INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 21 listopada 2011 r. (data wpływu 23 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartość budynku stanowiącego środek trwały oraz wydatków związanych z rozbiórką i wywozem gruzu - jest prawidłowe

• w pozostałym zakresie - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W roku 2007 firma zakupiła nieruchomość wraz z posadowionymi na gruncie budynkami i budowlami. Budynki zostały wybudowane w technologii tradycyjnej pod koniec XIX wieku. Wartość każdego z budynków i elementów wyposażenia nieruchomości została oszacowana przez rzeczoznawcę z osobna (2007 r.). Wydzielono następujące składniki nieruchomości:

• budynek biurowy z trafostacją,

• budynek gospodarczy z kotłownią,

• wiatę warsztatową,

• utwardzenie terenu,

• ogrodzenie,

• zbiornik na ścieki,

• trafostację

• osobno grunt całej działki.

Sprawne technicznie i zdatne do użytku składniki nieruchomości zostały zaklasyfikowane zgodnie z wyceną rzeczoznawcy do środków trwałych i amortyzowane. Jeden z budynków w momencie zakupu nieruchomości był niezdatny do użytkowania. Obiekt ten na dzień wyceny został oceniony jako stanowiący zagrożenie dla bezpieczeństwa ludzi (budynek gospodarczy z kotłownią). Oszacowano jego stopień zużycia technicznego na 85%.

Firma podjęła decyzję o wybudowaniu nowego budynku. Zgodnie z opracowanym projektem zagospodarowania przestrzennego wybudowanie nowego budynku wiązało się z koniecznością wyburzenia 2 budynków: budynku gospodarczego z kotłownią (opisanego powyżej) oraz wiaty warsztatowej (środek trwały niezamortyzowany w całości), która została dobudowana pod koniec lat 70-tych. Jej stopień zużycia technicznego określono na 70 %.

Budynek gospodarczy z kotłownią posadowiony był w miejscu, gdzie będzie przebiegać częściowo droga dojazdowa do nowej inwestycji oraz pas zieleni. Wiata warsztatowa znajdowała się obok nowej inwestycji.

Oba budynki wyburzono ponosząc koszty rozbiórki.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania (oznaczone we wniosku nr 1, 2, 3).

1. Czy wartość budynku gospodarczego z kotłownią (który został wyburzony), która została oszacowana przez rzeczoznawcę, podnosi wartość nowopowstałej inwestycji tj. nowego budynku, czy podnosi wartość drogi o ile ta będzie stanowiła odrębny środek trwały, czy ostatnie podnosi wartość gruntu... Jeżeli będzie podnosiła wartość drogi, to w jakiej wysokości, skoro budynek częściowo znajdował się na terenie nowopowstałej drogi a częściowo na terenie, gdzie powstanie pas zieleni...
2. Czy nieumorzona wartość budynku stanowiącego środek trwały i amortyzowanego (wiata warsztatowa) może być ujęta bezpośrednio w kosztach uzyskania przychodu, gdyż likwidacja nie następuje w związku ze zmianą rodzaju działalności ...
3. Czy koszty poniesione na rozbiórkę i wywóz gruzu dotyczące wyburzanych budynków można ująć bezpośrednio w kosztach uzyskania przychodu, czy podnoszą one wartość początkową nowego budynku powstającego obok ...

Zdaniem Wnioskodawcy, chcąc zakupić teren pod inwestycję firma musiała nabyć wszystkie znajdujące się na nim zabudowania. Pomimo zakupu gruntu wraz z budynkami jako jednej całości, każdy z nich oszacowano wartościowo jako oddzielny element. Uważa Pan, iż wartość budynku powinna zwiększyć wartość gruntu. Zakupiono grunt z zabudowaniami jako całość, każdy z elementów nieruchomości został wyceniony oddzielnie, zatem niezdatny do użytkowania budynek powinien zwiększyć wartość gruntu.

Nieumorzona wartość powinna zostać ujęta w kosztach uzyskania przychodu w dacie dokonania likwidacji.

Koszty rozbiórki budynków powinny podnieść wartość środka trwałego, gdyż powstanie nowego budynku związane jest z wyburzeniem innego budynku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego:

• w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartość budynku stanowiącego środek trwały oraz wydatków związanych z rozbiórką i wywozem gruzu - uznaje się za prawidłowe,

• w pozostałym zakresie - uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika więc, że aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,

• być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,

• przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,

• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia.

Należy również wskazać, że art. 22g ust. 4 tej ustawy stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Stosownie d o treści art. 22g ust. 9 ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W przypadku likwidacji środka trwałego rozstrzygnięcie kwestii, czy nieumorzona wartość likwidowanego składnika majątku stanowi koszty uzyskania przychodów, zależy od przyczyny likwidacji tego środka. Likwidacja może być bowiem przeprowadzana z różnych powodów, co jest istotne podatkowo, bowiem w zależności od rodzaju i charakteru przyczyny likwidacji, inny jest sposób rozliczania kosztów.

Z powyższego przepisu wynika, że w przypadku gdyby likwidacji środka trwałego dokonano w związku z utratą jego przydatności z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego.

W konsekwencji, w oparciu o wykładnię a contrario, należy przyjąć, że kosztem uzyskania przychodów są straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, w części, w jakiej nie zostały zamortyzowane, o ile środki te nie utraciły przydatności w wyniku zmiany rodzaju prowadzonej działalności.

Z treści wniosku wynika, że w roku 2007 zakupił Pan nieruchomość wraz z posadowionymi na gruncie budynkami i budowlami. Sprawne technicznie i zdatne do użytku składniki nieruchomości zostały zaklasyfikowane zgodnie z wyceną rzeczoznawcy do środków trwałych i amortyzowane. Jeden z budynków - budynek gospodarczy z kotłownią - w momencie zakupu nieruchomości był niezdatny do użytkowania. Obiekt ten na dzień wyceny został oceniony jako stanowiący zagrożenie dla bezpieczeństwa ludzi. Stopień jego zużycia technicznego oszacowano na 85%. W związku z planowanym wybudowaniem nowego budynku konieczne jest wyburzenia dwóch budynków: budynku gospodarczego z kotłownią oraz wiaty warsztatowej.

Środek trwały - wiata warsztatowa- nie został zamortyzowany w całości.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że budynku gospodarczego z kotłownią nie można kwalifikować do środków trwałych. Nie spełnia on bowiem warunków określonych w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wydatki poniesione na zakup budynku gospodarczego z kotłownią przeznaczonego do wyburzenia, w cenie nabycia wynikającej z dokumentu zakupu, a także koszty rozbiórki i wywozu gruzu, w wyniku których uporządkowany zostanie teren pod nową inwestycję należy zaliczyć do kosztów wytworzenia nowej inwestycji na zasadach określonych w art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te związane są bowiem z planowaną nową inwestycją, o której mowa we wniosku.

Nieprawidłowo więc wskazał Pan, że wartość budynku podniesie wartość gruntu.

Odnosząc się do kwestii możliwości zaliczenia od kosztów uzyskania przychodów nie w pełni umorzonych środków trwałych należy zauważyć, że jeżeli likwidacja środka trwałego (wiaty warsztatowej) nie miała związku ze zmianą rodzaju działalności gospodarczej, to strata powstała w jej wyniku może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.