Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-260/16/DP
z 7 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2016 r. (data wpływu 15 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 maja 2016 r. (data wpływu 30 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 25 maja 2016 r. (data wpływu 30 maja 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest właścicielem dwupokojowego mieszkania, które znajduje się na 3 piętrze w bloku bez windy. Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną (narząd ruchu), dlatego też funkcjonowanie w ww. mieszkaniu sprawiało jej wiele trudności. W związku z powyższym Wnioskodawczyni wynajęła podobne mieszkanie na parterze, dzięki czemu może „w miarę funkcjonować”. Aby móc płacić właścicielowi mieszkania „B” za wynajem (1.000 zł) Wnioskodawczyni zmuszona była wynająć moje mieszkanie „A” (800 zł). Wnioskodawczyni podkreśla, że bez wynajęcia mieszkania „B” nie mogłaby uzyskiwać żadnych przychodów z najmu własnego mieszkania „A”, gdyż nie byłoby możliwe „spełnienie własnych celów mieszkaniowych”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni przysługuje prawo do pomniejszenia przychodu o koszty dokonywanych opłat za wynajęcie lokalu „B” na spełnienie własnych celów mieszkaniowych i zachowanie źródła przychodu z wynajęcia lokalu „A”?

Wnioskodawczyni uważa, że w zaistniałej sytuacji przysługuje jej prawo do pomniejszenia „dochodu” o koszty dokonywanych opłat za wynajęcie lokalu „B” na spełnienie własnych celów mieszkaniowych i zachowania źródła przychodu z wynajęcia lokalu „A”.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W związku z tym warunkiem koniecznym zachowania źródła przychodu za wynajem lokalu „A” – własność Wnioskodawczyni (jedynej nieruchomości jaka jest jej własnością) jest wynajem lokalu „B”– należącego do osoby obcej, gdyż warunkiem wynajęcia lokalu „A” (zachowania przychodu) jest spełnienie własnych celów mieszkaniowych. Bez tego Wnioskodawczyni nie będzie miała możliwości wynajęcia lokalu „A” i osiągania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodu jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W odniesieniu do przychodów z najmu zastosowanie ma ogólna definicja kosztu podatkowego, zawarta w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów powinien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Stwierdzenie, że określone wydatki poniesione przez podatnika spełniają wszystkie wskazane przez ustawodawcę warunki podatkowego uznania ich za koszt uzyskania przychodów stanowi niezbędną przesłankę odliczenia ich przez podatnika od osiągniętego przychodu. Powołany przepis wskazuje, że przy ocenie danego wydatku przede wszystkim musi istnieć źródło przychodów. Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskanym przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest najem należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzonym najmem, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła – należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które zostały poniesione, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Ustawodawca posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika przyporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę pojęcia ,,koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym wszakże warunkiem, że wykaże, że świadomie poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą (najmem), a jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Zależność między poniesionymi w danym czasie kosztami, a możliwością uzyskania w przyszłości z tego tytułu przychodu trzeba zatem rozpatrywać na podstawie adekwatnego związku przyczynowego. Przy kwalifikowaniu określonych wydatków poczynionych przez podatnika do kosztów podatkowych należy jednocześnie brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość), jak też potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu podatnika.

Ponadto należy dodać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z najmu, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu z najmu.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest właścicielem dwupokojowego mieszkania, które znajduje się na 3 piętrze w bloku bez windy. Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną (narząd ruchu) dlatego też funkcjonowanie w ww. mieszkaniu sprawiało jej wiele trudności. W związku z powyższym Wnioskodawczyni wynajęła podobne mieszkanie na parterze, dzięki czemu może „w miarę funkcjonować”. Aby móc płacić właścicielowi mieszkania „B” za wynajem (1.000 zł) Wnioskodawczyni zmuszona była wynająć moje mieszkanie „A” (800 zł). Wnioskodawczyni podkreśla, że bez wynajęcia mieszkania „B” nie mogłaby uzyskiwać żadnych przychodów z najmu własnego mieszkania „A”, gdyż nie byłoby możliwe „spełnienie własnych celów mieszkaniowych”.

Przystępując do oceny możliwości zaliczenia ponoszonych przez Wnioskodawczynię wydatków związanych z wynajęciem lokalu mieszkalnego „B” na własne cele mieszkaniowe do kosztów uzyskania przychodów wskazać należy, że tego typu wydatki nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów zawartym w treści art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowi to jednak – co już uprzednio wskazano – wystarczającej przesłanki do automatycznego zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Dla uzyskania takiego statusu, konieczne jest bowiem zaistnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem a celem, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że ponoszone przez Wnioskodawczynię opłaty z tytułu wynajęcia lokalu „B” nie stanowią kosztów uzyskania przychodu z tytułu najmu własnego lokalu mieszkalnego (lokalu „A”). Z treści wniosku wynika bowiem, że Wnioskodawczyni ze względu na utrudnione funkcjonowanie we własnym lokalu mieszkalnym (3 piętro bez windy) wynajęła dla własnych celów podobny lokal na parterze i aby móc opłacać czynsz z tytułu wynajmu tego lokalu postanowiła wynająć osobie trzeciej własne mieszkalnie. Przychody z najmu służą więc jako źródło pokrycia kosztów wynajęcia mieszkania „B”, przyczyną wynajęcia mieszkania „B” były zaś problemy zdrowotne Wnioskodawczyni.

Oznacza, to że środki pieniężne uzyskane z najmu własnego lokalu mieszkalnego (lokalu „A”) przeznaczone są wyłącznie na własne cele mieszkaniowe – wynajęcie lokalu „B”. W opisanym stanie faktycznym wydatki te w żaden sposób nie przyczyniają się do osiągnięcia, zachowania albo zabezpieczenia przychodów z najmu lokalu „A”. Wprawdzie gdyby Wnioskodawczyni nie wyprowadziła się ze swojego mieszkania, to mieszkanie to nie zostałoby wynajęte, jednakże nie jest to związek przyczynowo-skutkowy w znaczeniu omówionym uprzednio, gdzie celem poniesienia wydatku jest uzyskanie przychodu.

Tak więc do ustalenia dochodu uzyskiwanego z wynajmu własnego mieszkania, będącego podstawą obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych, można zakwalifikować wyłącznie te koszty, które ponoszone są w celu uzyskania przychodu z najmu, tj. te które przypisać można wyłącznie do tego lokalu (lokalu „A”).

Reasumując należy stwierdzić, że koszty najmu lokalu mieszkalnego „B” nie mogą być zakwalifikowane jako koszty podatkowe, służące uzyskaniu przychodu z wynajmu własnego mieszkania (lokalu „A”), bowiem nie spełniają one jednej z przesłanek wymienionych w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli warunku związku przyczynowo-skutkowego między wydatkiem a uzyskanym przychodem.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni uznać należy za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 ze. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.