2016.04.27 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-257/16-2/IGo
z 27 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2016 r. (data wpływu 25 marca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

opodatkowania podatkiem VAT wpłat mieszkańców stanowiących ich udział w projekcie - jest prawidłowe;
prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zafakturowanych usług przez wykonawców - jest prawidłowe;
wpłat tymczasowych dla Gminy na sfinansowanie faktury związanej z realizacją zadania i zwrotu podatku VAT mieszkańcom - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania, prawa do odliczenia oraz korekty podatku VAT w związku z realizacją inwestycji budowy mikroinstalacji prosumenckich wykorzystujących odnawialne źródła energii.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Gmina realizowała w 2015 roku projekt pn.: „Budowa mikroinstalacji prosumenckich wykorzystujących odnawialne źródła energii w Gminie ”, objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, w ramach działania 321, podstawowe usługi dla gospodarki i ludności wiejskiej, w ramach umowy o przyznanie pomocy...

Gmina w ramach projektu zainstalowała 56 urządzeń - instalacji fotowoltaicznych na budynkach prywatnych położonych na terenie Gminy. Urządzenia te będą wykorzystywane wyłącznie na cele związane z zaspokojeniem potrzeb mieszkaniowych mieszkańców tych budynków. Warunkiem udziału w projekcie było wniesienie przez właściciela domu mieszkalnego wpłaty udziału wkładu własnego na rzecz Gminy . Środki pochodzące z wpłat mieszkańców składających się z 10 % wartości netto instalacji i 23% VAT od przedmiotowej instalacji. Po ostatecznym rozstrzygnięciu przetargu i ostatecznie otrzymanej wartości 8% VAT, dokonano aneksu z mieszkańcami i ostatecznie mieszkańcy sfinansowali 10% wkładu do wartości netto instalacji oraz cały 8% VAT dla danej instalacji i tym samym Gmina pokryła wpłatami mieszkańców i uzyskaną dotacją z Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich, całość faktur dla wykonawców.

Od momentu podpisania umowy użyczenia do upływu 5 lat od dnia zatwierdzenia końcowego wniosku o płatność mieszkaniec użycza powierzchnię niezbędną do zainstalowania mikroinstalacji fotowoltaicznej oraz część wewnętrzną budynku mieszkalnego lub gospodarczego z przeznaczeniem na realizację projektu, dlatego też wpłaty mieszkańców potraktowane zostały jako zaliczka na przyszłą sprzedaż.

Z właścicielami nieruchomości Gmina zawarła umowy cywilnoprawne, które stanowiły podstawę do wystawienia faktur VAT (w załączeniu wzór umowy, która została zawarta z właścicielami nieruchomości, na podstawie której została wystawiona faktura VAT). Czyli jeśli dany mieszkaniec wpłacił np: 10% wartości netto danej instalacji w wysokości 1000.00 zł i VAT tej instalacji w wysokości 1800,00 zł czyli łącznie wpłacili 2800,00 zł. Wpłatę tę Gmina potraktowała jako wartość brutto.

Gmina jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W związku z tym, iż towary i usługi nabywane w związku z udziałem w projekcie są związane z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług, to wkłady właścicieli podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż stanowiły zapłatę z tytułu czynności o których mowa w art. 5 ust. 1 ustawy VAT.

Gmina , jako beneficjent przedsięwzięcia w ramach realizacji projektu poniosła w pełnej wysokości, wydatki na montaż urządzeń oraz pełnienie nadzoru inwestorskiego przy realizacji inwestycji, zawierając stosowne umowy z wykonawcami usług. W sytuacji, gdy wydatki związane są z czynnościami opodatkowanymi, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

W związku z powyższym Gmina skorzystała z przysługującego jej prawa odliczając podatek naliczony w ramach zrealizowanej inwestycji.

Po przeprowadzonej kontroli podatkowej przez Urząd Skarbowy w S w zakresie zasadności rozliczeń podatkowych (deklaracja VAT 7), nadwyżka podatku naliczonego nad należnym została przekazana na rachunek bankowy Gminy. Kontrola nie stwierdziła nieprawidłowości.

W budżecie Gminy zadanie inwestycyjne pn. „Budowa mikroinstalacji prosumenckich wykorzystujących odnawialne źródła energii w Gminie ” zostało zaplanowane w następujących podziałkach klasyfikacji budżetowej:

strona wydatkowa:

900/90005 § 6057
900/90005 § 6059,
strona dochodowa:
900/90005 § 6299
900/90005 § 6207.

Powyższy projekt był realizowany w ramach zadań własnych gminy, na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym. Wpłaty stanowiące udział w projekcie dokonane przez mieszkańców były opodatkowane podatkiem VAT na poczet przyszłej sprzedaży, mienie powstałe w wyniku zrealizowanego projektu zostanie przekazane przez Gminę na rzecz właściciela nieruchomości.

Finansowanie inwestycji przedstawia się następująco:

Dotacja w ramach działania „Podstawowe usługi dla gospodarki i ludności wiejskiej” objętego PROW na lata 2007-2013, 90% - 812.050,00 zł wydatków kwalifikowanych (wydatek kwalifikowany to kwota netto poniesionych wydatków i wynika z założeń programu);
Wkład własny mieszkańca 10% kosztów kwalifikowalnych oraz pozostałe wydatki stanowiące wydatki niekwalifikowalne w projekcie czyli podatek VAT - łącznie 164.210,00 zł.

Gmina była beneficjentem projektu bez swojego udziału.

Powyższa struktura finansowania została przyjęta przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego uchwałą budżetową, tj. Uchwała nr 67/XI/15 Rady Miejskiej w S z dnia 11 września 2015 r. w sprawie zmiany uchwały budżetowej Gminy na rok 2015.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w świetle przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku od towarów i usług, Gmina miała obowiązek opodatkowania podatkiem VAT wpłat mieszkańców stanowiących ich udział w projekcie, który składał się z 10% wartości netto danej instalacji i całości podatku VAT tej instalacji?
Czy w świetle przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku od towarów i usług, Gmina miała obowiązek dokonać odliczenia podatku naliczonego z tytułu zafakturowanych usług przez wykonawców mając na względzie, że wydatku tego nie poniosła gmina tylko mieszkańcy?
Czy w trakcie realizacji gmina nie powinna uznać jako zaliczkę pod przyszłą sprzedaż tylko 10% wkładu własnego wartości netto i to opodatkować 8% stawką podatku VAT, a wpłatę mieszkańców podatku VAT dla wykonawcy uznać jako wpłatę tymczasową dla Gminy by mogła sfinansować faktury związane z realizacją zadania, a w chwili odzyskania podatku VAT oddać mieszkańcom?

Zdaniem wnioskodawcy:

Wobec przedstawionego stanu faktycznego nie ulega wątpliwości, iż wniesione wpłaty przez mieszkańców uczestniczących w projekcie są opodatkowane podatkiem VAT na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych przez nie zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Odnosząc się do przepisów prawa wspólnotowego (art. 13 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej), to w przypadku gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z powyższego wynika, iż wyłączenie organów władzy publicznej z podatników podatku VAT jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują czynności w ramach przypisanych im zadań i funkcji w zakresie administracji, sądownictwa, opieki społecznej, obrony narodowej, szkolnictwa, takie działanie nie naruszają zasad konkurencji.

Dokonane wpłaty przez mieszkańców były warunkiem koniecznym, aby uczestniczyć w inwestycji oraz pozostały w bezpośrednim związku ze świadczeniem usług realizowanym na rzecz tych mieszkańców. W istocie rzeczy wpłaty mieszkańców stanowią zapłatę za dostawę i montaż urządzeń fotowoltaicznych na nieruchomości, które stanowią własność mieszkańców.

Wobec powyższego wpłaty mieszkańców stanowią wkład, jest to rozliczenie finansowe o charakterze zobowiązaniowym i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ stanowią zapłatę z tytułu czynności wskazanych w art. 5 ustawy o VAT. W przedstawionym stanie faktycznym zaistniał bezpośredni związek pomiędzy dokonaną wpłatą, a zindywidualizowanym świadczeniem na rzecz mieszkańca, które zostało wykonane przez gminę.

W związku z powyższym zdaniem wnioskodawcy (Gmina ) Gmina miała prawo do odliczenia podatku naliczonego na mocy art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zwrot kwoty na rzecz mieszkańca stanowiłby wydatek publiczny, który może być ponoszony w granicach limitów określonych w uchwale budżetowej. Jeżeli gmina miała możliwość ubiegania się o odliczenie podatku naliczonego nie powinna wliczać go w koszt zaliczki na przyszłą sprzedaż powinno być: 10 % wartości netto i to powinno stanowić podstawę do wystawienia faktury VAT i tym samym zostać opodatkowane 8% stawka VAT. Nadpłacony podatek VAT dla wykonawcy przez mieszkańców powinien zostać im zwrócony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe w części dotyczącej opodatkowania podatkiem VAT wpłat mieszkańców stanowiących ich udział w projekcie oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zafakturowanych usług przez wykonawców oraz nieprawidłowe w części dotyczącej wpłat tymczasowych dla Gminy na sfinansowanie faktury związanej z realizacją zadania i zwrotu podatku VAT mieszkańcom.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl przepisu art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Na podstawie art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy zauważyć, że generalnie – poza wyjątkami wskazanymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności odpłatne.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, przy czym w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Zatem powinien wystąpić związek pomiędzy świadczoną usługą a przekazanym wynagrodzeniem.

Stosownie do art. 8 ust. 2a ww. ustawy w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć również należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Zatem czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przywołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Gmina jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Gmina realizowała projekt, w ramach którego zainstalowała 56 urządzeń - instalacji fotowoltaicznych na budynkach prywatnych położonych na terenie Gminy. Urządzenia te będą wykorzystywane wyłącznie na cele związane z zaspokojeniem potrzeb mieszkaniowych mieszkańców tych budynków. Warunkiem udziału w projekcie było wniesienie przez właściciela domu mieszkalnego wpłaty udziału wkładu własnego na rzecz Gminy. Środki pochodzące z wpłat mieszkańców składających się z 10 % wartości netto instalacji i 23% VAT od przedmiotowej instalacji. Po ostatecznym rozstrzygnięciu przetargu i ostatecznie otrzymanej wartości 8% VAT, dokonano aneksu z mieszkańcami i ostatecznie mieszkańcy sfinansowali 10% wkładu do wartości netto instalacji oraz cały 8% VAT dla danej instalacji i tym samym Gmina pokryła wpłatami mieszkańców i uzyskaną dotacją z Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich, całość faktur dla wykonawców. Od momentu podpisania umowy użyczenia do upływu 5 lat od dnia zatwierdzenia końcowego wniosku o płatność mieszkaniec użycza powierzchnię niezbędną do zainstalowania mikroinstalacji fotowoltaicznej oraz część wewnętrzną budynku mieszkalnego lub gospodarczego z przeznaczeniem na realizację projektu, dlatego też wpłaty mieszkańców potraktowane zostały jako zaliczka na przyszłą sprzedaż. Z właścicielami nieruchomości Gmina zawarła umowy cywilnoprawne, które stanowiły podstawę do wystawienia faktur VAT. Czyli jeśli dany mieszkaniec wpłacił np: 10% wartości netto danej instalacji w wysokości 1000,00 zł i VAT tej instalacji w wysokości 1800,00 zł czyli łącznie wpłacili 2800,00 zł. Wpłatę tę Gmina potraktowała jako wartość brutto.

Należy wskazać, że Wnioskodawca wyjaśnił, że wpłaty mieszkańców za prawo do korzystania z zamontowanej instalacji, w wysokości 10% kosztów, stanowią zaliczkę na poczet przyszłej sprzedaży, której zakończenie nastąpi po upływie 5 lat od zamontowania instalacji.

Odnosząc się do przedmiotu pytań oznaczonych we wniosku nr 1 – 3, które są ze sobą ściśle powiązane, w pierwszej kolejności należy wskazać, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega konkretna czynność (dostawa towaru lub usługa), a nie zapłata. Wyjątkiem polegającym na tym, że faktura dokumentuje zapłatę jest faktura dokumentująca uiszczenie zaliczki na poczet przyszłej dostawy towarów czy świadczenia usług, natomiast w pozostałych przypadkach faktura zawsze dokumentuje czynność, a nie płatność, gdyż opodatkowaniu podlega właśnie czynność.

W przedmiotowej sprawie świadczenie dokonane na rzecz mieszkańców dot. budowy instalacji fotowoltaicznych ma charakter świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Gmina w ramach realizacji projektu, świadczy na rzecz mieszkańca usługę polegającą na budowie mikroinstalacji prosumenckich wykorzystujących odnawialne źródła energii, której zakończenie nastąpi w momencie wykupu instalacji solarnej przez mieszkańca. Mieszkaniec zobowiązany był do wpłacenia zaliczki w wysokości 1000,00 (tysiąc) zł plus należny podatek VAT w momencie podpisania umowy.

Podkreślić należy, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych.

Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej. Po analizie przedstawionego opisu faktycznego stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z jedną usługą polegającą na budowie instalacji, której zakończenie nastąpi w momencie wykupu instalacji przez mieszkańca. Mieszkaniec zobowiązany jest do wpłaty zaliczki oraz zobowiązany jest zgodnie z umową do wykupu instalacji fotowoltaicznych po 5 latach. Przedmiotem sprzedaży jest jedna kompleksowa usługa montażu wraz z dostawą instalacji fotowoltaicznych.

W związku z powyższym dokonywane przez mieszkańców wpłaty (zaliczkowe) z tytułu uczestnictwa w projekcie dotyczyć będą świadczenia usługi budowy mikroinstalacji prosumenckich wykorzystujących odnawialne źródła energii wykonywanej w budynkach mieszkalnych. Powyższe zatem wskazuje, że świadczenia, co do których zobowiązał się Wnioskodawca w ramach podpisanych z mieszkańcami umów stanowić będą odpłatne świadczenie usług, które zgodnie z przywołanym na wstępie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W tym kontekście też wpłaty, które będą dokonywane przez mieszkańców jako konieczny i niezbędny warunek uczestnictwa w projekcie pozostają w bezpośrednim związku z ww. świadczeniem usług realizowanym na rzecz tych właśnie mieszkańców. Nie można uznać, że wpłaty wnoszone przez osoby fizyczne (mieszkańców) deklarujących uczestnictwo w projekcie pozostają „w oderwaniu” od czynności, które zostaną wykonane przez Wnioskodawcę – zachodzi bowiem związek pomiędzy dokonywanymi wpłatami a zobowiązaniem się Wnioskodawcy do wykonania określonych czynności. Należy zauważyć, że we wskazanej sytuacji istnieje bezpośredni związek pomiędzy dokonaną wpłatą, a zindywidualizowanym świadczeniem na rzecz uczestnika projektu.

Należy tu także zaznaczyć, że realizując przedmiotowe usługi Gmina występuje w charakterze podatnika VAT, gdyż usługi te wykonuje na podstawie zawartych z Mieszkańcami umów cywilnoprawnych. Zgodnie zaś z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej (...) w zakresie realizowanych zadań (...), dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 w zw. z art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT „podstawą opodatkowania (...) jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej (…)” przy czym „podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku”.

W umowie o wzajemnych zobowiązaniach pomiędzy Gminą a Mieszkańcem wyraźnie przewidziano, że Mieszkaniec jest zobowiązany do zapłaty na rzecz Gminy określonej kwoty, która jest warunkiem uczestniczenia Mieszkańca w Projekcie (w tym montażu na jego budynku instalacji fotowoltaicznej). Wpłata ta ma zatem charakter wynagrodzenia przysługującego Gminie z tytułu zrealizowanych świadczeń.

Należy tu wyjaśnić, że wskazana w umowie o wzajemnych zobowiązaniach kwota wynagrodzenia, tj. kwota wpłaty otrzymanej od Mieszkańca, ma charakter kwoty brutto. Wskazana kwota wynagrodzenia wyczerpuje bowiem wszelkie roszczenia Gminy i Mieszkaniec nie jest zobowiązany do zapłaty na rzecz Gminy żadnych innych należności. Jest to zatem, posługując się sformułowaniem z art. 29a ustawy o VAT „wszystko, co stanowi zapłatę”.

W świetle powyższego podstawą opodatkowania dla świadczonej przez Gminę usługi jest przewidziana w umowie o wzajemnych zobowiązaniach kwota wynagrodzenia pomniejszona o należny podatek VAT. Tym samym Gmina powinna wyliczyć wartość należnego VAT tzw. metodą „w stu”, traktując podaną w umowie o wzajemnych zobowiązaniach kwotę wynagrodzenia jako sumę wartości netto (podstawy opodatkowania) oraz należnego podatku VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT. stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7. art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do przepisu art. 41 ust. 2 wskazanej ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%. Zgodnie z kolei z art. 146a pkt 2) ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, stosuje się - w myśl art. 41 ust. 12 ww. ustawy o VAT - do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się w myśl art. 41 ust. 12a ww. ustawy, obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Natomiast w myśl ust. 12b ww. art. 41, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, określonego w ust. 12a, nie zalicza się:

budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej ww. limity, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Należy również zwrócić uwagę na brzmienie art. 2 pkt 12 ustawy o VAT, zgodnie z którym przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 - mieszkalnych jednorodzinnych, 112 – o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 - zbiorowego zamieszkania.

Z powyższego wynika, że prawo do zastosowania obniżonej do wysokości 8% stawki podatku VAT wystąpi wówczas, gdy inwestycja będzie dotyczyć obiektu budownictwa mieszkaniowego zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych, przy założeniu, że usługa będzie wykonywana w ramach czynności określonych w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT.

Należy także wyjaśnić, iż w przepisach prawa podatkowego brak jest ustawowego określenia pojęcia termomodernizacji obiektu budowlanego. Definicji takiej nie zawiera również Prawo budowlane ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 89, poz. 414 z późn. zm.).

Natomiast w ustawie z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu termomodernizacji i remontów (Dz. U. Nr 223, poz. 1459 ze zm.) znajduje się określenie przedsięwzięcia termomodernizacyjnego (art. 2 pkt 2), którym jest między innymi ulepszenie, w wyniku którego następuje zmniejszenie zapotrzebowania na energię dostarczaną na potrzeby ogrzewania i podgrzewania wody użytkowej oraz ogrzewania do budynków mieszkalnych, budynków zbiorowego zamieszkania oraz budynków stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego służących do wykonywania przez nic zadań publicznych. Co prawda ustawa o wspieraniu termomodernizacji i remontów ma inny kontekst normatywny niż ustawa o VAT, ale skoro ustawodawca zdefiniował dane pojęcie w systemie prawnym to nie ma podstaw do tego, aby odrzucać istniejącą definicję i tworzyć nową. Należy więc zaznaczyć, że definiując pojęcie przedsięwzięcia termomodernizacyjnego ustawodawca kierował się wyłącznie skutkiem, jaki ma zostać osiągnięty w wyniku tego przedsięwzięcia; zaniechał nawet przykładowego wymienienia rodzajów prac, jakie mieszczą się w pojęciu tego przedsięwzięcia. Definicja określająca przedsięwzięcie termomodernizacyjne wyłącznie na podstawie celu, jaki ma zostać osiągnięty, jest usprawiedliwiona zarówno na gruncie ustawy o wspieraniu termomodernizacji i remontów, jak i na gruncie prawa podatkowego.

Z przedstawionego przez Gminę stanu faktycznego wynika, że cele realizowanego Projektu mają być osiągnięte poprzez wykonanie i wykorzystywanie instalacji fotowoltaicznych na budynkach mieszkalnych. Usługa wykonania montażu jest usługą budowlaną polegającą na instalacji urządzeń z materiałów wykonawcy. W zakres usługi instalacji fotowoltaicznych wchodzi montaż zestawu na zewnątrz budynku oraz zestaw elementów wewnątrz budynku. Charakter świadczonej usługi nie pozostawia wątpliwości, że usługę realizowaną przez Gminę należy zaklasyfikować jako termomodernizację obiektów budowlanych.

Analiza zdarzenia na tle powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że skoro instalacje fotowoltaiczne, o których mowa we Wniosku, wykonywane były w ramach czynności, o których mowa w ww. art. 41 ust. 12 ustawy o VAT i wykonywane były w obiektach budowlanych lub ich częściach zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, to czynność ta podlegać będzie opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 8%, zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy o VAT.

Natomiast, w przypadku montażu instalacji fotowoltaicznych w ramach termomodernizacji obiektów budownictwa mieszkaniowego, których powierzchnia użytkowa budynków przekracza wartości limitów powierzchni wymienionych w przepisie art. 41 ust. 12b, preferencyjna stawka podatku VAT w wysokości 8% będzie miała zastosowanie tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (tj. do pow. 300 m² w domach jednorodzinnych lub 150 m² w lokalach mieszkalnych). W stosunku do pozostałej części powierzchni budynku (powyżej 300 m²) lub pozostałej części lokalu mieszkalnego (powyżej 150 m²), dla wykonania instalacji kolektorów słonecznych zastosować należy opodatkowanie 23% stawką VAT zgodnie z art. 41 ust. 12c ustawy w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Tym samym w świetle przepisów prawa podatkowego Gmina miała obowiązek opodatkowania podatkiem VAT wpłat mieszkańców stanowiących ich udział w projekcie, który składał się z 10% wartości netto danej instalacji według 8% stawki podatku VAT jednak tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (tj. do pow. 300 m² w domach jednorodzinnych lub 150 m² w lokalach mieszkalnych).

Zatem Wnioskodawca zaprezentował prawidłowe stanowisko co do pytania nr 1.

Odnośnie kwestii dotyczącej prawa do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z realizacją projektu pn. „Budowa mikroinstalacji prosumenckich wykorzystujących odnawialne źródła energii w Gminie ”, wskazać należy, że stosownie do treści art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z powołanych regulacji wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Konfrontując przedstawiony opis sprawy z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa stwierdzić należy, że odnośnie możliwości obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z realizacją projektu pn. „Budowa mikroinstalacji prosumenckich wykorzystujących odnawialne źródła energii w Gminie ”, spełnione są przesłanki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, warunkujące prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Jak wynika z okoliczności sprawy – czynności wykonywane przez Gminę w ramach projektu są czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT.

Tym samym Gmina będzie miała prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z realizacją przedmiotowego projektu, albowiem Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, a zakupy dokonane w związku z realizacją inwestycji mają związek z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również tego, czy w trakcie realizacji gmina nie powinna uznać jako zaliczkę pod przyszłą sprzedaż tylko 10% wkładu własnego wartości netto i to opodatkować 8% stawką podatku VAT, a wpłatę mieszkańców podatku VAT dla wykonawcy uznać jako wpłatę tymczasową dla Gminy by mogła sfinansować faktury związane z realizacją zadania, a w chwili odzyskania podatku VAT oddać mieszkańcom.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi. Jeżeli jednak przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę (...) obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty (art. 19a ust. 8 ww. ustawy o VAT).

W przedmiotowej sprawie Mieszkańcy byli zobowiązani do zapłaty na rzecz Gminy ustalonych w umowie o wzajemnych zobowiązaniach kwot i wpłaty te miały miejsce przed zakończeniem świadczenia usługi przez Gminę, w tym przed zakończeniem montażu instalacji fotowoltaicznych.

W tej sytuacji należy uznać, że przed wykonaniem usługi Gmina otrzymała od Mieszkańców zaliczkę, o której jest mowa w art. 19a ust. 8 ustawy o VAT. W konsekwencji, w momencie otrzymania tych wpłat Gmina jest zobowiązana do rozpoznania obowiązku podatkowego w odniesieniu do otrzymanych kwot.

Jak już wskazano, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Na podstawie art. 29a ust. 10 ustawy, podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 13, obniża się o:

kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;
wartość zwróconych towarów i opakowań, z zastrzeżeniem ust. 11 i 12;
zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;
wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.

Jak wynika z art. 29a ust. 13 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługobiorca otrzymał fakturę korygującą, potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługobiorcę faktury korygującej po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Przepis ust. 13 stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia faktury korygującej do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna (art. 29a ust. 14 ustawy).

Na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

W myśl art. 106f ust. 1 ustawy, faktura, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, powinna zawierać:

dane, o których mowa w art. 106e ust. 1 pkt 1-6;
otrzymaną kwotę zapłaty;
kwotę podatku wyliczoną według wzoru:
KP = ZB x SP/100 + SP
gdzie:
KP - oznacza kwotę podatku,
ZB - oznacza kwotę otrzymanej całości lub części zapłaty,
SP - oznacza stawkę podatku;
dane dotyczące zamówienia lub umowy, a w szczególności: nazwę (rodzaj) towaru lub usługi, cenę jednostkową netto, ilość zamówionych towarów, wartość zamówionych towarów lub usług bez kwoty podatku, stawki podatku, kwoty podatku oraz wartość zamówienia lub umowy z uwzględnieniem kwoty podatku.

Jeżeli faktura, o której mowa w ust. 1, nie obejmuje całej zapłaty, w fakturze wystawianej po wydaniu towaru lub wykonaniu usługi sumę wartości towarów lub usług pomniejsza się o wartość otrzymanych części zapłaty, a kwotę podatku pomniejsza się o sumę kwot podatku wykazanego w fakturach dokumentujących otrzymanie części zapłaty. Faktura, o której mowa w zdaniu pierwszym, powinna również zawierać numery faktur wystawionych przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi (art. 106f ust. 3 ustawy).

Na mocy art. 106j ust. 1 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

- podatnik wystawia fakturę korygującą.

Należy wskazać, że faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur. Celem ich wystawienia jest bowiem doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy, należy stwierdzić, że jeśli Wnioskodawca w związku z dokonaną dostawą wystawił faktury VAT, a następnie zmieniła się kwota bądź stawka podatku VAT obowiązany jest wystawić fakturę korygującą.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy należy zauważyć, że otrzymując wpłatę - zaliczkę, Wnioskodawca winien ją wykazać w składanej deklaracji za okres rozliczeniowy, w którym Gmina otrzymała zaliczkę. Natomiast w sytuacji gdy zaszły okoliczności, które zobowiązały Wnioskodawcę do zwrotu części otrzymanej wpłaty, Wnioskodawca winien skorygować wcześniej wystawioną fakturę (wystawić fakturę korygującą) oraz dokonać obniżenia podstawy opodatkowania i podatku naleznego, mając na uwadze uregulowania przepisu art. 29a ust. 13 ustawy o VAT.

Jeżeli, zatem po otrzymaniu wpłaty zmianie ulegnie jej kwota (Wnioskodawca będzie musiał zwrócić jej część) spowoduje to skorygowanie podstawy opodatkowania i wysokości podatku należnego w deklaracji składanej za miesiąc, w którym Wnioskodawca dokona ich zwrotu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 jest nieprawidłowe.

Końcowo wskazuje się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny dokumentów załączonych do wniosku o interpretację. Wobec tego załączone dokumenty nie były przedmiotem merytorycznej analizy, a oceny stanowiska dokonano wyłącznie na podstawie opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin