INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14.02.2012 r. (data wpływu 27.02.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• zaliczania do kosztów uzyskania przychodów pełnych odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych – jest nieprawidłowe;

• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów „nieumorzonej części wartości początkowej” samochodów osobowych w momencie ich sprzedaży – jest prawidłowe;

• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie OC samochodów osobowych w pełnej wysokości - jest prawidłowe;

• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie auto casco samochodów osobowych w pełnej wysokości – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 27.02.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów dotyczących samochodów osobowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (zwana także: „Spółką” lub „Wnioskodawcą”) jest podmiotem gospodarczym specjalizującym się w wynajmie samochodów i jedną z większych, niezależną od producentów, firmą oferującą pełne usługi leasingowe. Spółka jest operatorem licencji S. na Polskę, dzięki czemu dostarcza klientom pełną, kompleksową usługę, zarówno w zakresie wynajmu krótko-, jak i długoterminowego. Wśród samochodów będących przedmiotem wynajmu znajdują się samochody osobowe.

W zakresie samochodów osobowych o wartości początkowej powyżej 20.000 Euro Spółka:

1. dokonuje odpisów z tytułu zużycia samochodów osobowych zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.
2. ponosi wydatki z tytułu składek na ubezpieczenie samochodów osobowych, które zalicza do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy Spółka ma prawo do kosztów uzyskania przychodów zaliczać pełną wartość odpisów amortyzacyjnych dokonywanych zgodnie z art. 16a-16m ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., od samochodów osobowych, których wartość początkowa przekracza 20.000 Euro (a nie część ustaloną na podstawie proporcji, w jakiej kwota stanowiąca równowartość 20.000 Euro pozostaje do wartości początkowej samochodu), do momentu aż łączna wartość odpisów amortyzacyjnych zrówna się z kwotą w złotych odpowiadającą 20.000 Euro...
2. Czy w przypadku sprzedaży samochodów osobowych Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów „nieumorzoną część wartości początkowej” tych samochodów, stanowiącą różnicę pomiędzy ich wartością początkową a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (a więc stanowiących i niestanowiących kosztów uzyskania przychodów)...
3. Czy Spółka, której podstawowym przedmiotem działalności jest wynajem samochodów, w tym samochodów osobowych, ma prawo do zaliczenia wydatków z tytułu składek na ubezpieczenie OC i auto casco samochodów osobowych w pełnej wysokości...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1)

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., za koszty uzyskania przychodów nie uważa się odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 Euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania. Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. nie określa szczegółowo, w jaki sposób podatnik powinien dokonywać odpisów amortyzacyjnych w przypadku, jeżeli wartość początkowa samochodu osobowego przekracza równowartość 20.000 Euro przeliczonych na złote. Jedynym ograniczeniem istniejącym w takim przypadku jest przewidziany w tym przepisie zakaz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w części przekraczającej limit odpowiadający równowartości 20.000 Euro przeliczonych na złote. Należy przy tym podkreślić, że przepis ten, jak również przepisy art. 16a-16m tej ustawy, w żaden sposób nie określają szczegółowych zasad (sposobu) rozliczania odpisów amortyzacyjnych mieszczących się we wskazanym limicie. Ponadto, art. 16 ust. 1 pkt 4 tej ustawy ma charakter wyjątku od ogólnej zasady umożliwiającej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków ponoszonych w celu osiągnięcia przychodu lub jego zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Zgodnie z obowiązującą w prawie podatkowym zasadą, wszelkie wyjątki, a w szczególności te, które ograniczają uprawnienia podatnika muszą być stosowane ściśle i nie mogą być interpretowane rozszerzająco. Przemawia to za przyjęciem, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy nie może być interpretowany w inny sposób niż jedynie dla celów oznaczenia górnej granicy zaliczania do kosztów odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych, ponieważ wykładnia taka stałaby w sprzeczności z literalnym brzmieniem tego przepisu, który przewidziany w nim limit odnosi do sumy dokonanych odpisów, a nie do pojedynczego odpisu.

Zdaniem Spółki, ma ona prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów pełną wartość odpisów amortyzacyjnych dokonywanych zgodnie z art. 16a-1 6m ustawy z dnia 15 lutego 1992r. od samochodów osobowych, których wartość początkowa przekracza równowartość 20.000 Euro przeliczoną na złote według kursu średniego Euro ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania, aż do momentu gdy łączna wartość odpisów amortyzacyjnych zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zrówna się z kwotą 20.000 euro przeliczoną na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania.

W związku z tym, należy przyjąć, że Spółka w przedstawionym stanie faktycznym jest uprawniona do zaliczania do kosztów uzyskania przychodu pełnej wartości odpisu amortyzacyjnego, aż do chwili gdy łączna suma dotychczas dokonanych odpisów nie przekroczy równowartości 20.000 euro, a późniejszych odpisów amortyzacyjnych nie uznawać za koszty uzyskania przychodów. Za możliwością zaliczenia w koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, z tytułu zużycia samochodu osobowego, w pierwszym okresie używania samochodu, poprzez zaliczenie całości dokonywanych w tym okresie odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodów, do wysokości określonej zgodnie z art 16 ust 1 pkt 4 powołanej ustawy przemawia wykładnia językowa tego przepisu, w której ustawodawca nie ogranicza podatnika w tym zakresie.

Analogiczne do przedstawionego powyżej stanowisko zaprezentował także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, w wyroku z dnia 9 grudnia 2009 r. (sygn. akt I SA/Po 814/09). Spółka w pełni podziela argumenty i stwierdzenia zawarte w uzasadnieniu tego wyroku.

Ad. 2)

Przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu będzie różnica między wartością początkową środka trwałego, a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy). Na sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jak i te niestanowiące kosztów podatkowych (art. 16h ust. 1 pkt 1). W świetle powyższego, w przypadku sprzedaży samochodów osobowych o wartości początkowej przewyższającej równowartość 20.000 Euro przeliczonej na złote, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów „nieumorzoną część wartości początkowej” tych samochodów, stanowiącą różnicę pomiędzy ich wartością początkową a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (a więc stanowiących i niestanowiących kosztów uzyskania przychodów).

Ad. 3)

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., za koszty uzyskania przychodu nie uważa się składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczona na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia. Z użytkowaniem każdego samochodu wiąże się konieczność poniesienia wydatku na jego ubezpieczenie. W przypadku samochodów osobowych przepisy podatkowe ograniczają jednak kwotę wydatkowaną na ubezpieczenie samochodu osobowego podlegającą zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Ograniczenia dotyczące możliwości zaliczania wydatków związanych z ubezpieczeniem samochodu osobowego stanowiącego środek trwały do kosztów uzyskania przychodów, zawarte zostały w art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższy przepis nie precyzuje czy składki dotyczą jedynie ubezpieczenia auto casco, czy również ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej. W opinii Spółki powyższy przepis dotyczy wyłącznie ubezpieczenia dobrowolnego auto casco. To ograniczenie nie dotyczy jednak podmiotów, których tak, jak w przypadku Spółki - głównym przedmiotem działalności jest wynajem samochodów.

Zdaniem Spółki, celem tego przepisu jest ograniczenie możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodu wydatków ponoszonych na ubezpieczenie samochodu osobowego, który ze względu na jego wartość można zaliczyć do wyższego standardu, Przy tak sformułowanym przepisie, koszty ubezpieczenia przekraczające proporcjonalnie 20.000 EURO ponosi proporcjonalnie podatnik - bez możliwości odliczania ich od przychodu. Ograniczenie możliwości zaliczenia tych wydatków w całości do kosztów uzyskania przychodów ze względu na wartość samochodu podyktowane jest celem Ustawodawcy, jakim było eliminowanie przypadków obciążania budżetu państwa poprzez stworzenie prawnych możliwości uwzględniania w kosztach podatkowych wydatków na ubezpieczenie samochodów luksusowych będących podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych. Przepis ten nie dotyczy jednak podmiotów gospodarczych, których głównym i podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej jest wynajem samochodów, w tym samochodów osobowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie pytania nr 2 uznaje się za prawidłowe, zaś w zakresie pytań 1 i 3 uznaje się za nieprawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Natomiast odnosząc się do zagadnień zawartych w pytaniach nr 1 i 3, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…). W myśl powyższego przepisu, zasadniczo każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu powinien być uznany za koszt uzyskania tego przychodu, chyba że został wymieniony w katalogu kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 tej ustawy.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia” zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 w/w ustawy, oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, iż poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy, w szczególności przychodu, a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo – skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo, np. osiągnięcie przychodu.

W artykule 17a – 17l w/w ustawy ustawodawca uregulował sposób rozliczenia umów leasingu w podatku dochodowym od osób prawnych. Przepisy te tworzą kompleksową regulację, zebraną w osobny rozdział 4a: „Opodatkowanie stron umowy leasingu”. Z treści art. 17a pkt 3 wynika, że ilekroć w rozdziale jest mowa o odpisach amortyzacyjnych rozumie się przez to odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a – 16m z uwzględnieniem art. 16.

Środki trwałe służą osiąganiu przychodów przez wiele lat, w związku z czym ustawodawca zdecydował, że związane z nimi wydatki powinny być również rozliczane w dłuższym okresie czasu. Stąd wydatki na ich nabycie, wytworzenie lub ulepszenie – stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – nie stanowią kosztu uzyskania przychodów, ale koszt taki stanowi ich zużycie mierzone amortyzacją (art. 15 ust. 6 tej ustawy).

Zatem, jeżeli Wnioskodawca dokonuje zakupów samochodów osobowych, których wartość przewyższa równowartość 20.000 euro i jednocześnie stanowią one środki trwałe, to odpisów amortyzacyjnych dokonuje się wg ogólnych zasad określonych w art. 16a – 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ogólne zasady określone w powyżej powołanych przepisach stanowią m. in., iż zgodnie z art. 16h ust. 1 powołanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek ten lub wartość wprowadzono do ewidencji, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. Suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jak wynika z art. 16i ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji samochodu można dokonywać metodą liniową (podstawową) – stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 20% rocznie. W przypadku zastosowania tej metody środek trwały jest amortyzowany równomiernie przez cały okres jego użytkowania. Z wykorzystaniem tej metody podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych (art. 16h ust. 4 ww. ustawy):

• w równych ratach co miesiąc albo
• w równych ratach co kwartał albo
• jednorazowo na koniec roku podatkowego.
  
  

Wysokość rocznego odpisu amortyzacyjnego uzyskuje się poprzez pomnożenie wartości początkowej środka trwałego oraz 20% stawki amortyzacyjnej. Wysokość miesięcznego albo kwartalnego odpisu ustala się poprzez podzielenie rocznego odpisu odpowiednio przez 12 albo 4.

Jak wynika z powyżej powołanych przepisów amortyzacji samochodów osobowych dokonuje się od ich wartości początkowej, a suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, m. in. wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 4. Ponadto w przypadku zastosowania metody liniowej (jedynej możliwej przy amortyzacji samochodu osobowego) środek trwały musi być amortyzowany równomiernie przez cały okres jego użytkowania.

W oparciu o art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego EURO ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania. Zgodnie z przywołanym przepisem Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu nie przewyższającej równowartości 20.000 euro.

W ocenie organu podatkowego, dokonywanie przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych samochodów osobowych w taki sposób, że odpisy amortyzacyjne będą w całości zaliczane w koszty uzyskania przychodów aż do chwili, gdy łączne odpisy amortyzacyjne zaliczane w koszty uzyskania przychodów zrównają się z kwotą w złotych 20.000 euro, przeliczoną według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, po czym następnie dokonywane odpisy amortyzacyjne nie będą uznawane za koszty uzyskania przychodów jest nieprawidłowe.

Stanowisko organu podatkowego oparte jest na literalnym brzmieniu analizowanego przepisu art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy, w którym ustawodawca reguluje, iż do kosztów podatkowych nie zalicza się odpisów amortyzacyjnych „w części ustalonej od wartości samochodu (…)”.

W rozumieniu słownikowym „część” oznacza „jeden z elementów, na które dzieli się całość, pewną ilość z całości”, a „w części” oznacza „do pewnego stopnia, częściowo” (por. internetowy Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl ). W związku z powyższym, podatnik może zaliczyć do kosztów podatkowych tylko tę część odpisu, która liczona jest od wartości początkowej nieprzekraczającej równowartości 20.000 euro. Omawiany przepis odnosi się do każdorazowego odpisu amortyzacyjnego dokonywanego przez podatnika (obejmującego maksymalnie okres roku podatkowego), a nie do ich sumy. Stanowisko podatnika byłoby prawidłowe, jeżeli w analizowanym przepisie ustawodawca nie użyłby zwrotu „w części ustalonej”.

Spółka zobowiązana jest zatem do ustalenia, jaka część każdego odpisu amortyzacyjnego dotyczy wartości samochodu nieprzekraczającej równowartości 20.000 euro i tylko tę część zaliczyć do kosztów podatkowych. Pozostała część odpisu, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

W odniesieniu do powołanego przez Spółkę orzeczenia sądowego podkreślić należy, że orzeczenia sądów administracyjnych nie stanowią źródła prawa i co do zasady wiążą strony postępowania w konkretnej sprawie. Dodatkowo, należy zauważyć, że wyrok ten jest jednostkowy i nieprawomocny. Wyrok ten został uchylony przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 13 lipca 2010 r., sygn. akt II FSK 551/10, w którym stwierdzono: „Posłużenie się przez ustawodawcę zwrotem „w części” wskazuje, że skorzystanie z prawa do zaliczenia ponoszonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od ustalenia, jaka część każdego z odpisów amortyzacyjnych dotyczy wartości samochodu nieprzekraczającej równowartości 20.000 euro. Trzymając się bezpośrednio brzmienia wspomnianego uprzednio przepisu u.p.d.o.p. należy uznać, że pozostałej części odpisu nie można traktować jako wydatku stanowiącego koszt uzyskania przychodu. Ten sposób rozumienia art. 16 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p. zakłada celowość i niezbędność użycia słów „w części” jako synonimu określeń: jeden z elementów większej całości, do pewnego stopnia”.

Zarówno powołany powyżej wyrok, jak i wyroki:

• Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20.09.2011 r., sygn. akt II FSK 1756/11;
• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27.06.2011 r., sygn. akt III SA/Wa 2518/10;
• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 1.02.2011 r., sygn. akt I SA/Łd 1465/10;
• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 25.06.2009 r., sygn. akt I SA/Gl 204/09;

• potwierdzają w pełni stanowisko zaprezentowane przez Organ w przedmiotowej interpretacji indywidualnej.

Odpowiadając natomiast na pytanie nr 3, należy przeanalizować przepis art. 16 ust. 1 ww. ustawy, który w pkt 49 stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczona na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

W cytowanym przepisie nie podano wprost, o który rodzaj ubezpieczenia chodzi (OC, AC, NNW), ale należy przyjąć, że dotyczy on wyłącznie ubezpieczenia AC, bowiem dla ustalenia limitu, o którym mowa w tym przepisie, istotna jest wartość samochodu przyjęta dla celów ubezpieczenia, a tę przyjmuje się tylko dla AC. Dla ubezpieczenia OC i NNW wartość samochodu nie jest istotna.

Przewidziane w tym przepisie ograniczenie wysokości składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, które mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów dotyczy wyłącznie składek, których wysokość jest uzależniona od wartości samochodu (AC).

Wobec powyższego, jako że ograniczenie w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczy tylko dobrowolnego ubezpieczenia AC, wydatki związane z tym ubezpieczeniem samochodów osobowych stanowiących przedmiot wynajmu Spółki, zaliczane powinny być do kosztów uzyskania przychodów, z uwzględnieniem powyższego przepisu.

W tym miejscu, należy również zauważyć, że z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wynika, żeby ustawodawca wyłączał z tego ograniczenia podmioty, dla których – tak, jak w przypadku Spółki – głównym przedmiotem działalności jest wynajem samochodów. Pogląd taki nie wynika, ani z literalnego brzmienia tego przepisu, ani z innego rodzaju wykładni tego przepisu. Wnioskodawca, uzasadniając swoje stanowisko, odnosi się do intencji ustawodawcy wprowadzającego ten przepis, nie podając jednocześnie źródła (dokumentu), z którego wywodzi intencje ustawodawcy, co do zakresu działania omawianego przepisu. Tak więc powyższa teza zaprezentowana przez Wnioskodawcę nie została w sposób dostateczny udowodniona.

Mając na uwadze powyższe, nie sposób zgodzić się z tokiem rozumowania zaprezentowanym we wniosku, gdy konstrukcja omawianego przepisu jest jasna i nie wzbudza żadnych wątpliwości.

W art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów wydatki na odpisy z tyt. zużycia samochodów osobowych, dokonywanych wg zasad określonych w art. 16a-16m (…). Z kolei, art. 16a tej ustawy stanowi, że amortyzacji podlegają (…) stanowiące własność lub współwłasność podatnika (…) środki transportu, inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok (…), zwane środkami trwałymi.

W konsekwencji, prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym ponoszone przez nią koszty ubezpieczenia OC samochodów osobowych będących środkami trwałymi mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w pełnej wysokości.

Natomiast, w zakresie możliwości zaliczenia w pełnej wysokości, do kosztów uzyskania przychodów wydatków dot. ubezpieczenia AC samochodów osobowych, Organ uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Przy zaliczaniu wydatków ubezpieczenia AC do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy bowiem uwzględnić ograniczenie wynikające z powołanego wyżej przepisu art. 16 ust. 1 pkt 49 tej ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. Nr 0, poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.