Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/4512-256/16/PB
z 30 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2016 r. (data wpływu 16 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• braku opodatkowania dostawy nieruchomości zabudowanej - jest nieprawidłowe,
• zastosowania zwolnienia dostawy nieruchomości zabudowanej na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania dostawy nieruchomości zabudowanej oraz zastosowania zwolnienia dostawy nieruchomości zabudowanej na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia 24 marca 2000 r. wspólnie z mężem nabyła Pani do majątku wspólnego w drodze przetargu, od urzędu gminy, działkę budowlaną w miejscowości nadmorskiej. W okresie od daty nabycia gruntu do 2001 r. na ww. działce wraz z mężem wybudowała Pani dom letniskowy, który przekazany został do użytku w 2001 r. W okresie, w którym dokonano nabycia gruntu i wytworzenia nieruchomości nie była Pani podatnikiem podatku od towarów i usług, nie prowadziła działalności gospodarczej, a w konsekwencji nieruchomość nie była składnikiem rzeczowego majątku trwałego związanego z działalnością gospodarczą, nie była objęta ewidencją środków trwałych, nie dokonywała Pani odpisów amortyzacyjnych od jej wartości odpisów, nie ujmowała w kosztach wydatków związanych z nabyciem, wytworzeniem, a w okresie późniejszym także związanych z remontami nieruchomości. Nie dokonywała Pani odliczeń naliczonego podatku od towarów i usług od wydatków związanych z jej nabyciem, wytworzeniem i remontami, a prawo do takich odliczeń Pani nie przysługiwało. Ani Pani, ani mąż nie korzystali z jakichkolwiek innych odliczeń lub ulg podatkowych w związku z nabyciem i wytworzeniem nieruchomości. W dniu 14 października 2015 r. czyli po 15 latach, sprzedała Pani wraz z mężem nieruchomość osobie fizycznej. Małżeńska wspólność majątkowa „nie była przez cały ten okres i nie jest w żaden sposób ograniczona lub zniesiona”. Do dnia sprzedaży nie prowadziła Pani żadnej działalności w zakresie obrotu nieruchomościami.

W okresie od 2001 r. do 2015 r. nieruchomość była przez Pani rodzinę wykorzystywana głównie do własnych celów mieszkalnych i rekreacyjnych. W 2001 r. zaczęła Pani wynajmować pokoje turystom. Wynajem pokoi letnikom miał miejsce tylko w miesiącach letnich, tj. czerwcu, lipcu

i sierpniu. W pozostałych dziewięciu miesiącach nieruchomość była wykorzystywana przez Panią i męża do własnych celów. Poinformowano Panią wówczas w urzędzie skarbowym, że w związku z wynajmem pokoi letnikom zobowiązana jest zarejestrować działalność gospodarczą, co Pani uczyniła. Od tamtej pory co roku na początku sezonu letniego rejestrowała działalność gospodarczą w zakresie oznaczonym ostatnio w PKD symbolem 55.20.Z i zgłaszała jej zakończenie po sezonie, rozliczając się w zakresie podatku dochodowego z tytułu uzyskiwanych dochodów z najmu pokoi na zasadach ogólnych. W zakresie podatku od towarów i usług, ze względu na rozmiary działalności, korzystała Pani ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Tak też było w 2015 r. Działalność gospodarczą w zakresie wynajmu pokoi gościnnych zarejestrowała Pani od 1 czerwca 2015 r. i zakończyła ją 31 sierpnia 2015 r. (wpis do ewidencji działalności gospodarczej został wykreślony 01 września 2015 r.). Już wcześniej podjęła Pani z mężem decyzję o sprzedaży nieruchomości. Zawiesiła ogłoszenie na budynku i umieściła ogłoszenie w ogólnodostępnym, bezpłatnym serwisie internetowym. Dnia 14 października 2015 r. sprzedała Pani z mężem nieruchomość.

Dnia 23 listopada 2015 r. zarejestrowała Pani nową działalność gospodarczą w całkowicie innym niż poprzednio zakresie i od tego dnia jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy sprzedaż (wspólnie z mężem), należącej do majątku wspólnego nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem letniskowym w opisanych okolicznościach faktycznych, nie stanowiła dostawy towarów, o której mowa w ar. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług dokonanej przez podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 tej ustawy w warunkach, o których mowa w jej art. 15 ust. 2, tj. czy nie podlegała ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
2. Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 byłaby negatywna, to czy uznać należy, że sprzedaż nieruchomości nabytej i wytworzonej w latach 2000-2001, w której od 2001 r. wynajmowano odpłatnie pokoje letnikom, nastąpiła w okresie późniejszym niż dwa lata od pierwszego zasiedlenia, a zatem do sprzedaży tej miało zastosowanie zwolnienie z podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT?
3. Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 byłaby negatywna i nie można uznać, że sprzedaż nieruchomości nabytej i wytworzonej w latach 2000-2001, w której od 2001 r. wynajmowano odpłatnie pokoje letnikom, nastąpiła w okresie późniejszym niż dwa lata od pierwszego zasiedlenia, to czy w sytuacji, w której jako podatnikowi zwolnionemu podmiotowo z VAT, któremu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem, wytworzeniem nieruchomości lub ewentualnym jej ulepszeniem, do sprzedaży nieruchomości miało zastosowanie zwolnienie z podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Ad. 1) Sprzedaż nieruchomości w opisanych okolicznościach faktycznych nie stanowiła dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług dokonanej przez podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 tej ustawy w warunkach, o których mowa w jej art. 15 ust. 2, tj. nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych). Wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wówczas, gdy czynność (np. sprzedaży nieruchomości) została wykonana w ramach działalności gospodarczej. Działalnością gospodarczą w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług jest w zasadzie ta sfera aktywności, która wykonywana jest zawodowo, profesjonalnie. W tym zakresie duże znaczenie ma wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 (Słaby) i C-181/10 (Kuć), gdzie Trybunał uznał, iż jeśli zbywca działek budowlanych występuje w roli wykonującego jedynie prawo własności w zakresie majątku prywatnego, osobistego, to czynność nie podlega opodatkowaniu. Trybunał wskazał m.in., że „zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z dnia 11 grudnia 2006 r., s. 1, z późn. zm.), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Takie transakcje nie stanowią zaś same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu dyrektywy (zob. wyroki z dnia 29 kwietnia 2004 r., C-77/01; z dnia 21 października 2004 r., C-8/03 BBL)” – pkt 45 uzasadnienia wyroku. Inaczej byłoby w sytuacji, kiedy sprzedający podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, tzn. angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, przykładowo uzbrojenie terenu czy działania marketingowe, bowiem te ostatnie nie należą do zakresu zwykłego zarządu prywatnym majątkiem (pkt 39-41 uzasadnienia wyroku). Z kolei dokonanie określonych czynności incydentalnie, czyli poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danej osoby, danego podmiotu za podatnika VAT.

Nieruchomość nie została nabyta z zamiarem jej sprzedaży. Przez 15 lat znajdowała się w posiadaniu i użytkowaniu. Z wyjątkiem ogłoszenia zamiaru sprzedaży na portalu internetowym na budynku, nie były podejmowane żadne inne działania związane ze sprzedażą nieruchomości, natomiast samo zamieszczenie informacji o zamiarze sprzedaży, aczkolwiek konieczne, by potencjalny nabywca dowiedział się o ofercie, nie może stanowić przesłanki do uznania, że podjęte zostały aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, bowiem zamieszczanie ogłoszeń o ofertach sprzedaży rzeczy przez osoby fizyczne w ramach zarządzania ich majątkiem prywatnym jest powszechne i nie może powodować, że wszystkie te osoby uznane zostaną za prowadzące działalność gospodarczą w zakresie handlu.

Ad. 2) Jeżeli odpowiedź na pytanie nr 1 byłaby negatywna, to znaczy jeżeli „hipotetycznie” sprzedaż dokonana została przez podatnika w wykonywaniu działalności gospodarczej, to do pierwszego zasiedlenia doszło w 2001 r. kiedy to pierwszy raz zostały wynajęte letnikom, co oznacza oddanie nieruchomości do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem w takim przypadku uznać należy, że sprzedaż nastąpiła w okresie późniejszym niż dwa lata od pierwszego zasiedlenia, a zatem do sprzedaży tej miało zastosowanie zwolnienie z podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. 3) Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 byłaby negatywna i nie można uznać, że sprzedaż nieruchomości nabytej i wytworzonej w latach 2000-2001, w której od 2001 r. wynajmowano odpłatnie pokoje letnikom, nastąpiła w okresie późniejszym niż dwa lata od pierwszego zasiedlenia, to w sytuacji, w której jako podatnikowi zwolnionemu podmiotowo z VAT, któremu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem, wytworzeniem nieruchomości lub ewentualnym jej ulepszeniem, do sprzedaży nieruchomości miało zastosowanie zwolnienie z podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• jest nieprawidłowe – w zakresie braku opodatkowania dostawy nieruchomości zabudowanej,
  

• jest prawidłowe – w zakresie zastosowania zwolnienia dostawy nieruchomości zabudowanej na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary - stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności, jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ww. ustawy, podlega opodatkowaniu, ale tylko taka, która wykonana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zdefiniowane zostały w art. 15 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy. Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych
w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że sprzedawane towary zostały nabyte w celu wykorzystania ich w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności – w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jeśli natomiast osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Ülzen v. Dieter Albrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, ze podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości czy jej części w ramach majątku osobistego.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. § 2 ww. artykułu stanowi, że czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Stawka podatku - zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W art. 2 pkt 14 ustawy ustawodawca określił, co należy rozumieć pod pojęciem pierwszego zasiedlenia. Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. sygn. akt I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa Dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „Pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób winna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.”

Natomiast w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu łącznie określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w punkcie 10a tego przepisu.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30 % wartości początkowej tych obiektów.

W myśl ust. 7a tego artykułu, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Dokonując analizy powyższych przepisów stwierdzić należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie sie bezzasadne.

W myśl art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższej regulacji jednoznacznie wynika, że co do zasady grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki lub budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku, również sprzedaż gruntu będzie korzystała ze zwolnienia od podatku.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że dostawa nieruchomości zabudowanej, o której mowa we wniosku, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Tut. organ nie może zgodzić się ze stanowiskiem, w którym uznała Pani przedmiotowy budynek za majątek prywatny. Z treści wniosku wynika bowiem, że nie był on wykorzystywany jedynie w ramach majątku osobistego w całym okresie jego posiadania (w sezonach letnich od 2001 r. do 2015 r. był przedmiotem najmu) ¬– służył zatem do wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. W transakcji sprzedaży dokonanej 14 października 2015 r. wystąpiła więc Pani w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Bez znaczenia jest przy tym, że nieruchomość nie została nabyta z zamiarem odsprzedaży oraz że przy jej zbyciu nie podjęto żadnych działań marketingowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia.

Zaznaczyć jednak należy, że z uwagi na fakt, że od pierwszego zasiedlenia, o którym mowa w art. 2 pkt 14 ustawy (tj. oddania w najem), upłynął okres dłuższy niż dwa lata, dostawa ta będzie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Ze względu na brzmienie art. 29a ust. 8 ustawy, ww. zwolnienie ma odpowiednie zastosowanie do dostawy gruntu, na którym znajdował się powyższy budynek w chwili sprzedaży.

Ze względu na zastosowanie ww. zwolnienia, tut. organ odstąpił od odpowiedzi na pytanie dotyczące zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a, gdyż stało się ono bezprzedmiotowe.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana przy założeniu, że budynki, o których w nim mowa stanowią budynki w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane (Dz. U. 2013 r., poz. 1409, z późn. zm.).

Należy wskazać, iż niniejsza interpretacja nie ma mocy wiążącej dla Pani męża, który chcąc uzyskać interpretację indywidualną winien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie. W konsekwencji regulacje zawarte w art. 14k-14n ustawy Ordynacja podatkowa nie będą miały zastosowania dla Pani męża.

Końcowo należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.