Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-303/16/LSz
z 15 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 kwietnia 2016 r. (data wpływu 27 kwietnia 2016 r.) uzupełnionym pismem z 11 lipca 2016 r. (data wpływu 13 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania darowizny wytworzonego przez Wnioskodawcę znaku towarowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2016 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania darowizny wytworzonego przez Wnioskodawcę znaku towarowego.

Wniosek został uzupełniony pismem z 15 kwietnia 2016 r. (data wpływu 27 kwietnia 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 20 czerwca 2016 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca od 21 kwietnia 2005 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, podlegającą wpisowi do Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej. Przedmiotem działalności jest sprzedaż hurtowa materiałów chemicznych. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a podatek dochodowy rozlicza w oparciu o pełną rachunkowość.

Podatnik we własnym zakresie wytworzył znak towarowy, który został objęty prawem ochronnym na mocy decyzji Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej. Znak towarowy nie był i nie jest ujęty w ewidencji środków trwałych firmy. Podatnik w najbliższym czasie planuje dokonanie darowizny znaku towarowego na rzecz żony. Umowa darowizny zostanie zawarta na terytorium Polski. Darowizna ta zostanie przyjęta do majątku osobistego żony Wnioskodawcy (wprawdzie Wnioskodawca użył w opisie sprawy słowo „Wnioskodawczyni”, jednak z uzupełnienia wniosku wynika, że Wnioskodawcy chodziło o swoją żonę). Strony umowy darowizny zgodnie określą wartość znaku powyżej 3.500 zł; w ich ocenie odpowiada ona wartości rynkowej znaku, dodatkowo przyjęta umownie wartość znaku towarowego zostanie potwierdzona przez podmioty specjalizujące się w wycenie znaku towarowego. Żona Wnioskodawcy na chwilę obecną nie prowadzi działalności gospodarczej, między małżonkami istnieje małżeństwa wspólność majątkowa. Żona Wnioskodawcy być może rozpocznie prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej, a otrzymany w formie darowizny znak towarowy żona Wnioskodawcy wprowadzi do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych według wartości wynikającej z umowy darowizny i będzie wykorzystywała do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, tj. będzie się nim posługiwała bądź przekaże lub będzie odpłatnie użyczała w formie licencji bądź też dokona jego sprzedaży.

Znak towarowy, w dniu przyjęcia go do używania przez żonę Wnioskodawcy, będzie nadawał się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, a jego przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok, gdyż żona Wnioskodawcy zamierza go licencjonować do innego podmiotu lub innych podmiotów, w tym być może do firmy męża (Wnioskodawcy), który prowadzi działalność jako osoba fizyczna. Zgodnie z umową podmiot upoważniony do korzystania z prawa będzie uiszczać na rzecz właściciela znaku opłaty. Opłaty te będą uiszczane cyklicznie np. miesięcznie lub kwartalnie. W zawartej umowie określone zostaną zasady korzystania z praw. Przedsiębiorstwo podatnika będzie nadal działać, z uwagi na zakres działalności wyspecjalizuje się w dwóch gałęziach gospodarki.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał:

1. Na pytanie tut. Organu „Od kiedy Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą?”, Wnioskodawca odpowiedział, że 21 kwiecień 2005 r.
   
2. Na pytanie tut. Organu „Od kiedy Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym?”, Wnioskodawca odpowiedział, że od początku zarejestrowania działalności.
   
3. Na pytanie tut. Organu „Czy Wnioskodawca był zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym w momencie wytworzenia znaku towarowego, o którym mowa we wniosku?”, Wnioskodawca odpowiedział, że tak.
   
4. Na pytanie tut. Organu „Czego konkretnie, jakich towarów dotyczy znak towarowy, o którym mowa we wniosku?”, Wnioskodawca odpowiedział, że wyroby chemiczne - nazwy produktów.
   
5. Znak został wytworzony we własnym zakresie w 2005 roku w celu wyróżnienia produktów i marki na rynku. Od listopada 2008 r. znak towarowy posiada prawo ochronne. Świadectwo wydano w czerwcu 2010 r.
   
6. Na pytanie tut. Organu „W jakim celu Wnioskodawca wytworzył ww. znak towarowy, tj. w jaki sposób zamierzał go wykorzystywać?”, Wnioskodawca odpowiedział, że w celu ochrony swojego znaku. W obrocie handlowym jako identyfikator i wyróżnik swoich produktów i swoich towarów.
   
7. Na pytanie tut. Organu „Jakie wydatki poniósł Wnioskodawca w związku z wytworzeniem ww. znaku towarowego?”, Wnioskodawca odpowiedział, że Opłacano jedynie kwotę 3.371 zł brutto za fakturę z Kancelarii Patentowej w roku 2008r. Opłacono również kwotę 1.740 zł brutto za 10 letni okres ochronny. Sam podatnik wytworzył znak towarowy.
   
8. Na pytanie tut. Organu „Czy Wnioskodawcy od wydatków związanych z wytworzeniem przedmiotowego znaku towarowego przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego?”, Wnioskodawca odpowiedział, że nie.
   
9. Na pytanie tut. Organu „Czy wydatki związane z wytworzeniem ww. znaku towarowego były udokumentowane fakturami wystawionymi na Wnioskodawcę, jeśli nie to dlaczego?”, Wnioskodawca odpowiedział, że nie z uwagi na brak takiego obowiązku.
   
10. Na pytanie tut. Organu „Czy darowizna ww. znaku towarowego będzie dokonana przez Wnioskodawcę jako osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, czy jako podatnika prowadzącego działalność gospodarczą – sprzedaż hurtowa materiałów chemicznych?”, Wnioskodawca odpowiedział, że darowizna będzie dokonana jako podatnik prowadzący działalność gospodarczą.
    
11. Na pytanie tut. Organu „Czy darowizna przez Wnioskodawcę ww. znaku towarowego na rzecz żony Wnioskodawcy zostanie dokonana do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy tj. celów pozostających bez związku z potrzebami prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, czy też zostanie dokonana do celów związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy (jeśli tak to jakie to cele, jaka działalność i w jaki sposób znaki towarowe mają im służyć – proszę tę kwestię dokładnie wyjaśnić)?”, Wnioskodawca odpowiedział, że tak będzie to użycie dla celów związanych z działalnością Wnioskodawcy gdyż, z uwagi na zawarte i wiążące kontrakty handlowe będzie on dzierżawił na mocy umowy znak towarowy od żony. Z kolei posiadanie znaku przez żonę i dotarcie do kontaktów handlowych, którymi dysponuje tylko ona będzie dodatkowo wpływało na wzmocnienie pozycji rynkowej Wnioskodawcy. Celem planowanej darowizny jest efektywniejsza niż dotychczas sprzedaż po stronie również Wnioskodawcy. Dokonanie darowizny znaku towarowego powinno się przełożyć na zwiększenie efektywności gospodarowania Wnioskodawcy, wzmocnienie jego pozycji rynkowej i pozytywnego wizerunku wśród klientów oraz kontrahentów, a w konsekwencji także wzrost obrotów.
    
12. Wnioskodawca przekaże znak żonie, aby w oparciu o posiadany znak mogła rozpocząć własną działalność gospodarcza. Rozpoznawalna na rynku marka będzie m. in. filarem dającym przewagę konkurencyjną nowo powstałej firmie. Posiadanie znaku przez żonę poszerzy również zakres kontaktów, a tym samym przełoży się na obroty w firmie Wnioskodawcy. Żona w nowo założonej firmie wejdzie z produktami do innych firm oraz będzie go również dzierżawiła mężowi.
    
13. Na pytanie tut. Organu „Kiedy Wnioskodawca zamierza przekazać w drodze darowizny ww. znak towarowy na rzecz żony Wnioskodawcy?”, Wnioskodawca odpowiedział, że koniec roku 2016 lub rok 2017.
    
14. Na pytanie tut. Organu „Dlaczego w opisie stanu faktycznego wniosku Wnioskodawca w zakresie dotyczącym jego żony posługuje się zamiennie sformułowaniem „Wnioskodawczyni”, czy przez to należy rozumieć żonę Wnioskodawcy. Z wniosku wynika bowiem, że te fragmenty opisu stanu faktycznego nie dotyczą Wnioskodawcy tylko jego żony, która w przedmiotowej sprawie nie jest Wnioskodawczynią, gdyż wniosek o wydanie interpretacji został złożony przez Wnioskodawcę - Pana M.”, Wnioskodawca odpowiedział, że wniosek o wydanie interpretacji dotyczy Pana M. a opisy dotyczące żony miały na celu szczegółowe przedstawienie stanu faktycznego.
    
    

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w przypadku darowizny na rzecz żony Wnioskodawcy do jej majątku prawa ochronnego do znaku towarowego oraz znaku towarowego podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, stanowią wszystkie wydatki poniesione w związku z wytworzeniem i zarejestrowaniem znaku towarowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.) w przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 2 podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Zgodnie z cytowanym przepisem, podstawą opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług jest koszt tych usług poniesiony przez podatnika.

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje, co należy rozumieć pod pojęciem „kosztu świadczenia usługi”. Stosując wykładnię celowościową wskazanego przepisu należy uznać, iż podstawa opodatkowania nieodpłatnego świadczenia omawianego przepisu powinna być jak najbliższa rzeczywistemu kosztowi jej wyświadczenia (por. Jerzy Martini, Przemysław Skorupa, Marek Wojda, VAT 2010. Komentarz, wyd. Ch Beck, Warszawa 2010). Biorąc powyższe stanowisko pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy należy przyjąć, że w przypadku świadczenia usług objętych normą art. 8 ust. 2 ustawy o VAT istotny jest faktycznie poniesiony koszt świadczenia usług, a nie cena rynkowa danej usługi.

W opinii Wnioskodawcy ustalając podstawę opodatkowania usługi polegającej na przekazaniu w formie darowizny prawa ochronnego do znaku towarowego (oraz samego znaku towarowego), należy wziąć pod uwagę koszty faktycznie poniesione przez podatnika w celu wytworzenia i przekazania znaku towarowego i prawa ochronnego.

Stwierdzić należy, iż w przypadku przedmiotowej darowizny ochronnego prawa do znaku towarowego wraz ze znakiem towarowym, która to czynność będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, podstawą opodatkowania - zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy - będzie faktyczny koszt świadczenia tej usługi, który stanowić będzie kwota poniesionych wydatków w związku z wytworzeniem i zarejestrowaniem znaku towarowego oraz utrzymaniem prawa ochronnego do znaku towarowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 29a ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 710) zwanej dalej ustawą o VAT, w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

W myśl art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT, podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, że chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe. Przy czym, należy przyjąć, że podstawa opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług powinna być jak najbliższa rzeczywistemu kosztowi jej wyświadczenia.

Ww. przepis art. 29a ustawy o VAT, stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1, ze zm.) z treści którego wynika, iż w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74–77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Stosownie do art. 75 Dyrektywy, w odniesieniu do świadczenia usług, o których mowa w art. 26 (tj. m.in. usług świadczonych przez podatnika nieodpłatnie na prywatny użytek jego lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa, uznawanych za usługi świadczone odpłatnie) w przypadku gdy towary stanowiące część majątku przedsiębiorstwa używane są do celów prywatnych lub usługi są świadczone nieodpłatnie, podstawę opodatkowania stanowi całkowita kwota wydatków poniesionych przez podatnika na wykonanie tych usług.

W myśl art. 78 lit. a Dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się podatki, opłaty, w tym opłaty celne oraz inne należności, z wyjątkiem samego VAT.

Do podstawy opodatkowania nie wlicza się zatem samego podatku od wartości dodanej – należnego z tytułu danej transakcji.

Wymieniony wyżej przepis art. 29a ust. 5 ustawy o VAT nie określa podstawy opodatkowania w oparciu o wartość rynkową dla nieodpłatnego świadczenia usług zrównanego z odpłatnym świadczeniem usług na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

Wobec powyższego, w przypadku zamierzonej przez Wnioskodawcę czynności darowizny prawa, o którym mowa we wniosku (nieodpłatnego przekazania), jako podstawę opodatkowania – zgodnie z cyt. wyżej art. 29a ust. 5 ustawy o VAT – przyjąć należy faktyczny koszt świadczenia tych usług poniesiony przez Wnioskodawcę, który stanowić będzie kwota wydatków poniesiony przez Wnioskodawcę w związku z wytworzeniem znaku towarowego, jego zarejestrowaniem oraz utrzymaniem prawa ochronnego do znaku.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.