Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/4512-565/16-2/KO
z 13 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 lipca 2016 r. (data wpływu 21 lipca 2016 r.), uzupełnionym w dniu 15 września 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów w przypadku gdy towar zostanie wywieziony na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej niż kraj dostawy wskazany na dokumentach przewozowych oraz handlowych dotyczących danej transakcji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów w przypadku gdy towar zostanie wywieziony na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej niż kraj dostawy wskazany na dokumentach przewozowych oraz handlowych dotyczących danej transakcji.

Ww. wniosek został uzupełniony poprzez uiszczenie opłaty za wydanie interpretacji indywidualnej w dniu 15 września 2016 r., w związku z wezwaniem tut. organu z 9 września 2016 r. znak: IBPP2/4512-565/16/KO.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o. o. (dalej: „Wnioskodawca” albo „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i obrotu towarami. Wnioskodawca posiada siedzibę w Polsce. Spółka jest podatnikiem podatku VAT, zarejestrowanym dla celów VAT również dla transakcji wewnątrzwspólnotowych.

W ramach swojej działalności Wnioskodawca dokonuje transakcji wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: „WDT”), na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej (dalej: „Kraj dostawy”). Nabywcy towarów Spółki będą w Kraju dostawy zarejestrowani jako podatnicy VAT oraz będą posiadali ważne numery identyfikacyjne dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, zawierające dwuliterowy kod Kraju dostawy stosowany dla potrzeb podatku VAT (dalej jako: „Nabywcy”).

Transport towarów w ramach WDT organizowany będzie przez Nabywców, bądź przez podmiot trzeci na zlecenie Nabywców (tj. na zasadach ex works). Zgodnie z przyjętymi przez Wnioskodawcę zasadami prowadzenia transakcji handlowych Wnioskodawca będzie dysponował kopiami faktur VAT, dokumentami potwierdzającymi zapłatę za towary sprzedane Nabywcom, a także korespondencje handlową dotyczącą tych transakcji. Ponadto Wnioskodawca będzie każdorazowo dysponował dokumentami przewozowymi, które będą jednoznacznie potwierdzały, że paliwo będące przedmiotem WDT zostało wywiezione z Polski na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

Spółka będzie wykazywała w składanych deklaracjach VAT opisane wyżej transakcje dokonywane z Nabywcami jako WDT.

Wnioskodawca rozważa konsekwencje sytuacji, w której, pomimo tego, że spełni wszelkie ciążące na nim warunki dla dokonania WDT oraz zastosowania w odniesieniu do niej stawki 0% VAT, towar trafi na terytorium innego państwa członkowskiego UE niż Kraj dostawy wskazany na dokumentach przewozowych oraz handlowych dotyczących danej transakcji.

Spółka wskazuje, że do takich sytuacji może dochodzić wyłącznie z przyczyn leżących po stronie Nabywców. Wnioskodawca podkreśla, że na moment zawarcia transakcji nie miałby wiedzy o możliwości zaistnienia w późniejszym terminie (tj. po wydaniu towaru Nabywcy, bądź podmiotu działającego na zlecenie Nabywcy) zmiany przez Nabywcę miejsca dostawy towarów z Kraju dostawy na inny kraj członkowski UE.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w sytuacji opisanej w zdarzeniu przyszłym Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do zastosowania stawki 0% podatku VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji opisanej w zdarzeniu przyszłym będzie mu przysługiwało prawo do zastosowania stawki 0% podatku VAT.

Uzasadnienie stanowiska wnioskodawcy

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, przez WDT rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy o VAT, stawka podatku dla transakcji WDT wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

W myśl art. 42 ust. 1 ustawy o VAT wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

-z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Natomiast w przypadku gdy dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami w świetle art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Brzmienie przytoczonych regulacji wskazuje, iż warunkiem opodatkowania WDT 0% stawką podatku VAT jest fizyczne przemieszczenie towarów z Polski do innego państwa członkowskiego na rzecz podatnika unijnego. Uznać trzeba, że wywozu mogą dokonać zarówno dostawca (podmiot działający na jego rzecz), jak i nabywca (np. w przypadku gdy część transportu jest dokonywana przez dostawcę bądź na jego rzecz, towar zaś podejmuje następnie nabywca bądź podmiot przez niego upoważniony i wywozi do innego państwa członkowskiego, lub też, jak to ma miejsce w przedmiotowym stanie faktycznym - cały wywóz organizuje Nabywca).

Biorąc pod uwagę mające znaczenie w przedmiotowym stanie faktycznym art. 13 oraz 42 ustawy o VAT, rozpoczęcie transportu towarów powinno mieć miejsce w jednym kraju członkowskim, zakończyć się w drugim z tych krajów, a nabywca tych towarów powinien być podatnikiem zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych. Żadna z norm określonych w tych przepisach nie zawiera zakazu stosowania stawki 0% w sytuacji, gdy nabywcą jest podmiot zarejestrowany np. w jednym kraju, a towar dostarczany jest faktycznie do innego miejsca, o ile miejsce zakończenia transportu znajduje się oczywiście na terenie państwa członkowskiego. Nie musi być to zatem miejsce, w którym nabywca posiada swoją siedzibę albo stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, mimo że przepisy mówią o wymogu dostarczenia towaru do nabywcy.

Konieczne jednakże w takim przypadku oczywiście jest posiadanie dokumentów, z których będzie wynikać, że dany towar opuścił terytorium Polski i dotarł do miejsca przeznaczenia na terytorium innego państwa członkowskiego (w postaci np. dokumentów przewozowych). Istotą przywołanych przepisów jest przede wszystkim zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze skutki podatkowe, niż w przypadku dostaw krajowych. Zatem ważne jest to, aby posiadane przez podatnika dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, które mogą być uzupełnione dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy.

W tym miejscu warto wskazać, że zgodnie z uchwałą NSA z dnia 11 października 2010 r. (sygn. I FPS 1/10) dla zastosowania stawki 0 % przy WDT w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy o VAT wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacja podatkowa, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Analogiczne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 15 listopada 2013 r. (nr IBPP4/443-399/13/LG): „(...) za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy w kwestii opodatkowania stawką 0% wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w przypadku posiadania tylko niektórych dowodów wymienionych w art. 42 ust 3 ustawy uzupełnionych dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o ile łącznie potwierdzają one fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących, przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 09 czerwca 2015, sygn. IPPP3/4513-24/15-3/SM, która pomimo iż dotyczy podatku akcyzowego, to wskazuje, że zobowiązanie podatkowe w podatku akcyzowym nie powstanie, jeżeli podmiot wysyłający otrzyma dowody potwierdzające zakończenie procedury zakończenia akcyzy, przy czym mogą to być wszelkie dokumenty handlowe oraz inne dokumenty potwierdzające odbiór wyrobów w innym państwie członkowskim. Ma to zastosowanie m.in. w przypadku takich sytuacji losowych, jak np. przekierowanie towaru przez odbiorcę do innego miejsca przeznaczenia, czy konieczności rozładunku towaru w innym miejscu na terytorium UE.

Warto zwrócić uwagę, na wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-409/04 Teleos z dnia 27 września 2007 r., w którym Trybunał nawiązał w istotny sposób do kryteriów formalnych (dowodów) potwierdzających spełnienie przesłanki obiektywnej, jaką jest fizyczne przemieszczenie towarów poza terytorium państwa członkowskiego dostawy. Jak podkreślił - należy „(...) przypomnieć, że przy wykonywaniu przyznanych im kompetencji państwa członkowskie muszą przestrzegać ogólnych zasad prawa będących częścią wspólnotowego porządku prawnego, wśród których znajdują się między innymi zasada pewności prawa i zasada proporcjonalności”.

Z powyższego wynika, że nie można uznać, że Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do zastosowania 0% stawki podatku VAT w przypadku WDT w sytuacji, kiedy dopełnił on obowiązków wynikających z przepisów prawa podatkowego oraz spełnione zostały ustawowe warunki do zastosowania stawki zerowej. W przeciwnym wypadku naruszona zostałyby zasada proporcjonalności i neutralności VAT. Doprowadziłoby to też do konieczności każdorazowego fizycznego nadzoru nad przebiegiem transportu przez Wnioskodawcę, w przypadku kiedy transport organizuje Nabywca, co nie tylko pozbawione jest podstawy prawnej, ale także w konsekwencji kwestionuje zasadność istnienia warunków dostaw na zasadzie ex work.

Podsumowując, aby dana transakcja mogła zostać potraktowana jako WDT i tym samym opodatkowana stawką 0%, towar musi zostać sprzedany przez podatnika VAT UE nabywcy zarejestrowanemu w UE oraz towar musi zostać fizycznie przemieszczony do innego kraju członkowskiego - przy czym nie musi to być ten sam kraj, którego numerem VAT UE posługuje się Nabywca. Kopie faktur VAT, korespondencja handlowa oraz dokumenty przewozowe, z których jednoznacznie wynika, że towar został wywieziony z Polski na terytorium innego kraju członkowskiego, są wystarczającym dowodem uznania, że do WDT doszło, nawet jeśli towary zostały dostarczone na terytorium innego państwa członkowskiego niż Kraj dostawy wskazany na dokumentach przewozowych oraz handlowych dotyczących danej transakcji.

W związku z powyższym, w sytuacji opisanej w zdarzeniu przyszłym Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do zastosowania stawki 0% podatku VAT

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Według art. 13 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Stosownie do art. 13 ust. 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7 (art. 13 ust. 6 ustawy).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-2c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy o VAT wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

W świetle art. 42 ust. 3 ustawy o VAT dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony)
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
4. (uchylony)

-z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Art. 42 ust. 4 ustawy stanowi, że w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;
2. adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy;
3. określenie towarów i ich ilości;
4. potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
5. rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu - w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.
   
   

W rozumieniu przepisu art. 42 ust. 11 ustawy o VAT w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej.

Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana.

Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia – jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Ten ostatni warunek, od którego spełnienia zależy potraktowanie danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych, a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zatem – jak wynika z powyższych uregulowań – prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE. Istotą przywołanych przepisów jest przede wszystkim zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze skutki podatkowe, niż w przypadku dostaw krajowych.

Jednocześnie w tym miejscu należy zwrócić uwagę na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w orzeczeniu C-409/04 w sprawie Teleos plc i inni zawarł tezę, gdzie wskazuje na główne cechy dostaw wewnątrzwspólnotowych. Jak podaje, „uznanie danej dostawy lub danego nabycia za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi. (...) Wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru następuje, a zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzenia towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego i że w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy”.

Zatem należy uznać, że dostawa wewnątrzwspólnotowa oznacza dostawę towarów, a więc musi nastąpić przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel, towar musi być transportowany pomiędzy dwoma państwami członkowskimi Wspólnoty, a transakcje muszą być dokonywane pomiędzy podatnikami tych państw członkowskich.

W uchwale z 11 października 2011 r. sygn. akt I FPS 1/10 Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że „W świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczające jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W uzasadnieniu uchwały wskazano także na orzecznictwo ETS, z którego wynikają konkluzje co do stosowania unormowanego w art. 138 Dyrektywy 2006/112/WE zwolnienia od podatku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w kontekście określonych w art. 131 i art. 273 tej Dyrektywy obowiązków, które państwa członkowskie mogą uznać za niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych z tytułu WDT (...)”.

Wnioskodawca w opisie zdarzenia wskazał, że mogą wystąpić sytuacje, w której, pomimo tego, że spełni wszelkie ciążące na nim warunki dla dokonania WDT oraz zastosowania w odniesieniu do niej stawki 0% VAT, towar trafi na terytorium innego państwa członkowskiego UE niż Kraj dostawy wskazany na dokumentach przewozowych oraz handlowych dotyczących danej transakcji.

Wnioskodawca wskazuje, że do takich sytuacji może dochodzić wyłącznie z przyczyn leżących po stronie Nabywców. Wnioskodawca podkreśla, że na moment zawarcia transakcji nie miałby wiedzy o możliwości zaistnienia w późniejszym terminie (tj. po wydaniu towaru Nabywcy, bądź podmiotu działającego na zlecenie Nabywcy) zmiany przez Nabywcę miejsca dostawy towarów z Kraju dostawy na inny kraj członkowski UE.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy w opisanej sytuacji ma prawo do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

Z powołanego art. 42 ust. 1 i 3 wynika, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów korzysta z 0% stawki VAT m.in., gdy podatnik posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Z treści wniosku wynika natomiast, że Wnioskodawca będzie w posiadaniu dokumentów przewozowych, które będą potwierdzały, ze paliwo będące przedmiotem WDT zostało wywiezione z Polski na terytorium innego państwa członkowskiego. W ocenie organu posiadanie ww. dokumentu nie potwierdza, że towary zostały dostarczone do nabywcy, a jedynie wskazują na wywóz towarów z terytorium kraju. Niewystarczające dla zastosowania stawki 0% jest aby towar został fizycznie przemieszczony do innego kraju członkowskiego. Dla zastosowania stawki 0% koniecznym jest dostarczenie towarów do nabywcy pod adres wskazany przez nabywcę towarów w dokumentach przewozowych. Miejsce dostawy powinno ściśle korespondować z miejscem wskazanym w dokumentach przewozowych oraz handlowych dotyczących transakcji. Tym samym za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, że kopie faktur, korespondencja handlowa oraz dokumenty przewozowe, z których jednoznacznie wynika, że towar został wywieziony z Polski na terytorium innego państwa członkowskiego są wystarczającym dowodem uznania, że do WDT doszło, nawet jeśli towary zostały dostarczone na terytorium innego państwa członkowskiego niż kraj dostawy wskazany na dokumentach przewozowych oraz handlowych dotyczących danej transakcji.

W związku z powyższym mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że w przypadku gdy towar zostanie wywieziony na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej niż Kraj dostawy wskazany na dokumentach przewozowych oraz handlowych dotyczących danej transakcji to wówczas Wnioskodawca nie będzie miał prawa do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie tych towarów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie tyt. Organ wyjaśnia, że wskazana przez Wnioskodawcę interpretacja z 9 czerwca 2015 sygn. IPPP3/4513-24/15-3/SM dotyczy przepisów podatku akcyzowego, a nie podatku od towarów i usług.

Natomiast w interpretacji z 15 listopada 2013 r. sygn. IBPP4/443-399/13/LG podatnik jednoznacznie wskazał do jakiego miejsca będą dostarczane towary, a więc stan przedstawiony przez Wnioskodawcę całkowicie różni się od opisu zdarzenia przedstawionego w rozpatrywanej sprawie.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko dla Wnioskodawcy i tylko wtedy, gdy opisane zdarzenie przyszłe będącej przedmiotem interpretacji podane przez Wnioskodawcę będzie się pokrywało z zaistniałym stanem faktycznym. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy zauważyć, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0%, co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążona podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada taka jednak obowiązuje tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju, jest to zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji.

Zatem faktyczna ocena wypełnienia przez kontrahentów Wnioskodawcy wymogów określonych obowiązującymi przepisami danego kraju Unii Europejskiej, w zakresie wykazania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, może być zweryfikowana tylko w toku prowadzonego postępowania kontrolnego lub podatkowego na podstawie odpowiednich przepisów proceduralnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.