Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-708/16-1/HD
z 6 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2016 r. (data wpływu 8 sierpnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu, na podstawie wyroku sądowego, wydatków wraz odsetkami – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu, na podstawie wyroku sądowego, wydatków wraz odsetkami.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 22 października 2015 r. Sąd zasądził na rzecz Wnioskodawcy kwotę X wraz z ustawowymi odsetkami (dla części X1 od dnia 3 lipca 2013 r. do dnia zapłaty, dla części X2 od dnia 13 marca 2015 r. do dnia zapłaty) oraz zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd, uwzględniając powództwo za zasadne, uznał roszczenia Wnioskodawcy oparte na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503).

Sąd za czyny nieuczciwej konkurencji uznał pobieranie przez spółkę A od Wnioskodawcy, jako dostawcy towarów do Spółki A, w latach 2010-2013:

1. opłat za usługi konsultacji handlowej,
2. opłat za usługę umieszczenia nazwy dostawcy w urodzinowej karcie okolicznościowej,
3. opłat z tytułu usług marketingowych,
4. opłat z tytułu bonusu procentowego.

Sąd zauważył, iż warunki opłat nie podlegały negocjacjom, zgoda na omawiane opłaty warunkowała w rzeczywistości możliwość współpracy i dostaw. Jedyną możliwością na uniknięcie opłat było zaoferowanie niższej ceny. Obowiązki usługodawcy sformułowane były ogólnikowo, a sposób wynagradzania bez związku z ewentualnym nakładem pracy, kosztami czy efektami.

Tzw. usługi konsultacji handlowych polegać miały na tym, że pozwany oceniał rynek i sklepy, które znajdowały się w pobliżu nowo powstałych sklepów pozwanego, bądź w pobliżu obiektów, które pozwany zamierzał modernizować. Opracowania te miały charakter ogólnikowy, a produkty oferowane przez powoda nie zostały wyodrębnione. W ocenie Sądu, taki rodzaj doradztwa nie nosi znamion wykonywania usługi na rzecz kontrahenta albowiem ocena opłacalności umieszczania towarów w kolejnym sklepie pozwanego nie jest rzeczą dostawcy. Zdaniem Sądu, przedmiotowe usługi były wykonywane jedynie w interesie pozwanego, a nie powoda, w związku z czym pozwany nie był uprawniony do pobierania od powoda dodatkowych opłat.

W przypadku opłaty pobieranej za umieszczenie nazwy powoda na tzw. „urodzinowej karcie okolicznościowej” podniesiono, iż wydawanie urodzinowej karty nie mogło zostać uznane za świadczenie na rzecz powoda, albowiem karta nie mogła stanowić nośnika reklamy marki powoda. Wydawanie kart było w istocie zogniskowane na wzrost obrotów pozwanego, który uwiarygadniał swą pozycję wskazując na dziesiątki współpracujących przedsiębiorców. Wskazano także na brak ekwiwalentności wynagrodzenia pozwanego za umieszczenie loga powoda na karcie w stosunku do kosztów poniesionych na wyprodukowanie kart. W ocenie Sądu nie można mówić o realnej usłudze reklamy w sytuacji, gdy zamieszcza się jedynie logo firmy bez powiązania tego logo z konkretnymi towarami, a kartę wydaje się raz w roku.

Usługi marketingowe polegały na wydawaniu gazetek promocyjnych. Jednakże Sąd zauważył, iż z chwilą wykonania przez powoda umów sprzedaży własność rzeczy sprzedanych przechodziła na pozwanego, w związku z czym Sąd uznał, iż sporna działalność marketingowa dotyczyła zwielokrotnienia sprzedaży towarów będących własnością pozwanego i była prowadzona w jego interesie. Wskazano jednocześnie na brak ekwiwalentności oraz nieprzekazanie powodowi kalkulacji.

W kwestii rabatów i bonusów Sąd wskazał na ich narzucenie powodowi i niepodleganie negocjacjom oraz na fakt, iż bonus był naliczany jako stały procent od wielkości obrotów i stanowił warunek przyjęcia towarów przez pozwanego.

Należy zauważyć, iż Sąd zasądził przedmiotowe kwoty od spółki A, uznając jej legitymację bierną mimo, że faktury dla Wnioskodawcy wystawiane były przez spółki B i C, które refakturowały na Wnioskodawcę wystawione im wcześniej z omawianych tytułów faktury przez spółkę A.

Zasądzone kwoty stanowiły zwrot wpłaconych nienależnie kwot brutto (wraz z podatkiem od towarów i usług). W związku z faktem, iż roszczenia powoda miały charakter zobowiązań bezterminowych, roszczenia o odsetki zostały uwzględnione od dat dokonania wezwań do zapłaty.

Wnioskodawca otrzymał od Spółki A zasądzone kwoty w lipcu tego roku. Do dnia dzisiejszego Wnioskodawca nie otrzymał korekt faktur od żadnego z wymienionych uprzednio podmiotów.

Kwota netto części X1 została przez Wnioskodawcę zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, natomiast kwota netto części X2 – nie.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, w związku z czym ujmował w deklaracjach VAT-7 podatek naliczony ze spornych faktur.

W związku z powyższym – w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych – zadano następujące pytanie.

Czy do przychodów należy zaliczyć cały zwrot ze spornych faktur, czy tylko tę część zwrotu, która została zaliczona uprzednio do kosztów uzyskania przychodów?

Wątpliwości budzi także konieczność zaliczenia do przychodów zwróconych kosztów postępowania sądowego i zasądzonych odsetek. Przy czym w stosunku do odsetek, problematyczna pozostaje również kwestia źródła przychodów. Dodatkowe wątpliwości w omawianych przypadkach budzi określenie daty powstania przychodów.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie podatku od towarów i usług wniosek zostanie rozpatrzony odrębnym pismem.

Zdaniem Wnioskodawcy – w kwestii skutków zwrotu kwoty X dla rozliczeń w podatku dochodowym od osób fizycznych – przychodem będzie jedynie zaliczona do kosztów uzyskania przychodów kwota netto (po wyłączeniu wartości zwróconego przez spółkę A podatku od towarów i usług) zwrotu kwoty X1. Przy czym za datę powstania obowiązku podatkowego należy przyjąć datę otrzymania przez Wnioskodawcę zwrotu. Natomiast część X2 kwoty zwrotu pozostanie w całości poza opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe wynika z treści art. 14 ust. 3 pkt 3 i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z tymi przepisami do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej nie zalicza się zwróconych, umorzonych lub zaniechanych podatków i opłat stanowiących dochody budżetu państwa albo budżetów jednostek samorządu terytorialnego, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów oraz zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Skoro zatem jedynie wartość netto zwróconej części X1 została zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, jedynie ta kwota będzie uznawana za przychód, w dacie otrzymania przez Wnioskodawcę zwrotu.

Uprzednio przytoczony przepis art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz fakt zaliczenia kosztów procesu do kosztów uzyskania przychodów przesądza także o konieczności opodatkowania zwrotu kosztów procesu w dacie ich otrzymania przez Wnioskodawcę.

Odnosząc się natomiast do problematyki opodatkowania odsetek, Wnioskodawca nie zgadza się ze stanowiskiem wyrażonym w interpretacji Ministra Finansów z dnia 16 lutego 2016 r. nr IPPB1/4511-1457/15-2/AM o konieczności zakwalifikowania omawianych przychodów do innych źródeł. W interpretacji tej Minister Finansów wskazał, iż:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustaw, wyszczególniono odrębne źródło przychodów w postaci „innych źródeł”.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nie należące do przychodów określonych w art. 12 - 14 i 17 oraz przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Instytucję prawną odsetek reguluje art. 481 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121 z późn. zm.), zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Odsetki wypłacone za okres pomiędzy datą zasądzenia i datą wypłaty nienależnie pobranych opłat nie są wliczane do wartości tych opłat.

Zgodnie bowiem z treścią art. 20 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 z późn. zm.), do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów, żądanych obok roszczenia głównego. Przepis ten ma zastosowanie do odsetek ustawowych, z którymi zasądzono świadczenie główne.

Zatem, nie można utożsamiać odsetek za zwłokę ze świadczeniem odszkodowawczym, czy też innym świadczeniem (naprawieniem szkody). Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem nie wykonania zobowiązań.

W przedmiotowej sprawie zasądzone przez Sąd odsetki z tytułu nienależnie pobieranych opłat (opłaty półkowe) należy zaliczyć do innych źródeł przychodu, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, mając na uwadze okoliczności przedstawione w niniejszej sprawie, stwierdzić należy, że odsetki stanowić będą przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy i podlegać opodatkowaniu na ogólnych zasadach według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z taką oceną Wnioskodawca się nie zgadza. Wskazać bowiem należy na stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w uchwale z dnia 6 czerwca 2016 r., sygn. akt II FPS 2/16. W omawianej uchwale Naczelny Sąd Administracyjny podniósł, iż „ustawodawca podatkowy zauważa istnienie odsetek za opóźnienie w zapłacie. W art. 14 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie wskazał, że nie stanowią przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej odsetki za opóźnienie w zapłacie, jeżeli nie zostały otrzymane. W tym przypadku jednoznacznie zatem przypisał odsetki do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, a jednocześnie w odniesieniu do tego rodzaju przychodu odstąpił od zasady memoriałowej, wyrażonej w art. 14 ust. 1 zdanie pierwsze 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko to podziela Wnioskodawca i uważa, że omawiane odsetki winny być zaliczone w dacie ich otrzymania do przychodów z działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady – wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Pozarolnicza działalność gospodarcza – w myśl art. 10 ust. 1 w pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – stanowi źródło przychodów. Za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej – w myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Co do zasady, do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej należą wszystkie przychody osiągane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, określone w art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z wyjątkiem przychodów wymienionych w art. 14 ust. 3 tej ustawy. Przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są więc wszelkie przysporzenia majątkowe, uzyskane w związku z tą działalnością, o ile ustawa nie wyłącza ich z tej kategorii. Ponadto art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera przykładowe przysporzenia majątkowe stanowiące przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Katalog zawarty w tym przepisie nie ma jednak charakteru zamkniętego.

W myśl art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się zwróconych innych wydatków nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższy przepis wyłącza zatem z przychodów z działalności gospodarczej kwoty zwrócone podatnikowi na pokrycie wydatków, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów tej działalności.

Ogólną zasadę ustalania momentu uzyskania przychodu związanego z działalnością gospodarczą określa przepis art. 14 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stanowi on, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h-1ji 1n-1p, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

Od zasady wyrażonej w art. 14 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziane są odstępstwa. I tak, stosownie do art. 14 ust. 1e ustawy, jeżeli strony ustalą, że będą rozliczać usługi za okresy rozliczeniowe, wówczas za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku. Przepis ten stosuje się odpowiednio do dostawy energii elektrycznej i cieplnej oraz gazu przewodowego, o czym stanowi art. 14 ust. 1h ustawy.

W przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty (art. 14 ust. 1i tej ustawy).

Prawo podatkowe nie zawiera definicji odsetek. Ponadto, legalnej definicji odsetek nie formułuje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380 z późn. zm.). Ustawodawca w Kodeksie cywilnym poświęcił im cztery przepisy – art. 359, art. 360, art. 481 i art. 482. Natomiast w piśmiennictwie podjęto próby zdefiniowania tego pojęcia. Wskazuje się, że odsetki to zwykle wynagrodzenie za korzystanie z cudzych pieniędzy lub z rzeczy oznaczonych co do gatunku. Jest ono obliczane według określonej stopy procentowej, tzn. w stosunku do wysokości kapitału (pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku) i w stosunku do czasu korzystania z niego (tak A. Brzozowski w: Kodeks cywilny. Komentarz do art. 1-4491, red. K. Pietrzykowski, Warszawa, s. 884). T. Wiśniewski definiuje odsetki jako wynagrodzenie za korzystanie z cudzych pieniędzy (albo też innych zamiennych rzeczy ruchomych) lub za obracanie własnymi pieniędzmi w cudzym interesie. Są to odsetki zwykłe, mające charakter kredytowy (odsetki kapitałowe). Od tego rodzaju odsetek należy odróżnić odsetki za opóźnienie w wykonaniu zobowiązania pieniężnego (art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego), które można traktować jako quasi – odszkodowanie, odszkodowanie ryczałtowe czy też swoistą represję cywilną.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że prawomocnym wyrokiem z dnia 22 października 2015 r. Sąd zasądził na rzecz Wnioskodawcy, prowadzącego działalność gospodarczą, kwotę X wraz z ustawowymi odsetkami (dla części X1 od dnia 3 lipca 2013 r. do dnia zapłaty, dla części X2 od dnia 13 marca 2015 r. do dnia zapłaty) oraz zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Sąd, uwzględniając powództwo za zasadne, uznał roszczenia Wnioskodawcy oparte na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Zasądzone kwoty stanowiły zwrot wpłaconych nienależnie kwot brutto (wraz z podatkiem od towarów i usług). W związku z faktem, iż roszczenia powoda miały charakter zobowiązań bezterminowych, roszczenia o odsetki zostały uwzględnione od dat dokonania wezwań do zapłaty. Wnioskodawca otrzymał od Spółki A zasądzone kwoty w lipcu tego roku. Do dnia dzisiejszego Wnioskodawca nie otrzymał korekt faktur od żadnego z wymienionych uprzednio podmiotów. Kwota netto części X1 została przez Wnioskodawcę zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, natomiast kwota netto części X2 – nie.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące regulacje prawne stwierdzić należy, że otrzymane przez Wnioskodawcę na podstawie wyroku sądowego zwroty wydatków (wpłaconych nienależnie kwot) oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, które wcześniej zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej – będą stanowiły dla Wnioskodawcy przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Natomiast przychodów z działalności gospodarczej nie będą stanowiły zwrócone, faktycznie poniesione przez Wnioskodawcę wydatki, które wcześniej nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Ponadto zasądzone i zapłacone odsetki będą kwalifikowane jako przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Momentem powstania przychodu u Wnioskodawcy – zarówno w stosunku do zwróconych wydatków, jak i otrzymanych odsetek – jest data ich otrzymania, czyli wpływu pieniędzy bezpośrednio do majątku Wnioskodawcy.

W tym miejscu wskazać również należy, że zakres żądania wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza w szczególności:

1. stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) przedstawiony we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego,
2. stan prawny (przepisy prawa) wskazany przez wnioskodawcę oraz
3. zagadnienie prawne, które ma być przedmiotem interpretacji, a które wskazuje pytanie (pytania) wnioskodawcy w kontekście jego wątpliwości interpretacyjnych w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego oraz własne stanowisko w sprawie.

Ze względu zatem na zakres żądania Wnioskodawcy ocenie interpretacyjnej organu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych została poddana wyłącznie kwestia skutków podatkowych zwrotu na podstawie wyroku sądowego wydatków wraz odsetkami. Organ nie odniósł się natomiast do kwestii prawidłowości (zasadności) zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconych kwot za usługi opisane we wniosku usługi, ponieważ kwestia ta pozostaje poza zakresem wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Dodatkowo należy wyjaśnić, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację indywidualną opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.