o VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z trzech podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu ustanawiającego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Zgodnie z przytoczonymi wyżej definicjami, warunkiem uznania obiektu za budynek lub budowlę jest jego trwałe związanie z gruntem. Jak wskazał Wnioskodawca obiekt znajdujący się na działce w postaci wiaty nie jest budowlą w rozumieniu ww. ustawy o Prawie budowlanym, ponieważ nie posiada fundamentów i jest otwarta w części poddasza. Wiata nie stanowi również budynku w myśl przepisów Prawa budowlanego.

W konsekwencji, w świetle art. 29a ust.8 ustawy o VAT ww. wiata nie będzie miała wpływu na opodatkowanie bądź zwolnienie z opodatkowania dostawy gruntu, na którym się ona znajduje.

W przedmiotowej sprawie opodatkowanie sprzedaży działki będzie uzależnione od stawki podatkowej zastosowanej do sprzedaży budynku magazynowo-biurowego.

W świetle przepisów definiujących pojęcie pierwszego zasiedlenia w kontekście art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie planowana sprzedaż (dostawa) budynku magazynowo-biurowego posadowionego na nieruchomości nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia. Z opisu sprawy wynika, że budynek został wybudowany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę. Przedmiotowy budynek był wykorzystywany w latach 1990-1999 jako baza magazynowo-sprzętowa, prowadzonego przez oboje małżonków zakładu. Został zasiedlony w dniu 24 maja 1995 roku i służył łącznie z placem do prowadzenia działalności gospodarczej do 1999 roku. Od 1 lipca 1999 roku do chwili obecnej budynek i grunt w 90% powierzchni jest wynajmowany firmie „S” prowadzącej działalność gospodarczą. Oznacza to, że pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą przedmiotowego budynku upłynął okres dłuższy niż 2 lata. W okresie wykorzystywania budynku zostały poniesione wydatki na remonty, ale kwoty tych wydatków nie przekroczyły 30% jego wartości początkowej.

W analizowanej sprawie uznać zatem należy, że sprzedaż budynku magazynowo-biurowego będącego przedmiotem zapytania, będzie korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Zwolnieniu z podatku od towarów i usług będzie podlegać również grunt, ponieważ w myśl art. 29a ust. 8 ustawy o VAT w przypadku dostawy budynków, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W konsekwencji zwolnieniu z podatku od towarów i usług podlegać będzie sprzedaż (dostawa) przedmiotowej nieruchomości.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo tut. Organ informuje, że niniejsza interpretacja dotyczy podatku od towarów i usług, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności; oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy; określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego; w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.