2016.09.08 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-555/16-2/RK
z 8 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2016 r. (data wpływu 14 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania partycypacji w kosztach związanych z udzielaniem kredytów za partycypację w kosztach wspólnego przedsięwzięcia niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT– jest nieprawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 14 lipca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie uznania partycypacji w kosztach związanych z udzielaniem kredytów za partycypację w kosztach wspólnego przedsięwzięcia niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny :

Bank (dalej: Bank, Wnioskodawca) zawarł z pośrednikiem kredytowym (dalej: Pośrednik) porozumienie do umowy o współpracy, regulujące zasady prowadzenia wspólnego przedsięwzięcia (dalej: porozumienie).

Zgodnie z założeniami porozumienia strony, tj. Bank oraz Pośrednik zobowiązały się wspólnie podejmować działania mające na celu zwiększenie efektywności sprzedaży produktów bankowych, w tym konkretnym przypadku kredytów, za pośrednictwem zbudowanego przez Pośrednika kanału sprzedaży.

W ramach w/w współpracy, Bank zobowiązał się do przygotowania promocyjnej oferty kredytu bankowego, tj. oferty przewidującej korzystne warunki kredytowania dla finalnego klienta. Pośrednik zaś, w ramach współpracy zobowiązał się do przedstawienia promocyjnej oferty Banku Klientom Pośrednika, zainteresowanym pozyskaniem finansowania.

Podjęte przez Bank oraz Pośrednika działania mają na celu zwiększenie wolumenu sprzedaży kredytów w kanale sprzedaży Pośrednika.

Zgodnie z przyjętą koncepcją, Bank oraz Pośrednik będą uzyskiwali przychody z tytułu prowizji. Pośrednik będzie pobierał prowizję od Klienta za wykonane na jego rzecz czynności oraz będzie uzyskiwał prowizję od Banku z tytułu pośrednictwa finansowego. Bank zaś będzie pobierał od klienta prowizję z tytułu uruchomienia kredytu, z tym zastrzeżeniem, że w ramach oferty promocyjnej Bank przewiduje warunki, w których do określonej kwoty finansowania może zaoferować klientom oprocentowanie oraz prowizję na preferencyjnych warunkach (np. jedno czy obie z nich na poziomie 0%) zakładając, że stworzona w ten sposób relacja rozszerzy się w przyszłości o kolejne produkty/usługi oferowane przez Bank.

Dodatkowo strony postanowiły, iż w związku z przygotowaniem przez Bank promocyjnej oferty kredytów skierowanej do danego kanału sprzedaży, Pośrednik zobowiązany jest do partycypacji w kosztach Banku związanych z udzieleniem kredytów na warunkach oferty promocyjnej. Kwota partycypacji Pośrednika liczona jest jako procent wartości netto udzielonych przez Pośrednika w danym miesiącu kredytów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy kwota partycypacji Pośrednika w kosztach Banku związanych z udzieleniem kredytów na warunkach oferty promocyjnej może być udokumentowana przez Bank na podstawie noty obciążeniowej?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem VAT podlega w szczególności odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Oznacza to, iż aby dane świadczenie podlegało pod regulacje ustawy o VAT, to musi stanowić „odpłatną dostawę towarów” i „odpłatne świadczenie usług” w rozumieniu tejże ustawy.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów należy rozumieć co do zasady przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosowanie zaś do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również;

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Ponadto zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika tub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu łub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Szerokie, odwołujące się do pojęcia świadczenia określenie zakresu przedmiotowego art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, nie oznacza jednak, że świadczeniem usług jest każda czynność czy zdarzenie, którego efektem jest odpłatne przysporzenie jednej ze stron na skutek działania bądź zaniechania innej strony. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie podglądem składów orzekających sądów administracyjnych, przy ustalaniu zakresu przedmiotowego art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, szczególnie w odniesieniu do świadczeń złożonych jakimi są umowy o współdziałanie (wspólnego przedsięwzięcia), nie można nie uwzględnić podstawowego celu wynikającego z tego rodzaju porozumień gospodarczych. W świetle wyżej przywołanego orzecznictwa, przy tego rodzaju umowach (porozumieniach) nie można dokonywać wyodrębnienia na potrzeby podatkowe, w sposób oderwany od ich sensu ekonomicznego poszczególnych czynności służących realizacji tego celu (por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2008r. sygn. I FSK 1788/07, z dnia 09 października 2008r. sygn. I FSK 291/08, z dnia 29 lutego z 2012r. sygn. I FSK 562/11 - dostępne na stronach internetowych http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W uzasadnieniach wskazanych wyroków podkreślano, że celem współdziałania (kooperacji, wspólnego przedsięwzięcia) jest uzyskanie przez skoordynowane i wspólne działania partnerów, rezultatu o korzystnym dla nich wymiarze ekonomicznym. Działań tych nie można dla celów podatku VAT oceniać jednostkowo, lecz z uwzględnieniem ich charakteru jako działania złożonego i wspólnego, tworzącego w aspekcie gospodarczym jedną całość.

W ocenie Banku opisana w stanie faktycznym propozycja współpracy wypełnia znamiona uznania jej za wspólne przedsięwzięcie biznesowe, a nie zaś za wzajemne świadczenie usług. Za takim rozumiem przemawia fakt, iż współpraca nakierowana jest na stworzenie wspólnego projektu i skierowanie go do osób trzecich. Pomiędzy Wnioskodawcą (Bankiem) a Pośrednikiem nie dochodzi do wzajemnego świadczenia usług na swoją rzecz. Wręcz przeciwnie, w ramach współpracy każda ze stron jest zobowiązana do wykonania określonych działań nakierowanych na osiągnięcie określonego celu, który jest dla obu podmiotów wspólny, tj. zwiększenie efektywności sprzedaży określonego produktu bankowego, w tym przypadku kredytów bankowych. Nie można zatem uznać, że świadczenia wykonywane przez każdą ze stron, polegające na tym, iż w ramach współpracy Bank przygotuje określoną ofertę produktową dla dedykowanego kanału sprzedaży, zaś Pośrednik zobowiązuje się do zmaksymalizowania działań mających na celu zaprezentowanie oferty możliwie największej liczbie potencjalnych klientów, stanowią wzajemne świadczenie usług. Należy zauważyć, iż aby mówić o świadczeniu usług, musi istnieć zidentyfikowany, zainteresowany otrzymaniem danego świadczenia konsument. W przypadku takim, jak opisany w niniejszym stanie faktycznym, należy zauważyć, iż żadna ze stron nie jest konsumentem usługi/świadczenia wykonywanego przez drugą (nie jest ich odbiorcą). Oba świadczenia skierowane są do osób trzecich, tj. klientów zainteresowanych uzyskaniem finansowania. Tym samym, brak jest podstaw do uznania, iż w ramach współpracy opisanej w stanie faktycznym wniosku mamy do czynienia ze wzajemnym świadczeniem usług pomiędzy Bankiem a Pośrednikiem, którego konsekwencją byłby obowiązek ich dokumentowania za pomocą faktur VAT. Dodatkowo, na poparcie powyższej tezy należy również wskazać, iż wolumen pozyskanych klientów ma bezpośrednie przełożenie na przychody obu stron. W obu przypadkach, wraz ze wzrostem liczby pozyskanych klientów należy oczekiwać wzrostu wysokości generowanych przez strony przychodów z danej działalności/segmentu produktowego.

W przypadku Pośrednika, wynagrodzenie stanowi prowizja z tytułu usługi pośrednictwa w sprzedaży produktów bankowych. W przypadku zaś Banku, w zależności od wariantu cenowego, wynagrodzenie stanowić będzie albo prowizja i odsetki albo prowizja lub odsetki. W przypadku oferty promocyjnej, w której Bank nie przewiduje pobrania prowizji z tytułu udzielenia kredytu, wynagrodzeniem Banku będą przyszłe odsetki. Dodatkowo, niezależnie od wariantu taryfy cenowej, Bank w związku z powyższą ofertą promocyjną upatrywał będzie korzyści w dłuższym okresie czasu, tj. poprzez wzmocnienie relacji z klientem i rozszerzenie gamy oferowanych mu produktów.

Podsumowując, w ocenie Banku zorganizowany wspólnie z Pośrednikiem projekt stanowi wspólną akcję promocyjną, która wymaga współdziałania obu stron, a więc zarówno Banku jak i Pośrednika. Działania każdego z podmiotów nie są skierowane bezpośrednio do drugiego kooperanta, gdyż każdy z nich uzyskuje korzyści płynące z tych działań. Za brakiem świadczeń wzajemnych przemawia również fakt, iż rezultat podejmowanych przez strony działań jest niepewny, tj. pomimo ich podejmowania w ramach wspólnej akcji promocyjnej zarówno Bank jak i Pośrednik nie mają gwarancji osiągnięcia celu, który uzależniony od zmaterializowania się potrzeb podmiotu trzeciego.

W konsekwencji, mając na względzie wszystkie przedstawione argumenty, w ocenie Banku podejmowane przez niego i Pośrednika działania nie powinny być uznawane za wzajemne świadczenie usług, podlegające pod reżim ustawy o VAT. Wobec czego, przewidziany w porozumieniu udział Pośrednika w kosztach Banku związanych z udzielaniem kredytów, liczony w sposób przewidziany przez strony, tj. jako określony w porozumieniu procent wartości udzielonych w ramach akcji promocyjnej kredytów, nie powinien być uznany za odpłatność z tytułu świadczenia usług, z którą wiąże się obowiązek wystawienia faktury VAT. W tym przypadku wystarczającym dokumentem księgowym będzie nota obciążeniowa wystawiona przez Bank na Pośrednika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710), zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że dostawą towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też należy stwierdzić, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Usługami w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług jest obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy, zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Kwestia „odpłatności” była niejednokrotnie przedmiotem rozstrzygania przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council, „czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem”.

Należy też zwrócić uwagę na wyrok w sprawie C-16/93 Tolsma, gdzie Trybunał zauważył, że czynność: „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Zatem za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z opisu sprawy przedstawionym we wniosku wynika, że Wnioskodawca zawarł z pośrednikiem kredytowym porozumienie do umowy o współpracy, regulujące zasady prowadzenia wspólnego przedsięwzięcia.

W ramach w/w współpracy, Bank zobowiązał się do przygotowania promocyjnej oferty kredytu bankowego , tj. oferty przewidującej korzystne warunki kredytowania dla finalnego klienta. Pośrednik zaś, w ramach współpracy zobowiązał się do przedstawienia promocyjnej oferty Banku Klientom Pośrednika, zainteresowanym pozyskaniem finansowania.

Podjęte przez Bank oraz Pośrednika działania mają na celu zwiększenie wolumenu sprzedaży kredytów w kanale sprzedaży Pośrednika.

Na tle przedstawionego opisu sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy partycypacja Pośrednika w kosztach Banku związanych z udzielaniem kredytu, stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z którą wiąże się obowiązek wystawienia faktury.

Jak już wyżej wskazano, świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcę) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcę), czyli konsumenta usługi. Skoro opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi następuje w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy. Pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.

W tym miejscu należy odnieść się także do istoty wspólnego przedsięwzięcia. Co do zasady wspólne przedsięwzięcie zrzesza co najmniej dwa podmioty gospodarcze na określony czas, w konkretnym celu. Jest to wspólne działanie w celu realizacji konkretnego przedsięwzięcia gospodarczego, które ze względu na potencjał finansowy lub też szeroki zakres przedmiotowy przekracza możliwości jednego podmiotu. Umowa taka zawarta między podmiotami z reguły wiąże je na czas określony, najczęściej oznaczony osiągnięciem celu, dla którego została zawarta. Podmioty zawierające porozumienie zachowują niezależność w swoich dotychczasowych działaniach, a w działaniach związanych z realizacją wspólnego przedsięwzięcia działają razem.

Zatem w sytuacjach, w których przedmiotem umowy stron jest wspólna realizacja określonego celu, można przyjąć, że w zakresie działań każdej ze stron, wynikających z ich obowiązków umownych, nie dochodzi do wzajemnego odpłatnego świadczenia usług. Należy podkreślić, że w tego rodzaju przypadkach obie strony umowy osiągają zamierzone cele, z tym że osiągnięcie tych celów nie jest bezpośrednio związane ze świadczeniem drugiej strony umowy.

W omawianej sprawie nie można mówić o przedsięwzięciu w celu realizacji wspólnego celu. W wyniku zawartej umowy (porozumienia) wystąpią elementy opodatkowanego świadczenia. Pośrednik partycypując w kosztach Banku związanych z udzieleniem kredytów osiągnie korzyści w postaci zwiększenia sprzedaży kredytów, a tym samym otrzyma prowizję od klienta za wykonywane na jego rzecz czynności oraz prowizję od Wnioskodawcy z tytułu pośrednictwa w sprzedaży oferty kredytowej. Wnioskodawca poprzez specjalnie przygotowaną ofertę kredytu bankowego dla klientów Pośrednika zwiększy efektywność sprzedaży kredytów, jak również będzie pobierał prowizję od klientów z tytułu uruchomienia kredytu. W przypadkach, gdy oferta kredytowa nie przewiduje prowizji z tytułu udzielenia kredytu, wynagrodzeniem Banku będą przyszłe odsetki.

Zatem zawarte przez Wnioskodawcę i Pośrednika porozumienie do umowy o współpracy ma na celu zwiększenie efektywności sprzedaży produktów bankowych, należy zatem uznać, że między Stronami wystąpi stosunek zobowiązaniowy.

Czynności dokonywane pomiędzy Wnioskodawcą a Pośrednikiem wypełniają definicję odpłatnego świadczenia usług zawartą w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, zatem zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Tym samym na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy, Bank jest zobowiązany do wystawiania faktury dokumentującej wykonanie opisanych czynności na rzecz Pośrednika w zamian za otrzymane dofinansowanie.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym kwota partycypacji Pośrednika w kosztach Banku związanych z udzieleniem kredytu na warunkach oferty promocyjnej może być udokumentowane przez Bank na podstawie noty obciążeniowej- jako czynność nie podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT - należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa ( art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną ( art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin