Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-301/16-4/MKI
z 13 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2016 r. (data wpływu 8 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 czerwca 2016 r. (data wpływu 7 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 31 maja 2016 r. nr ILPB2/4511-1-301/16-2/MKI Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzu-pełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewi-dzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 31 maja 2016 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 2 czerwca 2016 r.), zaś w dniu 7 czerwca 2016 r. (data nadania 3 czerwca 2016 r.) Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W związku z realizacją przyjętego w dniu 27 sierpnia 2014 r. przez Zarząd Pracodawcy Programu Optymalizacji Zatrudnienia na lata 2014-2016 powyższy program skutkować miał zmniejszeniem zatrudnienia i rozwiązaniem umów o pracę z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników w rozumieniu ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. nr 90, poz. 844 z późn. zm.).

Dla wykonania przyjętego programu redukcji zatrudnienia, w celu złagodzenia skutków z tego wynikających, mając na uwadze przepisy Kodeksu pracy w dniu 19 września 2014 r. pomiędzy Pracodawcą a Związkami Zawodowymi działającymi u Pracodawcy zawarte zostało porozumienie w sprawie „Programu Dobrowolnych Odejść oraz Programu Wsparcia Pracowników”.

Do realizowanego u Pracodawcy Programu Dobrowolnych Odejść (PDO) przystąpić mógł pracownik Pracodawcy zatrudniony na czas nieokreślony, z którym zawarto porozumienie w sprawie rozwiązywania umowy o pracę w trybie i na zasadach określonych w porozumieniu (§ 1 pkt 4 Porozumienia).

Przystąpienie do PDO uregulowano w § 2 Porozumienia, zgodnie z którym przystąpienie do PDO ma charakter dobrowolny i uzależniony jest od zgodnej woli pracownika Pracodawcy i pracodawcy. Przystąpienie do PDO wymagało złożenia pisemnego wniosku o rozwiązanie umowy o pracę w trybie porozumienia stron z przyczyn niedotyczących pracownika. Wniosek ten winien być złożony w terminie do dnia 30 października 2014 r. i winien wskazywać proponowany termin rozwiązania umowy o pracę nie dłuższy niż okres wypowiedzenia danego pracownika. Za przystąpienie do PDO pracownikowi przysługują świadczenia pieniężne ustalone według stanu na dzień rozwiązania stosunku pracy. Uprawniony pracownik otrzyma świadczenie pieniężne określone w § 3 Porozumienia, i tak:

1. odprawę należną na podstawie ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników – wysokości określonej w § 4 Porozumienia,
2. dodatkowe świadczenie pieniężne – w wysokości określonej w § 5 Porozumienia,
3. odprawę emerytalną (jeżeli uprawniony pracownik nabył prawo do emerytury lub nabędzie prawo do emerytur, w tym do emerytury częściowej do dnia 31 grudnia 2015 r.),
4. odszkodowanie z tytułu utracenia nagrody jubileuszowej (do której uprawniony pracownik nabyłby prawo w okresie 12 miesięcy od dnia rozwiązania stosunku pracy),
5. odszkodowanie za rozwiązanie stosunku pracy (jeżeli określony w indywidualnym porozumieniu termin rozwiązania stosunku pracy przypadłby przez zakończeniem przysługującego mu okresu wypowiedzenia).

Wysokość dodatkowego świadczenia określona została w § 5 Porozumienia. W § 1 pkt 5 Porozumienia dodatkowe świadczenie pieniężne ma następujące znaczenie: „jednorazowe świadczenie pieniężne z tytułu rozwiązania stosunku pracy dla uprawnionego pracownika uczestniczącego w PDO, przyznano tytułem odszkodowania za rozwiązanie z nim umowy o pracę”.

U Pracodawcy Wnioskodawca od 16 grudnia 1990 r. spełnił wszystkie kryteria pracownika uprawnionego do przystąpienia do PDO. W związku z tym Zainteresowany złożył do pracodawcy wniosek objęcia tym programem. Pracodawca zaakceptował wniosek Zainteresowanego i w dniu 9 grudnia 2014 r. zawarł z Wnioskodawcą porozumienie w sprawie rozwiązania stosunku pracy. Na jego mocy stosunek pracy został rozwiązany z dniem 31 marca 2015 r.

Zgodnie z zapisami ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Wnioskodawca nadmienia, że zgodnie z obowiązującymi przepisami na emeryturę ZUS może przejść nie wcześniej niż w listopadzie 2018 r., a na emeryturę częściową w maju 2017 r.

Tytułem rekompensaty pracodawca wypłacił Wnioskodawcy w dniu rozwiązania stosunku pracy, tj. 31 marca 2015 r. odszkodowanie obejmujące:

1. odprawę pieniężną w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia, zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 3 Porozumienia,
2. dodatkowe świadczenie pieniężne w wysokości 70% z 24-krotności wynagrodzenia miesięcznego liczonego wg zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, zgodnie z § 5 pkt 2 lit. a Porozumienia,
3. równowartość odprawy emerytalnej w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia, zgodnie z § 5 pkt 2 lit. b Porozumienia.
   
   

Wartość dodatkowego świadczenia pieniężnego oraz równowartość odprawy emerytalnej jest odszkodowaniem, które zostało wypłacone na podstawie porozumienia zbiorowego Programu Dobrowolnych Odejść, o którym mowa w art. 9 pkt 1 Kodeksu pracy.

Od kwoty dodatkowego świadczenia pieniężnego została odprowadzona przez Pracodawcę zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany podał następujące, niżej podane elementy stanu faktycznego.

Dokument na podstawie, którego przyznano Zainteresowanemu świadczenie stanowi normatywne źródło prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.).

W dokumentach przyznających Wnioskodawcy przedmiotowe świadczenia (dodatkowe świadczenie pieniężne, równowartość odprawy emerytalnej) pracodawca na jego określenie posłużył się pojęciem odszkodowanie.

Doprecyzowując Wnioskodawca zacytował § 1 pkt 5 Porozumienia – dodatkowe świadczenie pieniężne ma następujące znaczenie: „jednorazowe świadczenie pieniężne z tytułu rozwiązania stosunku pracy dla Uprawnionego Pracownika uczestniczącego w PDO, przyznane tytułem odszkodowania za rozwiązanie z nim umowy o pracę”.

W dniu 9 grudnia 2014 r. w związku z objęciem Wnioskodawcy Programem Dobrowolnych Odejść, Zainteresowany zawarł z Pracodawcą Porozumienie w sprawie rozwiązania stosunku pracy. Na jego mocy stosunek pracy między Pracodawcą a Wnioskodawcą został rozwiązany z dniem 31 marca 2015 r., zgodnie z zapisami ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Tytułem rekompensaty Pracodawca, zgodnie z Porozumieniem, zobowiązał się wypłacić i wypłacił w dniu 31 marca 2015 r. następujące środki pieniężne ze stosunku pracy:

1. odprawę pieniężną w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia,
2. dodatkowe świadczenie pieniężne (odszkodowanie) w wysokości:
   1. 70% z 24-krotności wynagrodzenia miesięcznego liczonego wg zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, zgodnie z § 5 pkt 2 lit. a Porozumienia,
   2. równowartość odprawy emerytalnej w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia, zgodnie z § 5 pkt 2 lit. b Porozumienia,
   
   

Od kwoty dodatkowego świadczenia pieniężnego została odprowadzona zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych. Wnioskodawca otrzymał więc kwotę odpowiednio umniejszoną. Wartość dodatkowego świadczenia pieniężnego jest odszkodowaniem, które zostało wypłacone Wnioskodawcy na podstawie Porozumienia zbiorowego PDO, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wartość dodatkowego świadczenia pieniężnego (odszkodowania), które zostało wypłacone Wnioskodawcy na podstawie § 5 pkt 2 lit. a oraz b „Porozumienia w sprawie Programu Dobrowolnych Odejść oraz Programu Wsparcia Pracowników u Pracodawcy” jest wolna od podatku dochodowego zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są: „otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalenia wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.)”.

Zgodnie z art. 9 § 1 Kodeksu pracy ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i skutków określających prawa i obowiązki stron stosunków pracy. Jednocześnie jak wynika z § 1 pkt 5 zawartego Porozumienia jednorazowe dodatkowe świadczenie pieniężne otrzymane tytułem rozwiązania stosunku pracy, jako uczestnikowi PDO jest przyznane Wnioskodawcy tytułem odszkodowania za rozwiązanie z nim umowy o pracę.

Zgodnie z zapisami art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymane tytułem odszkodowań spełniające przesłanki wprowadzone w tym przepisie, tj. odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów.

Otrzymane świadczenie ma odszkodowawczy charakter. Kwota, którą otrzymał Wnioskodawca, ma na celu zadośćuczynienie jemu stratę spowodowaną brakiem możliwości osiągania wynagrodzenia u dotychczasowego pracodawcy.

Ponadto otrzymane odszkodowanie służy zabezpieczeniu podstawowych potrzeb życiowych, związanych z pozbawieniem Wnioskodawcy źródła dochodu, jakim było regularnie otrzymywane wynagrodzenie.

Spełnienie pierwszej przesłanki, tj. odszkodowawczego charakteru otrzymanego świadczenia nie budzi wątpliwości Wnioskodawcy i wynika zarówno ze stosowanego nazewnictwa, jak i celu, któremu otrzymane świadczenie będzie służyło.

W przedstawionym stanie rzeczy otrzymane przez Wnioskodawcę świadczenie dodatkowe bez wątpienia przybiera ten właśnie charakter odszkodowawczy.

Drugą ze wskazanych przesłanek jest przesłanka wskazana z aktem, na którego podstawie otrzymane odszkodowanie zostało wypłacone. W świetle powyższego należy zwrócić uwagę na art. 9 § 1 Kodeksu pracy, zgodnie z którym jeżeli mowa jest o prawie pracy to rozumie się przez to zarówno przepisy Kodeksu pracy i opartych na nim ustaw i aktów wykonawczych, jak i postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych. W związku z tym, że przedmiotowe porozumienie zatytułowane „Porozumienie w sprawie Programu Dobrowolnych Odejść oraz Programu Wsparcia Pracowników u Pracodawcy”, miało na celu realizację przyjętego przez Pracodawcę Programu optymalizacji zatrudnienia u Pracodawcy w latach 2014-2016 (co miało skutkować zmniejszonym zatrudnieniem i rozwiązaniem umów o pracę z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników w rozumieniu ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników) to należy uznać, że również przesłanka związana z charakterem prawnym podstawy jej wypłacenia została spełniona, a zawarte w dniu 19 września 2014 r. porozumienie w sprawie Programu Dobrowolnych Odejść oraz Programu Wsparcia Pracowników zakwalifikowane winno być jako jedno z wymienionych w art. 9 § 1 Kodeksu pracy źródło prawa pracy – oparte na ustawie porozumienie zbiorowe.

Wobec powyższego Wnioskodawca uważa, że wartość dodatkowego świadczenia pieniężnego, które zostało wypłacone Zainteresowanemu na podstawie porozumienia zbiorowego, tj. § 5 pkt 2 lit. a oraz b „Porozumienia w sprawie Programu Dobrowolnych Odejść oraz Programu Wsparcia Pracowników u Pracodawcy”, jest wolna od podatku dochodowego zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca więc uprawniony jest do domagania się zwrotu nadpłaconej zaliczki na rzecz podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 75 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r.: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17
ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 przywołanej ustawy: za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Na mocy aktualnie obowiązującej treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Nowe brzmienie przepisu – zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw – ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. − Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502), ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, objęte są tylko te odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a-g tego artykułu.

Wskazać przy tym należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że z dniem 31 marca 2015 r. został rozwiązany stosunek pracy między Zainteresowanym a pracodawcą. Pracodawca wypłacił Wnioskodawcy 31 marca 2015 r. następujące środki pieniężne ze stosunku pracy:

1. odprawę pieniężną w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia,
2. dodatkowe świadczenie pieniężne (odszkodowanie) w wysokości:
   1. 70% z 24-krotności wynagrodzenia miesięcznego liczonego wg zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, zgodnie z § 5 pkt 2 lit. a Porozumienia,
   2. równowartość odprawy emerytalnej w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia, zgodnie z § 5 pkt 2 lit. b Porozumienia.
   
   

Od kwoty dodatkowego świadczenia pieniężnego została odprowadzona zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych. Wnioskodawca otrzymał więc kwotę odpowiednio umniejszoną. Wartość dodatkowego świadczenia pieniężnego jest odszkodowaniem, które zostało wypłacone Wnioskodawcy na podstawie Porozumienia zbiorowego PDO, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Dokument na podstawie, którego przyznano Zainteresowanemu świadczenie stanowi normatywne źródło prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.).

W dokumentach przyznających Wnioskodawcy przedmiotowe świadczenia (dodatkowe świadczenie pieniężne, równowartość odprawy emerytalnej) pracodawca na jego określenie posłużył się pojęciem odszkodowanie.

W konsekwencji należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw, który to przepis na mocy art. 14 ustawy zmieniającej m.in. ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie do dochodów uzyskanych z tego tytułu od 1 stycznia 2014 r. Skoro bowiem, jak wskazuje Wnioskodawca, odszkodowanie zostało wypłacone na podstawie Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść oraz Programu Wsparcia Pracowników, którego wysokość lub zasady ustalania wypłacanych świadczeń wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, to spełniona została w tym zakresie przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten w nowym brzmieniu wyraźnie wskazuje, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy.

Reasumując – odszkodowanie (dodatkowe świadczenie pieniężne) wypłacone Wnioskodawcy na podstawie Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść oraz Programu Wsparcia Pracowników u Pracodawcy korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na mocy znowelizowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego przedmiotowe porozumienie jest porozumieniem, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego, w związku z czym jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego, przedstawionego przez Zainteresowanego i stanowiskiem Zainteresowanego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.