Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-581/16-4/KP
z 5 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2016 r. (data wpływu 8 sierpnia 2016 r.) uzupełnionym w dniu 19 sierpnia 2016 r. (data wpływu 22 sierpnia 2016 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 12 sierpnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia całości podatku VAT z tytułu nabycia apartamentu przeznaczonego pod wynajem oraz prawa do wystawienia faktury VAT za całość czynszu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia całości podatku VAT z tytułu nabycia apartamentu przeznaczonego pod wynajem oraz prawa do wystawienia faktury VAT za całość czynszu.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 18 sierpnia 2016 r. (data wpływu 22 sierpnia 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 12 sierpnia 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną nieprowadzącą zarejestrowanej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni zamierza uzyskiwać przychody z wynajmu apartamentu przeznaczonego na świadczenie usług wynajmu krótkoterminowego. Apartament będzie lokalem niemieszkalnym wchodzącym w skład hotelu działającego w systemie condohotel (aparthotel).

Wnioskodawczyni zarejestrowała się jako podatnik VAT czynny a następnie wraz z mężem, (z którym ma ustawową wspólnotę majątkową) zawarła przedwstępną umowę kupna lokalu (inwestycja jest w trakcie budowy). Poza umową kupna lokalu w stanie deweloperskim, Wnioskodawczyni wraz z mężem zawarła odrębną umowę na wykończenie i wyposażenie lokalu oraz umowę na zakup miejsca parkingowego.

W wymienionych powyżej umowach Wnioskodawczyni wraz z mężem umieścili zgodne oświadczenie, iż faktury VAT wynikające z dokonanych płatności będą wystawiane na Wnioskodawczynię, jako osobę fizyczną będącą czynnym podatnikiem VAT. Mąż Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest podatnikiem VAT.

Wnioskodawczyni zamierza samodzielnie rozliczać przychody z najmu zakupionego lokalu. Jako wynajmujący Wnioskodawczyni zawarła umowę najmu z firmą, która będzie pośredniczyć w wynajmie apartamentu osobom trzecim na pobyt krótkoterminowy. W załączeniu do ww. umowy mąż Wnioskodawczyni wyraził zgodę na zawarcie przez Wnioskodawczynię umowy najmu z firmą pośredniczącą w wynajmie apartamentów na warunkach i według uznania Wnioskodawczyni. W umowie tej Wnioskodawczyni zobowiązała się oddać najemcy lokal wraz z wyposażeniem i miejscem parkingowym (przedmiot najmu) do prowadzenia podnajmu lokalu osobom trzecim na pobyt krótkoterminowy. Najemca będzie płacił Wnioskodawczyni czynsz najmu na warunkach ustalonych w umowie. Umowa najmu została zawarta na 10 lat. Po okresie objętym umową zostanie ona przedłużona, powierzona innej firmie lub Wnioskodawczyni zajmie się wynajmem osobiście. Zakup apartamentu i jego wynajem będzie związany wyłącznie z działalnością opodatkowaną. Lokal nie będzie wynajmowany na cele mieszkaniowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawczyni ma prawo do odliczenia całości podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia ww. apartamentu?
2. Czy Wnioskodawczyni ma prawo do wystawienia najemcy faktur VAT za całość czynszu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, powinno jej przysługiwać prawo odliczenia podatku naliczonego w całości, ponieważ zakupiony apartament będzie wykorzystywany wyłącznie do czynności opodatkowanych VAT (lokal niemieszkalny przeznaczony do wynajmu krótkoterminowego). Zakup został potwierdzony fakturą VAT wystawioną imiennie na Wnioskodawczynię, jako czynnego podatnika VAT. Wnioskodawczyni zamierza samodzielnie rozliczać przychody z najmu zakupionego lokalu.

Zakupiony lokal należy do majątku wspólnego – Wnioskodawczyni i jej męża, zgodnie zaś z prawem i wyrażoną na piśmie wolą męża, Wnioskodawczyni może samodzielnie, we własnym imieniu i na własny rachunek zarządzać tą częścią majątku wspólnego, która obejmuje zakup lokalu i jego wynajem.

Podobna sprawa była rozpatrywana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w ramach interpretacji indywidualnej (IBPP1/443-725/13/LSz), zgodnie z powyższą interpretacją cyt.: „jeżeli przedmiotem najmu będzie nieruchomość stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy o VAT będzie ten małżonek, który dokonuje wynajmu we własnym imieniu (który jest stroną czynności prawnej)”. W przedstawionym przypadku osobą tą jest Wnioskodawczyni.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, ilekroć w dalszych przepisach mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Jak wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Z powyższego wynika, że najem wypełnia definicję działalności gospodarczej określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe). Zatem istotnym jest wykorzystanie towaru w sposób ciągły dla celów zarobkowych bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W rozumieniu wyżej cytowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług świadczenie usług najmu nieruchomości jest działalnością gospodarczą, a podmiot wykonujący te czynności podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach określonych w przepisach regulujących ten podatek.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną nieprowadzącą zarejestrowanej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni zamierza uzyskiwać przychody z wynajmu apartamentu przeznaczonego na świadczenie usług wynajmu krótkoterminowego. Apartament będzie lokalem niemieszkalnym wchodzącym w skład hotelu działającego w systemie condohotel (aparthotel). Wnioskodawczyni zarejestrowała się jako podatnik VAT czynny a następnie wraz z mężem, (z którym ma ustawową wspólnotę majątkową) zawarła przedwstępną umowę kupna lokalu (inwestycja jest w trakcie budowy). Poza umową kupna lokalu w stanie deweloperskim, Wnioskodawczyni wraz z mężem zawarła odrębną umowę na wykończenie i wyposażenie lokalu oraz umowę na zakup miejsca parkingowego. W wymienionych powyżej umowach Wnioskodawczyni wraz z mężem umieścili zgodne oświadczenie, iż faktury VAT wynikające z dokonanych płatności będą wystawiane na Wnioskodawczynię, jako osobę fizyczną będącą czynnym podatnikiem VAT. Mąż Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest podatnikiem VAT. Wnioskodawczyni zamierza samodzielnie rozliczać przychody z najmu zakupionego lokalu. Jako wynajmujący Wnioskodawczyni zawarła umowę najmu z firmą, która będzie pośredniczyć w wynajmie apartamentu osobom trzecim na pobyt krótkoterminowy. W załączeniu do ww. umowy mąż Wnioskodawczyni wyraził zgodę na zawarcie przez Wnioskodawczynię umowy najmu z firmą pośredniczącą w wynajmie apartamentów na warunkach i według uznania Wnioskodawczyni. W umowie tej Wnioskodawczyni zobowiązała się oddać najemcy lokal wraz z wyposażeniem i miejscem parkingowym (przedmiot najmu) do prowadzenia podnajmu lokalu osobom trzecim na pobyt krótkoterminowy. Najemca będzie płacił Wnioskodawczyni czynsz najmu na warunkach ustalonych w umowie. Umowa najmu została zawarta na 10 lat. Po okresie objętym umową zostanie ona przedłużona, powierzona innej firmie lub Wnioskodawczyni zajmie się wynajmem osobiście. Zakup apartamentu i jego wynajem będzie związany wyłącznie z działalnością opodatkowaną. Lokal nie będzie wynajmowany na cele mieszkaniowe.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość dotyczącą prawa do odliczenia całości podatku naliczonego w związku z nabyciem ww. lokalu (apartamentu).

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 lit a ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Podkreślić należy, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, w tym przede wszystkim treść 86 ust. 1 ustawy o VAT, potwierdzić należy, że Wnioskodawczyni będzie miała prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia lokalu. Wnioskodawczyni wskazała, że zarejestrowała się jako czynny podatnik podatku VAT. Faktura VAT dokumentująca zakup lokalu będzie wystawiona na Wnioskodawczynię. Natomiast lokal będzie wykorzystywany wyłącznie do działalności opodatkowanej (lokal nie będzie wykorzystywany na cele mieszkaniowe). Zatem skoro dostawa przedmiotowego lokalu nie będzie korzystała ze zwolnienia z podatku VAT lecz będzie podlegać opodatkowaniu właściwą stawką podatku Wnioskodawczyni będzie miała prawo do odliczenia podatku.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania nr 1, zgodnie z którym będzie jej przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości, ponieważ zakupiona nieruchomość (towar) będzie wykorzystywana wyłącznie przez Wnioskodawczynię do wykonywania czynności opodatkowanych (najem krótkotrwały) należało uznać za prawidłowe.

Ponadto Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość czy ma prawo do wystawiania najemcy faktur VAT za całość czynszu.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.), zwanej również ustawą K.c., regulujące kwestie najmu oraz własności.

W myśl art. 659 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Stosownie do art. 195 ww. ustawy K.c. własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, stanowi odmianę własności i cechuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom, a jak stanowi art. 198 cyt. ustawy K.c. każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli.

Natomiast z przepisu art. 206 K.c. wynika, iż każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli.

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem każdy ze współwłaścicieli ma uprawnienie do bezpośredniego korzystania z rzeczy wspólnej. Może posiadać całą rzecz i korzystać z całej rzeczy. Identyczne uprawnienia przysługują pozostałym współwłaścicielom.

Korzystanie z rzeczy wspólnej obejmuje możliwość używania rzeczy. Prawo do współużytkowania rzeczy wspólnej obejmuje również uprawnienia do pobierania pożytków i partycypowania w innych przychodach rzeczy. Zakres tych uprawnień określony jest wielkością udziału każdego ze współwłaścicieli. W analogiczny sposób obciążają współwłaścicieli wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną. Oznacza to np. że współwłaściciel, który dokonał nakładów na nieruchomość będącą przedmiotem współwłasności, może się domagać zwrotu ich w części od pozostałych współwłaścicieli stosownie do ich wielkości.

Przytaczając natomiast przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy ((Dz. U. z 2015 r., poz. 583, z późn. zm.), stwierdzić należy, iż stosownie do art. 31 § 1 ww. ustawy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, dotyczących stosunków majątkowych między małżonkami nic nie uprawnia do wniosku, że wykonywanie czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług przez jednego z małżonków (sprzedaż towarów, odpłatne świadczenie usług, import itp.) czyni podatnikiem tego podatku również drugiego małżonka, gdy czynności te dotyczą składników ich majątku wspólnego, a przychód uzyskany z wykonywania tych czynności stanowi ich majątek dorobkowy.

Skoro każdy z małżonków jest uprawniony do samodzielnego zarządzania majątkiem wspólnym, to może on samodzielnie, we własnym imieniu i na własny rachunek dokonywać czynności prawnych będących wykonywaniem tego zarządu, jakkolwiek skuteczność czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu wymaga akceptacji drugiego małżonka. Prawnopodatkowa skuteczność czynności podjętej przez jednego z małżonków nie jest uzależniona od zgody drugiego z nich na jej dokonanie, skoro taka czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niezależnie od tego, czy została wykonana z zachowaniem warunków i form określonych przepisami prawa (zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o VAT - czynności określone w art. 5 ust. 1 tej ustawy podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników ani nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Istotnym jest, czy dany podmiot spełnia definicję podatnika w rozumieniu powołanego wyżej przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 tegoż przepisu.

Autonomiczność prawa podatkowego wyklucza bowiem możliwość interpretacji przepisów, która zakładałaby, że stosunki majątkowe między małżonkami, regulowane przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mogą kształtować zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawczyni, zarejestrowana jako podatnik VAT czynny, zamierza zakupić wraz z mężem apartament w celu świadczenia usług najmu krótkotrwałego. Wnioskodawczyni jest z mężem we wspólnocie majątkowej i będą oboje właścicielami tego lokalu. Faktura VAT za zakup lokalu zostanie wystawiona tylko na Wnioskodawczynię jako osobę fizyczną będącą czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawczyni zamierza samodzielnie rozliczać przychody z najmu ww. lokalu (w załączeniu do umowy najmu mąż Wnioskodawczyni wyraził zgodę na zawarcie przez Wnioskodawczynię umowy najmu z firmą pośredniczącą w wynajmie apartamentów na warunkach i według uznania Wnioskodawczyni). Mąż Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem podatku VAT.

Jeżeli zatem przedmiotem najmu będzie nieruchomość stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy o VAT będzie ten małżonek, który dokonuje wynajmu we własnym imieniu (który jest stroną czynności prawnej).

Tak więc w zaistniałej sytuacji, jeżeli umowa najmu nieruchomości będzie zawarta przez jednego z małżonków (jako jednego ze współwłaścicieli nieruchomości), wówczas podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT z tytułu zawartej umowy najmu będzie ten właśnie współmałżonek czyli Wnioskodawczyni. W konsekwencji to Wnioskodawczyni powinna wystawiać najemcy faktury VAT za całość czynszu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, wynikające z opisu sprawy bądź własnego stanowiska, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Organ podatkowy odpowiadając na pytanie Wnioskodawczyni nie rozstrzygał innych kwestii, w szczególności tego, czy czynność nabycia nieruchomości będzie czynnością opodatkowaną czy podlegającą zwolnieniu z opodatkowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U z 2016 r. poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i § 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1-4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.