2016.07.28 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-484/16/MZ
z 28 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2016 r. (data wpływu 17 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 29 września 2008 r. Wnioskodawca złożył wniosek o pożyczkę gotówkową, w kwocie 15.000 zł w Banku. Żona Wnioskodawcy wyraziła zgodę na zaciągnięcie przez współmałżonka pożyczki gotówkowej do wysokości 15.000 zł. W dniu 30 września 2008 r. zawarta została umowa pożyczki. Bank udzielił Wnioskodawcy pożyczki gotówkowej w kwocie 15.000 zł. Zgodnie z umową zobowiązał się do spłaty pożyczki wraz odsetkami w 96 ratach miesięcznych, oraz dodatkowo raty składki ubezpieczeniowej. Bank miał prawo wypowiedzieć umowę w przypadku braku płatności np. 2 rat. W dniu 9 listopada 2009 r. Bank wypowiedział umowę kredytu. Przez okres roku Wnioskodawca spłacał zaciągniętą pożyczkę zgodnie z harmonogramem spłat kredytu. Po roku nastąpiły zmiany w życiu prywatnym Wnioskodawcy, który rozwiódł się z żoną. Po rozwodzie nie przeprowadzono działu majątku. Wnioskodawca przestał spłacać kredyt. Ustnie z byłą żoną umówił się, że spłat będzie dokonywać ona. Wnioskodawca wyjechał za granicę, a po powrocie do Polski zmienił miejsce zamieszkania. Okazało się, że była żona nie spłacała rat kredytu. Po pewnym czasie Wnioskodawca otrzymał pismo od komornika, z którego wynikało, że ma długi. W wyniku cesji wierzytelności w dniu 14 czerwca 2011 r. P. nabył dług od Banku. Zakup długu nastąpił na podstawie art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego. Wnioskodawca skutecznie podniósł w sądzie zarzut przedawnienia. W wyniku tego nie płacił kwot, o które nowy wierzyciel wystąpił do sądu. Wierzyciel nie mógł sądownie wyegzekwować długu.

Wnioskodawca otrzymał natomiast PIT-8C za 2015 r., w którym w części D. Informacji wykazano „przedawnienie wierzytelności w kwocie 26.122,58 zł”. Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej i nie wykorzystywał pożyczki w działalności gospodarczej. Był to cel typowo prywatny - konsumpcyjny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym podniesienie zarzutu przedawnienia zobowiązania z tytułu pożyczki, a więc przedawnienie wierzytelności skutkuje powstaniem przychodu z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i kwota przedawnionej wierzytelności wykazana w PIT-8C jest przychodem Wnioskodawcy, od którego musi zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych według skali podatkowej?
Jeżeli odpowiedź na pytanie pierwsze jest pozytywna, to czy jest to przychód za 2015 r. czy za rok w którym wystąpiła okoliczność przedawnienia i ewentualne opodatkowanie tego przychodu powinno nastąpić na podstawie informacji PIT-8C za ten właśnie rok?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym podniesienie zarzutu przedawnienia zobowiązania z tytułu pożyczki, a więc przedawnienie wierzytelności nie skutkuje powstaniem przychodu z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i kwota przedawnionej wierzytelności wykazana w PIT-8C nie jest Jego przychodem, od którego zobowiązany jest zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych. Jego zdaniem PIT-8C został wystawiony błędnie. Jeżeli jednak organ podatkowy uzna, że jest to przychód, to zdaniem Wnioskodawcy nie jest to przychód za 2015 r., bowiem w tym roku nie doszło do zdarzenia jakim było przedawnienie. Nastąpiło ono wcześniej, ale za lata wcześniejsze Wnioskodawca nie otrzymał żadnej informacji PIT ani od banku, ani od P., obligującej do opodatkowania kwot na niej wykazanych.

Zgodnie bowiem z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Dla celów podatkowych przyjmuje się - co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym.

Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Również zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, przysporzeniem majątkowym i przychodem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 9 ust. 1) są nie tylko aktywa, które ulegają zwiększeniu u podatnika, ale także zmniejszenie jego pasywów.

Równocześnie przepis art. 20 ust. 1 przytoczonej ustawy stanowi, że za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach. Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i zasadnym jest, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest każda forma przysporzenia majątkowego (korzyść) tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna. W niniejszej sprawie Wnioskodawca podkreśla, że jako pożyczkobiorca (kredytobiorca) podniósł zarzut przedawnienia zobowiązania z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu).

Instytucję przedawnienia określają przepisy art. 117 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.). Z przepisów tych wynika, że z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, a po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Podkreślić przy tym należy, że do przedawnienia dochodzi z mocy prawa (na skutek upływu określonych przepisami terminów), a więc to, że w przedstawionej sytuacji doszło do przedawnienia roszczeń wynikających z umowy kredytu nie było decyzją banku, ani innego wierzyciela. Nie ma w tej sytuacji podstaw, aby uznać, że z tytułu przedawnienia tych roszczeń Wnioskodawca jako klient banku (pożyczkobiorca) uzyskał nieodpłatne świadczenie skutkujące powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Istota przedawnienia polega zatem na tym, że po upływie określonego w ustawie terminu, ten przeciwko komu kieruje się roszczenie (dłużnik) może uchylić się od jego zaspokojenia. Skutkiem tego, roszczenie przedawnione nie gaśnie, a jedynie nie może być przymusowo zrealizowane; sąd oddala powództwo uprawnionego w razie upływu terminu przedawnienia gdy dłużnik podniesie zarzut przedawnienia. Nadto roszczenie takie nie korzysta wprawdzie z pełnej ochrony państwa, ale nadal uznawane jest za prawnie istniejące. Znajduje to przede wszystkim wyraz w tym, że dłużnik, który po upływie terminu przedawnienia spełni świadczenie, nie może następnie żądać jego zwrotu, chociażby nie był świadomy upływu terminu przedawnienia i związanych z tym skutków prawnych. Spełnił on bowiem należne w świetle prawa zobowiązanie. Roszczenia przedawnione mogą być także przedmiotem potrącenia (art. 502 Kodeksu cywilnego) oraz - wedle panującego poglądu - odnowienia (art. 506) i ugody (art. 917).

Zatem mimo przedawnienia, zobowiązanie nadal istnieje i Wnioskodawca jako pożyczkobiorca (kredytobiorca) ma obowiązek wykonać ciążące zobowiązanie, ale wierzyciel nie może już dochodzić przymusowego jego wykonania. Z uwagi więc na fakt, że dłużnik mimo przedawnienia zobowiązania, może to zobowiązanie wypełnić, jego korzyść majątkowa nie ma jeszcze charakteru trwałego w momencie przedawnienia. W sytuacji, gdy wierzyciel nie umorzył należności, samo przedawnienie zobowiązania, obejmującego kapitał, odsetki zwykłe oraz koszty postępowania sądowego, nie wywołuje zmiany charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne i nie powoduje powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co prawda przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidują że wartość przedawnionych zobowiązań stanowi podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychód, lecz dotyczy to wyłącznie przedawnionych zobowiązań związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez osoby fizyczne (art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz - niekiedy - z prowadzonymi przez te osoby działami specjalnymi produkcji rolnej (art. 15 w zw. z art. 14 ust. 2 pkt 6 ww. ustawy). Wnioskodawca natomiast nie prowadził działalności gospodarczej ani rolnej (działy specjalne).

W niniejszej sprawie Wnioskodawca uważa, że nie powstał przychód do opodatkowania, co potwierdza m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 26 stycznia 2010 r. sygn. ITPB2/415-867c/09/MK - wydana dla spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej o braku obowiązku sporządzania informacji PIT-8C w przypadku, gdy pożyczkobiorca podniósł zarzut przedawnienia zobowiązania z tytułu pożyczki lub kredytu. Dłużnik, u którego zobowiązanie przedawniło się, co do zasady jest nadal zobowiązany do jego wypełnienia, jednak wierzyciel, który nie podjął żadnych czynności w celu wyegzekwowania należnej mu kwoty dopuszczając tym samym do upływu terminu przedawnienia, nie ma już prawa dochodzić przymusowego wykonania takiego zobowiązania. Niemniej jednak, aby w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można było zaliczyć określone świadczenie do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi zaistnieć stosunek prawny, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie. Świadczeniodawca musi zaś wyrazić pozytywną wolę świadczenia, tzn. że chce przekazać świadczenie na rzecz świadczeniobiorcy. Działanie polegające na przekazaniu świadczenia nie może być bezwolne.

W przypadku Wnioskodawcy, czyli w przypadku przedawnienia zobowiązania nie ma mowy o „dokonywaniu świadczenia” na Jego rzecz - osoby fizycznej - przez wierzyciela. Przedawnienie wynika bowiem z mocy przepisów prawa i następuje bez woli samego wierzyciela. Tym samym świadczenie to nie jest dokonywane przez wierzyciela. Z przepisu art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika natomiast, że jednym z warunków obligujących podmioty zobowiązane do wystawienia informacji PIT-8C jest „dokonywanie wypłat należności oraz świadczeń” na rzecz podatników. W omawianej sytuacji warunek ten nie jest spełniony, zatem wierzyciel błędnie sporządził informację PIT-8C.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przysporzeniem majątkowym i przychodem w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są nie tylko aktywa, które ulegają zwiększeniu u podatnika, ale także zmniejszenie jego pasywów.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i zasadnym jest, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest każda forma przysporzenia majątkowego (korzyść), tzn. zarówno pieniężna, jak i niepieniężna.

Jak wynika z treści złożonego wniosku w dniu 30 września 2008 r. Wnioskodawca zawarł z Bankiem umowę pożyczki gotówkowej w kwocie 15.000 zł. Zgodnie z umową zobowiązał się do spłaty pożyczki wraz odsetkami w 96 ratach miesięcznych, oraz dodatkowo raty składki ubezpieczeniowej. Bank miał prawo wypowiedzieć umowę w przypadku braku płatności np. 2 rat. W dniu 9 listopada 2009 r. Bank wypowiedział umowę kredytu. Przez okres roku Wnioskodawca spłacał zaciągniętą pożyczkę zgodnie z harmonogramem spłat kredytu. Po roku nastąpiły zmiany w życiu prywatnym Wnioskodawcy, który rozwiódł się z żoną. Po rozwodzie nie przeprowadzono działu majątku. Wnioskodawca przestał spłacać kredyt. Ustnie z byłą żoną umówił się, że spłat będzie dokonywać ona. Wnioskodawca wyjechał za granicę, a po powrocie do Polski zmienił miejsce zamieszkania. Okazało się, że była żona nie spłacała rat kredytu. Po pewnym czasie Wnioskodawca otrzymał pismo od komornika, z którego wynikało, że ma długi. W wyniku cesji wierzytelności w dniu 14 czerwca 2011 r. P. nabył dług od Banku. Zakup długu nastąpił na podstawie art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego. Wnioskodawca skutecznie podniósł w sądzie zarzut przedawnienia. W wyniku tego nie płacił kwot, o które nowy wierzyciel wystąpił do sądu. Wierzyciel nie mógł sądownie wyegzekwować długu.

Instytucja przedawnienia uregulowana została w art. 117-125 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, z późn. zm.). Zgodnie z art. 117 § 1 ww. Kodeksu z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, przy czym po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne (§ 2).

Przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym, powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań. Istota przedawnienia polega zatem na tym, że po upływie określonego w ustawie terminu, ten przeciwko komu kieruje się roszczenie (dłużnik) może uchylić się od jego zaspokojenia. Skutkiem tego roszczenie przedawnione nie gaśnie, a jedynie nie będzie mogło być przymusowo zrealizowane; sąd bowiem oddali powództwo uprawnionego w razie upływu terminu przedawnienia i gdy dłużnik podniesie zarzut przedawnienia. Nadto roszczenie takie nie korzysta wprawdzie z pełnej ochrony państwa, ale nadal uznawane jest za prawnie istniejące. Znajduje to przede wszystkim wyraz w tym, że dłużnik, który po upływie terminu przedawnienia spełnił świadczenie, nie może następnie żądać jego zwrotu, chociażby nie był świadomy upływu terminu przedawnienia i związanych z tym skutków prawnych. Spełnił on bowiem należne w świetle prawa zobowiązanie. Roszczenia przedawnione mogą być także przedmiotem potrącenia (art. 502 Kodeksu cywilnego) oraz – wedle panującego poglądu – odnowienia (art. 506) i ugody (art. 917).

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że mimo przedawnienia zobowiązanie nadal istnieje i dłużnik – Wnioskodawca - ma obowiązek wykonać ciążące na nim zobowiązanie, natomiast wierzyciel nie może już dochodzić przymusowego jego wykonania. Z uwagi więc na fakt, że dłużnik mimo przedawnienia zobowiązania, może to zobowiązanie wypełnić, jego korzyść majątkowa nie ma jeszcze charakteru trwałego w momencie przedawnienia. W sytuacji, gdy wierzyciel nie umorzył należności, samo przedawnienie zobowiązania nie wywołuje zmiany charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne i nie powoduje powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, w związku z przedawnieniem zobowiązania z tytułu pożyczki gotówkowej, nie nastąpiło po stronie Wnioskodawcy trwałe przysporzenie majątkowe i nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu, tak jak to występuje w przypadku umorzenia wierzytelności, ponieważ samo przedawnienie zobowiązania nie wywołuje zmiany charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne i nie powoduje powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem w niniejszej sprawie nie wystąpił obowiązek wystawienia informacji PIT-8C przez płatnika, a Wnioskodawca nie uzyskał przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. E. Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin