INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 01.03.2012 r. (data wpływu 29.03.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem usług cateringowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.03.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem usług cateringowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Spółka (Wnioskodawca) w ramach prowadzonej działalności, nabywa od podmiotów zewnętrznych usługi cateringowe (dostawa posiłków na wynos). Usługi te nabywane są na potrzeby prowadzonych w siedzibie Spółki szkoleń wewnętrznych, spotkań roboczych poszczególnych działów, czy innych spotkań z pracownikami, zleceniobiorcami, współpracownikami, czy w końcu kontrahentami, na których omawiane są kwestie związane z prowadzeniem działalności przez Spółkę. Nabywane usługi dokumentowane są fakturami VAT wystawionymi przez dostawców usług, które w treści — jako rodzaj usługi — opisane są jako usługi cateringowe. Zakupione usługi związane są ze sprzedażą opodatkowaną.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym Spółce przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, zawarty w fakturach dokumentujących nabywane usługi cateringowe...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ma on prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, zawarty w fakturach dokumentujących nabywane usługi cateringowe, podobnie, jak przysługiwało ono do końca 2010 r.

Zgodnie z art. 5a ustawy VAT, towary lub usługi będące przedmiotem czynności opodatkowanych, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne. Oznacza to, że PKWiU stosuje się obecnie jedynie w określonych w przepisach sytuacjach, gdy ustawa VAT wprost odnosi się do danego numeru PKWiU.

Co do zasady, zmianę tę należy ocenić pozytywnie, ponieważ przy harmonizowaniu VAT nie jest uzasadnione, aby każde państwo członkowskie identyfikowało usługi i towary według swoich wewnętrznych klasyfikacji statystycznych. Wszystkie towary i usługi powinny być w Unii postrzegane dla celów VAT identycznie, we wszystkich państwach członkowskich. W celu wyeliminowania rozbieżności, ostatecznie także i polski ustawodawca odszedł od ścisłego związku ustawy VAT i PKWiU (poza pewnymi wyjątkami). Obecnie usługi i towary są zatem klasyfikowane dla celów VAT na podstawie ich rzeczywistego, ekonomicznego charakteru.

Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT, który nie uległ zmianie, odliczenie VAT naliczonego nie przysługuje w odniesieniu do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych (z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób). Do tej pory, decydująca była klasyfikacja statystyczna nabywanych usług. Jeżeli GUS zaklasyfikował je do usług gastronomicznych, odliczenie nie przysługiwało. Jeśli natomiast usługi zostały uznane za catering, zawarte w art. 83 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT ograniczenie nie miało zastosowania. Taki pogląd zgodnie prezentowały zresztą organy podatkowe. Przy czym oczywiste jest, że spełniona musi być również podstawowa przesłanka związku wydatków z czynnościami opodatkowanymi, tj. catering nie może być nabywany na cele prywatne pracowników. Organy podatkowe zauważały, że w PKWiU z 1997 r., w dziale 55 „Usługi hoteli i restauracji” ustawodawca sklasyfikował pod symbolem PKWiU 55.3 usługi gastronomiczne. Natomiast usługi stołówkowe i usługi dostarczania posiłków dla odbiorców zewnętrznych miały symbol 555. Catering był zatem usługą przygotowywania i dostarczania posiłków, a nie usługą gastronomiczną. Nie miało zatem ich zdaniem zastosowania ograniczenie w odliczaniu podatku naliczonego.

Ustawa o VAT nie definiuje przy tym ani usług gastronomicznych, ani usług cateringowych. Powszechnie przyjęło się jednak, że usługa gastronomiczna polega na przygotowaniu i podaniu posiłku w miejscu, w którym jest on przyrządzany tj. w restauracji czy innym lokalu. Catering oznacza natomiast dostarczenie przygotowanych posiłków w miejsce wskazane przez zamawiającego np. do siedziby spółki. Taką też definicję odnajdziemy w Słowniku języka polskiego PWN, zgodnie z którym, catering to usługa polegająca na przygotowywaniu i dostarczaniu na zamówienie gotowych potraw lub na organizacji przyjęć. W świetle powyższego uznać należy, że catering różni się od usług gastronomicznych, które w potocznym rozumieniu oznaczają działalność o charakterze produkcyjno - usługowym, obejmującą prowadzenie otwartych zakładów zbiorowego żywienia (restauracji, barów, gospód itp.), a nie przygotowywanie żywności dla odbiorców zewnętrznych.

Przydatne wskazówki interpretacyjne odnajdziemy również w orzecznictwie ETS. W wyroku w sprawie C-231/94 ETS podjął się odpowiedzi na pytanie, kiedy mamy do czynienia z usługą restauracyjną, a kiedy ze sprzedażą żywności na wynos tj. de facto z dostawą towarów. Jak zauważył ETS, usługa restauracyjna jest rezultatem szeregu czynności, począwszy od gotowania potrawy do jej serwowania, przy czym jednocześnie do dyspozycji klienta pozostaje infrastruktura, w tym jadalnia z pomieszczeniami sąsiadującymi (np. szatnia), umeblowanie i zastawa stołowa. Osoby, które w ramach wykonywania swojego zawodu pracują w restauracjach, wykonują na rzecz nabywcy posiłków wiele czynności takich jak nakrywanie do stołu, doradzanie klientowi i objaśnianie szczegółów dotyczących posiłków w menu, podawanie do stołu i sprzątanie po zakończeniu konsumpcji. Usługi restauracyjne charakteryzuje zatem cały zespół cech i czynności, przy czym dostawa posiłku jest jedynie częścią usługi, choć stanowi dominujący element. Zatem, należy je klasyfikować dla celów VAT jako świadczenie usług. Jednocześnie ETS podkreślił, że sytuacja wygląda odmiennie, jeśli transakcja dotyczy posiłków „na wynos” i nie obejmuje usługi mającej na celu uzyskanie wzrostu konsumpcji na miejscu przy odpowiednim podaniu potrawy. Wtedy mamy do czynienia z dostawą towarów (tj. żywności). Wyrok ten w pośredni sposób może posłużyć za argument, aby odróżniać klasyczne usługi gastronomiczne od cateringu, rozumianego jako przygotowanie i dostarczenie żywności we wskazane miejsce. Poza tym, fakt że PKWiU nie rozstrzyga już o charakterze czynności nie oznacza, że nie można się nią posługiwać pomocniczo. A skoro klasyfikuje ona nadal odmiennie usługi gastronomiczne i catering, to nadal można twierdzić, że są to różne czynności. Wystarczy spojrzeć na PKWiU z 2008 r., gdzie w dziale 56 „Usługi związane z wyżywieniem” mamy w 56.1 „Usługi restauracji i pozostałych placówek gastronomicznych, w tym przygotowywania i podawania posiłków” oraz w 56.2 „Usługi przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering) i pozostałe usługi gastronomiczne”. Nadał usługi te mają zatem odmienny charakter.

Co więcej, należałoby rozróżnić różne rodzaje cateringu i tylko niektóre z nich mają charakter zbliżony do usług gastronomicznych. Co do zasady, w myśl Dyrektywy usługi restauracyjne i cateringowe (a zatem nie gastronomiczne jak u Wnioskodawcy) oznaczają usługi polegające na dostarczaniu gotowej lub niegotowej żywności, napojów lub jednego i drugiego, do celu spożycia przez ludzi wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi pozwalającymi na ich natychmiastowe spożycie. Dostarczanie żywności i napojów stanowi tu zaledwie element większej całości, w której znacząco przeważają usługi. Usługi restauracyjne polegają na świadczeniu takich usług w lokalu należącym do usługodawcy, podczas gdy catering polega na świadczeniu takich usług poza zakładem usługodawcy. Co jednak istotne, zgodnie z rozporządzeniem Rady do Dyrektywy, stosowanym od 1 lipca ma na celu m.in. wyjaśnienie wątpliwości w zakresie jej stosowania, „(...)dostarczanie gotowej lub niegotowej żywności, napojów lub jednego i drugiego włącznie z dowozem lub bez niego, bez towarzyszenia żadnych usług wspomagających, nie spełnia definicji usług restauracyjnych i cateringowych”. Jest to kolejny argument, że klasyczny catering nie stanowi usługi gastronomicznej, zatem nadal można odliczać od niego VAT, co więcej, często coś, co rozumiemy potocznie pod pojęciem cateringu jest według rozporządzenia tylko dostawą towarów, tym bardziej zatem przysługuje prawo do oduczenia podatku naliczonego.

Kolejnym argumentem przemawiającym za tym, że nagle usługi cateringowe nie mogą zostać pozbawione uprawnienia do odliczenia podatku naliczonego związanego z ich nabyciem jest to, że zdaniem Spółki, doszłoby wtedy do naruszenia klauzuli stałości. Z niej zaś wynika zakaz wprowadzania przez państwa członkowskie nowych ograniczeń prawa do odliczenia bez uzgodnienia tego i uzyskania zgody Komitetu Rady UE. Przyjęcie zatem stanowiska o objęciu zakazem odliczania podatku naliczonego przy nabywaniu usług gastronomicznych także cateringu prowadziłoby tym samym do interpretacji przepisów niezgodnej z przepisami unijnymi.

Powyższe stanowisko potwierdza również praktyka interpretacyjna organów podatkowych. Na przykład Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w Interpretacji z dnia 17 stycznia 2011 r. (nr ITPP1/443-1032/10/JJ), stwierdził, że usługi cateringowe stanowią odrębne usługi od usług gastronomicznych. W przepisie art. 88 ust 1 pkt 4 ustawy o VAT, wyłączającym prawo do od liczenia podatku naliczonego zostały wymienione jedynie usługi gastronomiczne. Tym samym, ze względu na odmienny charakter tych usług, nie można uznać, iż do usług cateringowych znajdzie zastosowanie ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego wynikające z art. 88 ustawy. Warunkiem jednak skorzystania z tego prawa jest, aby nabyte usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Z kolei Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 26 kwietnia 2011 r. (1PPP1/443-556/11-2/AW) stwierdził, że przepis art. 88 ust 1 pkt 4 ustawy VAT wskazuje, że obniżenie podatku należnego o naliczony jest wyłączone w sytuacji nabycia przez podatnika usług gastronomicznych. Jeżeli zaś podatnik nabywa usługi, które sklasyfikowane są jako „usługi przygotowywania i dostarczania żywności dla pozostałych odbiorców zewnętrznych (catering)” (PKWiU 56.21.19.0), a nie usługi gastronomiczne (PKWiU 56.10.11.0), to prawo do obniżenia istnieje. Zauważył, że ustawa VAT nie definiuje ani usług gastronomicznych ani usług cateringowych i że należy rozważyć, czy catering różni się od usług gastronomicznych, czy też rzeczywisty charakter tych usług jest taki sam. Podobne stanowisko zajął również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacjach z dnia 31 sierpnia 2011 r. (nr IPPP1-443-896/11-2/MP), czy z dnia 2 czerwca 2011 r. (nr IPPP1/443-349/11-4/AP).

Usługa gastronomiczna polega według niego na przygotowaniu i podaniu posiłku w miejscu, w którym jest on przyrządzany, tj. w restauracji czy innym lokalu, catering oznacza natomiast dostarczenie przygotowanych posiłków w miejsce wskazane przez zamawiającego, np. do siedziby spółki. Organ podatkowy uznał zatem, że catering różni się od usług gastronomicznych. Odwołał się tutaj do omówionego już wyżej orzeczenia ETS, w którym wskazano m.in., że usługi restauracyjne charakteryzuje pewien zespół czynności, gdzie dostawa posiłku jest jedną z nich, podczas gdy przy dostawie posiłków na wynos, tak szerokiego wachlarza czynności nie ma. W konsekwencji Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, że nabywane przez podatnika usługi przygotowywania i dostarczania żywności dla pozostałych odbiorców zewnętrznych nie stanowią usług gastronomicznych, przy nabyciu których nie przysługuje prawo do oduczenia podatku naliczonego.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uważa, że zakupy usług cateringowych, które są wykorzystywane następnie w sposób określony w pytaniu, nadal pozwalają na odliczanie związanego z nimi podatku naliczonego (o ile oczywiście usługi te są wykorzystywane w celu wykonywania czynności opodatkowanych, jak to ma miejsce w opisanej przez niego sytuacji). Są to bowiem rodzajowo odmienne usługi od usług gastronomicznych, które zostały wymienione w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT.

W świetle powyższego, Wnioskodawca prosi o potwierdzenie jego stanowiska w sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. nr 177, poz. 1054) zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z przepisu art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione następujące warunki: odliczenia dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, z których nabyciem wiąże się podatek naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Zatem warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa – mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego itp.

Należy ponadto wskazać, iż pomimo tego, że spełnione są generalne przesłanki upoważniające podatnika do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, to przepisy ustawy o podatku od towarów i usług przewidują wiele sytuacji, w których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług.

I tak, zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, iż w niniejszej sprawie najistotniejszą kwestią jest ustalenie istnienia lub nieistnienia podstaw do zastosowania przepisu art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, zgodnie z którym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka (Wnioskodawca) w ramach prowadzonej działalności, nabywa od podmiotów zewnętrznych usługi cateringowe (dostawa posiłków na wynos). Usługi te nabywane są na potrzeby prowadzonych w siedzibie Spółki szkoleń wewnętrznych, spotkań roboczych poszczególnych działów, czy innych spotkań z pracownikami, zleceniobiorcami, współpracownikami, czy w końcu kontrahentami, na których omawiane są kwestie związane z prowadzeniem działalności przez Spółkę. Nabywane usługi dokumentowane są fakturami VAT wystawionymi przez dostawców usług, które w treści — jako rodzaj usługi — opisane są jako usługi cateringowe. Zakupione usługi związane są ze sprzedażą opodatkowaną.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług – w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na podstawie art. 5a ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne. Powyższy przepis wprost stanowi, że oznaczenia PKWiU stosuje się jedynie w określonych w ustawie lub rozporządzeniu sytuacjach, tzn. gdy przepis wprost odnosi się do symbolu PKWiU.

Należy zauważyć, iż ustawa nie definiuje usługi gastronomicznej, ani usługi cateringowej. Zatem zasadne jest rozważenie, czy catering różni się od usług gastronomicznych, czy też rzeczywisty charakter tych usług jest taki sam. Usługa gastronomiczna polega na przygotowaniu i podaniu posiłku w miejscu, w którym jest on przyrządzany, tj. w restauracji, czy innym lokalu.

Catering oznacza natomiast dostarczenie przygotowywanych posiłków w miejsce wskazane przez zamawiającego, np. do siedziby spółki. Taką też definicję odnajdziemy w Słowniku Języka Polskiego PWN (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., wydanie internetowe www.sjp.pw.pl), zgodnie z którym catering to usługa polegająca na przygotowywaniu i dostarczaniu na zamówienie gotowych potraw lub na organizacji przyjęć. W świetle powyższego uznać należy, iż catering stanowi usługę odrębną od gastronomicznej.

Ponadto należy wskazać, iż w obowiązującym od 1 lipca 2011r. rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) NR 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zdefiniowano zarówno usługi cateringowe jak i usługi restauracyjne.

I tak, w myśl art. 6 ust. 1 ww. rozporządzenia, usługi restauracyjne i cateringowe oznaczają usługi polegające na dostarczaniu gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo żywności i napojów, przeznaczonych do spożycia przez ludzi, wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi pozwalającymi na ich natychmiastowe spożycie. Dostarczanie żywności lub napojów lub żywności i napojów stanowi jedynie element większej całości, w której muszą przeważać usługi. Usługi restauracyjne polegają na świadczeniu takich usług w lokalu należącym do usługodawcy, podczas gdy usługi cateringowe polegają na świadczeniu takich usług poza lokalem usługodawcy.

Ust. 2 wskazanego przepisu stanowi, że za usługi cateringowe i restauracyjne w rozumieniu ust. 1 nie uznaje się dostawy gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo dostawy gotowej lub niegotowej żywności i napojów, wraz z ich transportem lub bez niego, ale bez żadnych innych usług wspomagających.

Ponadto, w ocenie tut. organu, odstąpienie od uznania kwalifikacji statystycznych za podstawowe źródło wytycznych umożliwiających identyfikację usług dla potrzeb opodatkowania VAT, nie wyłącza możliwości ich dalszego pomocniczego zastosowania.

Od dnia 1 stycznia 2011 r. na potrzeby podatku od towarów i usług stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. (Dz. U. nr 207, poz. 1293 ze zm.). Usługi związane z wyżywieniem na gruncie PKWiU z 2008 r. sklasyfikowane są w dziale 56, w tym „Pozostałe usługi gastronomiczne” pod symbolem PKWiU 56.29, natomiast „Usługi przygotowywania i dostarczania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering)” pod symbolem PKWiU 56.21.

Powyższa klasyfikacja również potwierdza, iż usługi cateringowe stanowią usługi odrębne od usług gastronomicznych. W przepisie art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, wyłączającym prawo do odliczenia podatku naliczonego, zostały wymienione jedynie usługi gastronomiczne. Tym samym, z uwagi na odmienny charakter tych usług, nie można uznać, iż do usług cateringowych znajdzie zastosowanie ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego wynikające z art. 88 ustawy. Warunkiem jednak skorzystania z tego prawa jest, aby nabyte usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że wszystkie nabywane przez Wnioskodawcę usługi służą jego działalności opodatkowanej, usługi te nabywane są na potrzeby prowadzonych w siedzibie Spółki szkoleń wewnętrznych, spotkań roboczych poszczególnych działów, czy innych spotkań z pracownikami, zleceniobiorcami, współpracownikami, czy w końcu kontrahentami, na których omawiane są kwestie związane z prowadzeniem działalności przez Spółkę.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa podatkowego w kontekście przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż przesłanki uprawniające Wnioskodawcę do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług cateringowych są spełnione: nabywane usługi wykorzystywane są do wykonywania czynności opodatkowanych oraz nie zachodzi wyłączenie, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Zatem Wnioskodawca ma prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu zakupu usług cateringowych, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.