Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-541/16-2/MS2
z 18 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 27 kwietnia 2016 r. (data wpływu 29 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 9 lipca 2012 r. zmarł wujeczny brat (dalej: spadkodawca) Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni jest jego wyłącznym spadkobiercą. W skład otrzymanego przez Wnioskodawczynię spadku wchodziły m.in. udziały w dwóch nieruchomościach, tj. nieruchomości zabudowanej i nieruchomości lokalowej. Spadkodawcy przysługiwały w nich udziały w wysokości 3/4 i w takiej samej wysokości w wyniku spadkobrania przypadły one Wnioskodawczyni. Pozostałe udziały w ww. nieruchomościach w wysokości 1/4 przysługiwały osobie trzeciej. Współwłasność pomiędzy spadkodawcą i osobą trzecią powstała w wyniku spadkobrania po żonie spadkodawcy zmarłej w dniu 10 sierpnia 2010 r. Dnia 23 sierpnia 2013 r. Sąd Rejonowy wydał postanowienie w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku zarówno po wujecznym bracie Wnioskodawczyni, jak i jego żonie. Orzeczenie to stało się prawomocne z dniem 14 września 2013r. i potwierdza ono, że spadek po żonie spadkodawcy przypada w częściach równych (po 1/2) spadkodawcy i osobie trzeciej, zaś spadek po spadkodawcy w całości Wnioskodawczyni. W rezultacie powyższych spadkobrań Wnioskodawczyni i osoba trzecia stały się współwłaścicielkami dwóch ww. nieruchomości w proporcjach 3/4 przypadające Wnioskodawczyni i 1/4 osobie trzeciej. W 2014 r. Wnioskodawczyni i osoba trzecia zdecydowały o zniesieniu współwłasności nieruchomości. W związku z powyższym w dniu 25 lutego 2014 r. została zawarta ugoda sądowa w przedmiocie podziału majątku wspólnego i spadkowego. Całkowita wartość majątku ulegającego podziałowi została ustalona na podstawie operatów szacunkowych nieruchomości w łącznej wysokości 1.431,430 zł, z czego 1.101,000 zł stanowiła wartość nieruchomości zabudowanej, zaś 330.430 zł nieruchomości lokalowej. Nadmienić należy, że tożsama wartość nieruchomości została przyjęta dla ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn zarówno u Wnioskodawczyni, jak i osoby trzeciej, tj. dla Wnioskodawczyni wartość udziałów w nieruchomościach nabytych w spadku wyniosła 1.073,573 zł (3/4 x (1.101,000 + 330.430), natomiast u osoby trzeciej 357.857 zł (1/4 x (1.101,000 + 330.430).

Zgodnie z zawartą ugodą podział majątku wspólnego i spadkowego Wnioskodawczyni i osoby trzeciej nastąpił w ten sposób, że:

1. nieruchomość zabudowana o wartości 1.101,000 zł przypadła w całości Wnioskodawczyni,
2. nieruchomość lokalowa o wartości 330.430 zł przypadła w całości osobie trzeciej,
3. w celu wyrównania udziału spadkowego osoby trzeciej Wnioskodawczyni dokonała dopłaty na na jej rzecz w wysokości 27.427,50 zł.
   
   

Innymi słowy zniesienie współwłasności w opisywanym stanie faktycznym nastąpiło w ten sposób, że Wnioskodawczyni i osoba trzecia dokonały wymiany udziałów we współposiadanych nieruchomościach w ten sposób, że Wnioskodawczyni otrzymała na wyłączną własność całość nieruchomości zabudowanej (w miejsce dotychczasowego udziału 3/4 w tej nieruchomości i 3/4 w nieruchomości lokalowej), natomiast osoba trzecia całość nieruchomości lokalowej (w miejsce dotychczasowego udziału 1/4 w tej nieruchomości i 1/4 w nieruchomości zabudowanej) wraz z dopłatą, która miała na celu wyrównanie jej udziału spadkowego. W wyniku powyższego zniesienia współwłasności nie doszło do zwiększenia ani zmniejszenia stanu wartości majątku Wnioskodawczyni (ani osoby trzeciej). Zarówno przed podziałem, jak i po podziale wartość majątku Wnioskodawczyni jest taka sama, tj. równa wartości udziałów w nieruchomościach nabytych w drodze spadku. W wyniku podziału majątku uległ jedynie zmianie zakres dotychczasowego władztwa nad nieruchomościami - Wnioskodawczyni stała się wyłącznym właścicielem nieruchomości zabudowanej. Osoba trzecia natomiast wyłącznym właścicielem nieruchomości lokalowej.

W tym stanie rzeczy Wnioskodawczyni powzięła wątpliwości, co do tego jakie skutki na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych ma opisane w niniejszym wniosku zniesienie współwłasności nieruchomości pomiędzy Wnioskodawczynią i osobą trzecią.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zniesienie współwłasności nieruchomości pomiędzy Wnioskodawczynią i osobą trzecią polegające na wymianie między nimi udziałów we współposiadanych nieruchomościach wraz z dopłatą wyrównującą udział spadkowy w następstwie czego jedna nieruchomość przypadnie w całości Wnioskodawczyni, natomiast druga w całości osobie trzeciej stanowi dla Wnioskodawczyni przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn.zm.; dalej: ustawa o PIT)?

Zdaniem Wnioskodawczyni.

W ocenie Wnioskodawczyni, na postawione we wniosku pytanie odpowiedź powinna być przecząca. Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że w okolicznościach stanu faktycznego zniesienie współwłasności polegające na wymianie udziałów we współposiadanych nieruchomościach wraz z dopłatą wyrównującą udział spadkowy w następstwie czego jedna nieruchomość przypadnie w całości Wnioskodawczyni, natomiast druga w całości osobie trzeciej nie stanowi dla Wnioskodawczyni przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przytoczony powyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT stanowi, że jednym ze źródeł przychodów jest m.in. odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeśli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie lub wybudowanie. Z treści tej regulacji wynika, że co do zasady każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości, ich części oraz udziału w nieruchomości stanowi źródło przychodów w rozumieniu tego przepisu, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie.

Niewątpliwie pod pojęciem odpłatnego zbycia należy rozumieć nie tylko sprzedaż czy zamianę, ale każdą czynność prawną, w wyniku której dochodzi do przeniesienia prawa własności nieruchomości, jej części lub udziału w niej za odpłatnością, a więc co do zasady także zniesienie współwłasności. Zdaniem Wnioskodawczyni w zakresie zastosowania tego przepisu nie mieści się jednak przeniesienie własności nieruchomości pomiędzy ich współwłaścicielami w drodze zniesienia współwłasności owych nieruchomości, jeśli zniesienie współwłasności - podział majątku mieści się w ramach posiadanych udziałów w majątku wspólnym. Zdarzenie takie nie prowadzi bowiem do zwiększenia stanu majątku po stronie którejkolwiek z osób znoszących współwłasność, a jedynie wymiany składników majątku wspólnego, który po tej operacji staje się majątkiem odrębnym każdego ze współwłaścicieli o takiej samej wartości, jaką miał gdy poszczególne jego składniki były przedmiotem Współwłasności. W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawczyni, jeśli zniesienie współwłasności dokonywane jest w ramach posiadanych udziałów w majątku wspólnym, tj. żaden ze współwłaścicieli w wyniku jego podziału nie otrzymuje nic ponad swój udział w tymże majątku, to nie można tutaj mówić o jakimkolwiek przychodzie - przysporzeniu, które mogłoby stanowić przedmiot opodatkowania PIT. Zgodnie bowiem z poglądami doktryny judykatury o przychodzie podatkowym w rozumieniu przepisów o PIT można mówić jedynie wówczas, gdy ma on charakter trwałego przysporzenia majątkowego, bo przychód podatkowy jest w istocie określonym przyrostem majątkowym. Innymi słowy, aby opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych miało miejsce, musi być obecny element przysporzenia odnoszący się do majątku podatnika (por. np. wyrok NSA z dnia 14 lutego 2013 r., sygn. akt II FSK 1269/11, WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 7 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Gd 1116/11 a także w wyroku z dnia 13 stycznia 2015 r., sygn. akt i SA/Gd 1219/14). Jeśli takiego elementu nie ma, to konsekwentnie nie może być w ogóle mowy o przychodzie podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Tak jest natomiast, zdaniem Wnioskodawczyni, w każdym przypadku, gdy dochodzi do zniesienia współwłasności, w wyniku którego żaden z dotychczasowych współwłaścicieli nie otrzyma składników majątku o wartości przekraczającej wartość jego udziału w majątku wspólnym. Nie ma znaczenia w jaki sposób dochodzi do zniesienia współwłasności, tj. czy mówimy o fizycznym podziale rzeczy stanowiącej współwłasność, przyznanie wyłącznej własności jednemu z nich z obowiązkiem spłaty pozostałych czy też inny sposób podziału, np. tak jak w niniejszym przypadku poprzez wymianę udziałów we współposiadanych nieruchomościach w celu uczynienia każdego ze współwłaścicieli wyłącznym właścicielem poszczególnych nieruchomości.

Słuszność powyższego poglądu wydaje się oczywista, jeśli wziąć pod uwagę specyfikę instytucji prawnej zniesienia współwłasności uregulowaną w przepisach prawa cywilnego. Zgodnie z jego przepisami współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 1995 k.c.) i każdy ze współwłaścicieli może domagać się zniesienia współwłasności (art. 210 i nast. k.c.). W myśl art. 211 i 212 k.c. zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, a jej celem jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy stanowiącej przedmiot współwłasności. Innymi słowy w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Wskutek zniesienia współwłasności dotychczasowi współwłaściciele stają się wyłącznymi podmiotami przyznanych im rzeczy/praw, a rzeczy/prawa te wchodzą do majątków osobistych współwłaścicieli w miejsce dotychczas posiadanych udziałów we współwłasności tych rzeczy/praw. Co do zasady zatem zniesienie współwłasności, to jedynie wymiana uprawnień współwłaścicieli przy zachowaniu tej samej wartości pieniężnej - rozdział składników majątku wspólnego pomiędzy współwłaścicieli. W konsekwencji, jeżeli w wyniku takiego podziału żaden ze współwłaścicieli nie otrzyma wartości przewyższającej jego udział w majątku wspólnym, to nie może być mowy o powstaniu jakiegokolwiek przysporzenia rozpatrywanego w kategoriach przychodu podlegającego opodatkowaniu PIT.

Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności. Wskazuje się w nich w sposób jednolity, że jeżeli odbywa się ono w ramach udziału, jaki przypadał byłym współwłaścicielom w majątku wspólnym i odbył się bez spłat i dopłat, to operacja taka nie może być traktowana jako nabycie rzeczy. Tylko jeżeli udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat) to traktowany jest w kategoriach nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa nad rzeczą, jak i stan jej majątku osobistego. Konsekwencją powyższego poglądu jest również to, że w przypadku zniesienia współwłasności i otrzymania w jej wyniku spłaty ekwiwalentnej do posiadanego udziału nie powoduje to powstania przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w tym tonie np. WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 5 marca 2013r., sygn. akt I SA/Po 918/12 oraz WSA w Łodzi w wyroku z dnia 9 listopada 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 1173/11, a także Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 31 lipca 2013 r. nr IPTPB2/415-325/13-4/JR oraz w interpretacji z dnia 17 kwietnia 2015 r. nr IPTPB2/4511-25/15-2/Akr).

Warto w tym miejscu zwrócić zwłaszcza uwagę na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 stycznia 2015 r., sygn. akt II FSK 3246/12, który analizując przypadek działu spadku (będącego przecież z cywilnoprawnego punktu widzenia również sposobem zniesienia współwłasności) stwierdził, że: Jeżeli zatem wskutek działu spadku nastąpią takie przesunięcia w ramach masy spadkowej, że każdy ze spadkobierców uzyska składniki majątkowe odpowiadające wartości jego udziału w całym majątku spadkowym (np. nieruchomość), a żaden z nich nie zostanie wzbogacony kosztem innego spadkobiercy, to zasadny jest wniosek, że nie nastąpiło przysporzenie majątkowe, w stosunku do udziału w masie spadkowej. Istota podatków dochodowych sprowadza się natomiast do obłożenia tą daniną przyrostu mienia z określonego źródła przychodów.

Wnioskodawczyni zdaje sobie rzecz jasna sprawę z nieco odmiennego stanu faktycznego, jaki legł u podstaw wyżej wymienionych rozstrzygnięć, dotyczyły one bowiem wprost działu spadku, co w niniejszym stanie faktycznym nie ma miejsca, niemniej jednak brak jest zdaniem Wnioskodawczyni przesłanek do różnicowania skutków podatkowych zniesienia współwłasności w zależności od tego, jaka była pierwotna przyczyna powstania współwłasności. W każdym bowiem przypadku współwłasności mówimy o posiadaniu (współposiadaniu) określonego składnika majątku o określonej wartości majątkowej. Wartość ta nie zmienia się w wyniku zniesienia współwłasności w ramach posiadanych udziałów - majątek będzie miał tę samą wartość. Zmienić się może tylko jego postać, np. w miejsce udziału w nieruchomości wspólnej pojawią się środki pieniężne, albo tak jak w niniejszym przypadku w miejsce udziału w jednej nieruchomości wspólnej pojawią się udziały w innej nieruchomości wspólnej czyniąc współwłaścicieli wyłącznymi właścicielami nieruchomości pozostających dotychczas w ich współwłasności.

Ponieważ, jak wskazano w opisie stanu faktycznego Wnioskodawczyni w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości nie otrzyma żadnego przysporzenia w majątku ponad wartość udziałów w posiadanych nieruchomościach wspólnych - w wyniku dokonanego rozliczenia zarówno Wnioskodawczyni, jak i osoba trzecia będą dysponowały majątkiem o wartości tożsamej, jak przed podziałem majątku stanowiącego ich współwłasność, zasadnym jest zdaniem Wnioskodawczyni twierdzenie, że po jej stronie nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W szczególności brak jest podstaw prawnych do twierdzenia, że w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości poprzez wymianę udziałów we współposiadanych nieruchomościach Wnioskodawczyni osiągnęła przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o P1T. W konsekwencji powyższego po stronie Wnioskodawczyni i nie powstaje również obowiązek złożenia zeznania PIT-39.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonywaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku nabycia nieruchomości i praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy w spadku pięcioletni termin, o którym mowa w ww. przepisie winien być liczony od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło otwarcie spadku czyli śmierć spadkodawcy.

W myśl bowiem art. 922 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121) prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej. Zgodnie z art. 924 cytowanej ustawy spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 ww. ustawy). Oznacza to, że data śmierci spadkodawcy jest dniem nabycia spadku przez spadkobierców.

Zgodnie natomiast z art. 195 ww. Kodeksu – współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. W myśl art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego – współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej Kodeksu cywilnego, o czym stanowi art. 196 § 2 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 210 ww. Kodeksu – każdy ze współwłaścicieli może domagać się zniesienia współwłasności. Jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnej między współwłaścicielami. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej (podzielonej) rzeczy wspólnej. Wielkość tej części powinna odpowiadać wielkości udziału we współwłasności. W wyniku podziału fizycznego powstają nowe rzeczy. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.

Zniesienie współwłasności nie stanowi natomiast nabycia rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbywa się bez spłat i dopłat. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa – w przypadku ich sprzedaży, które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, ale tylko wówczas, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz zniesienie współwłasności zostało dokonane bez spłat i dopłat. Natomiast gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu, to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością) jak i stan jej majątku osobistego. Zatem jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad posiadany udział przed zniesieniem współwłasności oznacza, to że dla części nieruchomości nabytej w drodze zniesienia współwłasności dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności. Wobec powyższego dla celów podatku dochodowego bieg terminu pięcioletniego dla udziału w nieruchomości, nabytego ponad udział we współwłasności należy liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie w drodze zniesienia współwłasności.

Z analizy przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, w dniu 9 lipca 2012 r. zmarł wujeczny brat Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni jest jego wyłącznym spadkobiercą. W skład otrzymanego przez Wnioskodawczynię spadku wchodziły m.in. udziały w dwóch nieruchomościach, tj. nieruchomości zabudowanej i nieruchomości lokalowej. Spadkodawcy przysługiwały w nich udziały w wysokości 3/4 i w takiej samej wysokości w wyniku spadkobrania przypadły one Wnioskodawczyni. Pozostałe udziały w ww. nieruchomościach w wysokości 1/4 przysługiwały osobie trzeciej. Współwłasność pomiędzy spadkodawcą i osobą trzecią powstała w wyniku spadkobrania po żonie spadkodawcy zmarłej w dniu 10 sierpnia 2010 r. Dnia 23 sierpnia 2013 r. Sąd Rejonowy wydał postanowienie w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku zarówno po wujecznym bracie Wnioskodawczyni, jak i jego żonie. Orzeczenie to stało się prawomocne z dniem 14 września 2013r. i potwierdza ono, że spadek po żonie spadkodawcy przypada w częściach równych (po 1/2) spadkodawcy i osobie trzeciej, zaś spadek po spadkodawcy w całości Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni i osoba trzecia stały się współwłaścicielkami dwóch ww. nieruchomości w proporcjach 3/4 przypadające Wnioskodawczyni i 1/4 osobie trzeciej. W 2014 r. Wnioskodawczyni i osoba trzecia zdecydowały o zniesieniu współwłasności nieruchomości. W dniu 25 lutego 2014 r. została zawarta ugoda sądowa w przedmiocie podziału majątku wspólnego i spadkowego, w wyniku której nieruchomość zabudowana przypadła w całości Wnioskodawczyni, nieruchomość lokalowa przypadła w całości osobie trzeciej oraz w celu wyrównania udziału spadkowego osoby trzeciej, Wnioskodawczyni dokonała dopłaty na rzecz osoby trzeciej.

Mając na uwadze powyższe, skoro w związku ze zniesieniem współwłasności Wnioskodawczyni zobowiązana była do dokonania dopłaty na rzecz osoby trzeciej, to niewątpliwe wartość otrzymanych przez Wnioskodawczynię udziałów w nieruchomościach przekroczyła wartość udziału, jaki przysługiwał Jej w nieruchomościach przed dokonaniem zniesienia współwłasności. Wartość przyznanej Wnioskodawczyni części majątku wspólnego uległa powiększeniu kosztem majątku innego współwłaściciela, a w konsekwencji stwierdzić należy, że w wyniku tej czynności nastąpiło nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że nabycie przez Wnioskodawczynię nieruchomości zabudowanej o wartości większej niż wartość udziałów otrzymanych w spadku z obowiązkiem spłaty na rzecz osoby trzeciej, pozostanie dla Wnioskodawczyni neutralne z punktu widzenia podatku dochodowego od osób fizycznych. Wyjaśnić należy, że w zawartym w art. 10 ust. 1 ww. ustawy, nie wymieniono odpłatnego nabycia nieruchomości, rzeczy lub praw, z czym mamy do czynienia w przedstawionej sytuacji. Zdarzenie opisane w przedmiotowym wniosku nie powoduje zatem powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji obowiązku złożenia zeznania podatkowego PIT-39 z tego tytułu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnych, wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nim zawarte nie są wiążące dla tutejszego organu. Wydane rozstrzygnięcia dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonych stanach faktycznych lub zdarzeniach przyszłych i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Nie wywołują one zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników.

Ponadto informuje się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Oznacza to, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków podatkowych dla drugiej strony. Zatem tutejszy organ nie dokonał oceny stanowiska w części dotyczącej skutków podatkowych dla osoby trzeciej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.