2016.07.28 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-415/16-4/AS
z 28 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2016 r. (data wpływu 30 maja 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 lipca 2016 r. (data wpływu 8 lipca 2016 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 21 czerwca 2016 r. (skutecznie doręczone 29 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania przedstawionego w opisie sprawy zespołu składników majątkowych i niemajątkowych za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy, wyłączenia z opodatkowania jego aportu oraz obowiązku dokonania korekty podatku, o której mowa w art. 91 ust. 1-8 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania przedstawionego w opisie sprawy zespołu składników majątkowych i niemajątkowych za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy, wyłączenia z opodatkowania jego aportu oraz obowiązku dokonania korekty podatku, o której mowa w art. 91 ust. 1-8 ustawy.

Wniosek uzupełniony pismem z dnia 6 lipca 2016 r. (data wpływu 8 lipca 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 21 czerwca 2016 r. (skutecznie doręczone 29 czerwca 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą w Polsce pozarolniczą działalność gospodarczą, posiadającą w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy w podatku PIT oraz będącą zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT czynnym („Wnioskodawca”).

Wnioskodawca - w ramach prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzi obecnie:

dwa geograficznie wyodrębnione salony sprzedaży samochodów nowych marki A (są to samochody tzw. marki popularnej), znajdujące się przy tym salonach - dwa serwisy mechaniczne oraz dwa punkty sprzedaży samochodów używanych głównie marki A oraz znajdujący się przy jednym z salonów - warsztat blacharsko-lakierniczy świadczący usługi dla klientów Wnioskodawcy, jak też dla klientów innych przedsiębiorców; dla każdego z tych salonów są zawarte odrębne umowy dealerskie; w każdym z tych salonów są zatrudnieni pracownicy dedykowani wyłącznie do pracy w tym salonie („Stacje Dealerskie Samochodów Marki A”);
jeden geograficznie wyodrębniony salon sprzedaży samochodów nowych marki B (są to samochody tzw. marki premium), znajdujące się przy tym salonie - punkt sprzedaży samochodów używanych głównie marki B oraz serwis mechaniczny; dla tego salonu jest zawarta odrębna umowa dealerska; w tym salonie są zatrudnieni pracownicy dedykowani wyłącznie do pracy w tym salonie („Stacja Dealerska Samochodów Marki B”).

Każdy z obu ww. obszarów działalności gospodarczej Wnioskodawcy (tj. Stacje Dealerskie Samochodów Marki A oraz Stacja Dealerska Samochodów Marki B) jest zorganizowany - każdy z nich odrębnie - pod kątem organizacyjnym, finansowym i funkcjonalnym w ramach przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Wyodrębnienie organizacyjne polega na tym, iż każda z ww. działalności jest prowadzona w odrębny sposób: (i) składniki majątku dedykowane dla każdego ww. obszaru działalności przeznaczone wyłącznie dla tego obszaru działalności oraz (ii) dla każdego z ww. obszarów działalności są zatrudnieni pracownicy wyłącznie dla tego obszaru działalności; formalnie ww. obszary działalności nie są jednak wyodrębnione jako oddziały Wnioskodawcy. Dla obu ww. obszarów działalności prowadzone są odrębne rachunki bankowe oraz jest zawarta umowa kredytu w odrębnym banku, a Wnioskodawca jest w stanie (obowiązek taki wynika również z umowy dealerskiej) - poprzez ewidencję zdarzeń gospodarczych - odrębnie dla każdego rodzaju działalności ustalić wynik finansowy (wyodrębnić przychody i koszty), tj. istnieje wyodrębnienie finansowe.
Wyodrębnienie Stacji Dealerskich Samochodów Marki A oraz Stacji Dealerskiej Samochodów Marki B wynika też stąd, iż są to samochody z różnych segmentów rynku, tj. samochody marki A są to samochody tzw. marki popularnej, a samochody marki B są to samochody tzw. marki premium.

1 Na rynku funkcjonują przedsiębiorstwa zajmujące się sprzedażą samochodów (przedsiębiorstwa dealerskie) w różnych konfiguracjach, niektórzy dealerzy samochodów prowadzą bowiem tylko sprzedaż samochodów nowych i używanych, a także prowadzą warsztat mechaniczny, a nie prowadzą warsztatu blacharsko-lakierniczego (i wtedy klienci tych przedsiębiorców są np. klientami przedsiębiorcy prowadzącego taki warsztat, tak jak to ma faktycznie miejsce u Wnioskodawcy).

2. Ww. przedsiębiorstwa dealerskie funkcjonują w obiektach własnych (będących własnością podmiotów prowadzących te przedsiębiorstwa) albo w obiektach cudzych (będących własnością podmiotów innych niż podmioty prowadzących te przedsiębiorstwa i używanych na podstawie umowy cywilnoprawnej, np. umowy najmu lub dzierżawy).

Ze względu na wielkość i różnorodność prowadzonej obecnie działalności gospodarczej w ramach przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, Wnioskodawca planuje dokonanie restrukturyzacji przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, polegającej na:
1. założeniu dwóch spółek komandytowych („Dwie Spółki Komandytowe”), w każdej z nich drugim wspólnikiem byłaby spółka z o.o. oraz
2. wniesieniu do Dwóch Spółek Komandytowych - jako wkład niepieniężny (aport) - odpowiednio części aktywów (składników majątku materialnych i niematerialnych) i zobowiązań związanych niektórymi rodzajami działalności gospodarczej - w następujący sposób:
  1. do jednej z ww. spółek komandytowych zostałyby wniesione Stacje Dealerskie Samochód Marki A(„Sp. K. 1”);
  2. do drugiej z ww. spółek komandytowych zostałaby wniesiona Stacja Dealerska Samochodów Marki B („Sp. K. 2”).

Ostatecznym celem Wnioskodawcy jest: (i) prowadzenie w ramach Sp. K. 1 sprzedaży samochodów nowych marki A, prowadzenie sprzedaży samochodów używanych głównie marki A, świadczenie usług serwisu mechanicznego, oraz prowadzenie warsztatu blacharsko-lakierniczego, natomiast z kolei (ii) w ramach Sp. K. 2 prowadzenie sprzedaży samochodów nowych marki B, prowadzenie sprzedaży samochodów używanych głównie marki B oraz świadczenie usług serwisu mechanicznego. Do każdej z tych spółek komandytowych przejdą również m.in. ci pracownicy Wnioskodawcy, którzy obecnie są dedykowani wyłącznie do pracy w salonie, który to salon przejdzie do danej sp. k.

Nieruchomości wykorzystywane do prowadzenia działalności w ww. obszarach („Nieruchomości”), stanowiące obecnie własność Wnioskodawcy - w ramach majątku związanego z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą - zostałyby wyłączone (wykreślone) z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę, przeszłyby do majątku prywatnego Wnioskodawcy i zostałyby wydzierżawione przez Wnioskodawcę na rzecz spółek operacyjnych (Dwóch Spółek Komandytowych). Umowa dzierżawy weszłaby w życie z dniem rejestracji aportu przez KRS.
Jedynym komplementariuszem każdej Spółki Komandytowej Sp. K. 1 i Sp. K. 2 będzie spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą oraz miejscem zarządu na terenie Polski („Spółka z o.o.”), w której jednym ze wspólników będzie Wnioskodawca.

W piśmie uzupełniającym z dnia 6 lipca 2016 r. Wnioskodawca uzupełnił opis sprawy o informacje:

Do każdej ze Spółek Komandytowych (Sp.K. 1 i Sp.K. 2) zostaną wniesione, odpowiednio, wszelkie składniki majątkowe niezbędne do prowadzenia Stacji Dealerskiej Samochodów Marki A oraz Stacji Dealerskiej Marki B.

Możliwe również, że do jednej ze Spółek Komandytowych (Sp.K. 1 albo Ap.K, 2) wniesione zostaną składniki majątkowe niezbędne do prowadzenia warsztatu blacharsko-lakierniczego (stanowiące w ocenie Wnioskodawcy odrębną od Stacji Dealerskiej Samochodów Marki A oraz Stacji Dealerskiej Marki B zorganizowaną część przedsiębiorstwa) albo warsztat blacharsko-lakiemiczy pozostanie w majątku Wnioskodawcy i będzie prowadzony w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej.

W skład ww. zespołu składników materialnych i niematerialnych wejdą zobowiązania.

Możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do każdej odrębnie zorganizowanej części przedsiębiorstwa. ZCP odpowiedzialna za sprzedaż samochodów marki A posiada przychody i koszty związane ze sprzedażą samochodów marki A, z kolei ZCP odpowiedzialna za sprzedaż samochodów marki B posiada przychody i koszty związane ze sprzedażą samochodów marki B. Rozróżnienie tych przychodów i kosztów jest łatwe ze względu na zlokalizowanie obu salonów sprzedaży w odrębnych lokalach, zatrudnianie odrębnego personelu (w całości lub w części) do odrębnej obsługi klientów marki A oraz odrębnej obsługi klientów marki B. Podobnie, ze względu na specyfikę działalności, warsztat błacharsko-lakierniczy jest zlokalizowany w odrębnym niż ww. salony sprzedaży obiekcie oraz zatrudnieni są do warsztatu inni pracownicy niż w ww. salonach sprzedaży.

Każdy z zespołu składników materialnych i niematerialnych stanowiących ZCP (tj. Stacja Dealerska Samochodów Marki A, Stacja Dealerska Samochodów Marki B oraz warsztat blacharsko-lakierniczy) będzie mógł stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania w oparciu o przenoszone składniki. W ramach ww. ZCP zostaną bowiem przeniesione wszelkie niezbędne składniki materialne i niematerialne konieczne do prowadzenia wymienionych obszarów działalności gospodarczej.

Przedsiębiorstwa dealerskie podobne do stacji dealerskich Wnioskodawcy, funkcjonują w obiektach własnych (będących własnością podmiotów prowadzących te przedsiębiorstwa) albo w obiektach cudzych (będących własnością podmiotów innych niż podmioty prowadzących te przedsiębiorstwa i używanych na podstawie umowy cywilnoprawnej, np. umowy najmu lub dzierżawy). W przypadku zatem pozostawienia w majątku prywatnym Wnioskodawcy nieruchomości, w których prowadzone są ww. obszary działalności gospodarczej, nie ma przeszkód, aby każdy z wymienionych obszarów działalności gospodarczej (tj. Stacja Dealerska Samochodów Marki A, Stacja Dealerska Samochodów Marki B oraz warsztat blacharsko-lakierniczy) mógł stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania w oparciu o przenoszone do Spółek Komandytowych w drodze aportu składniki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, zespół składników majątkowych niezbędnych do realizacji zadań gospodarczych w zakresie prowadzenia odpowiednio: (i) Stacji Dealerskich Samochodów Marki A, oraz (ii) Stacji Dealerskiej Samochodów Marki B, stanowi - każdy z nich odrębnie - „zorganizowaną część przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT?
Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, zgodnie z art. 6 pkt 1 w zw. z art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, zbycie - w drodze wniesienia wkładu niepieniężnego (aportu) do spółki osobowej - przez Wnioskodawcę zespołów składników majątkowych niezbędnych do realizacji zadań gospodarczych w zakresie prowadzenia odpowiednio: (i) Stacji Dealerskich Samochodów Marki A, oraz (ii) Stacji Dealerskiej Samochodów Marki B, podlega wyłączeniu z opodatkowania podatkiem VAT jako zbycie „zorganizowanej części przedsiębiorstwa” w rozumieniu ustawy o VAT?
Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, w sytuacji, w której Wnioskodawca dokona zbycia „zorganizowanych części przedsiębiorstwa” w rozumieniu ustawy o VAT w postaci odpowiednio: (i) Stacji Dealerskich Samochodów Marki A, oraz (ii) Stacji Dealerskiej Samochodów Marki B, na rzecz każdej z Dwóch Spółek Komandytowych, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek dokonania korekty podatku VAT, o którym mowa w art. 91 ust. 1-8 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy

Stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe. W zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, zespół składników majątkowych niezbędnych do realizacji zadań gospodarczych w zakresie prowadzenia odpowiednio: (i) Stacji Dealerskich Samochodów Marki A, oraz (ii) Stacji Dealerskiej Samochodów Marki B, stanowi - każdy z nich odrębnie - „zorganizowaną część przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, ilekroć w ustawie o VAT jest mowa o zorganizowanej części przedsiębiorstwa - „rozumie się przez to organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania”. O �„zorganizowanej części przedsiębiorstwa” w rozumieniu ustawy o VAT można więc mówić w przypadku, gdy w ramach jednego przedsiębiorstwa istnieje zorganizowany zespół składników majątkowych materialnych i niematerialnych, które są przeznaczone do realizacji określonych zadań gospodarczych, i które są wyodrębnione organizacyjnie i finansowo. Na zorganizowaną część przedsiębiorstwa składają się więc „aktywa trwałe, obrotowe, a także czynnik ludzki czyli kadra pracownicza” - jak zauważył Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 10 października 2008 r. (nr ILPB3/423-446/08-2/HS). Podstawą do uznania pewnej grupy składników majątkowych przedsiębiorstwa za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu ustawy o VAT jest to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań), aby zespół ten był wydzielony w ramach istniejącego przedsiębiorstwa, a wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: (i) organizacyjnej, (ii) finansowej i (iii) funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako: dział, wydział, oddział itp. (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 22 listopada 2013 r., nr IPTPP2/443-708/13-2/JN).

Wyodrębnienie pod względem finansowym polega z kolei na przypisaniu do zorganizowanej części przedsiębiorstwa wszelkich zobowiązań związanych z prowadzoną przez tę część działalnością.

Jak zauważył Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 12 października 2010 r. (nr IBPP3/443-507/10/IK) „konsekwencją finansowego wyodrębnienia zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest konieczność przypisania do niej wszelkich zobowiązań związanych z jej działalnością. Zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest zatem możliwe tylko w przypadku, gdy na nabywcę zostaną przeniesione wszystkie zobowiązania wcześniej jej przypisane”.

Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest zwykle w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej, jednakże wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa Przedsiębiorstwo Wnioskodawcy jest prowadzone w taki sposób, iż poprzez ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do każdej z wymienionych zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Każdy z ww. obszarów działalności gospodarczej Wnioskodawcy, tj. (i) Stacje Dealerskie Samochodów Marki A, oraz (ii) Stacja Dealerska Samochodów Marki B jest wyodrębniony organizacyjnie, finansowo i funkcjonalnie w ramach przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Wyodrębnienie organizacyjne polega na tym, iż każda z ww. działalności jest prowadzona w odrębny sposób (składniki majątku dedykowane dla każdego z rodzaju działalności są przeznaczone wyłącznie dla tego rodzaju działalności) oraz zatrudnieni są pracownicy wyłącznie dla danej działalności. Wyodrębnienie finansowe polega na tym, że Wnioskodawca jest w stanie odrębnie dla każdego rodzaju działalności ustalić wynik finansowy (obowiązek taki wynika również z umowy dealerskiej). Z kolei wyodrębnienie funkcjonalne polega na tym, że każdy z obu ww. obszarów działalności realizuje odmienne zadania gospodarcze, tj. odpowiednio: (i) Stacje Dealerskie Samochodów Marki A - sprzedaż samochodów nowych marki A, sprzedaż samochodów używanych głównie marki A (marki tzw. samochodów popularnych), świadczenie usług warsztatu mechanicznego oraz świadczenie usług blacharsko-lakierniczych, oraz (ii) Stacja Dealerska Samochodów Marki - sprzedaż samochodów nowych marki B (marki tzw. samochodów premium), sprzedaż samochodów używanych głównie marki B oraz świadczenie usług warsztatu mechanicznego.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy wymienione zespoły składników majątkowych Wnioskodawcy stanowią samodzielne zespoły realizujące zadania gospodarcze w zakresie prowadzenia: (i) Stacji Dealerskich Samochodów Marki A, oraz (ii) Stacji Dealerskiej Samochodów Marki B. Stanowią zatem zorganizowane części przedsiębiorstwa w rozumieniu ustawy o VAT potencjalnie mogące stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służą w istniejącym przedsiębiorstwie Wnioskodawcy.

ad. 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, zgodnie z art. 6 pkt 1 w zw. z art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, zbycie - w drodze wniesienia wkładu niepieniężnego (aportu) do spółki osobowej - przez Wnioskodawcę zespołów składników majątkowych niezbędnych do realizacji zadań gospodarczych w zakresie prowadzenia odpowiednio: (i) Stacji Dealerskich Samochodów Marki A, oraz (ii) Stacji Dealerskiej Samochodów Marki B, podlega wyłączeniu z opodatkowania podatkiem VAT jako zbycie ‘zorganizowanej części przedsiębiorstwa’ w rozumieniu ustawy o VAT.

Przedmiotem zbycia przez Wnioskodawcę będą następujące części przedsiębiorstwa Wnioskodawcy:

do Sp. K. 1 - Stacje Dealerskie Samochodów Marki A,
do Sp. K. 2 - Stacja Dealerska Samochodów Marki B.

Ww. części przedsiębiorstwa będą zbyte przez Wnioskodawcę wraz ze wszelkimi składnikami majątkowymi używanymi do prowadzenia wymienionych salonów i punktów, oraz warsztatu blacharsko-lakierniczego - w tym wszelkie umowy z kontrahentami (m.in. z generalnym importerem na Polskę samochodów marki A oraz z generalnym importerem na Polskę samochodów marki B). Pracownicy każdego z ww. obszarów prowadzenia przedsiębiorstwa przejdą - wraz ze stacją w której są zatrudnieni - do jednej z Dwóch Spółek Komandytowych w trybie art. 231 Kodeksu Pracy. Nie budzi wątpliwości, iż wymienione części przedsiębiorstwa Wnioskodawcy są od siebie niezależne i mogą samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Ponadto należy zauważyć, iż wszelkie zobowiązania związane z działalnością prowadzoną przez wymienione zorganizowane części przedsiębiorstwa będą przeniesione przez Wnioskodawcę do Spółek Komandytowych.

Co do zasady, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1-5 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów, import towarów na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Jednakże zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT przepisów ustawy o VAT nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Wnioskodawca uważa, iż pojęcie „transakcji zbycia” należy rozumieć (zgodnie ze stanowiskiem doktryny i organów podatkowych) w sposób zbliżony do terminu ‘dostawy towarów’ w ujęciu art. 7 ustawy o VAT, tak jak wskazuje to np. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 22 listopada 2013 r. (nr IPTPP2/443-708/13-2/JN): „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu. Zbycie przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej”.

Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, odpłatne zbycie - w drodze wniesienia wkładu niepieniężnego (aportu) do spółki osobowej (a takimi spółkami są spółki komandytowe) - przez Wnioskodawcę zespołów składników majątkowych niezbędnych do realizacji zadań gospodarczych w zakresie prowadzenia: (i) Stacji Dealerskich Samochodów Marki A, oraz (ii) Stacji Dealerskiej Samochodów Marki B, podlega wyłączeniu z opodatkowania podatkiem VAT jako zbycie „zorganizowanej części przedsiębiorstwa” w rozumieniu ustawy o VAT.

ad. 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, w sytuacji, w której Wnioskodawca dokona zbycia „zorganizowanych części przedsiębiorstwa” w rozumieniu ustawy o VAT w postaci odpowiednio: (i) Stacji Dealerskich Samochodów Marki A, oraz (ii) Stacji Dealerskiej Samochodów Marki B na rzecz Dwóch Spółek Komandytowych, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek dokonania korekty podatku VAT, o którym mowa w art. 91 ust. 1-8 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy o VAT po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10 ustawy o VAT, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 ustawy o VAT lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12 ustawy o VAT, dla zakończonego roku podatkowego. Jednakże, zgodnie z art. 91 ust. 9 ustawy o VAT w przypadku transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa korekta określona w art. 91 ust. 1-8 ustawy o VAT jest dokonywana przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W przypadku zatem pozytywnej odpowiedzi Ministra Finansów na pytanie nr 1 Wniosku, należy uznać, iż: (i) Stacje Dealerskie Samochodów Marki A, oraz (ii) Stacja Dealerska Samochodów Marki B stanowią zorganizowane części przedsiębiorstwa, a zatem w przypadku dokonania zbycia ww. zorganizowanych części przedsiębiorstwa na rzecz każdej z Dwóch Spółek Komandytowych na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek dokonania korekty podatku VAT, o którym mowa w art. 91 ust. 1-8 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z kolei, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepisy art. 6 ustawy wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu stosowania przepisów ustawy. Są tutaj wskazane te czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów, czy też odpłatnego świadczenia usług. Z uwagi jednakże na stosowne wyłączenie, czynności te nie podlegają opodatkowaniu.

Na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy – przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Pojęcie „transakcji zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Art. 6 pkt 1 ustawy ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Zgodnie z treścią art. 2 pkt 27e ustawy – przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika. Ocena ta musi być dokonana według podstawowego kryterium, tj. ustalenia jaką rolę składniki majątkowe i związane z nimi prawa materialne odgrywały w funkcjonowaniu dotychczasowego przedsiębiorstwa (na ile stanowiły wyodrębnioną organizacyjnie całość). Elementami zespołu składników materialnych i niematerialnych, stanowiących zorganizowaną część przedsiębiorstwa, powinny być w szczególności aktywa obrotowe, ale także czynnik ludzki, a więc pracowniczy.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Zatem zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą składniki będące we wzajemnych relacjach, takich, by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m.in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą w Polsce pozarolniczą działalność gospodarczą, będącą zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT czynnym. Wnioskodawca - w ramach prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzi obecnie:

dwa geograficznie wyodrębnione salony sprzedaży samochodów nowych marki A (są to samochody tzw. marki popularnej), znajdujące się przy tym salonach - dwa serwisy mechaniczne oraz dwa punkty sprzedaży samochodów używanych głównie marki A oraz znajdujący się przy jednym z salonów - warsztat blacharsko-lakierniczy świadczący usługi dla klientów Wnioskodawcy, jak też dla klientów innych przedsiębiorców; dla każdego z tych salonów są zawarte odrębne umowy dealerskie; w każdym z tych salonów są zatrudnieni pracownicy dedykowani wyłącznie do pracy w tym salonie („Stacje Dealerskie Samochodów Marki A”);
jeden geograficznie wyodrębniony salon sprzedaży samochodów nowych marki B (są to samochody tzw. marki premium), znajdujące się przy tym salonie - punkt sprzedaży samochodów używanych głównie marki B oraz serwis mechaniczny; dla tego salonu jest zawarta odrębna umowa dealerska; w tym salonie są zatrudnieni pracownicy dedykowani wyłącznie do pracy w tym salonie („Stacja Dealerska Samochodów Marki B”).

Ze względu na wielkość i różnorodność prowadzonej działalności gospodarczej w ramach przedsiębiorstwa, Wnioskodawca planuje dokonanie restrukturyzacji przedsiębiorstwa polegającej na założeniu dwóch spółek komandytowych i wniesieniu do nich - jako wkład niepieniężny (aport) - odpowiednio części aktywów (składników materialnych i niematerialnych) i zobowiązań związanych z niektórymi rodzajami działalności gospodarczej:

do jednej z ww. spółek komandytowych zostałyby wniesione Stacje Dealerskie Samochodów Marki A;
do drugiej z ww. spółek komandytowych zostałaby wniesiona Stacja Dealerska Samochodów Marki B.

Ostatecznym celem Wnioskodawcy jest: (i) prowadzenie w ramach jednej spółki komandytowej sprzedaży samochodów nowych marki A, prowadzenie sprzedaży samochodów używanych głównie marki A, świadczenie usług serwisu mechanicznego, oraz prowadzenie warsztatu blacharsko-lakierniczego, natomiast z kolei (ii) w ramach drugiej spółki komandytowej prowadzenie sprzedaży samochodów nowych marki B, prowadzenie sprzedaży samochodów używanych głównie marki B oraz świadczenie usług serwisu mechanicznego.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy w kwestii uznania przedstawionego w opisie sprawy zespołu składników majątkowych i niemajątkowych w zakresie prowadzenia odpowiednio Stacji Dealerskich Samochodów Marki A oraz Stacji Dealerskiej Samochodów Marki B, każdego z nich odrębnie, za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy oraz w konsekwencji wyłączenia jego aportu do spółki z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, wskazać należy, że na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są wszystkie następujące przesłanki:

istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań;

zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie;

składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych;

zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

W analizowanej sprawie, jak wskazał Wnioskodawca, do każdej ze spółek komandytowych zostaną wniesione, odpowiednio, wszelkie składniki majątkowe niezbędne do prowadzenia Stacji Dealerskiej Samochodów Marki A oraz Stacji Dealerskiej Samochodów Marki B. W skład ww. zespołu składników wejdą również zobowiązania. Każdy z obu ww. obszarów działalności gospodarczej Wnioskodawcy (tj. Stacje Dealerskie Samochodów Marki A oraz Stacja Dealerska Samochodów Marki B) jest zorganizowany – każdy z nich odrębnie – pod kątem organizacyjnym, finansowym i funkcjonalnym w ramach przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Wyodrębnienie organizacyjne polega na tym, że każda z ww. działalności jest prowadzona w odrębny sposób: (i) składniki majątku dedykowane dla każdego ww. obszaru działalności przeznaczone wyłącznie dla tego obszaru działalności oraz (ii) dla każdego z ww. obszarów działalności są zatrudnieni pracownicy wyłącznie dla tego obszaru działalności.

Wyodrębnienie finansowe polega na tym, że dla obu ww. obszarów działalności prowadzone są odrębne rachunki bankowe oraz jest zawarta umowa kredytu w odrębnym banku, a Wnioskodawca jest w stanie (obowiązek taki wynika również z umowy dealerskiej) - poprzez ewidencję zdarzeń gospodarczych - odrębnie dla każdego rodzaju działalności ustalić wynik finansowy. Możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do każdej odrębnie zorganizowanej części przedsiębiorstwa. ZCP odpowiedzialna za sprzedaż samochodów marki A posiada przychody i koszty związane ze sprzedażą samochodów marki A, a ZCP odpowiedzialna za sprzedaż samochodów marki B posiada przychody i koszty związane ze sprzedażą samochodów marki B. Rozróżnienie tych przychodów i kosztów jest łatwe ze względu na zlokalizowanie obu salonów sprzedaży w odrębnych lokalach, zatrudnianie odrębnego personelu.

Do każdej z tworzonych spółek komandytowych przejdą również m.in. ci pracownicy Wnioskodawcy, którzy obecnie są dedykowani wyłącznie do pracy w salonie, który salon przejdzie do danej spółki.

Nieruchomości wykorzystywane do prowadzenia działalności w ww. obszarach, stanowiące obecnie własność Wnioskodawcy – w ramach majątku związanego z prowadzony pozarolniczą działalnością gospodarczą – zostałyby wyłączone z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych – pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę, przeszłyby do majątku prywatnego Wnioskodawcy i zostałyby wydzierżawione przez Wnioskodawcę na rzecz spółek operacyjnych (Dwóch Spółek Komandytowych). Umowa dzierżawy weszłaby w życie z dniem rejestracji aportu przez KRS.

Jak wynika z opisu sprawy, każdy z zespołu składników materialnych i niematerialnych stanowiących zorganizowaną część przedsiębiorstwa będzie mógł stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania w oparciu o przenoszone składniki. W ramach ww. zorganizowanych części przedsiębiorstwa zostaną przeniesione wszelkie niezbędne składniki materialne i niematerialne konieczne do prowadzenia wymienionych obszarów działalności gospodarczej.

Wyłączenie z przenoszonej masy majątkowej nieruchomości, w których prowadzone są opisane obszary działalności gospodarczej nie pozbawia wydzielonego kompleksu majątkowego cech zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Prawo do władania nieruchomością nie musi wchodzić w skład wyodrębnionej całości. Tym bardziej, że jak wskazał Wnioskodawca, nieruchomości przeszłyby do majątku prywatnego Wnioskodawcy i zostałyby wydzierżawione na rzecz spółek.

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że przedstawiony w opisie zdarzenia przyszłego przedmiot aportu, tj. Stacje Dealerskie Samochodów Marki A i Stacja Dealerska Samochodów Marki B stanowi, każdy z nich odrębnie, zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy. W konsekwencji, transakcja wniesienia w formie aportu ww. zorganizowanych części przedsiębiorstwa do spółek osobowych nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy.

Przechodząc z kolei do obowiązku dokonania przez Wnioskodawcę korekty, o której mowa w art. 91 ust. 1-8 ustawy, wskazać należy, że zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Stosownie do art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym, są zaliczane do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1 podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Obowiązek dokonywania korekt w ciągu 10 lat, o którym mowa w ust. 2, nie dotyczy opłat rocznych pobieranych z tytułu oddania gruntu w użytkowanie wieczyste; w przypadku tych opłat przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio (art. 91 ust. 2a ustawy).

Korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej - w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy (ust. 3). W przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty (art. 91 ust. 4 ustawy).

W przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 - w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy (art. 91 ust. 5 ustawy).

Na podstawie art. 91 ust. 6 ustawy, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

opodatkowane - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;
zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.

Przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi (art. 91 ust. 7 ustawy).

Korekty, o której mowa w ust. 5-7, dokonuje się również, jeżeli towary i usługi nabyte do wytworzenia towaru, o którym mowa w ust. 2, zostały zbyte lub zmieniono ich przeznaczenie przed oddaniem tego towaru do użytkowania (art. 91 ust. 8 ustawy).

W myśl art. 91 ust. 9 ustawy, w przypadku zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, korekta określona w ust. 1-8 jest dokonywana przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy wskazać należy, że w przypadku transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, obowiązek dokonania ewentualnej korekty podatku naliczonego spoczywa na nabywcy. Nabywca przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest zatem beneficjentem praw i obowiązków zbywcy w zakresie korekty podatku VAT odliczonego.

W konsekwencji, w przypadku zbycia w drodze wkładu niepieniężnego (aportu) opisanych wyżej zorganizowanych części przedsiębiorstwa na rzecz spółek komandytowych, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do dokonania korekty podatku naliczonego, określonej w art. 91. ust. 1-8 ustawy,

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa ( art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U z 2016r., poz. 718 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy). Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57 a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin