Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-260/16/JG
z 26 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2016 r. (data wpływu 24 maja 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 31 maja 2016 r. (data wpływu 6 czerwca 2016 r.) oraz pismem z dnia 22 lipca 2016 r. (data wpływu 22 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od znaków towarowych nabytych przez spółkę komandytową – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od znaków towarowych nabytych przez spółkę komandytową uzupełniony przez Wnioskodawcę pismem z dnia 31 maja 2016 r. (data wpływu 6 czerwca 2016 r.).

Z uwagi na stwierdzone we wniosku i jego uzupełnieniu braki formalne, pismem z dnia 20 lipca 2016 r. nr ITPB3/4511-260/16-2/JG wezwano Wnioskodawcę do ich usunięcia. Wniosek uzupełniony został pismem w dniu 22 lipca 2016 r.

W ww. wniosku i jego uzupełnieniach przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: „Wnioskodawca”) jest polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Wnioskodawca jest wspólnikiem w spółce komandytowej, w której posiada status komandytariusza (dalej: „Spółka komandytowa”) W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka komandytowa prowadzi działalność doradczą oraz zajmuje się udzielaniem licencji do praw własności przemysłowej. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Spółka komandytowa nabyła znak towarowy (dalej: „Znak Towarowy”). Spółka komandytowa uregulowała należność względem zbywcy za Znak Towarowy. Znak Towarowy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka komandytowa udziela za wynagrodzeniem licencji do użytkowania Znaku Towarowego a także wykorzystuje go przy świadczeniu usług doradczych. Z powyższych tytułów Spółka Komandytowa uzyskuje przychody. Znak towarowy, który nabyła Spółka komandytowa jest objęty prawem ochronnym.

W kontekście przedstawionego zdarzenia przyszłego postawiono następujące pytanie.

Czy odpisy amortyzacyjne od wartości Znaku Towarowego stanowią koszt uzyskania przychodu?

Stanowisko Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe”. Zgodnie z powołanym przepisem przychody z tytułu udziału w spółce niebędącej osobą prawną rozlicza się proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku dla każdego ze wspólników. Zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, „zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.” W konsekwencji w sposób tożsamy rozlicza się koszty uzyskania przychodów w przypadku udziału w spółce niebędącej osobą prawną.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.”

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zgodnie z powołanym przepisem, aby poniesiony wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów:

1. musi zostać poniesiony przez podatnika,
2. musi zostać poniesiony w celu zyskania przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
3. pomiędzy poniesionym wydatkiem a przychodem zachodzić musi faktyczny związek,
4. poniesiony wydatek nie został wymieniony w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Od powołanej w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zasady ogólnej ustawodawca wprowadził szereg odstępstw. Jednym z wyjątków obowiązujących na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadzający szczególną zasadę dotyczącą ujmowania w kosztach wydatków związanych z zakupem środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Zgodnie z powołanym przepisem kosztem uzyskania przychodów nie jest wartość wydatków poniesionych na nabycie środka trwałego czy wartości niematerialnej i prawnej, lecz odpisy z tytułu zużycia środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej ustalone zgodnie z przepisami art. 16a - 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powołanym przepisem środkami trwałymi są:

1. stanowiące własność lub współwłasność podatnika,
2. nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
3. kompletne i zdatne do umówionego użytku w dniu przyjęcia do używania,
4. m.in. budynki, budowie oraz lokale będące odrębną własnością,
5. o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok,
6. wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji składniki majątkowe spełniające łącznie wszystkie z wymienionych kryteriów i niewymienione w art. 16c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowią środki trwałe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowej,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2013 r. poz. 1410),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wartości niematerialne i prawne stanowią:

1. nabyte,
2. nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
3. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2013 r. poz. 1410) – (wśród których znajdują się znaki towarowe),
4. o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok,
5. wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji wszystkie prawa majątkowe spełniające łącznie wskazane warunki stanowią wartości niematerialne i prawne w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przenosząc rozważania na grunt przedmiotowego stanu faktycznego należy stwierdzić, że Wnioskodawca uprawniony jest do zaliczania w koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od Znaku Towarowego ustalonych zgodnie z art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W ocenie Wnioskodawcy, z uwagi na przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej (licencjonowanie znaku towarowego), poniesione wydatki na nabycie wskazanych składników pozostają w bezpośrednim związku z prowadzoną działalności gospodarczą podatnika. Zaryzykować, w ocenie Wnioskodawcy, należy stwierdzenie, że mają one kluczowe znaczenie dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, ponieważ generują przychody Wnioskodawcy.

W konsekwencji wydatki poniesione na nabycie Znaku Towarowego pozostają w bezpośrednim związku z przychodem tj. został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu, a w konsekwencji stanowić będą koszt uzyskania przychodu.

Ponadto, na podstawie żadnego z przepisów wskazanych w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca nie wyłączył z katalogu kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie praw własności przemysłowej, w konsekwencji nie zachodzi negatywna przesłanka uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie Znaku Towarowego. Z uwagi jednak na fakt, że spełnione są przesłanki pozwalające na zakwalifikowanie Znaku Towarowego, jako własności niematerialnej i prawnej Wnioskodawca nie jest uprawniony do rozliczenia bezpośrednio całej sumy wydatków poniesionych na jego nabycie, lecz obowiązany jest do uwzględnienia ceny nabycia Znaku Towarowego zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. poprzez zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych ustalonych zgodnie z art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W ocenie Wnioskodawcy w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym jest on uprawniony do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od Znaku Towarowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto należy wskazać, że w procesie wydawania interpretacji indywidualnych właściwy organ nie dokonuje żadnych własnych ustaleń w ramach postępowania dowodowego, ale przedstawia wyłącznie ocenę stanowiska Wnioskodawcy na tle przedstawionego przez niego zdarzenia przyszłego. Innymi słowy, podane przez Wnioskodawcę fakty nie podlegają weryfikacji ani konfrontacji z dokumentami źródłowymi, ponieważ w oparciu o wydaną w indywidualnej sprawie interpretację, Wnioskodawca uzyskuje jedynie informację o poglądzie organu w konkretnej, przedstawionej we wniosku sprawie.

Niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi

organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.