Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-730/16-2/JK3
z 7 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2016 r. (data wpływu 27 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w 2010 r. – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w 2010 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem polskim i jest to jedyne posiadane przez Niego obywatelstwo. Od ponad 6 lat mieszka jednak na stałe - a co za tym idzie zwykle przebywa - w Szwajcarii. W styczniu 2010 roku Wnioskodawca wyjechał do Szwajcarii w związku z podjęciem pracy w jednej ze szwajcarskich spółek z zamiarem pozostania tam na stałe. Pracę wykonuje Wnioskodawca w oparciu o umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony w należącym do spółki biurze zlokalizowanym w Szwajcarii. W związku z powyższym Wnioskodawca na stałe mieszka i przebywa w Szwajcarii, gdzie wynajmuje mieszkanie, w którym jest zameldowany. W ramach przysługującego Wnioskodawcy urlopu przyjeżdża do Polski, lecz pobyty te mają charakter krótkotrwały. Łączny okres przebywania w Polsce w ciągu roku nie przekracza kilku tygodni.

W świetle powyższych okoliczności stały adres zamieszkania Wnioskodawcy od początku 2010 roku jest w Szwajcarii. Szwajcaria jest również krajem, w którym zwykle przebywa.

O fakcie zmiany miejsca zamieszkania ze wskazaniem szwajcarskiego adresu Wnioskodawca poinformował właściwy urząd skarbowy na początku 2010 roku składając stosowny formularz.

Dochody z tytułu zawartej umowy o pracę Wnioskodawca uzyskuje wyłącznie w Szwajcarii. Tam podlega również obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu i obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym.

W Polsce od 2011 roku wraz z żoną Wnioskodawca wynajmuje jedno ze stanowiących ich współwłasność małżeńską mieszkań, jednak całość uzyskiwanego z tego tytułu przychodu (opodatkowanego w formie ryczałtu) w oparciu o stosowne zgłoszenia i zeznania podatkowe rozlicza żona Wnioskodawcy, odprowadzając należny podatek. Wnioskodawca nie posiada innych źródeł dochodu.

Jak zostało wcześniej wskazane Wnioskodawca wyjechał do Szwajcarii w styczniu 2010 roku, mieszka tam na stałe, tam pracuje i uzyskuje dochody z tytułu zwartej umowy o pracę. W Polsce została jednak żona Wnioskodawcy i urodzona w 2003 roku córka. W momencie wyjazdu Wnioskodawca był również współwłaścicielem zlokalizowanego w Polsce mieszkania, stanowiącego współwłasność majątkową małżeńską. W październiku 2010 roku Wnioskodawca kupił wraz z żoną kolejne mieszkanie, do którego wprowadziły się żona i córka. W 2012 roku urodził się syn Wnioskodawcy.

W 2010 roku Wnioskodawca uzyskał niewiążącą organów skarbowych informację, że z uwagi na pozostawioną w Polsce rodzinę powinienem być traktowany jako polski rezydent podatkowy (niezależnie od miejsca stałego zamieszkania w Szwajcarii - gdzie zwykle przebywa - i powiązań gospodarczych, za które należy uznać uzyskiwanie wyłącznie w Szwajcarii dochodów z tytułu umowy o pracę).

W styczniu 2010 roku były polski pracodawca wypłacił Wnioskodawcy wynagrodzenie przysługujące mu w związku z wykonywaniem pracy w oparciu o zawartą umowę obowiązującą do końca 2009 roku.

Składając w 2011 roku zeznanie podatkowe za 2010 rok Wnioskodawca dokonał rozliczenia tak, jakby był polskim rezydentem podatkowym. Przy ustalaniu obowiązującej stawki podatkowej uwzględnił również szwajcarskie dochody.

Na wniosek szwajcarskich władz skarbowych Wnioskodawca złożył w Szwajcarii parę lat temu deklarację podatkową uwzględniającą wszystkie uzyskiwane przez Niego źródła dochodu (także polskie). Na określenie obowiązującego wymiaru podatku za dany rok w Szwajcarii czeka się jednak parę lat. Obecnie strona szwajcarska podjęła działania zmierzające do określenia rezydencji podatkowej Wnioskodawcy (choć wcześniej nakazano Wnioskodawcy złożenie zeznania podatkowego w formie przewidzianej dla szwajcarskich rezydentów podatkowych).

Za pośrednictwem szwajcarskiego doradcy podatkowego poproszono Wnioskodawcę o dostarczenie certyfikatu rezydencji podatkowej. Z takim wnioskiem zwrócił się Wnioskodawca do właściwego polskiego urzędu skarbowego 5 maja 2016 roku.

Urząd Skarbowy Poznań-Nowe Miasto odmówił Wnioskodawcy wydania certyfikatu rezydencji potwierdzającego polską rezydencję podatkową. Z wystawionego przez Urząd Skarbowy zaświadczenia wynika, że stałe miejsce zamieszkania Wnioskodawcy jest w Szwajcarii, co należy interpretować jako uznanie, że Wnioskodawca jest szwajcarskim rezydentem podatkowym.

Kryteria pozwalające na określenie rezydencji podatkowej od 2010 roku nie uległy jednak zmianie. Jeśli Wnioskodawca jest obecnie uznawany za szwajcarskiego rezydenta podatkowego, to za takiego powinienem był zostać również uznany w 2010 roku. Oznacza to, że w 2010 roku ciążył na Wnioskodawcy w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy.

Należy zauważyć, że niedopuszczalnie jest uznawanie, że podatnik ma rezydencję podatkową (a więc i nieograniczony obowiązek podatkowy) w dwóch krajach - w Polsce i w Szwajcarii. W obecnej sytuacji władze skarbowe dążą do objęcia Wnioskodawcy nieograniczonym podatkowym i w Polsce i w Szwajcarii. Natomiast zgodnie z obowiązującymi regulacjami w razie wątpliwości odnośnie tego, w którym kraju na podatniku ciąży nieograniczony obowiązek podatkowy, władze skarbowe obu krajów powinny je w myśl obowiązujących przepisów wspólnie rozstrzygnąć.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w 2010 roku ciążył na Wnioskodawcy w Polsce ograniczony czy nieograniczony obowiązek podatkowy?
2. Czy składając w 2011 roku zeznanie podatkowe za rok 2010 Wnioskodawca miał obowiązek uwzględnić w nim uzyskane w Szwajcarii dochody z tytułu umowy o pracę?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

W związku z zamieszkiwaniem na stałe w Szwajcarii od początku 2010 roku (i nie posiadaniem miejsca zamieszkania w Polsce) oraz tym, że to właśnie od początku 2010 roku w Szwajcarii znajduje się centrum interesów gospodarczych, w 2010 roku w Polsce ciążył na Wnioskodawcy ograniczony obowiązek podatkowy.

W składanym przez Wnioskodawcę w 2011 roku zeznaniu podatkowym za rok 2010 powinien wykazać jedynie dochody uzyskane w Polsce i nie powinien był uwzględniać dochodów uzyskanych w Szwajcarii z tytułu umowy o pracę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja miejsca zamieszkania dla celów podatku dochodowego w Polsce określona została w art. 3 ust. 1a ustawy. Zgodnie ze wskazaną definicją, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
   
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
   
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
   
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
   
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Wnioskodawca wskazał, że obecnie strona szwajcarska podjęła działania zmierzające do określenia rezydencji podatkowej Wnioskodawcy. Zatem w 2010 r. Wnioskodawca nie był uznany za rezydenta Szwajcarii. Brak jest zatem podstaw do stosowania reguł kolizyjnych zawartych w polsko-szwajcarskiej Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania. Oznacza to, że status podatkowy Wnioskodawcy w 2010 r. należy ocenić jedynie na podstawie przepisów krajowych zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem w przedmiotowej spawie ustalenie czy Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, należy dokonać na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oceniając, w którym z państw znajduje się centrum interesów osobistych i gospodarczych osoby fizycznej, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczna, kulturalna i wszelka inna działalność, miejsce wykonywania działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego, osoba zarządza swoim mieniem itd.

Choć okoliczności związane z pozostawieniem mienia w Polsce stanowi czynnik wpływający na ustalenie ośrodka interesów życiowych, to nie ma charakteru decydującego. Dla oceny istnienia centrum interesów osobistych i gospodarczych bezsprzecznie mają również znaczenie takie okoliczności, jak funkcjonowanie Wnioskodawcy w określonym układzie rodzinnym czy społecznym na terytorium Polski. Tym samym fakt przebywania w Polsce rodziny (żony, z którą posiada Wnioskodawca wspólność majątkową małżeńską i dzieci), uzyskiwanie dochodów z wynajmu mieszkania, zakup kolejnego mieszkania „przeważają” w niniejszej sprawie przy dokonywaniu oceny istnienia centrum interesów osobistych i gospodarczych.

Natomiast fakt zamieszkiwania na terytorium Szwajcarii i uzyskiwania tam dochodów z tytułu pracy nie oznacza, że automatycznie do Szwajcarii został przeniesiony ośrodek interesów życiowych.

Reasumując, należy stwierdzić, że w 2010 r. Wnioskodawca podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na fakt posiadania centrum interesów osobistych i gospodarczych w Polsce. Tym samym, Wnioskodawca będzie podlegał opodatkowaniu na terytorium Polski od całości uzyskanych przez siebie dochodów. Zatem, dochody uzyskane z tytułu pracy na terytorium Szwajcarii podlegają wykazaniu w rocznym zeznaniu podatkowych (PIT-36) składanym do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, w którym dochody te zostały osiągnięte.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., Nr 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.