Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-411/16/BM
z 8 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 marca 2016 r. (data wpływu 11 marca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT usług szkoleniowych z zakresu kwalifikowanej pierwszej pomocy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2016 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT usług szkoleniowych z zakresu kwalifikowanej pierwszej pomocy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W przyszłości Wnioskodawca zamierza prowadzić szkolenia z zakresu kwalifikowanej pierwszej pomocy, które stanowią przedmiot doskonalenia zawodowego ratowników medycznych, dyspozytorów medycznych oraz innych osób wykonujących zawód ratownika medycznego. Szkolenia te będą prowadzone dla pracowników zatrudnionych w podmiotach wskazanych w ustawie z dn. 8 września 2006 roku o Państwowym Ratownictwie Medycznym w artykule 11, pkt 3 (Dz. U. 2006 nr 191 poz. 1410 z późniejszymi zmianami).

Podstawą do przeprowadzenia tego typu szkoleń dla pracowników zatrudnionych we wskazanych podmiotach są przepisy:

• ustawy z dn. 26 czerwca 1974 roku Kodeks Pracy art. 2091, paragraf 1-4 (Dz. U. 1974 nr 24 poz. 141 z późniejszymi zmianami),
• ustawy z dn. 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. 2006 nr 191, poz. 1410).
  
  

Mając na uwadze powyższe informacje szkolenia te będą mieć charakter usług kształcenia zawodowego oraz przekwalifikowania zawodowego, prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dn. 19 marca 2007 r. w sprawie kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy (Dz. U. 2007, nr 60, poz. 408) oraz Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dn. 14 czerwca 2007 r. w sprawie doskonalenia zawodowego ratowników medycznych (Dz. U. 2007 nr 112, poz. 775). Każda osoba przeszkolona otrzymuje stosowane zaświadczenie o ukończeniu kursu kwalifikowanej pierwszej pomocy zgodnie z obowiązującymi przepisami polskiego prawa wskazanymi powyżej. Warto zaznaczyć, iż Wnioskodawca nie jest obecnie podmiotem objętym systemem oświaty w rozumieniu przepisów ustawy z dn. 7 września 1991 roku o systemie oświaty (Dz. U. 1991 nr 95 poz. 425), a także nie jest podmiotem, który uzyskał akredytację.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prowadzenie wyżej wymienionych szkoleń w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy opisanych w zdarzeniu przyszłym w pkt 80 korzysta ze zwolnienia z podatku VAT zgodnie z podstawą prawną - art. 43 ust. 1 punkt 29 litera a, c; ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (tekst jednolity z 2011 roku Dz. U. Nr 177, poz. 1054 ze zmianami)?

Zdaniem Wnioskodawcy, odnosząc się do pytania zawartego w pkt 81 dotyczącym zdarzenia przyszłego spełnia on kryteria umożliwiające zwolnienie z podatku VAT zgodnie z podstawą prawną - art. 43 ust. 1 punkt 29 litera a i custawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (tekst jednolity z 2011 roku Dz. U. Nr 177, poz. 1054 ze zmianami), gdyż są to szkolenia dotyczące kształcenia zawodowego oraz przekwalifikowania zawodowego. Dodatkowo obowiązek posiadania tego typu szkoleń wynika z obowiązujących przepisów prawa polskiego, które szczegółowo zostały wymienione w pkt 80 w opisie zdarzenia przyszłego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) - zwanej dalej ustawą o VAT – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów

w rozumieniu art. 7 (…).

Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ww. ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi świadczone przez:

1. jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształcenia i wychowania,
2. uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe, w zakresie kształcenia na poziomie wyższym

-oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 29 ww. ustawy, zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26:

1. prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, lub
2. świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty - wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją, lub
3. finansowane w całości ze środków publicznych

-oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Wskazać należy, że w dniu 1 lipca 2006 r. weszły w życie przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 288 s. 1). Rozporządzenie Rady nr 1777/2005 wiąże wszystkie państwa członkowskie i jest stosowane bezpośrednio. Oznacza to, że przepisy tego rozporządzenia z dniem 1 lipca 2006 r. stają się częścią porządku prawnego, obowiązującego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, bez konieczności ich implementacji w drodze ustawy. Rozporządzenie Rady nr 1777/2005 przyjęte zostało w celu jednolitego stosowania przez wszystkie państwa członkowskie systemu podatku od wartości dodanej, opartego na postanowieniach Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EWG ze zm.).

Przepis art. 14 ww. rozporządzenia nr 1777/2005 wyjaśnia, co należy rozumieć przez usługi kształcenia zawodowego i przekwalifikowania. W myśl tego przepisu usługi w zakresie kształcenia zawodowego i przekwalifikowania zapewniane na warunkach określonych w art. 13 część A ust. 1 lit. i) Dyrektywy 77/388/EWG (analogiczne zwolnienie zawiera art. 132 ust. 1 lit. i obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.), obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, tak samo jak nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego bądź przekwalifikowania nie ma znaczenia do tego celu.

Od dnia 1 lipca 2011 r. obowiązuje natomiast rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r., ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, s. 1). Zgodnie z art. 44 tego rozporządzenia, usługi w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania świadczone na warunkach określonych w art. 132 ust. 1 lit. i) dyrektywy 2006/112/WE obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, jak również nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania nie ma w tym przypadku znaczenia.

Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jednoznacznie wynika, że pojęcia używane do opisania zwolnień stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego i mają na celu uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu VAT w poszczególnych państwach członkowskich. Jednocześnie, pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 132 dyrektywy 2006/112/WE, powinny być interpretowane w sposób ścisły, jako że stanowią odstępstwa od ogólnej zasady powszechności opodatkowania. Jednakże interpretacja tych pojęć powinna być zgodna z celami realizowanymi przez te zwolnienia oraz z zasadą neutralności podatkowej, na której zasadza się wspólny system podatku VAT. Zatem powyższa zasada ścisłej interpretacji nie oznacza, że pojęcia użyte w celu opisania zwolnień z art. 132 powinny być interpretowane w sposób, który uniemożliwiałby osiągnięcie zakładanych przez nie skutków.

Z wniosku wynika, że w przyszłości Wnioskodawca zamierza prowadzić szkolenia z zakresu kwalifikowanej pierwszej pomocy, które stanowią przedmiot doskonalenia zawodowego ratowników medycznych, dyspozytorów medycznych oraz innych osób wykonujących zawód ratownika medycznego. Szkolenia te będą prowadzone dla pracowników zatrudnionych w podmiotach wskazanych w ustawie z dn. 8 września 2006 roku o Państwowym Ratownictwie Medycznym w artykule 11, pkt 3 (Dz. U. 2006 nr 191 poz. 1410 z późniejszymi zmianami). Podstawą do przeprowadzenia tego typu szkoleń dla pracowników zatrudnionych we wskazanych podmiotach są przepisy:

• ustawy z dn. 26 czerwca 1974 roku Kodeks Pracy art. 2091, paragraf 1-4 (Dz. U. 1974 nr 24 poz. 141 z późniejszymi zmianami),
• ustawy z dn. 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. 2006 nr 191, poz. 1410).
  
  

Szkolenia te będą mieć charakter usług kształcenia zawodowego oraz przekwalifikowania zawodowego, prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dn. 19 marca 2007 r. w sprawie kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy (Dz. U. 2007, nr 60, poz. 408) oraz Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dn. 14 czerwca 2007 r. w sprawie doskonalenia zawodowego ratowników medycznych (Dz. U. 2007 nr 112, poz. 775). Każda osoba przeszkolona otrzymuje stosowane zaświadczenie o ukończeniu kursu kwalifikowanej pierwszej pomocy zgodnie z obowiązującymi przepisami polskiego prawa wskazanymi powyżej.

Wnioskodawca wskazał we wniosku, że nie jest podmiotem objętym systemem oświaty w rozumieniu przepisów ustawy z 7 września 1991 r. o systemie oświaty, a także nie jest podmiotem, który uzyskał akredytację.

Z wniosku wynika zatem, że Wnioskodawca nie jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty. Ponadto z wniosku nie wynika, żeby Wnioskodawca posiadał status uczelni, jednostki naukowej Polskiej Akademii Nauk lub jednostki badawczo - rozwojowej, w zakresie kształcenia na poziomie wyższym. Zatem Wnioskodawca nie może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26 lit. a i b ustawy o VAT.

Dla zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, istotne jest – w pierwszej kolejności - uznanie danej usługi za usługę kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego.

Wnioskodawca wskazał, że szkolenia z zakresu kwalifikowanej pierwszej pomocy będą mały charakter usług kształcenia zawodowego i doskonalenia zawodowego, ponieważ stanowią przedmiot doskonalenia zawodowego ratowników medycznych, dyspozytorów medycznych oraz innych osób wykonujących zawód ratownika medycznego. Szkolenia te będą prowadzone dla pracowników zatrudnionych w podmiotach wskazanych w art. 11 pkt 3 ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 757 ze zm.), wykonywanie zawodu ratownika medycznego polega na realizacji zadań zawodowych, w szczególności na:

1. udzielaniu świadczeń zdrowotnych, w tym medycznych czynności ratunkowych udzielanych samodzielnie lub pod nadzorem lekarza;
2. zabezpieczeniu osób znajdujących się w miejscu zdarzenia oraz podejmowaniu działań zapobiegających zwiększeniu liczby osób w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego;
3. transportowaniu osób w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego;
4. udzielaniu wsparcia psychicznego w sytuacji powodującej stan nagłego zagrożenia zdrowotnego;
5. edukacji zdrowotnej i promocji zdrowia.
   
   

Ratownik medyczny postępuje zgodnie ze wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej oraz z należytą starannością (art. 11 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 11 ust. 3 ww. ustawy ratownik medyczny wykonuje zadania zawodowe, o których mowa w ust. 1 pkt 1:

1. w podmiotach leczniczych, o których mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U. z 2015 r. poz. 618, z późn. zm.);
   
2. w ramach ratownictwa górskiego i narciarskiego, o którym mowa w art. 2 pkt 7 i 8 ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie i ratownictwie w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich (Dz.U. Nr 208, poz. 1241 oraz z 2013 r. poz. 7);
   
3. w ramach ratownictwa wodnego, o którym mowa w art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie osób przebywających na obszarach wodnych (Dz.U. Nr 208, poz. 1240, z późn. zm.);
   
4. w ramach ratownictwa górniczego, o którym mowa w art. 122-124 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz.U. z 2015 r. poz. 196, 1272 i 1505);
   
5. w ramach morskiej służby poszukiwania i ratownictwa, o której mowa w art. 116 ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz.U. z 2015 r. poz. 611, z późn. zm.);
   
6. w jednostkach podległych Ministrowi Obrony Narodowej niebędących podmiotami leczniczymi;
   
7. w jednostkach ochrony przeciwpożarowej, o których mowa w art. 15 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz.U. z 2009 r. Nr 178, poz. 1380, z późn. zm.), włączonych do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego, w zakresie ćwiczeń, szkoleń oraz działań w strefie zagrożenia;
   
8. na lotniskach w związku z zapewnieniem wymagań, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 85 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze (Dz.U. z 2013 r. poz. 1393, z późn. zm.);
   
9. w ramach podmiotu leczniczego wykonując zadania z zakresu zabezpieczenia medycznego imprezy masowej, o której mowa w art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz.U. z 2013 r. poz. 611, z późn. zm.);
   
10. w ramach wykonywania transportu sanitarnego w rozumieniu art. 161ba ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2015 r. poz. 581, z późn. zm.);
    
11. w izbach wytrzeźwień, wchodząc w skład zmiany, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 423 ust. 5 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. z 2015 r. poz. 1286);
    
12. na stanowisku dyspozytora medycznego.
    
    

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy ratownik medyczny ma prawo i obowiązek stałego aktualizowania wiedzy i umiejętności przez uczestnictwo w różnych rodzajach i formach doskonalenia zawodowego.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy doskonalenie zawodowe w zawodzie ratownik medyczny może być realizowane przez:

1. kursy doskonalące;
2. samokształcenie.
   
   

Ratownik medyczny ma obowiązek przedstawienia wojewodzie właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania ratownika medycznego, do wglądu, karty doskonalenia zawodowego, niezwłocznie po zakończeniu danego okresu edukacyjnego, w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia zakończenia danego okresu edukacyjnego (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Tym samym, skoro przedmiotowe usługi szkoleniowe – jak wskazał Wnioskodawca - są usługami kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego ponieważ stanowią przedmiot doskonalenia zawodowego ratowników medycznych, dyspozytorów medycznych oraz innych osób wykonujących zawód ratownika medycznego, wówczas uznać należy, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi stanowią usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy o VAT (jak już bowiem uprzednio wskazano, Wnioskodawca nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy), tym samym jest spełniona pierwsza z przesłanek wynikająca wprost z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy.

Jednakże, jak zaznaczono powyżej, powołany przepis art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy przewiduje zwolnienie dla usług kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego prowadzonych w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach lub świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją lub finansowane w całości ze środków publicznych.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca nie jest podmiotem, który uzyskał akredytację. Zatem świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. b ustawy, gdyż nie są świadczone przez podmiot, który uzyskał akredytację w rozumieniu przepisów o systemie. Z wniosku nie wynika, że ww. świadczone przez Wnioskodawcę usługi będą finansowane ze środków publicznych.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że usługi te nie będą korzystały również ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. lit. c ustawy, gdyż nie zostaną spełnione warunki wynikające z ww. przepisu tj. nie będą to usługi finansowane w całości ze środków publicznych.

Natomiast w celu dokonania oceny, czy usługi szkoleniowe świadczone przez Wnioskodawcę będą korzystały ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na mocy art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy, konieczne jest stwierdzenie, czy jest spełniona druga z przesłanek wskazanych w ww. przepisie, tj. czy usługi te będą prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach.

Zgodnie z art. 2091 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1502 ze zm.) pracodawca jest obowiązany:

1. zapewnić środki niezbędne do udzielania pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników,
   
2. wyznaczyć pracowników do:
   
   1. udzielania pierwszej pomocy,
      
   2. wykonywania działań w zakresie zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników,
3. zapewnić łączność ze służbami zewnętrznymi wyspecjalizowanymi w szczególności w zakresie udzielania pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, ratownictwa medycznego oraz ochrony przeciwpożarowej.
   
   

Na podstawie art. 209¹ § 2 ww. ustawy, działania, o których mowa w § 1, powinny być dostosowane do rodzaju i zakresu prowadzonej działalności, liczby zatrudnionych pracowników i innych osób przebywających na terenie zakładu pracy oraz rodzaju i poziomu występujących zagrożeń.

Liczba pracowników, o których mowa w § 1 pkt 2, ich szkolenie oraz wyposażenie powinny uwzględniać rodzaj i poziom występujących zagrożeń (art. 2091 § 3 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 2091 § 4 ww. ustawy w przypadku zatrudniania przez pracodawcę wyłącznie pracowników młodocianych lub niepełnosprawnych - działania, o których mowa w § 1 pkt 2, może wykonywać sam pracodawca. Przepis § 3 stosuje się odpowiednio.

Na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym ratownikiem może być osoba posiadająca ważne zaświadczenie o ukończeniu kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy, zwanego dalej „kursem”, i uzyskaniu tytułu ratownika.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ww. ustawy, podmiot prowadzący kurs, przed jego rozpoczęciem, jest obowiązany uzyskać zatwierdzenie programu kursu.

Program kursu zatwierdza wojewoda właściwy ze względu na siedzibę podmiotu prowadzącego kurs (art. 13 ust. 3 ww. ustawy).

W myśl art. 13 ust. 4 ww. ustawy, Wojewoda zatwierdza program kursu po:

1. stwierdzeniu jego zgodności z ramowym programem, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie ust. 8 pkt 1;
2. przeprowadzeniu weryfikacji kwalifikacji kadry dydaktycznej w zakresie ich zgodności z przepisami wydanymi na podstawie ust. 8 pkt 2.
   
   

Stosownie do art. 13 ust. 8 ustawy, Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:

1. ramowy program kursu obejmujący założenia organizacyjno-programowe, plan nauczania zawierający rozkład zajęć, wykaz umiejętności wynikowych i treści nauczania, uwzględniając w szczególności zakres wiedzy i umiejętności niezbędnych do udzielania kwalifikowanej pierwszej pomocy;
2. kwalifikacje kadry dydaktycznej prowadzącej kurs, mając na celu zapewnienie odpowiedniego jej poziomu;
3. sposób przeprowadzania egzaminu kończącego kurs, skład, tryb powoływania i odwoływania komisji egzaminacyjnej, okres ważności oraz wzór zaświadczenia o ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu ratownika, mając na celu uwzględnienie obiektywnych kryteriów weryfikacji wiedzy i umiejętności zdobytych podczas kursu.
   
   

W związku z delegacją ustawową wynikającą z cyt. art. 13 ust. 8 ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym, Minister Zdrowia wydał rozporządzenie z dnia 19 marca 2007 r. w sprawie kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy (Dz.U. Nr 60, poz. 408), które w § 1 określa:

1. ramowy program kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy, zwanego dalej „kursem”;
2. kwalifikacje kadry dydaktycznej prowadzącej kurs;
3. sposób przeprowadzania egzaminu kończącego kurs;
4. skład, tryb powoływania i odwoływania komisji egzaminacyjnej;

okres ważności i wzór zaświadczenia o ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu ratownika, - zwanego dalej „zaświadczeniem”.

W myśl § 2 ww. rozporządzenia, ramowy program kursu stanowi załącznik nr 1 do rozporządzenia.

W załączniku tym wskazano, że celem kształcenia jest przygotowanie ratowników jednostek współpracujących z systemem Państwowe Ratownictwo Medyczne do realizacji zadań z zakresu ratownictwa w czasie akcji ratowniczych, w tym w szczególności udzielania osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego kwalifikowanej pierwszej pomocy w miejscu zdarzenia do czasu przekazania ich personelowi zakładów opieki zdrowotnej.

Szczegółowymi celami kształcenia określonymi w ww. załączniku do rozporządzenia są:

1. utrwalenie podstawowej wiedzy z zakresu udzielania pierwszej pomocy;
2. zdobycie i utrwalenie wiedzy z zakresu kwalifikowanej pierwszej pomocy;
3. kształtowanie poczucia odpowiedzialności za jakość udzielonej pomocy;
4. kształtowanie właściwej postawy etycznej osób podejmujących czynności ratunkowe.
   
   

Z załącznika nr 1 do powołanego rozporządzenia wynika ponadto, że kurs powinien trwać co najmniej 66 godzin, w tym co najmniej 25 godzin zajęć teoretycznych oraz co najmniej 41 godzin zajęć praktycznych. W zależności od jednostki współpracującej z systemem, w której uczestnik kursu jest zatrudniony, pełni służbę lub jest członkiem, można zwiększyć maksymalnie o 50% liczbę godzin tego modułu, który jest najbardziej przydatny przy wykonywaniu zadań ratowniczych właściwych dla danej jednostki współpracującej z systemem.

Ramowy program kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy określa również warunki realizacji kursu, sposób sprawdzania efektów nauczania, plan nauczania, treści nauczania i umiejętności wynikowe, a także wskazówki metodyczne i metodologiczne.

Stosownie do § 3 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 ww. rozporządzenia, zajęcia teoretyczne i praktyczne kursu prowadzi lekarz systemu, pielęgniarka systemu albo ratownik medyczny, posiadający aktualną wiedzę i umiejętności z zakresu objętego ramowym programem kursu oraz co najmniej trzyletnie doświadczenie zawodowe w wykonywaniu medycznych czynności ratunkowych.

Zajęcia teoretyczne i praktyczne w zakresie:

1. psychologicznych aspektów wsparcia poszkodowanego prowadzi psycholog posiadający co najmniej trzyletnie doświadczenie zawodowe;
2. ratownictwa technicznego, chemicznego, ekologicznego, wodnego i wysokościowego prowadzi osoba posiadająca co najmniej trzyletnie doświadczenie w wykonywaniu czynności ratowniczych w danym rodzaju ratownictwa.
   
   

Kierownikiem merytorycznym kursu, odpowiedzialnym za realizację kursu zgodnie z ramowym programem kursu, może być osoba, o której mowa w ust. 1.

Jak wskazuje § 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie doskonalenia zawodowego ratowników medycznych (Dz. U. z 2007 r., Nr 112, poz. 775), rozporządzenie określa:

1. formy doskonalenia zawodowego ratowników medycznych, zwanego dalej „doskonaleniem zawodowym”;
2. sposób i zakres doskonalenia zawodowego.
   
   

Według § 2 ww. rozporządzenia, doskonalenie zawodowe jest realizowane w następujących pozaszkolnych formach kształcenia:

1. kursu doskonalącego;
2. seminarium;
3. samokształcenia.
   
   

Natomiast w myśl § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, kurs doskonalący jest formą kształcenia o czasie trwania nie krótszym niż 30 godzin zajęć edukacyjnych, której ukończenie umożliwia pogłębienie i aktualizację wiedzy i umiejętności z zakresu ratownictwa medycznego.

Odnosząc przytoczone wyżej przepisy do przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że prowadzone przez Wnioskodawcę szkolenia z zakresu kwalifikowanej pierwszej pomocy kierowane do ratowników medycznych, dyspozytorów medycznych oraz innych osób wykonujących zawód ratownika medycznego, spełniają definicję usług kształcenia zawodowego, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku od towarów i usług. Biorąc pod uwagę, iż forma i zasady przedmiotowych szkoleń regulowane są przez odrębne przepisy, przedmiotowe szkolenia w powyższym zakresie korzystać będą ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe, przy czym podstawą do zastosowanie zwolnienia jest art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.