Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4512-717/15/16-S/AD
z 19 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 10 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Sz 53/16 (data wpływu prawomocnego wyroku 19 kwietnia 2016 r.) – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2015 r. (data wpływu 10 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania darowizny na rzecz syna znaku towarowego wraz z prawami ochronnymi - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania darowizny na rzecz syna znaku towarowego wraz z prawami ochronnymi

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Jest Pani osobą fizyczną, nieprowadzącą działalności gospodarczej. Nie jest Pani zarejestrowanym podatnikiem VAT. Przewiduje, że może w przyszłości otrzymać od swojego syna, prowadzącego działalność gospodarczą i zarejestrowanego podatnika VAT, znak towarowy wraz z prawami ochronnymi do tego znaku (dalej: Znak Towarowy; dla uproszczenia treści wniosku ilekroć w dalszej części wniosku mowa będzie o Znaku Towarowym, należy rozumieć przez to Znak Towarowy wraz z prawami ochronnymi do tego znaku). Znak Towarowy będzie zarejestrowany w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM), jako wspólnotowy znak towarowy, chroniony prawem ochronnym na zasadach wynikających z rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz. U. UE L z 24 marca 2009 r., Nr 78, str. 1). Nie wyklucza Pani, że po pewnym czasie dokona darowizny opisanego powyżej Znaku Towarowego na rzecz swojego syna, od którego uprzednio go otrzymała.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy darowizna Znaku Towarowego będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazującego w poz. 61 wniosku art. 15 ust. 1 i 2, art. 8 ust. 2 i art. 29a ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ nie jest podatnikiem VAT, to nieodpłatne przekazanie Znaku Towarowego nie będzie podlegało temu podatkowi. Określenie podatnika ma zasadnicze znaczenie dla zakresu opodatkowania. Wskazuje na podmiotowy zakres opodatkowania. Opodatkowaniu mogą podlegać te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, która została wykonana przez podmiot mający cechę podatnika.

Przepis art. 15 ust. 1 u.p.t.u. definiuje podatnika jako każdy podmiot, niezależnie od jego formy organizacyjno-prawnej, który samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą, bez względu na cel oraz rezultat takiej działalności.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, na swój własny użytek definiują pojęcie działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika. Podatnikiem dany podmiot będzie tylko w odniesieniu do czynności opodatkowanych, które wykonał w ramach działalności gospodarczej. Należy zaś stwierdzić, że - zwłaszcza w odniesieniu do osób fizycznych - iż nie każda czynność osoby fizycznej będzie kreowała konieczność rozliczenia jej na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Status ten nie jest zaś stałą cechą danego podmiotu (zob. także wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 lutego 2007 r. (III SA/Wa 2869/06).

Jak wynika bezpośrednio z brzmienia przepisu art. 15 ust. 1 u.p.t.u., uznanie aktywności danego podmiotu za działalność gospodarczą nie jest uzależnione od celu takiej działalności, ani od jej rezultatu. W szczególności działalność gospodarcza nie musi być prowadzona w celu osiągnięcia zysku, niemniej jednak podatnik powinien dokonać stosownych przygotowań do jego osiągnięcia. Działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług nie musi być bowiem działalnością o charakterze zarobkowym. Należy jednak zauważyć, że podmiot, który wykonuje wyłącznie czynności nieodpłatne, nie może być uznany za podatnika VAT (tak Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 1 kwietnia 1982 r., sygn. 89/81, Staatssecretaris van Financien v. Hong-Kong Trade Development Council). Analogicznie w tej kwestii wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej na skutek zadania przez polskie sądy administracyjne pytań prejudycjalnych w zakresie sprzedaży nieruchomości. W opinii Rzecznika Generalnego w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) stwierdzono między innymi „Ustalenie, czy określona osoba jest podatnikiem podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej wymaga dokonania przez sąd krajowy oceny, czy wykorzystywanie omawianego dobra polegające na jego stopniowej sprzedaży następuje w celu uzyskania stałych dochodów, z uwzględnieniem całości okoliczności sprawy, w szczególności czynników wskazujących na zamiar dokonywania tych transakcji w sposób powtarzalny. Nie ma przy tym znaczenia, że właściciel tego dobra nie nabył go w celu późniejszej sprzedaży ani że zostało ono przeniesione do majątku osobistego właściciela i tym samym wyłączone z działalności gospodarczej odrębnej od tej, z tytułu której osobę tę uznaje się za podatnika podatku od wartości dodanej”.

Stanowisko Pani zbieżne jest ze stanowiskiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, przedstawionym w wyroku z dnia 5 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Op 372/12, w którym Sąd wskazuje, że „nie może być mowy o działaniu w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego (osobistego), tj. takiego, który nie jest przez nią wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej i nie jest przedmiotem tej działalności”. Podobnie wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 8 stycznia 2012 r. sygn. akt: I SA/Łd 355/12, stwierdzając, iż „z art. 15 ust. 2 u.p.t.u. wynika, że okazjonalność (sporadyczność) czynności, względnie jednorazowe ich wykonywanie, tworzy z danej osoby podatnika wyłącznie w przypadku, gdy te okazjonalnie lub jednorazowo wykonywane czynności są czynnościami wykonywanymi w związku z działalnością producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody; ww. akty prawne nie pozwalają na opodatkowanie czynności, choćby mogła być ona zdefiniowana jako dostawa towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 7 i 8 u.p.t.u., jeżeli nie jest ona wykonywana w ramach działalności producentów, handlowców, usługodawców”. Ponadto, aby zaistniał obowiązek opodatkowania danej czynności, konieczne jest, by czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Natomiast transakcja dotycząca majątku prywatnego osoby fizycznej, pozostaje poza systemem VAT (przykładowo wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Eurpejskiej z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht).

W rezultacie skoro nie wytworzyła Pani znaku towarowego w celu czerpania z niego stałych korzyści (nie osiągnęła zysków w sposób stały i zarobkowy z tytułu dzierżawy Znaku Towarowego), tym samym nie powinna zostać uznana za podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.t.u., a w rezultacie nieodpłatne przekazanie w formie darowizny Znaku Towarowego nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie będzie działała Pani, jako podatnik VAT.

Podobne stanowisko wyrażone zostało w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 29 maja 2014 r., znak IPTPP4/443-154/14-4/UNR oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 4 lipca 2014 r., znak ILPP2/443-399/14-2/AD.

W interpretacji indywidualnej z dnia 29 września 2015 r. nr ITPP2/443-717/15/AD stanowisko Pani uznane zostało za nieprawidłowe.

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, złożyła Pani skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, który nie podzielając stanowisku organu wyrokiem z dnia 10 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Sz 53/16 uchylił interpretację indywidualną.

W dniu 19 kwietnia 2016 r. wpłynęło do tutejszego organu ww. orzeczenie WSA w Szczecinie, opatrzone klauzulą prawomocności, w którym Sąd, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny stwierdził, że organ dokonał wadliwej interpretacji przepisów art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Wskazał, że nie jest działalnością gospodarczą – w rozumieniu ww. przepisów - darowizna składnika majątku osobistego (prywatnego). Uznanie jednorazowej czynności darowizny znaku towarowego za opodatkowaną podatkiem od towarów i usług wymagałoby wykazania, że w momencie jej realizacji Skarżąca działała w charakterze producenta, handlowa lub usługodawcy, z zamiarem wielokrotnego wykonywania tych czynności, co w sprawie nie wystąpiło.

Sąd również podkreślił, że dokonanie darowizny zarejestrowanego znaku towarowego (wraz z prawem ochronnym) czy niezarejestrowanego znaku towarowego pozostaje bez wpływu na opodatkowanie tej czynności.

Wskazał, że nawet niezarejestrowany znak towarowy nie jest pozbawiony jakiejkolwiek ochrony prawnej, choć nie wynika ona z prawa do znaku. Stanowi on dobro chronione prawem, którego naruszenie może rodzić odpowiedzialność odszkodowawczą na gruncie prawa cywilnego, zwłaszcza wtedy, gdy poprzez działania w obszarze stanu faktycznego istnienia i wykorzystywania tego znaku, podmiotowi zaliczającemu znak do swego przedsiębiorstwa zostanie wyrządzona szkoda. Oznacza to, że sam znak towarowy (a nie tylko prawo do takiego znaku) posiada określoną wartość (por. wyrok NSA z dnia 24 czerwca 2015 r. sygn. akt I FSK 392/14).

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 10 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Sz 53/16 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy wskazać, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie okoliczności przedstawionych we wniosku, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że organ podatkowy I instancji w trakcie postępowania podatkowego, kontroli podatkowej może badać czy darowizna znaku towarowego w przedstawionych okolicznościach sprawy nie stanowiła obejścia przepisów prawa, a niniejszą interpretację wydano przy założeniu, że czynność ta nie będzie miała na celu tego obejścia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.