Interpretacja Ministra Finansów
DD9/033/492/JQP/SKT/2014/RD-70333
z 16 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 21 marca 2014 r. Nr IBPBI/1/415-3/14/ESZ, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych z tytułu odpłatnego zbycia środka trwałego (samochodu osobowego), którego zakup został sfinansowany dotacją -jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając na podstawie § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 21 marca 2014 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej niezamortyzowanej wartości środków trwałych, których zakup został sfinansowany z otrzymanej dotacji. Interpretacja wydana została na wniosek Pana z dnia 23 grudnia 2013 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 21 grudnia 2013 r. Wnioskodawca sprzedał środek trwały (samochód osobowy), na zakup którego uprzednio otrzymał dotację (w ramach projektu współfinansowanego ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego oraz budżetu państwa). Wartość początkowa ww. środka trwałego została w 100% sfinansowana dotacją. Przedmiotowy samochód osobowy Wnioskodawca zakupił od osoby fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej. Faktura sprzedaży środka trwałego opiewała na kwotę 4.000 zł (słownie: cztery tysiące złotych). Sprzedaż była zwolniona z podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Wartość początkowa środka trwałego wynosiła 8.000 zł (słownie: osiem tysięcy złotych), a dokonane do grudnia 2013 roku (włącznie) odpisy amortyzacyjne wynosiły: 4266,72 zł. Odpisy te nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca zamierza do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć całą niezamortyzowaną wartość środka trwałego, tzn. kwotę 3733,28 zł, co wynika z następującego wyliczenia: 3733,28 = 8000 - 4266,72.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zamierzone działania są prawidłowe, tj. czy kwota 3733,28 zł stanowi koszt uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota 3733,28 zł stanowi koszt uzyskania przychodu. W ślad za wyjaśnieniem Ministra Finansów ujętym w piśmie z 9 września 2013 r., na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie we własnym zakresie środków trwałych. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 wspomnianej wyżej ustawy, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych, bez względu na czas ich poniesienia.

Wydając z upoważnienia Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 21 marca 2014 r. Nr IBPBI/1/415-3/14/ESZ, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

Interpretacja indywidualna wydana przez upoważniony organ nie jest prawidłowa.

Szczególne uregulowania prawne dotyczące zasad ustalania dochodu z odpłatnego zbycia środków trwałych zostały określone w art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą”. Zgodnie z tym przepisem dochodem lub stratą z odpłatnego zbycia środków trwałych, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej, jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy, dokonanych od tych środków.

Z powyższych uregulowań prawnych wynika, że dochód z odpłatnego zbycia środka trwałego ustala się przy uwzględnieniu trzech wielkości, tj. przychodu z odpłatnego zbycia tego środka trwałego, jego wartości początkowej wykazanej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonanych od tego środka trwałego odpisów amortyzacyjnych. Przy ustalaniu dochodu z tytułu odpłatnego zbycia środka trwałego nie występuje kategoria kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu zasad ogólnych. Dochód ustalany jest zgodnie ze szczególnymi przepisami określonymi w art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy, i to niezależnie od źródła finansowania wydatków.

Równocześnie zauważyć należy, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy , nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych (...). Z tym, że wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia środków trwałych, bez względu na czas ich poniesienia.

Na sumę odpisów amortyzacyjnych, o której mowa wyżej, składają się zarówno odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów podatkowych, jak również odpisy amortyzacyjne niestanowiące kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 23 ust. 1 ustawy. Ustawodawca w art. 23 ust 1 pkt 45 ustawy wskazał, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Zakresem tego przepisu objęte są wszelkie dotacje, subwencje, dopłaty, otrzymane środki pieniężne stanowiące zwrot podatnikowi poniesionych wydatków na nabycie środków trwałych.

Odnosząc się do przedstawionego, we wniosku, zdarzenia przyszłego wskazać należy, że otrzymana przez Wnioskodawcę dotacja w ramach projektu współfinansowanego ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego oraz budżetu państwa na zakup samochodu osobowego (środka trwałego) nie stanowi przychodu, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy, a dokonywane odpisy amortyzacyjne nie są zaliczane do kosztów podatkowych (art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy). Natomiast w przypadku odpłatnego zbycia częściowo umorzonego (zamortyzowanego) środka trwałego (samochodu osobowego) zastosowanie mają szczególne zasady ustalania dochodu określone w art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy. Dochód ustala się pomniejszając przychód z odpłatnego zbycia środka trwałego o wydatki na jego nabycie stanowiące jego wartość początkową (niezależnie od źródła finansowania tych wydatków). Tak obliczoną różnicę powiększa się o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych (również tych, które nie zostały zaliczone wcześniej do kosztów podatkowych).

W związku z powyższym uznaje się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego dotyczące skutków podatkowych z tytułu sprzedaży środka trwałego, jest prawidłowe.

W konsekwencji należało z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego z upoważnienia Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.