Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-236/16-2/AD
z 17 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2016 r. (data wpływu 10 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonych przez sąd kwot:

• zadośćuczynienia - jest prawidłowe,
• renty, odsetek od zwłoki, kosztów procesu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

W ww. wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych służących zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia oraz innych działań medycznych, promocji zdrowia, uczestniczy w przygotowywaniu osób do wykonywania zawodu i kształcenia w zakresie staży, praktyk, szkoleń, kursów dla słuchaczy zawodów medycznych i działalność gospodarczą (Apteka Ogólnodostępna, dzierżawa wolnych pomieszczeń, pobieranie opłat parkingowych).

Szpital działa na podstawie ustawy o działalności leczniczej oraz statutu. Głównym płatnikiem za świadczone usługi jest Narodowy Fundusz Zdrowia.

W związku z prowadzeniem działalności medycznej i związanego z tym ryzyka powstawania przypadków niepożądanych Wnioskodawca na tą okoliczność zawarł z towarzystwem ubezpieczeniowym umowę odpowiedzialności cywilnej od tych zdarzeń.

Podstawowym celem statutowym jest ochrona zdrowia, więc Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia przedmiotowego w części przeznaczonej na te cele.

W dniu 17 marca 2016 r. Sąd Okręgowy wydał wyrok, w którym zasądził na rzecz strony powodowej od Wnioskodawcy:

1. kwotę zadośćuczynienia na podstawie art. 445 § 1 ustawy Kodeks cywilny,
2. comiesięczną rentę na podstawie art. 445 § 2 ustawy Kodeks cywilny,
3. zwrot kosztów procesu poniesionych przez stronę powodową na podstawie art. 100 w zw. z art. 108 § 1 Kodeksu postepowania cywilnego oraz § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie,
4. koszty procesu na rzecz Skarbu Państwa na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych,
5. zasądzone odsetki od zwłoki na podstawie art. 481 § 1 i 2 w zw. z art. 445 ustawy Kodeks cywilny.

Strona powodowa oparła swój pozew na błędzie lekarskim, w wyniku którego z powodu nieprawidłowo rozwiązanej ciąży, małoletni doznał uszczerbku na zdrowiu w postaci trwałego inwalidztwa

W związku z faktem zabezpieczenia się polisą ubezpieczeniową, część zobowiązań wyroku sądowego zostanie pokryta odszkodowaniem uzyskanym z towarzystwa ubezpieczeniowego.

W związku z powyższym opisem w uzupełnieniu wniosku sformułowano następujące pytanie.

Czy wszystkie z zasądzonych kwot mogą stanowić koszty uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawca wskazuje, że prowadzi działalność w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych służących zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia oraz innych działań medycznych, promocji zdrowia, uczestniczy w przygotowywaniu osób do wykonywania zawodu i kształcenia w zakresie staży, praktyk, szkoleń, kursów dla słuchaczy zawodów medycznych i działalność gospodarczą (Apteka ogólnodostępna, dzierżawa wolnych pomieszczeń, pobieranie opłat parkingowych). Wnioskodawca działa na podstawie ustawy o działalności leczniczej oraz statutu. Prowadzi działalność statutową w zakresie ochrony zdrowia, która na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych korzysta ze zwolnienia przedmiotowego w części przeznaczonej na te cele.

Zdaniem Wnioskodawcy w świetle postanowień ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

• odszkodowanie nie może być uznane za koszty uzyskania przychodów, ponieważ strona powodowa oparła swój pozew na błędzie lekarskim, w wyniku którego z powodu nieprawidłowo rozwiązanej ciąży, małoletni doznał uszczerbku na zdrowiu w postaci trwałego inwalidztwa. Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu uzyskania przychodu lub zachowania zabezpieczenia źródła przychodu, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych usług. Art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy jednoznacznie wskazuje, że odszkodowanie z tytułu wady wykonanej usługi nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów;
• przyznana renta na rzecz małoletniego wraz z odsetkami zwłoki za opóźnienie w wypłacie renty stanowi koszt uzyskania przychodu, ponieważ zgodnie z art. 444 § 1 ustawy Kodeks cywilny, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę na koszty przygotowania do innego zawodu. Natomiast art. 444 § 2 ww. ustawy stanowi, że jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się potrzeby lub zmniejszyły się widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody, odpowiedniej renty. Zasądzona renta na rzecz małoletniego pacjenta, z powodu trwałego inwalidztwa spowodowanego błędem lekarskim, stanowi koszt uzyskania przychodu ponoszony w celu zachowania źródła przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ wydatki te są funkcjonalnie związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością oraz są wpisane w ryzyko jej prowadzenia;
• należne odsetki od zwłoki od odszkodowania i opłacania renty, stanowią koszty uzyskania przychodu, ponieważ art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera zamknięty katalog kar i odszkodowań, w świetle czego Wnioskodawca nie będzie rozszerzać na pochodne, którymi są odsetki od zwłoki. Odsetki należne na podstawie wyroku z tytułu opóźnienia dłużnika ze spełnieniem świadczenia pieniężnego (art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego) stanowią odszkodowanie dotyczące korzyści, które mógłby wierzyciel osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono i jako takie nie są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wyroki i interpretacje w tej sprawie potwierdzają fakt, że odsetki od zwłoki nie stanowią odszkodowania, a skoro nie stanowią odszkodowania to nie mieszczą się w definicji kar i odszkodowań wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Odsetki od zwłoki obciążające Szpital stanowią koszty uzyskania przychodu w momencie ich zapłaty co wynika wprost z art. 16 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy. Jeżeli odsetki po stronie otrzymującego (powoda) są opodatkowane, bo nie stanowią odszkodowania oraz stanowią dla niego przychód z innych źródeł, to po stronie wypłacającego (pozwany) winny stanowić koszt uzyskania przychodu, gdyż w przeciwnym razie doszłoby do podwójnego opodatkowania tej samej kwoty ( zarówno u wypłacającego, jak i otrzymującego odsetki). Wnioskodawca uznaje, że odsetki wypłacone powodowi mają ten charakter co odsetki od zobowiązań z tytułu dostaw robót i usług, a te ostatnie są kosztem uzyskania przychodu w momencie ich poniesienia.
• koszty zasądzone na rzecz powoda i Skarbu Państwa poniesione w celu ochrony interesów Wnioskodawcy służą zachowaniu źródła przychodów i stanowią koszty uzyskania przychodu. Wśród przepisów art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma przepisu wyłączającego możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych kosztów sądowych. Koszty te są poniesione w celu zachowania źródła przychodu. Wnioskodawca poniósł koszty postępowania sądowego, aby zapobiec wydatkom odszkodowawczym i bronić swoich interesów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonych przez sąd kwot:

• zadośćuczynienia - jest prawidłowe,
• renty, odsetek od zwłoki, kosztów procesu - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Treść przywołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

• poniesienie wydatku,
• poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu, względnie zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodów.

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, jak i kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami - pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Ustawodawca w omawianym przepisie nie zdefiniował pojęcia „koszty bezpośrednio związane z przychodami” oraz „koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami”. Jednak znaczenie tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie koszty niebędące kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem.

Jednak nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki rzutować na podstawę opodatkowania. Skoro bowiem ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi być ten cel widoczny. Ponoszone koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać realność celu.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (celowość, zasadność wydatku dla funkcjonowania podmiotu). Ze względu na szeroki zakres celowości, powinno poddawać się szczegółowej analizie czynniki wpływające na celowość w postaci racjonalności i efektywności;
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Ponadto obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku przyczynowo-skutkowego z osiąganymi przychodami lub zabezpieczeniem ich źródła, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 o podatku dochodowym od osób prawnych.

Drugi z elementów zawartych w omawianym przepisie stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 16 ust. 1 o podatku dochodowym od osób prawnych katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Do tego katalogu należą m.in. wydatki, które nie są zaliczane do kosztów podatkowych po przekroczeniu ustawowo określonych limitów, gdy nie spełnią określonych warunków, bądź ze względu na swój charakter bezwzględnie nie stanowią kosztów podatkowych. Jednocześnie wskazać należy, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 16 z mocy samego prawa są uznawane za koszty podlegające odliczeniu. Nie stanowi to bowiem wystarczającej przesłanki do obciążenia ich wartością kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w wyniku wyroku sądu zobowiązany został do wypłaty na rzecz pacjentki zasądzonego zadośćuczynienia wraz z odsetkami, comiesięcznej renty wraz z odsetkami oraz pokrycia kosztów procesu poniesionych przez stronę powodową i kosztów procesu na rzecz Skarbu Państwa, od których strona powodowa została zwolniona.

Do stwierdzenia czy wymienione wyżej wydatki, które Wnioskodawca jest zobowiązany wypłacić na rzecz pacjentki mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów istotnym jest ustalenie czy ich poniesienie przyczyni się do osiągnięcia przychodu bądź służyć będzie zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów Wnioskodawcy.

Podstawą roszczenia o zadośćuczynienie jest krzywda, czyli szkoda niemajątkowa. Zadośćuczynienie może być przyznane poszkodowanemu tylko w wypadkach wyraźnie wskazanych w ustawie. Jest nim m.in. przepis art. 445 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), który w związku z art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego przewiduje przyznanie poszkodowanemu zadośćuczynienia pieniężnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Z kolei w myśl art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 359 § 1 Kodeksu cywilnego według którego odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. Zgodnie z art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Z kolei w myśl art. 98 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U z 2014 r., poz. 101) strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W przepisie tym ustawodawca wyraził przy okazji określenia ww. pojęcia zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, co oznacza, że strona przegrywająca sprawę zwraca na żądanie przeciwnika koszty procesu. W razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu (art. 100 Kodeks postępowania cywilnego). Natomiast w myśl art. 108 § 1 Kodeks postępowania cywilnego Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Sąd może jednak rozstrzygnąć jedynie o zasadach poniesienia przez strony kosztów procesu, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu; w tej sytuacji, po uprawomocnieniu się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, referendarz sądowy w sądzie pierwszej instancji wydaje postanowienie, w którym dokonuje szczegółowego wyliczenia kosztów obciążających strony. Zgodnie zaś z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. (Dz. U. z 2014 r., poz. 1025) kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Analiza przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego prowadzi do wniosku, że co prawda mające mieć miejsce wypłaty kwot z tytułu zasądzonego zadośćuczynienia i renty wiążą się pośrednio z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, jednakże oceniając charakter omawianych wydatków nie można wykazać związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy zapłatą tych kwot, a uzyskanym przez Wnioskodawcę przychodem. Uiszczenie analizowanych należności orzeczonych na rzecz pacjenta jest wynikiem nieprawidłowego realizowania przez niego obowiązków. Zatem celem zapłaty zadośćuczynienia oraz renty na rzecz pacjentki jest zwolnienie się Wnioskodawcy ze zobowiązania będącego następstwem szkody wyrządzonej poszkodowanej pacjentce. Trudno tym samym racjonalnie uzasadnić, w jaki sposób ich zapłata miałaby przyczynić się do wzrostu poziomu przychodów Wnioskodawcy lub do zwiększenia szans na ich uzyskiwanie bądź na zachowanie lub zabezpieczenie przychodu. W odniesieniu natomiast do podniesionej przez Wnioskodawcę kwestii ryzka prowadzonej działalności wskazać należy, że podejmując decyzje dotyczące finansów Wnioskodawca powinien liczyć się z konsekwencjami wynikającymi z tych decyzji, a zachowując się racjonalnie powinien mieć na uwadze ryzyko związane z prowadzeniem swej działalności. W ramach tego ryzyka winien również przewidzieć ewentualne negatywne finansowo efekty swych działań. Ryzyko nie może jednak być utożsamiane z dowolnym kształtowaniem stosunków w celu obniżenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Możliwość zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów ma przede wszystkim skłaniać podatników do podejmowania racjonalnych decyzji gospodarczych i działań, w tym znaczeniu, że przysparzać one będą konkretne przychody podatkowe lub też zachowają źródło przychodów w niezmienionym stanie albo zabezpieczą to źródło przed uszczupleniem czy też zmniejszeniem.

Nie można również wykazać związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zapłatą odsetek oraz kosztów postepowania sądowego a uzyskanym przez Wnioskodawcę przychodem. Wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, nie można utożsamiać odsetek za zwłokę ze świadczeniem odszkodowawczym, czy też innym świadczeniem (naprawieniem szkody). Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. W doktrynie przyjmuje się, że odsetki są świadczeniem ubocznym (akcesoryjnym), realizowanym z reguły w takich samych przedmiotach co świadczenie główne i wysokości obliczonej według stopy procentowej i czasu potencjalnego korzystania z przedmiotów objętych świadczeniem głównym. W przedmiotowej sprawie odsetki, do których zapłacenia został zobowiązany Wnioskodawca mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem nie wykonania zobowiązań. Stanowią więc swego rodzaju quasi sankcję. Ponadto - wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy – brak możliwości zaliczenia zasądzonych odsetek do kosztów uzyskania przychodów nie oznacza, że są one tym samym podwójnie opodatkowane. Opodatkowanie następuje wyłącznie po stronie otrzymującego zasądzone odsetki, albowiem dochodzi po jego stronie do przysporzenia majątkowego.

Natomiast poniesione wydatki jakimi są koszty sądowe - obejmujące zwrot kosztów procesu poniesionych przez stronę powodową oraz zwrot kosztów procesu na rzecz Skarbu Państwa, od których strona powodowa została zwolniona - nie przyczyniły się w żaden sposób do uzyskanego przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej. Nie były to również normalne koszty funkcjonowania Wnioskodawcy. Koszty te ponoszone są przez Wnioskodawcę wskutek uwzględnienia roszczeń pacjentki, czyli przegranej sprawy z zakresu prawa cywilnego. Poniesienie tych wydatków jest zatem formą dolegliwości finansowej z tytułu przegrania procesu sądowego. Zatem są to pewnego rodzaju dolegliwe dla Wnioskodawcy wydatki i nie przynoszą jej przychodu. Wydatki te są ściśle powiązane z dochodzeniem roszczeń przez pacjentkę, są kosztami postępowania sądowego nie zaś opodatkowanej działalności Wnioskodawcy.

Ponadto, w przypadku jednostki takiej jak Wnioskodawca (szpital) trudno doszukać się podstawy umożliwiającej zakwalifikowanie wyżej wymienionych wydatków, jako związanych z realizacją celów statutowych. Celem statutowym szpitala jest działalność w zakresie ochrony zdrowia, natomiast przyznane świadczenia na podstawie wyroku, są skutkiem nienależytego wykonania celu statutowego.

Mając zatem na uwadze zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku oraz przytoczone przepisy prawa, stwierdzić należy, że poniesione przez Wnioskodawcę na rzecz pacjenta wydatki z tytułu wypłaty zasądzonego zadośćuczynienia, renty, odsetek oraz pokrycie kosztów procesu pomimo, że nie zostały przez ustawodawcę wymienione w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym do prawnych, nie zostały poniesione w celu osiągnięcia jakiegokolwiek przychodu. Co więcej, z opisu zdarzenia przyszłego nie wynika, aby przedmiotowe wydatki poniesione były w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wobec tego należy je ocenić jako nie spełniające kryterium celowości, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji nie mogą one stanowić kosztów uzyskania przychodów w działalności Wnioskodawcy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać w części dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonych przez sąd kwot renty, odsetek od zwłoki, kosztów procesu za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 ze. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.