Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-437/16-3/AL
z 27 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 3 czerwca 2016 r. (data wpływu 8 czerwca 2016 r.), uzupełnionym pismami z 31 sierpnia 2016 r. (data wpływu 6 września 2016 r.) oraz z 14 września 2016 r. (data wpływu 19 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi organizacji obozu sportowego dla zawodników sekcji sportowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2016 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi organizacji obozu sportowego dla zawodników sekcji sportowych.

Wniosek został uzupełniony pismem z 31 sierpnia 2016 r. (data wpływu 6 września 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 22 sierpnia 2016 r. znak IBPP1/4512-437/16-1/AL oraz pismem z 14 września 2016 r. (data wpływu 19 września 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 12 września 2016 r. znak IBPP1/4512-437/16-2/AL.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji jest jednostką organizacyjną gminy miejskiej, działającą na podstawie statutu. Jest to jednostka budżetowa nieposiadająca osobowości prawnej. Gospodarka finansowa Ośrodka prowadzona jest według zasad określonych w ustawie o finansach publicznych. Pokrywa on swoje wydatki bezpośrednio z budżetu gminy, a pobrane dochody odprowadza na rachunek dochodów gminy.

Ośrodek realizuje zadania własne gminy w zakresie kultury fizycznej. Zgodnie ze statutem do jego zadań należy m.in. prowadzenie działalności w sekcjach rekreacyjnych i sportowych oraz organizacja szkolenia dzieci, młodzieży, dorosłych, a także osób i sportowców niepełnosprawnych.

Ośrodek prowadzi sekcję piłki nożnej, siatkówki, piłki ręcznej, ju-jitsu, podnoszenia ciężarów, lekkiej atletyki, tenisa stołowego i kręgli klasycznych dla dzieci i młodzieży. W ramach zajęć sportowych organizowane są m.in. treningi, sparingi, rozgrywki.

Działalność Ośrodka w tym zakresie nie jest ukierunkowana na osiąganie zysku, a ponoszone koszty są finansowane z jego wydatków.

Ośrodek organizuje także obozy sportowe, żeby zawodnicy (dzieci i młodzież) mogli kontynuować treningi w okresie letnim. Celem pobytu uczestników na obozach sportowych jest aktywność sportowa uprawiana w różnych formach, niestanowiąca wypoczynku i rekreacji. Są to konieczne działania w procesie rozwoju sportowców.

Organizując taki obóz niektóre usługi Ośrodek nabywa od innych podmiotów, m.in. zakwaterowanie, wyżywienie, transport.

Koszt obozu pokrywają rodzice uczestników.

Ośrodek za zorganizowanie obozu sportowego wystawia na rzecz rodziców faktury.

W uzupełnieniu wniosku z 31 sierpnia 2016 r. Wnioskodawca wskazał, iż:

1. Świadcząc usługi organizowania obozów sportowych MOSiR:
   
   1. działa na rzecz nabywcy usługi (uczestników wyjazdu) we własnym imieniu i na własny rachunek,
      
   2. nabywa towary i usługi od podatników dla bezpośredniej korzyści nabywcy usługi (uczestników obozów sportowych).
2. Wnioskodawca prowadzi ewidencję, o której mowa w art. 109 ust.3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. z 2016r., poz. 710 ze zm.), ale bez uwzględnienia kwoty wydatkowanej na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników obozów sportowych. Wnioskodawca posiada dokumenty, z których wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników obozów sportowych.
   
3. W celu zorganizowania obozu sportowego Wnioskodawca, oprócz zakwaterowania, wyżywienia, transportu, nabywa także koszulki sportowe, wodę mineralną, artykuły spożywcze (słodycze), zajęcia sportowe z instruktorem, zajęcia sportowo-rekreacyjne.
   
4. W ramach organizowania obozów sportowych we własnym zakresie Wnioskodawca zapewnia opiekę nad dziećmi i młodzieżą sprawowaną przez trenerów sekcji, którzy są zatrudnieni na umowę zlecenie.
   
5. Zawodnikami są dzieci i młodzież w wieku od 5 do 18 lat, trenująca w prowadzonych przez MOSiR sekcjach sportowych. Nie są to osoby uprawiające sport wyczynowo. Udział w zawodach, turniejach i obozach sportowych nie jest obowiązkowy.
   
6. Obóz sportowy trwa 1 tydzień.
   
7. Uczestnicy obozu spędzają 4,5 godziny dziennie na treningach.
   
8. Pozostały czas w ciągu dnia, nieprzeznaczony na treningi, uczestnicy spędzają m.in. na placu zabaw, grając w tenisa stołowego, gry świetlicowe, spacerując, plażując, odpoczywając.
   
9. W czasie wolnym od treningów Wnioskodawca nie zapewnia uczestnikom dodatkowych atrakcji typu: wycieczki, zwiedzanie, imprezy taneczne.
   
10. Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług od 2009r., z tytułu najmu składników majątku, usług wstępu na basen, korty tenisowe, lodowisko, siłownię, bowling.
    
    

W uzupełnieniu wniosku z 14 września 2016 r. Wnioskodawca wskazał, iż nie jest jednostką objętą ustawą o systemie oświaty.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi w zakresie organizacji obozu sportowego dla zawodników sekcji sportowych należy traktować jako usług turystyki i stosować w tym zakresie szczególne procedury wynikające z działu XII, rozdziału 3 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy świadczone przez niego usługi w zakresie organizacji obozów sportowych dla dzieci i młodzieży z sekcji sportowych, których celem jest aktywność sportowa uprawiana w różnych formach, nie należy traktować jako usług turystyki i stosować szczególnych procedur przy świadczeniu usług turystyki określonych w dziale XII, rozdziale 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Działalność Wnioskodawcy nie jest nastawiona na zysk, a środki pozyskane od rodziców służą na pokrycie kosztów obozu. Wyjazd zawodników sekcji sportowych na obozy sportowe jest kontynuacją całorocznej działalności Wnioskodawcy na rzecz dzieci i młodzieży, dzięki której mogą oni zwiększyć swoją aktywność sportową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 5a ustawy o VAT towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Towarami stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Definicja dostawy towarów zawarta została w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którą, przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi ściśle związane ze sportem lub wychowaniem fizycznym świadczone przez kluby sportowe, związki sportowe oraz związki stowarzyszeń i innych osób prawnych, których celem statutowym jest działalność na rzecz rozwoju i upowszechniania sportu, pod warunkiem że:

1. są one konieczne do organizowania i uprawiania sportu lub organizowania wychowania fizycznego i uczestniczenia w nim,
2. świadczący te usługi nie są nastawieni na osiąganie zysków,
3. są one świadczone na rzecz osób uprawiających sport lub uczestniczących w wychowaniu fizycznym

– z wyłączeniem usług związanych z działalnością marketingową oraz reklamowo-promocyjną, wstępu na imprezy sportowe, usług odpłatnego prowadzenia statków przeznaczonych do uprawiania sportu i rekreacji, usług odpłatnego zakwaterowania związanych ze sportem lub wychowaniem fizycznym oraz usług wynajmu sprzętu sportowego i obiektów sportowych za odpłatnością.

Ponadto zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 736 ze zm.) zwalnia się od podatku usługi obozów, kolonii lub usługi o podobnym charakterze, organizowane przez szkoły i inne jednostki objęte ustawą z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.), świadczone wyłącznie na rzecz dzieci i młodzieży z tych szkół i jednostek.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nie jest żadnym z podmiotów wymienionych w tych przepisach zatem nie mają one do Wnioskodawcy zastosowania.

Opisane przez Wnioskodawcę czynności wykonywane w ramach usług wymienionych we wniosku mają natomiast wszelkie cechy usług turystycznych.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

W świetle art. 119 ust. 2 ustawy o VAT przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, iż jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, iż czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, iż nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

W myśl art. 119 ust. 3 ustawy o VAT przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. (uchylony);
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
4. (uchylony).
   
   

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Według art. 119 ust. 3a ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Podstawowym obowiązkiem podatnika podatku od towarów i usług jest prawidłowe opodatkowanie wykonywanych czynności podlegających opodatkowaniu. Tak więc, dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania usług turystycznych, opodatkowanych według szczególnej procedury, określonej przepisem art. 119 ust. 1, konieczne jest prowadzenie ewidencji, o której mowa w art. 119 ust. 3a ustawy o VAT.

W przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki, oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, podatnik wykonuje we własnym zakresie część świadczeń w ramach tej usługi, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29a (art. 119 ust. 5 ustawy o VAT).

Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które Wnioskodawca nabywa od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty i nie stanowią one jednocześnie „środków” do wyświadczenia usługi własnej Wnioskodawcy, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej. Natomiast wszelkie towary i usługi nabywane przez Wnioskodawcę dla wyświadczenia usługi własnej, stanowiącej następnie element usługi turystyki, należy uznać za wydatki dotyczące usług własnych.

W przypadkach, o których mowa w ust. 5 – na podstawie art. 119 ust. 6 ustawy o VAT – podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Wskazać należy, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „usług turystyki”. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą – poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC ze zm.). Stosownie do powołanego przepisu, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Odnosząc się do treści tekstu Dyrektywy w języku francuskim – „Les opérations effectuées par lagence de voyages pour la réalisation du voyage sont considérées comme une prestation de service unique de lagence de voyages au voyageur”, jak też w języku angielskim – „All transactions performed by the travel agent in respect of a journey shall be treated as a single service supplied by the travel agent to the traveller”, należy stwierdzić, że zdanie to powinno być przetłumaczone jako „Wszystkie transakcje dokonywane przez biura podróży w związku z realizacją podróży (imprezy turystycznej) uznawane są za jedną usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz podróżnego”. Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy 2006/112/WE miało na celu m. in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z definicją Słownika języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052 „turystyka” to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych.

Definicję usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. Usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale niesłużące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159). Inną definicję proponuje S. Wodejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wodejko „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

Pakietem usług nazywa się w turystyce zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb. Pakiet usług bywa kombinacją dwóch (np. hotel i wyżywienie, przejazd i nocleg) lub więcej elementów oferowanych przez sprzedawcę, jako jeden produkt po określonej cenie (por. J. Altkorn „Marketing w turystyce”, Warszawa 2002r., s. 99).

Zatem usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy więc uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Z powyższego wynika, że zarówno usługi własne, jak i usługi nabyte stanowią elementy składowe określonej usługi turystycznej.

Biorąc pod uwagę przedstawione rozważania, stwierdzić należy, iż procedura opodatkowania określona w art. 119 jest procedurą szczególną, przewidującą uregulowania specyficzne dla działalności turystycznej i stanowiące odstępstwo od ogólnych zasad opodatkowania podatkiem VAT.

Z uwagi na powyższe wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie szczególna procedura opodatkowania wynikająca z art. 119 ustawy o VAT będzie miała zastosowanie do wszystkich czynności nabywanych przez Wnioskodawcę od innych podatników dla bezpośredniej korzyści klienta. Wnioskodawca zapewnia w ramach swojej usługi niżej wymienione czynności: zakwaterowanie, wyżywienie, transport, nabywa także koszulki sportowe, wodę mineralną, artykuły spożywcze (słodycze), zajęcia sportowe z instruktorem, zajęcia sportowo-rekreacyjne.

Ponadto w ramach usługi Wnioskodawca świadczy usługę własną polegającą na zapewnieniu opieki nad dziećmi i młodzieżą sprawowaną przez trenerów sekcji, którzy są zatrudnieni na umowę zlecenie.

Świadcząc usługi organizowania obozów sportowych Wnioskodawca działa na rzecz nabywcy usługi (uczestników wyjazdu) we własnym imieniu i na własny rachunek, nabywa towary i usługi od podatników dla bezpośredniej korzyści nabywcy usługi (uczestników obozów sportowych).

Wnioskodawca posiada dokumenty, z których wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników obozów sportowych.

Wnioskodawca podał wprawdzie, że celem pobytu uczestników na obozach jest aktywność sportowa uprawiana w różnych formach, niestanowiąca wypoczynku i rekreacji i że są to działania konieczne w procesie rozwoju sportowców oraz że w czasie wolnym od treningów Wnioskodawca nie zapewnia uczestnikom dodatkowych atrakcji typu wycieczki, zwiedzanie, imprezy taneczne, jednakże z opisu wynika też że dzieci i młodzież uczestnicząca w obozach nie są to osoby uprawiające sport wyczynowo, a udział w obozach nie jest obowiązkowy. Obóz trwa 1 tydzień, uczestnicy obozu spędzają 4,5 godziny dziennie na treningach natomiast pozostały czas spędzają m.in. na placu zabaw, spacerując, odpoczywając.

Ponadto z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż świadczone przez Wnioskodawcę usługi organizowania obozu sportowego dla zawodników sekcji sportowych (dzieci i młodzieży w wieku od 5 do 18 lat) składają się również z usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników tych obozów, zatem zastosowanie znajdzie art. 119 ustawy o VAT. Organizacja przedmiotowych obozów, w ramach których uczestnikom jest zapewniane zakwaterowanie, wyżywienie transport, zajęcia sportowe z instruktorem i zajęcia sportowo-rekreacyjne a także nabywane są towary tj. koszuli sportowe, woda mineralna, artykuły spożywcze (słodycze) – jest świadczeniem złożonym, składającym się z towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści uczestników obozów, co w konsekwencji stanowi usługi turystyki opodatkowane według szczególnej procedury określonej w art. 119 ustawy o VAT na zasadzie marży.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że organizacja obozów sportowych dla dzieci i młodzieży z sekcji sportowych nie należy traktować jako usługi turystyki – należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.