2014.11.12 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-429/14/AW
z 12 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2014 r. (data wpływu 22 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanych francuskiemu kontrahentowi należności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanych francuskiemu kontrahentowi należności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym. Głównym obszarem działalności Spółki jest produkcja i dystrybucja puzzli i gier planszowych (PKWiU 32.40.32.0). Spółka prowadzi także dystrybucję kart do gry (PKWiU 32.40.41.0) i jest wyłącznym dystrybutorem modeli samochodzików S. (PKWiU 32.40.39.0) oraz elektronicznych zabawek edukacyjnych marki V. w Polsce (PKWiU 32.40.39.0).

Spółka wykorzystuje wizerunki postaci, zdjęcia autorstwa innych kontrahentów na zasadach określonych w zawartych z nimi umowach licencyjnych.

Spółka zawarła między innymi umowę z podmiotem prawnym posiadającym siedzibę we Francji. Kontrahent Spółki nie posiada na terenie Polski zakładów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie umową zawartą z podmiotem francuskim licencjodawca uprawnia licencjobiorcę do korzystania z wizerunków wyłącznie tych postaci oraz towarzyszących im elementów graficznych, jakie są wskazane przez licencjodawcę, na określonych w umowie polach eksploatacji. Wymieniona umowa licencyjna określa ściśle zakres terytoriów na jakie może odbywać się sprzedaż produktów licencyjnych, okres obowiązywania, stawkę tantiem za sprzedaż realizowaną przez licencjobiorcę na rzecz klientów końcowych, wymagania jakościowe produktów, zobowiązanie do promocji. Ponadto, zgodnie z umową, każdy artykuł zawierający materiał objęty umową licencyjną musi być opatrzony umieszczoną i przymocowaną na stałe informacją o prawach autorskich z nazwą licencjodawcy, w odpowiednim miejscu i formie. W umowie Wnioskodawca zgadza się na to, że nie będzie wykorzystywać materiału objętego licencją lub znaków towarowych, ani żadnych innych znaków towarowych lub materiałów do których prawa autorskie przysługują licencjodawcy, w żaden inny sposób niż jest to dozwolone na mocy umowy. Wnioskodawca ma obowiązek przesyłania kwartalnie raportów zawierających zestawienie naliczonych tantiem od sprzedaży produktów na licencji, które są podstawą do wystawienia faktur przez podmiot francuski.

W dniu dokonania wypłaty należności licencyjnych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka pobiera – zgodnie z art. 26 ust. 1 wymienionej ustawy – zryczałtowany podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a. Spółka naliczając podatek stosuje preferencyjną stawkę 10% powołując się na art. 21 ust. 2 ww. ustawy, tj. z uwzględnieniem umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej. Wnioskodawca posiada certyfikat rezydencji dokumentujący miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych wydany przez francuskie władze podatkowe. Spółka przekazuje podatek w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano zapłaty należności i pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. Zgodnie z art. 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka w terminie do końca pierwszego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym powstał obowiązek zapłaty podatku przesyła do właściwego urzędu skarbowego deklarację CIT-10 oraz zgodnie z art. 26 ust. 3a ww. ustawy przesyła podatnikowi francuskiemu oraz urzędowi skarbowemu w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym dokonano wypłat informację o wysokości pobranego podatku IFT-2R.

Wnioskodawca otrzymał od kontrahenta francuskiego pismo, z którego wynika, że kontrola francuskiego organu podatkowego – powołując się na brzmienie umowy pomiędzy kontrahentem francuskim a Wnioskodawcą oraz na umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania art. 12 ust. 3 „Bez względu na postanowienia ustępu 2 należności z praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub naukowej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym osoba otrzymująca te należności ma miejsce zamieszkania” – wskazała, że tantiemy należne z tytułu umowy licencyjnej są tantiemami z tytułu praw autorskich i podlegają opodatkowaniu wyłącznie w kraju odbiorcy (Francji), tj. że od niniejszych tantiem z tytułu praw autorskich, nie powinny zostać dokonane żadne potrącenia podatkowe.

W związku z powyższym powstaje rozbieżność w kwestii opodatkowania przedmiotowych należności licencyjnych pomiędzy Wnioskodawcą, a francuskim organem podatkowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka powinna pobierać jako płatnik zryczałtowany podatek dochodowy od osób prawnych od należności licencyjnych płaconych kontrahentowi będącemu francuskim rezydentem podatkowym, stosując przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (artykuły 21 i 26), z uwzględnieniem umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku?

Zdaniem Wnioskodawcy, postępuje on słusznie pobierając zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 10% od należności licencyjnych wypłacanych na rzecz podatnika francuskiego, o których mowa w art. 3 ust. 2 o podatku dochodowym od osób prawnych, opierając się na art. 21 ust. 1 i ust. 2, art. 26 ust. 3 i ust. 3a oraz art. 26a ww. ustawy.

Zasady opodatkowania należności m.in. z tytułu licencji otrzymywanych przez podatników niemających na terytorium Polski siedziby (zarządu) lub miejsca zamieszkania reguluje art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Na podstawie tego przepisu podlegają one opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym według stawki 20%. W myśl art. 21 ust 1. podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
2) z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 2 ww. ustawy, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z art. 12 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku:

ust. 1 – „Należności licencyjne pochodzące z Umawiającego się Państwa wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim umawiającym się Państwie podlegają opodatkowaniu w tym drugim umawiającym się Państwie”,
ust. 2 – „W każdym razie takie należności mogą być opodatkowane także w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy osoba pobierająca należności licencyjne jest ich rzeczywistym odbiorcą, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 10% kwoty należności”,
ust. 3 – „Bez względu na postanowienia ustępu 2 należności z praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub naukowej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym osoba otrzymująca te należności ma miejsce zamieszkania”.

Wyżej wymieniona umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania w art. 12 ust. 4 definiuje również pojęcia należności licencyjne. Zgodnie z definicją zawartą w ww. umowie, określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności, które płacone są za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami i dziełami zarejestrowanymi dla radia i telewizji, do patentu, znaku przemysłowego lub handlowego, rysunku, modelu, planu, formuły, technologii produkcyjnej za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej albo z umiejętnością (know-how).

W ocenie Spółki, w przedmiotowym stanie faktycznym nie będzie miał zastosowania art. 12 ust. 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Francją. W ocenie spółki przedmiotowe należności są należnościami licencyjnymi, a nie z tytułu praw autorskich. Zgodnie z definicją ustawową określoną w art. 41 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r. licencji udziela twórca na korzystanie z utworu na określonych polach eksploatacji. „Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej "licencją", obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione”. W Słowniku Języka Polskiego licencja zdefiniowana jest jako „urzędowe zezwolenie na wykonywanie jakiegoś zawodu lub na produkowanie opatentowanego przez kogoś wyrobu albo na korzystanie z czyjegoś dzieła chronionego prawem autorskim”.

Umowa zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a francuskim kontrahentem nie przenosi na Wnioskodawcę własności autorskich praw majątkowych, ale na jej podstawie Spółka może z nich korzystać przez określoną ilość czasu, za wynagrodzeniem i na określonych polach eksploatacji. W odróżnieniu od umów o przeniesienie praw autorskich poprzez umowy licencyjne autor nie wyzbywa się autorskich praw majątkowych, a jedynie upoważnia do korzystania z utworu na określonym polu eksploatacji. Korzystanie w tym kontekście oznacza możliwość eksploatacji praw autorskich, która mieści się w granicach sfery wyłączności przyznanej licencjobiorcy.

W związku z tym, że przedmiotowe należności są należnościami licencyjnymi Spółka bazuje na art. 12 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej pobierając zryczałtowany podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stosując preferencyjną stawkę 10%. Z art. 12 ust. 2 ww. umowy wynika, że państwu, w którym powstały należności licencyjne (w tym przypadku Rzeczypospolitej Polskiej), przysługuje prawo do ich opodatkowania, zgodnie z prawem tego państwa. Spółka stoi na stanowisku, że zawarte w tym artykule sformułowanie, że należności „mogą być opodatkowane w drugim Państwie” nie oznacza możliwości wyboru, w którym państwie należności te podlegają opodatkowaniu. Sformułowanie to oznacza, że drugie państwo ma prawo opodatkować takie należności, jeżeli na podstawie przepisów tego państwa, należności te podlegają w tym państwie opodatkowaniu. Postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania przyznają więc państwu będącemu stroną umowy prawo do opodatkowania danego rodzaju dochodu, jeżeli ustawodawstwo wewnętrzne nakłada podatek na taki rodzaj dochodu (przychodu) – a taki obowiązek nakłada art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie art. 12 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Francją, przewiduje również ograniczenie tego opodatkowania w państwie źródła, a mianowicie podatek w ten sposób pobierany nie może przekroczyć 10% kwoty należności brutto.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że dokonując wypłaty należności licencyjnych na rzecz rezydenta francuskiego (spółka dysponuje certyfikatem rezydencji, który dokumentuje siedzibę odbiorcy należności licencyjnych i jest wystawiony przez właściwe władze podatkowe państwa siedziby odbiorcy) ciążą na niej obowiązki płatnika związane z potrącaniem zryczałtowanego należnego podatku dochodowego zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwzględnieniem art. 12 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak stanowi przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

Przy czym stosownie do treści art. 21 ust. 2 ww. ustawy powyższą regulację stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z postanowieniem art. 12 ust. 1 umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5) należności licencyjne pochodzące z Umawiającego się Państwa wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

W myśl art. 12 ust. 2 ww. umowy w każdym razie takie należności mogą być opodatkowane także w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy osoba pobierająca należności licencyjne jest ich rzeczywistym odbiorcą, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 10% kwoty tych należności.

Stosownie do treści art. 12 ust. 4 umowy polsko–francuskiej określenie „należności licencyjne”, użyte w niniejszym artykule, obejmuje wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami i dziełami zarejestrowanymi dla radia i telewizji, do patentu, znaku przemysłowego lub handlowego, rysunku, modelu, planu, formuły, technologii produkcyjnej i za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej albo z umiejętnością (know-how).

Jednocześnie – stosownie do art. 12 ust. 3 tej umowy – bez względu na postanowienia ustępu 2 należności z praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub naukowej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym osoba otrzymująca te należności ma miejsce zamieszkania.

Innymi słowy, wyjątek wynikający a art. 12 ust. 3 umowy polsko – francuskiej uzależnia zwolnienie od opodatkowania podatkiem zryczałtowanym w Polsce należności licencyjnych wypłacanych podmiotowi francuskiemu pod następującymi warunkami:

należność licencyjna wypłacana jest za prawa autorskie z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub naukowej; oraz
podmiotem otrzymującym należność jest osoba mająca miejsce zamieszkania we Francji.

Dlatego też za kluczowe – dla właściwej oceny przedstawionego przez Wnioskodawcę problemu – należy uznać możliwość zastosowania do analizowanej sytuacji art. 12 ust. 3 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku.

Skoro, stosownie do treści art. 3 ust. 2 powołanej umowy przy stosowaniu umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z jej treści nie wynika inaczej, każde inaczej nie zdefiniowane określenie ma takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Państwa w zakresie podatków, które są przedmiotem niniejszej umowy należy uznać, że wykładni art. 12 umowy należy dokonać posiłkując się przepisami polskich ustaw:

podatku dochodowym od osób prawnych oraz
ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 1 ustawy o prawie autorskim przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Przedmiotem prawa autorskiego są m.in. utwory: wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, plastyczne, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe, audiowizualne (w tym filmowe).

Nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego – stosownie do art. 4 tej ustawy – 1) akty normatywne lub ich urzędowe projekty 2) urzędowe dokumenty, materiały, znaki i symbole; 3) opublikowane opisy patentowe lub ochronne; 4) proste informacje prasowe.

Nie ulega wątpliwości, że art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, zawiera ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego. Natomiast ust. 2 tegoż artykułu ma charakter pomocniczy i dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii podanych jako katalog otwarty. Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, że niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

W rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN pojęcie „artystyczny” oznacza „związany ze sztuką lub z artystą lub „posiadający walory artystyczne”. Natomiast „twórczość” oznacza „tworzenie czegoś, zwłaszcza dzieł sztuki”. Z kolei pojęcie „plastyczny” należy rozumieć jako „mający związek z twórczością artystyczną malarza, rzeźbiarza, grafika itp.”.

W opinii tutejszego organu interpretacyjnego powyższe jednoznacznie wskazuje, że postaci, których wizerunki wykorzystuje Wnioskodawca, bądź też zdjęcia wykonywane przez kontrahentów mieszczą się w pojęciu „twórczości artystycznej”.

W tym stanie rzeczy należy uznać, że postaci fikcyjne i zdjęcia, są przedmiotem prawa autorskiego, mieszczącym się w pojęciu należności z praw autorskich z tytułu twórczości artystycznej w rozumieniu polsko-francuskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Fakt, że wizerunki postaci, czy zdjęcia są utworem stanowiącym przedmiot prawa autorskiego jest czynnikiem wystarczającym do włączenia ich do definicji należności licencyjnych odnoszących się do wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego.

Innymi słowy, należności za nabywane przez Spółkę prawa do wizerunków postaci, zdjęć autorstwa innych kontrahentów należy traktować jako wynagrodzenia dotyczące praw autorskich autorskie z tytułu twórczości artystycznej.

W świetle powyższego, skoro wykładnia literalna i systemowa art. 12 ust. 3 w związku z art. 12 ust. 4 umowy wskazuje, że należności licencyjne wynikające z praw autorskich z tytułu twórczości artystycznej, w tym także należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego wizerunków postaci, zdjęć autorstwa innych kontrahentów, nie mieszczą się w dyspozycji normy prawnej określonej w art. 12 ust. 2 powołanej umowy, to tym samym – stosownie do treści art. 12 ust. 3 omawianej umowy – należności z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania prawa autorskiego do dzieła artystycznego podlegają opodatkowaniu tylko w państwie, w którym osoba otrzymująca te należności ma miejsce zamieszkania (siedzibę).

Reasumując, od należności licencyjnych płaconych kontrahentowi będącemu francuskim rezydentem podatkowym Spółka powinna – co do zasady – pobierać jako płatnik zryczałtowany podatek dochodowy od osób prawnych, stosując przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (artykuły 21 i 26), z uwzględnieniem umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku. Jednakże – w analizowanej sprawie – Spółka wypłaca należności licencyjne z praw autorskich, które – na mocy art. 12 ust. 3 omawianej umowy międzynarodowej (wyjątek przewidziany przez umawiające sie państwa od ogólnej zasady) – nie podlegają podatkowi u źródła, co oznacza, że od tych należności licencyjnych Spółka nie powinna potrącać podatku u źródła.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin