Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-541/16-2/LSz
z 27 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 lipca 2016 r. (data wpływu 13 lipca 2016 r.), uzupełnionym pismem z 30 września 2016 r. (data wpływu 6 października 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• opodatkowania podatkiem VAT darowizny niezarejestrowanego Znaku Towarowego oraz Technologii – jest prawidłowe,
• określenia podstawy opodatkowania niezarejestrowanego Znaku Towarowego i Technologii – jest nieprawidłowe,
• określenia stawki podatku VAT z tytułu darowizny niezarejestrowanego Znaku Towarowego i Technologii – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2016 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT darowizny prawa do niezarejestrowanego Znaku Towarowego oraz Technologii na rzecz spółki osobowej oraz ustalenia podstawy opodatkowania i stawki VAT od darowizny tego Znaku i Technologii.

Wniosek został uzupełniony pismem z 30 września 2016 r. (data wpływu 6 października 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 20 września 2016 r. znak IBPP1/4512-541/16-1/LSz.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkanie w Polsce. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w oparciu o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. W ramach prowadzonej jednoosobowej działalności Wnioskodawca dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu VAT. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wytworzył znak towarowy, którego wzór graficzny stanowi utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (dalej również: „Znak Towarowy”). Znak ten zostały wytworzony przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, nie został zarejestrowany i nie został do tej pory wprowadzony do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych dla celów podatkowych. Nie jest wykluczone, że w przyszłości Wnioskodawca złoży wniosek o rejestrację wspólnotowego prawa ochronnego do ww. znaku towarowego do Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) lub wniosek o rejestrację prawa ochronnego do ww. znaku towarowego do polskiego Urzędu Patentowego.

Wnioskodawca zamierza także stać się w przyszłości właścicielem know-how, tj. technologii w postaci metodyki otrzymywania związków naturalnych z tkanek zwierzęcych oraz analizy przebiegu ich produkcji wraz z prawami autorskimi do dokumentacji (dalej zwanymi: „Technologią”) stanowiącymi wartości niematerialne i prawne. Wnioskodawca zamierza nabyć Technologię jako wycofanie ze spółki osobowej, w której jest obecnie wspólnikiem (nieodpłatne przeniesienie praw do Technologii wraz prawami autorskimi do dokumentacji na Wnioskodawcę z tej spółki - dalej „Wycofanie”).

Alternatywnie Wnioskodawca może stać się właścicielem praw do Technologii w związku z wystąpieniem przez niego z tej spółki lub obniżeniem wkładów (poprzez dokonanie przez Spółkę wypłaty przypadającego Wnioskodawcy udziału kapitałowego w całości lub w części poprzez przeniesienie na niego praw do Technologii).

Prawa do Technologii wraz z prawami autorskimi zostaną przeniesione do majątku Wnioskodawcy związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą na potrzeby własne i będą wykorzystywane do prowadzenia jego indywidualnej działalności gospodarczej. Wartość przeniesionych w ten sposób praw do Technologii oraz praw autorskich do dokumentacji - określona jako ich wartość rynkowa na dzień przeniesienia - nie będzie przekraczała wartości wniesionego przez Wspólnika wkładu do Spółki.

Wnioskodawca planuje przystąpienie do spółki osobowej, w ramach której będzie prowadził odrębną działalność gospodarczą. Po utworzeniu spółki osobowej, Wnioskodawca planuje przekazać w drodze darowizny, na rzecz tej spółki przysługujące mu prawa autorskie do Znaku Towarowego oraz prawa do Technologii. Przekazanie Znaku Towarowego oraz Technologii będzie darowizną w rozumieniu Kodeksu cywilnego. Znak Towarowy oraz Technologia będą używane w spółce osobowej na cele prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, a przewidywany okres ich używania będzie dłuższy niż 1 rok. Wartość początkowa wartości niematerialnej i prawnej w postaci praw autorskich do Znaku Towarowego oraz Technologii nabytych w drodze umowy darowizny zostanie ustalona wedle wartości rynkowej z dnia dokonania darowizny, na podstawie wyceny sporządzonej przez biegłego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że wniosek dotyczy jedynie podatku od towarów i usług.

Ponadto Wnioskodawca podał w uzupełnieniu wniosku, że:

1. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od 2011 r.
   
2. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT w związku z prowadzeniem jednoosobowej działalności gospodarczej, Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT od 2011 r. Jednoosobowa działalność gospodarcza prowadzona jest w zakresie produkcji i sprzedaży pozostałych artykułów spożywczych, gdzie indziej niesklasyfikowana.
   
3. Wnioskodawca był czynnym podatnikiem podatku VAT w momencie wytworzenia Znaku oraz nabycia Technologii.
   
4. Na pytanie tut. Organu „Czego konkretnie, jakich towarów lub usług dotyczy Znak Towarowy, o którym mowa we wniosku i co składa się na ten znak, jakie elementy (słowne, graficzne, inne – jakie?)?”, Wnioskodawca odpowiedział, że Znak Towarowy dotyczy artykułów spożywczych. Wzór graficzny znaku stanowi utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
   
5. Na pytanie tut. Organu „W jaki sposób Wnioskodawca wytworzył przedmiotowy Znak Towarowy, przy użyciu jakiej technologii i jakich środków, np. komputerowo, czy został wydrukowany na papierze, w inny sposób – jaki?”, Wnioskodawca odpowiedział, że Znak towarowy ma swoje odzwierciedlenie w wersji papierowej.
   
6. Na pytanie tut. Organu „Kiedy Wnioskodawca wytworzył ww. Znak Towarowy oraz kiedy nabędzie ww. Technologię?”, Wnioskodawca odpowiedział, że Znak Towarowy został wytworzony przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, którą prowadzi od 2011 r. i w tym okresie został wytworzony znak.
   
7. Znak Towarowy i Technologia wykorzystywany jest/będzie w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej zgodnie z przedmiotem prowadzenia działalności gospodarczej tj. w związku z produkcja i sprzedażą produktów spożywczych.
   
8. Wnioskodawcą wytworzył ww. Znak Towarowy w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej i w celu wykorzystania go w tej działalności gospodarczej w zakresie produkcji i sprzedaży artykułów spożywczych. Nabyta Technologia będzie wykorzystywana przez Wnioskodawcę w prowadzonej indywidulanie działalności gospodarczej w zakresie produkcji i sprzedaży artykułów spożywczych, a w przyszłości Znak i Technologia zostaną przekazane w formie darowizny do spółki osobowej, która przejmie działalność w w/w zakresie.
   
9. Na pytanie tut. Organu „Jakie wydatki poniósł Wnioskodawca w związku z wytworzeniem i utrzymaniem ww. Znaku Towarowego oraz nabyciem i utrzymaniem Technologii, jeśli nie poniósł żadnych to dlaczego?”, Wnioskodawca odpowiedział, że Wnioskodawca nie poniósł żadnych udokumentowanych wydatków związanych z wytworzeniem znaku towarowego, bowiem został on wytworzony we własnym zakresie przy nakładzie własnej pracy Wnioskodawcy. Natomiast Technologia zostanie nabyta jak wskazano we wniosku w związku z wycofaniem wkładu ze spółki osobowej (nieodpłatne przeniesienie praw do Technologii wraz prawami autorskimi do dokumentacji). Alternatywnie Wnioskodawca może stać się właścicielem praw do Technologii w związku z wystąpieniem przez niego z tej spółki lub obniżeniem wkładów (poprzez dokonanie przez Spółkę wypłaty przypadającego Wnioskodawcy udziału kapitałowego w całości lub w części poprzez przeniesienie na niego praw do Technologii).
   
10. Wnioskodawcy w związku z wytworzeniem Znaku Towarowego/nabyciem Technologii nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku naliczonego.
    
11. Wydatki związane z wytworzeniem ww. Znaku Towarowego nie zostaną udokumentowane fakturami zgodnie z wyjaśnieniem zawartym w pkt 9. Nabycie Technologii jak wynika z wyjaśnienia pkt 10 nie zostanie udokumentowana fakturą.
    
12. Na pytanie tut. Organu „Czy darowizna przez Wnioskodawcę ww. Znaku Towarowego oraz Technologii na rzecz spółki osobowej zostanie dokonana do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy tj. celów pozostających bez związku z potrzebami prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, czy też zostanie dokonana do celów związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy (jeśli tak to jakie to cele, jaka działalność i w jaki sposób Znaki Towarowy oraz Technologia mają im służyć – proszę tę kwestię dokładnie wyjaśnić)?”, Wnioskodawca odpowiedział, że Znak jak i Technologia zostanie darowany do spółki osobowej, ponieważ spółka osobowa będzie wykonywała działalność gospodarczą tożsamą z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy w zakresie produkcji i sprzedaży artykułów spożywczych, a Wnioskodawca znaku i technologii nie będzie już wykorzystywał w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.
    
13. Na pytanie tut. Organu „Co jest przyczyną przekazania Znaku Towarowego i Technologii spółce osobowej?”, Wnioskodawca odpowiedział, że Znak jak i Technologia zostanie dokonana do celów związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Znak jak i Technologia zostaną darowane do spółki osobowej, ponieważ spółka osobowa będzie wykonywała działalność gospodarczą tożsamą z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, a Wnioskodawca Znaku i Technologii nie będzie już wykorzystywał w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.
    
14. Wnioskodawca nie zna jeszcze dokładnej daty zawarcia umowy darowizny, nastąpi to w niedalekiej przyszłości.
    
    
    

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym przekazanie w drodze umowy darowizny przez Wnioskodawcę na rzecz spółki osobowej, w której będzie wspólnikiem niezarejestrowanego Znaku Towarowego oraz Technologii będzie czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów usług?
2. W przypadku uznania, iż przekazanie nieodpłatne niezarejestrowanego w Urzędzie Patentowym Znaku Towarowego oraz Technologii podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - jaka będzie podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług darowizny praw do niezarejestrowanego Znaku Towarowego oraz Technologii i czy w takiej sytuacji Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku w wysokości 23% VAT od podstawy opodatkowania stanowiącej koszty wytworzenia Znaku Towarowego oraz Technologii nie zaś od innej wartości np. wartości rynkowej Znaku Towarowego lub wartości Technologii stanowiącej odpowiednik wartości udziału kapitałowego Wnioskodawcy jako wspólnika spółki, od której otrzyma Technologię w drodze „wycofania” jej ze spółki lub wypłaty udziału kapitałowego w całości lub w części?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego w momencie udzielania darowizny Wnioskodawca będzie czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej ustawą VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1) ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 8 ust. 1 ustawy VAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy VAT.

W myśl art. 8 ust. 2 pkt 2) ustawy VAT, przez odpłatne świadczenie usług rozumie się także nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Wypełnienie warunku określonego w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy zatem stwierdzić, iż opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością. Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i jest podatnikiem VAT czynnym. Wnioskodawca zamierza przekazać te wartości nieodpłatnie spółce osobowej, w której będzie wspólnikiem.

Należy zauważyć, że pojęcie Znaku Towarowego stanowiącego przedmiot prawa autorskiego jak również prawo do Technologii (jako know-how) mieści się w kategorii „wartości niematerialnych i prawnych”, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Wynika z tego, że przeniesienie w drodze umowy darowizny takiego Znaku Towarowego zalicza się do świadczenia usług.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż Znak towarowy oraz Technologia będą nieodpłatnie przekazane spółce osobowej, a zatem na cele związane z prowadzoną przez tę spółkę działalnością gospodarczą a nie bezpośrednio z działalnością Wnioskodawcy, czynność ta będzie stanowić nieodpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT. W związku z powyższym przedmiotowe nieodpłatne przekazanie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy w sytuacji opisanej w zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku w wysokości 23% VAT od podstawy opodatkowania stanowiącej całkowitą kwotę wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z wytworzeniem Znaku Towarowego oraz Technologii. W przedmiotowym opisie sprawy wydatkami takimi dla znaku towarowego będą (o ile zostały w ogóle poniesione) koszty wytworzenia znaku takie jak: wydatki na zaprojektowanie Znaku Towarowego, które może określić sam Wnioskodawca jeżeli to on zaprojektował przedmiotowy znak lub zlecił jego wykonanie podmiotowi trzeciemu. Wydatkami takimi mogą być również wydatki na opłaty od wniosków oraz ewentualne wydatki na doradztwo prawne i zastępstwo przed Urzędem Patentowym jeżeli Wnioskodawca przed darowizną zdecyduje się złożyć wnioski o rejestrację Znaku Towarowego. Podstawą opodatkowania dla celów VAT z tytułu dokonania darowizny nie będzie zaś inna wartość np. wartość rynkowa Znaku Towarowego. W przypadku jeżeli okaże się, że Wnioskodawca nie poniósł żadnych wydatków na wytworzenie Znaku Towarowego, brak będzie możliwości ustalenia podstawy opodatkowania a w konsekwencji Wnioskodawca będzie zobowiązany do wystawienia tzw. „zerowej” faktury VAT.

W stosunku do Technologii podstawę opodatkowania także będzie stanowiła całkowita kwota wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z wytworzeniem Technologii, jak na przykład wydatki związane z ulepszeniem Technologii lub wydatki na nabycie prawa autorskich do dokumentacji związanej z ulepszeniem przez niego Technologii - nie będzie natomiast podstawą opodatkowania ani wartość rynkowa Technologii, ani też wartość stanowiąca odpowiednik wartości udziału kapitałowego Wnioskodawcy jako wspólnika spółki, od której otrzyma Technologię w drodze „wycofania” jej ze spółki lub wypłaty udziału kapitałowego w całości lub w części.

Podstawą opodatkowania w sytuacji świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2) ustawy VAT jest, zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy VAT, koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Ustawodawca nie sprecyzował do jakich kosztów odnosi się omawiany przepis. Wydaje się jednak, że mowa jest tutaj o kosztach rzeczywiście poniesionych w związku ze świadczoną usługą. Ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, iż chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe np. są to koszty zaprojektowania znaku, koszty wniosków o rejestrację znaku w urzędzie patentowym, koszty obsługi prawnej przy tworzeniu znaku czy tworzeniu Technologii albo wydatki na ulepszenie Technologii (np. doradztwo przy umowie przenoszącej majątkowe prawa autorskie), etc. - w każdym razie mowa jest tutaj o faktycznie poniesionych wydatkach.

Art. 29a ustawy o VAT stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1, z późn. zm.) z treści którego wynika, iż w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Stosownie do art. 75 Dyrektywy, w odniesieniu do świadczenia usług, o których mowa w art. 26 (tj. m.in. usług świadczonych przez podatnika nieodpłatnie na prywatny użytek jego lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa, uznawanych za usługi świadczone odpłatnie) w przypadku, gdy towary stanowiące część majątku przedsiębiorstwa używane są do celów prywatnych lub usługi są świadczone nieodpłatnie, podstawę opodatkowania stanowi całkowita kwota wydatków poniesionych przez podatnika na wykonanie tych usług. W myśl art. 78 lit. a) Dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się podatki, opłaty, w tym opłaty celne oraz inne należności, z wyjątkiem samego VAT.

Do podstawy opodatkowania nie wlicza się zatem samego podatku od wartości dodanej - należnego z tytułu danej transakcji. Zarówno w polskich przepisach, jak i przepisach wspólnotowych brak jest bezpośredniej podstawy prawnej; która wprost pozwalałaby na wyodrębnienie świadczeń złożonych i traktowanie ich jako takich na gruncie przepisów o podatku VAT. Kwestie te analizowane były przez polskie i wspólnotowe sądy, i choć orzecznictwo w tym zakresie nie jest jednolite, należy wziąć je pod uwagę, analizując okoliczności przedstawionej sprawy.

Zgodnie z dorobkiem orzeczniczym TSUE (C-572/07, C-349/96, C-111/05), w przypadku czynności powiązanych ekonomicznie i funkcjonalnie ze sobą w taki sposób, że stanowią jedno świadczenie z gospodarczego i ekonomicznego punktu widzenia, wskazane jest ich traktowanie jako jednej nierozłącznej całości także dla celów opodatkowania VAT. Jeżeli kilka świadczeń dokonywanych przez podatnika na rzecz klienta jest ze sobą tak ściśle związane, że tworzy obiektywnie jedno świadczenie z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia, to nie należy dla celów podatkowych sztucznie dzielić takiego świadczenia. Należy zaznaczyć, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Dopiero za pewne odstępstwo i wyjątek należy uznać potraktowanie kilku świadczeń za jedno złożone. W orzecznictwie sądowym, także w sprawach dotyczących świadczeń złożonych, wielokrotnie akcentowany jest fakt, iż potraktowanie kilku usług za jedną złożoną stanowi odstępstwo od powszechności opodatkowania, zgodnie z którą każde świadczenie należy postrzegać odrębnie.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy, stwierdzić należy, iż w przypadku przedmiotowego nieodpłatnego przekazania niezarejestrowanego Znaku Towarowego, podstawą opodatkowania - zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy - będzie faktyczny koszt świadczenia tej usługi, który stanowić będzie kwota faktycznie poniesionych wydatków w związku z wytworzeniem tego Znaku Towarowego tj. koszt zaprojektowania Znaku Towarowego oraz ewentualnie koszty poniesione na jego rejestrację (o ile zostaną w ogóle poniesione) z wyłączeniem jednak kosztów związanych z dokonaniem samej darowizny (tj. np. kosztów usług doradczych, notarialnych oraz wyceny znaku towarowego przez rzeczoznawcę), a w stosunku do Technologii - faktycznie poniesione wydatki z nią związane, w tym wydatki na jej ulepszenie.

Należy wskazać, że w przypadku, gdy Wnioskodawca sam zaprojektował Znak Towarowy koszty zaprojektowania znaku może również określić sam Wnioskodawca. W przypadku Technologii - także tylko faktycznie poniesione wydatki z nią związane, nie jest natomiast faktycznie poniesionym wydatkiem równowartość udziału kapitałowego (lub jego części) w związku z wypłatą którego została przekazana przez Spółkę Technologia, a także wartość „wycofanej” Technologii, gdyż Wnioskodawca żadnych wydatków w związku z tym nie poniósł.

Podobne stanowisko przedstawiono w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 15 kwietnia 2016 r., sygn. ILPP3/4512-1-68/16-3/MR.

Natomiast stawka podatku od towarów i usług mająca zastosowanie dla przedstawionego stanu faktycznego, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy VAT, wynosi 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się:

• za prawidłowe - w zakresie opodatkowania podatkiem VAT darowizny niezarejestrowanego Znaku Towarowego oraz Technologii,
• za nieprawidłowe - w zakresie określenia podstawy opodatkowania niezarejestrowanego Znaku Towarowego i Technologii,
• za prawidłowe - w zakresie określenia stawki podatku VAT z tytułu darowizny niezarejestrowanego Znaku Towarowego i Technologii.
  
  

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na fakt ścisłego powiązania ze sobą tematyki poruszanej we wniosku, tut. organ udzielił odpowiedzi w jednej interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.) - zwanej dalej ustawą o VAT – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1, ze zm.). Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów i tym samym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jak wynika z powyższego darowizna jest umową cywilnoprawną, cechującą się nieodpłatnością oraz przysporzeniem majątkowym tylko jednej ze stron umowy.

W przypadku przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych w drodze darowizny, dotychczasowy właściciel przenosi na nabywcę prawo do tych wartości.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie (za wynagrodzeniem). Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatnie z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne przekazanie towarów i nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Zatem interpretując ww. art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, stwierdzić należy, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony, to wówczas takie świadczenie usług będzie nieopodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Analizując natomiast treść powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, należy zauważyć, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów.

Zwrócić przy tym należy uwagę, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą.

Natomiast pojęcie działalności gospodarczej zostało zawarte – dla celów podatku od towarów i usług – w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec powyższego działalność gospodarcza obejmuje elementy składające się na jej przedmiot, tj. zarobkową działalność wytwórczą, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, działalność rolników i osób wykonujących wolne zawody a także działalność zawodową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

Dla ustalenia, czy ww. nieodpłatne świadczenie podlega opodatkowaniu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Przez nieodpłatne usługi służące do celów działalności podatnika należy rozumieć takie, które są wykonywane bez wynagrodzenia, ale w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Świadczenie ich ma dominujący charakter w stosunku do korzyści osiąganej w tym przypadku przez odbiorcę tych świadczeń.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca - podatnik VAT czynny - prowadzi od 2011 r. jednoosobową działalność gospodarczą, w ramach której wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu VAT. Wnioskodawca w ramach działalności gospodarczej wytworzył Znak Towarowy, którego wzór graficzny stanowi utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Znak ten nie został zarejestrowany i nie został do tej pory wprowadzony do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych dla celów podatkowych. Znak Towarowy został wytworzony przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Znak Towarowy dotyczy artykułów spożywczych i ma swoje odzwierciedlenie w wersji papierowej.

Wnioskodawca zamierza także stać się w przyszłości właścicielem know-how, tj. technologii w postaci metodyki otrzymywania związków naturalnych z tkanek zwierzęcych oraz analizy przebiegu ich produkcji wraz z prawami autorskimi do dokumentacji stanowiącymi wartości niematerialne i prawne. Technologia zostanie nabyta w związku z wycofaniem wkładu ze spółki osobowej (nieodpłatne przeniesienie praw do Technologii wraz z prawami autorskimi do dokumentacji). Alternatywnie Wnioskodawca może stać się właścicielem ww. praw do Technologii w związku z wystąpieniem przez niego z tej spółki lub obniżeniem wkładów (poprzez dokonanie przez Spółkę wypłaty przypadającego Wnioskodawcy udziału kapitałowego w całości lub w części poprzez przeniesienie na niego praw do Technologii).

Prawa do Technologii wraz z prawami autorskimi zostaną przeniesione do majątku Wnioskodawcy związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą na potrzeby własne i będą wykorzystywane doprowadzenia jego indywidualnej działalności gospodarczej.

Znak Towarowy i Technologia wykorzystywany jest/będzie w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej zgodnie z przedmiotem prowadzenia działalności gospodarczej tj. w związku z produkcja i sprzedażą produktów spożywczych.

Wnioskodawca podaje, że nie poniósł żadnych udokumentowanych wydatków związanych z wytworzeniem Znaku Towarowego, bowiem został on wytworzony we własnym zakresie przy nakładzie własnej pracy Wnioskodawcy. Wnioskodawcy w związku z wytworzeniem Znaku Towarowego/nabyciem Technologii nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku naliczonego.

Wydatki związane z wytworzeniem ww. Znaku Towarowego nie zostaną udokumentowane fakturami. Nabycie Technologii nie zostanie udokumentowana fakturą.

Wnioskodawca planuje przystąpienie do spółki osobowej, w ramach której będzie prowadził odrębną działalność gospodarczą. Po utworzeniu spółki osobowej, Wnioskodawca planuje przekazać w drodze darowizny, na rzecz tej spółki przysługujące mu prawa autorskie do Znaku Towarowego oraz prawa do Technologii. Znak Towarowy oraz Technologia będą używane w spółce osobowej na cele prowadzonej przez nią działalności gospodarczej w zakresie produkcji i sprzedaży artykułów spożywczych, a przewidywany okres ich używania będzie dłuższy niż 1 rok. Wnioskodawca Znaku i Technologii nie będzie już wykorzystywał w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Wnioskodawca nie zna jeszcze dokładnej daty zawarcia umowy darowizny, nastąpi to w niedalekiej przyszłości.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia opodatkowania darowizny Znaku Towarowego i praw do Technologii na rzecz spółki osobowej.

Na podstawie art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1410 ze zm.) – znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

W myśl art. 120 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej – znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Na podstawie art. 153 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej – przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Prawo ochronne na znak towarowy może zostać, na wniosek uprawnionego, przedłużone dla wszystkich lub części towarów, na kolejne okresy dziesięcioletnie – art. 153 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej.

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym o określonej przepisami ustawy Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności.

Znakiem towarowym są zatem wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową.

Znak towarowy oznacza pochodzenie, gdy wskazuje, że opatrzone tym znakiem towary lub usługi pochodzą z tego samego źródła (gwarantującego i kontrolującego ich jakość). Funkcja jakościowa znaku towarowego polega na informowaniu przez znak, że wszystkie opatrzone nim towary lub usługi są takiej samej jakości. Funkcję reklamową wypełnia znak, jeśli zachęca on do zakupu opatrzonych tym znakiem towarów lub usług. A tak się dzieje, jeśli klienci z danym znakiem towarowym kojarzą dobrą jakość towarów lub usług lub też znak ten przyciąga uwagę klientów – wywołuje u nich pozytywne skojarzenia lub w inny sposób pozytywnie oddziaływa. Funkcję reklamową przede wszystkim realizują renomowane znaki towarowe.

Natomiast umowa know-how w prawie polskim jest to umowa nienazwana, dotyczy dóbr niematerialnych i nie przenosi praw majątkowych, przedmiotem umowy jest obrót wiedzą techniczną o poufnym charakterze i upoważnia do korzystania z określonych praw podmiotowych. Możliwość zawarcia ww. umowy wynika z zasady swobody umów (art. 353ˡ Kodeksu cywilnego).

Dobrami chronionymi umową know-how mogą być np.:

• nieopatentowane wynalazki,
• niezarejestrowane wzory użytkowe,
• informacje techniczne dot. stosowania patentów lub wzorów użytkowych,
• doświadczenie administracyjne i organizacyjne związane z własnością przemysłową.
  
  

W związku z tym umowa ta może stanowić uzupełnienie ochrony przewidzianej prawem na dobrach niematerialnych.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że znak towarowy oraz know-how mieszczą się w kategorii wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Zatem nieodpłatne przekazanie (darowizna) Znaku Towarowego i praw do Technologii (jako know-how) zalicza się do świadczenia usług. Wnioskodawca dla czynności darowizny (nieodpłatnego przekazania) Znaku Towarowego i praw do Technologii będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Należy również podkreślić, że analiza przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa podatkowego pozwala stwierdzić, że darowizna (nieodpłatne przekazanie) przez Wnioskodawcę Znaku Towarowego i praw do Technologii na rzecz spółki osobowej nie będzie miała związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Spółka osobowa po otrzymaniu Znaku Towarowego i praw do Technologii w drodze darowizny będzie je wykorzystywać dla potrzeb prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej, natomiast Wnioskodawca Znaku i praw do Technologii nie będzie już wykorzystywał w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie nie można uznać, że darowizna spółce Znaku Towarowego i praw do Technologii będzie miała wpływ na przyszłą sprzedaż, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawcy jako osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, jej wizerunek, generowane zyski czy odbiór przez kontrahentów.

W przedmiotowej sprawie nie zachodzi związek z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Czynność nieodpłatnego przekazania (darowizna) Znaku Towarowego i praw do Technologii przez Wnioskodawcę na rzecz spółki nastąpi zatem do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy.

Jak wskazał Wnioskodawca w momencie wytworzenia Znaku oraz nabycia praw do Technologii Wnioskodawca był czynnym podatnikiem podatku VAT. Znak został wytworzony w związku i do celów prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Podobnie prawa do Technologii zostaną nabyte do majątku związanego z prowadzona działalnością gospodarczą Wnioskodawcy i będą wykorzystywane do prowadzenia jego indywidualnej działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT. Po nieodpłatnym przekazaniu Znaku Towarowego i praw do Technologii Wnioskodawca nie będzie ich wykorzystywał w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że darowizna przez Wnioskodawcę Znaku Towarowego i praw do Technologii, która zostanie dokonana do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy, na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT będzie zrównana z odpłatnym świadczeniem usług zatem będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że przekazanie w drodze darowizny Znaku Towarowego i praw do Technologii będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, należało uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii określenia podstawy opodatkowania darowizny niezarejestrowanego Znaku Towarowego i praw do Technologii.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 5 ustawy o VAT w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT, podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, że chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe. Przy czym, należy przyjąć, że podstawa opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług powinna być jak najbliższa rzeczywistemu kosztowi jej wyświadczenia.

Ww. przepis art. 29a ustawy o VAT, stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1, ze zm.) z treści którego wynika, iż w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74–77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Stosownie do art. 75 Dyrektywy, w odniesieniu do świadczenia usług, o których mowa w art. 26 (tj. m.in. usług świadczonych przez podatnika nieodpłatnie na prywatny użytek jego lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa, uznawanych za usługi świadczone odpłatnie) w przypadku gdy towary stanowiące część majątku przedsiębiorstwa używane są do celów prywatnych lub usługi są świadczone nieodpłatnie, podstawę opodatkowania stanowi całkowita kwota wydatków poniesionych przez podatnika na wykonanie tych usług.

W myśl art. 78 lit. a Dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się podatki, opłaty, w tym opłaty celne oraz inne należności, z wyjątkiem samego VAT.

Do podstawy opodatkowania nie wlicza się zatem samego podatku od wartości dodanej – należnego z tytułu danej transakcji.

Biorąc powyższe pod uwagę, w przypadku zamierzonej przez Wnioskodawcę czynności darowizny (nieodpłatnego przekazania) Znaku Towarowego i praw do Technologii, jako podstawę opodatkowania – zgodnie z cyt. art. 29a ust. 5 ustawy o VAT – przyjąć należy faktyczny koszt świadczenia usług poniesiony przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym, jak też wskazuje Wnioskodawca, podstawa opodatkowania będzie obejmowała koszty wytworzenia Znaku takie jak np. wydatki na jego zaprojektowanie, które może określić sam Wnioskodawca jeśli wytworzył znak we własnym zakresie czy też wydatki związane z zarejestrowaniem Znaku, jeśli takie zostaną poniesione. Nie będzie natomiast podstawa opodatkowania ustalana w oparciu o wartość rynkową czy tez koszty dokonania samej darowizny.

Nie można jednak zgodzić się z Wnioskodawcą, że jeśli nie poniósł żadnych wydatków na wytworzenie Znaku to brak będzie możliwości ustalenia podstawy opodatkowania, a w konsekwencji wyniesie ona „zero”.

Wprawdzie Wnioskodawca wskazał we wniosku, że nie poniósł żadnych udokumentowanych wydatków związanych z wytworzeniem Znaku Towarowego, gdyż został on wytworzony we własnym zakresie przy nakładzie własnej pracy Wnioskodawcy, jednak należy zauważyć, że Wnioskodawca musiał w celu jego wytworzenia ponieść koszty związane z jego wytworzeniem np. koszty zakupu materiałów potrzebnych do zaprojektowania (lub skorzystanie z materiałów już posiadanych w firmie), np. papier, tusz, eksploatacja urządzeń, zużycie prądu, jeśli Wnioskodawca zaprojektował go np. na komputerze, itp. czyli generalnie jakaś część kosztów ogólnych działalności wykorzystanych przy wytworzeniu go przez Wnioskodawcę jak również czas i nakład pracy samego Wnioskodawcy, który również powinien być wyceniony.

Zatem podstawę opodatkowania darowizny Znaku Towarowego stanowić będą wszystkie faktyczne koszty poniesione przez Wnioskodawcę, na które składa się suma wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z wytworzeniem ww. Znaku Towarowego. Podstawa opodatkowania nigdy zatem nie będzie wynosiła „zero”.

Odnośnie natomiast praw do Technologii Wnioskodawca wskazał, w odpowiedzi na pytanie tut. Organu „Jakie wydatki poniósł Wnioskodawca w związku z (…) nabyciem i utrzymaniem Technologii, jeśli nie poniósł żadnych to dlaczego?”, że „Technologia zostanie nabyta jak wskazano we wniosku w związku z wycofaniem wkładu ze spółki osobowej (nieodpłatne przeniesienie praw do Technologii wraz prawami autorskimi do dokumentacji). Alternatywnie Wnioskodawca może stać się właścicielem praw do Technologii w związku z wystąpieniem przez niego z tej spółki lub obniżeniem wkładów (poprzez dokonanie przez Spółkę wypłaty przypadającego Wnioskodawcy udziału kapitałowego w całości lub w części poprzez przeniesienie na niego praw do Technologii)”.

Odnosząc się do powyższego należy również stwierdzić za Wnioskodawcą, że podstawą opodatkowania w tym przypadku nie będzie wartość rynkowa lecz wydatki związane z nabyciem Technologii czy jej ulepszeniem.

W odniesieniu do sposobu nabycia Technologii przez Wnioskodawcę należy stwierdzić, że występują przypadki, w których przeniesienie przez spółkę na rzecz wspólnika towarów lub usług w związku z np. wystąpieniem tego wspólnika ze spółki lub obniżeniem/wycofaniem jego wkładów/udziałów, stanowi w istocie czynność podlegającą opodatkowaniu w związku z uznaniem tej czynności za odpłatną, a odpłatnością jest wzajemne świadczenie ze strony wspólnika.

W przypadku zatem, gdyby nabycie Technologii przez Wnioskodawcę od spółki nastąpiło w ramach czynności, która byłaby uznana za czynność odpłatną (tj. z wzajemnym świadczeniem ze strony wspólnika na rzecz spółki), to nie można uznać, że Wnioskodawca nie poniesie żadnych nakładów na nabycie tej Technologii.

W takim też przypadku, w sytuacji dalszej darowizny tej Technologii, należałoby uznać, że Wnioskodawca poniósł wydatki na nabycie tej Technologii i również włączyć je do podstawy opodatkowania dokonanej darowizny.

Należy jednak zaznaczyć, że kwestia opodatkowania przeniesienia Technologii przez spółkę na rzecz Wnioskodawcy nie była przedmiotem niniejszej interpretacji.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy odnośnie podstawy opodatkowania darowizny praw do Technologii należało uznać za nieprawidłowe, bowiem w przypadku gdy przeniesienie Technologii na rzecz Wnioskodawcy będzie uznane za czynność odpłatną i opodatkowaną to należy uznać, że wystąpi koszt nabycia przez Wnioskodawcę tych praw, który należy włączyć do podstawy opodatkowania.

Natomiast odnośnie podstawy opodatkowania darowizny Znaku Towarowego stanowisko Wnioskodawcy jest także nieprawidłowe, gdyż tut. Organ nie podziela go w pełnym zakresie. Nie można bowiem zgodzić się z Wnioskodawcą, że podstawa ta w przedmiotowym przypadku wyniesie „zero”. Nie można, nawet we własnym zakresie, wytworzyć Znaku Towarowego bez jakichkolwiek kosztów, zatem Wnioskodawca powinien te koszty (np. nakład pracy własnej, czas, eksploatacja urządzeń /komputer, drukarka, inne/, prąd, papier, tusz itp.) wycenić i włączyć w podstawę opodatkowania, która nigdy nie będzie wynosiła „zero”.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również ustalenia wysokości opodatkowania darowizny Znaku Towarowego i praw do Technologii.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stosownie do art. 41 ust. 13 ustawy o VAT, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku oraz zwolnień od podatku.

Jednakże czynność darowizny Znaku Towarowego i praw do Technologii nie została w tych przepisach wskazana jako korzystająca ze stawki preferencyjnej bądź zwolniona od podatku.

W związku z powyższym nieodpłatne przekazanie (darowizna) Znaku Towarowego i praw do Technologii będzie podlegać opodatkowaniu według podstawowej stawki podatku w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku w wysokości 23% VAT od podstawy opodatkowania stanowiącej całkowitą kwotę wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z wytworzeniem Znaku Towarowego oraz Technologii, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Końcowo należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja nie dotyczy prawidłowości opodatkowania przekazania Wnioskodawcy praw do Technologii, gdyż nie przedstawiono w tym zakresie wyczerpującego opisu sprawy nie było to przedmiotem zapytania Wnioskodawcy ani też nie przedstawiono w tym zakresie własnego stanowiska.

W zakresie powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia oraz nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.