Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB4.4511.66.2016.2.KS
z 16 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2016 r. (data wpływu 19 maja 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 czerwca 2016 r. (data wpływu 6 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty świadczenia pieniężnego w ramach Programu Dobrowolnych Odejść – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty świadczenia pieniężnego w ramach Programu Dobrowolnych Odejść.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 25 maja 2016 r., nr 1061-IPTPB4.4511.66.2016.1.KS, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 25 maja 2016 r. (data doręczenia 1 czerwca 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił przedmiotowy wniosek pismem z dnia 3 czerwca 2016 r. (data wpływu 6 czerwca 2016 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 3 czerwca 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

W Spółce Akcyjnej, w której do dnia 31 marca 2015 r. Wnioskodawca był zatrudniony, w związku z prowadzonym procesem restrukturyzacji na lata 2013 – 2015, obejmującym między innymi zwolnienia pracowników, zostało zawarte „Porozumienie w sprawie zasad Programu Dobrowolnych Odejść” pomiędzy pracodawcą, a związkami zawodowymi dotyczące rozwiązywania umów z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników. Na mocy § 1 ust. 4 ww. Porozumienia zwalnianym pracownikom, pod warunkiem dobrowolnego przystąpienia do „Programu Dobrowolnych Odejść” przez konkretnego pracownika, przyznawano następujące świadczenia pieniężne:

• stałą kwotę w wysokości 10 000 zł oraz dodatkowo kwotę 3 000 zł brutto za każdy pełny rok stażu pracy w spółkach grupy kapitałowej (zdefiniowanych w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy Pracodawcy) oraz
  

• odprawę wynikającą z ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2003 r. Nr 90, poz. 844, z późn. zm.).
  
  

Wedle postanowień ww. Porozumienia, powyższe świadczenia zostają przyznane w związku z prowadzonym procesem restrukturyzacji na lata 2013 – 2015 i mają na celu złagodzenie skutków wynikających z procesów restrukturyzacji Spółki, a w szczególności mają związek ze zwolnieniami pracowników z przyczyn niedotyczących pracowników. Porozumienie w sprawie zasad Programu Dobrowolnych Odejść nie posługuje się jednak pojęciem „odszkodowanie” lub „zadośćuczynienie” i nie nazywa wymienionych powyżej świadczeń „odszkodowaniem” lub „zadośćuczynieniem” pomimo tego, że z charakteru i celu zawartego Porozumienia, według Wnioskodawcy, można wprost wywnioskować, że świadczenie to ma taki właśnie charakter.

Zgodnie z § 1 ust. 4 Porozumienia, „Pracownik, który przystąpił do Programu Dobrowolnych Odejść, po zaakceptowaniu przez pracodawcę podpisze porozumienie stron o rozwiązaniu umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika i otrzyma następujące świadczenia:

1. stałą kwotę w wysokości 10 000 zł oraz dodatkową kwotę 3 000 zł brutto za każdy pełny rok stażu pracy w spółkach grupy kapitałowej …. (zdefiniowanych w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy) oraz
2. odprawę wynikającą z ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2003 r. Nr 90, poz. 844, z późn. zm.).”
   
   

Dalsze postanowienia Porozumienia stanowią, że maksymalna, łączna wysokość ww. świadczeń nie mogła przekroczyć kwoty 68 000 zł, przy czym kwota ta była waloryzowana począwszy od 1 stycznia 2014 r. o wskaźnik inflacji ogłaszany corocznie przez GUS. Wypłata świadczeń wynikających z Porozumienia w sprawie zasad Programu Dobrowolnych Odejść, po dokonaniu potrąceń, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, realizowana będzie w terminie 10 dni od daty rozwiązania umowy o pracę.

Ponadto, w Porozumieniu zapisano, że zasady Programu Dobrowolnych Odejść dotyczą zwolnień indywidualnych pracowników dokonywanych w trybie art. 10 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Wnioskodawca przystąpił do Programu Dobrowolnych Odejść i wyraził zgodę na rozwiązanie umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracowników na mocy Porozumienia stron z dniem 31 marca 2015 r. Zgodnie z zawartym Porozumieniem i Programem Dobrowolnych Odejść, Wnioskodawca otrzymał w dniu 10 kwietnia 2015 r. od pracodawcy świadczenie pieniężne w łącznej wysokości 68 612 zł brutto, zgodnie z postanowieniami ww. Porozumienia określonymi w § 1 ust. 4 pkt a) i b) oraz ust. 5 i 6 Porozumienia. Świadczenie pieniężne w wysokości 68 612 zł brutto obejmowało zarówno świadczenie pieniężne w stałej kwocie 10 000 zł wraz dodatkową kwotą 3 000 zł brutto za każdy pełny rok stażu pracy w Spółce (określone w § 1 ust. 4 pkt a) oraz odprawę wynikającą z ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (określoną w § 1 ust. 4 pkt b). Pracodawca wypłacając powyższą kwotę Wnioskodawcy nie dokonał szczegółowego wyodrębnienia kwoty odprawy wynikającej z wyżej cytowanej ustawy z dnia 13 marca 2003 r. (świadczenia określonego w § 1 ust. 4 pkt b) od pozostałej kwoty określonej w § 1 ust. 4 pkt a) Porozumienia, tj.: kwoty stałej 10 000 zł wraz z dodatkową kwotą wyliczoną za każdy rok pracy w Spółce, jednak ustalenie wysokości takiej odprawy przysługującej Wnioskodawcy jest możliwe z uwagi na fakt, że jej wysokość jest regulowana przepisami powszechnie obowiązującego prawa. Od wypłaconych Wnioskodawcy świadczeń przewidzianych w Porozumieniu, pracodawca odprowadził zaliczkę na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych.

W piśmie z dnia 3 czerwca 2016 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że z § 1 ust. 5 i 6 Porozumienia zawartego między pracodawcą, a związkami zawodowymi wynikają następujące postanowienia:

• § 1 ust. 5 Porozumienia w sprawie zasad Programu Dobrowolnych Odejść stanowi, że „Maksymalna, łączna wysokość wyżej wymienionych świadczeń, określonych w ust. 4 pkt a) i b) nie może przekroczyć kwoty 68 000 zł.”,
  

• § 1 ust. 6 Porozumienia w sprawie zasad Programu Dobrowolnych Odejść stanowi, że „Kwota określona w ust. 5 będzie waloryzowana począwszy od 1 stycznia 2014 r. o wskaźnik inflacji ogłaszany corocznie przez GUS.”
  
  

W związku z tym maksymalna łączna wysokość świadczeń przewidzianych w § 1 ust. 4 pkt a) i b) w chwili wypłaty świadczenia Wnioskodawcy nie mogła przekroczyć kwoty 68 612 zł brutto (maksymalna kwota po waloryzacji, zgodnie z § 1 ust. 6 Porozumienia w sprawie zasad Programu Dobrowolnych Odejść). Dlatego też wypłacono Wnioskodawcy łączną kwotę 68 612 00 zł brutto.

Wysokość i zasady świadczenia określonego w § 1 ust. 4 pkt a) Porozumienia w sprawie zasad Programu Dobrowolnych Odejść, wynikają wprost z porozumienia zbiorowego, o którym jest mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy – tj. Porozumienia w sprawie zasad Programu Dobrowolnych Odejść z dnia 26 kwietnia 2013 r. Powyższe Porozumienie z dnia 26 kwietnia 2013 r. zawarte pomiędzy pracodawcą, a związkami zawodowymi jest porozumieniem w rozumieniu art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Natomiast, świadczenie określone w § 1 ust. 4 pkt b) ww. Porozumienia, które nie jest przedmiotem wniosku Wnioskodawcy wynika z ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2003 r. Nr 90, poz. 844, z późn. zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy świadczenie pieniężne w stałej kwocie 10 000 zł wraz z dodatkową kwotą 3 000 zł za każdy pełny rok stażu pracy w Spółce, przewidziane w § 1 ust. 4 pkt a) Porozumienia (Porozumienie zbiorowe dotyczące rozwiązania umów z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników) związanego z Programem Dobrowolnych Odejść, zawartego pomiędzy pracodawcą – Spółką, a związkami zawodowymi w związku z prowadzoną restrukturyzacją w latach 2013 – 2015, w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozumieć jako dodatkowe odszkodowanie lub zadośćuczynienie z tytułu rozwiązania umowy o pracę z pracownikiem z przyczyn niedotyczących pracowników, a w związku z czym czy to świadczenie jest zwolnione od opodatkowania?
2. Czy w przypadku, gdy pracodawca dokonał ujęcia wartości odszkodowania lub zadośćuczynienia (świadczenia pieniężnego w stałej kwocie 10 000 zł wraz z dodatkową kwotą 3 000 zł za każdy pełny rok stażu pracy w Spółce, przewidzianego w § 1 ust. 4 pkt a), Porozumienia zawartego pomiędzy pracodawcą – Spółką, a związkami zawodowymi w związku z prowadzoną restrukturyzacją w latach 2013 – 2015) w przychodzie pracownika podlegającym opodatkowaniu i potrącił zaliczkę na ten podatek, podatnik będzie uprawniony do żądania zwrotu nadpłaconego podatku wobec nieuprawnionego odprowadzenia zaliczki przez pracodawcę?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymał On od pracodawcy świadczenie pieniężne w łącznej wysokości 68 612 zł brutto, zgodnie z postanowieniami Porozumienia w sprawie zasad Programu Dobrowolnych Odejść określonymi w § 1 ust. 4 pkt a) i b) oraz ust. 5 i 6 tego Porozumienia. Świadczenie pieniężne w wysokości 68 612 zł brutto obejmowało zarówno świadczenie pieniężne w stałej kwocie 10 000 zł wraz z dodatkową kwotą 3 000 zł brutto za każdy pełny rok stażu pracy w Spółce (określone w § 1 ust. 4 pkt a) oraz odprawę wynikającą z ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (określoną w § 1 ust. 4 pkt b). Pracodawca wypłacając powyższą kwotę Wnioskodawcy nie dokonał szczegółowego wyodrębnienia kwoty odprawy wynikającej z wyżej cytowanej ustawy z dnia 13 marca 2003 r. od pozostałej kwoty określonej w § 1 ust. 4 pkt a) Porozumienia, tj. kwoty stałej 10 000 zł wraz z dodatkową kwotą wyliczoną za każdy rok pracy w Spółce. Z uwagi na to, że postawione we wniosku pytanie dotyczy świadczenia przewidzianego w § 1 ust. 4 pkt a) Porozumienia w sprawie zasad Programu Dobrowolnych Odejść, a więc jedynie części z łącznej kwoty 68 612 zł brutto, stanowisko Wnioskodawcy, dotyczy jedynie tego świadczenia przewidzianego w § 1 ust. 4 pkt a) Porozumienia w sprawie zasad Programu Dobrowolnych Odejść wypłaconego łącznie ze świadczeniem z § 1 ust. 4 pkt a) tego Porozumienia.

Świadczenie pieniężne w stałej kwocie 10 000 zł wraz z dodatkową kwotą 3 000 zł brutto za każdy pełny rok stażu pracy w Spółce, przewidziane w § 1 ust. 4 pkt a) Porozumienia zawartego pomiędzy pracodawcą, a związkami zawodowymi, związanego z Programem Dobrowolnych Odejść w związku z prowadzoną restrukturyzacją Spółki w latach 2013 – 2015 (rozwiązywanie umów o pracę z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników w oparciu o warunki określone w Porozumieniu zbiorowym pomiędzy pracodawcą, a związkami zawodowymi) należy rozumieć jako świadczenie o charakterze odszkodowania lub zadośćuczynienia w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a celem tego świadczenia – odszkodowania jest złagodzenie skutków utraty pracy.

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie to ma na celu zadośćuczynienie pracownikowi straty w związku z brakiem możliwości osiągnięcia wynagrodzenia u dotychczasowego pracodawcy, a także umożliwia zwalnianemu pracownikowi zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych w sytuacji utraty źródła dochodu. Wnioskodawca wskazał, że strony Porozumienia nie nazwały wprost tego świadczenia jako odszkodowanie lub zadośćuczynienie, ale z charakteru i celu zawartego Porozumienia można wprost wywnioskować, że świadczenie to ma taki właśnie charakter. Wedle zapisów Porozumienia, świadczenie to ma na celu złagodzenie skutków przeprowadzonej restrukturyzacji, która wiąże się niewątpliwie z utratą pracy przez pewną liczbę zatrudnionych, zaś otrzymane świadczenie pieniężne jest tutaj rozumiane jako odszkodowanie lub zadośćuczynienie, które zdaniem Wnioskodawcy jest świadczeniem zwolnionym z opodatkowania.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że jeżeli świadczenia pieniężne przewidziane w § 1 ust. 4 pkt a) Porozumienia zawartego pomiędzy pracodawcą, a związkami zawodowymi, związanego z Programem Dobrowolnych Odejść w związku z prowadzoną restrukturyzacją Spółki w latach 2013 – 2015 (rozwiązywanie umów o pracę z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników w oparciu o warunki określone w Porozumieniu zbiorowym pomiędzy pracodawcą, a związkami zawodowymi) mają charakter odszkodowania, które ma na celu zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych pracowników w sytuacji utraty źródła dochodu oraz zadośćuczynienie doznanej szkody w postaci braku możliwości osiągania dochodu, to do tego świadczenia pieniężnego, w ocenie Wnioskodawcy, powinien znaleźć zastosowanie przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro bowiem wypłata świadczeń pieniężnych w postaci odszkodowania i dodatkowych odszkodowań następuje na podstawie Porozumienia, z którego wprost wynika wysokość lub zasady ustalania tego świadczenia, a Porozumienie to jest regulacją prawną, o której mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, opartą na wyraźnym przepisie ustawy, to spełniona jest w tym zakresie przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten wyraźnie wskazuje bowiem, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks Pracy.

Reasumując, świadczenie pieniężne przewidziane w § 1 ust. 4 pkt a) Porozumienia, wypłacone przez pracodawcę w ramach Programu Dobrowolnych Odejść, korzysta ze zwolnienia na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż wysokość i zasady wypłaty przedmiotowego świadczenia pieniężnego wynikają wprost z regulacji prawnej, o której mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

W świetle powyższego, w opinii Wnioskodawcy, wartość świadczeń przewidzianych w § 1 ust. 4 pkt a) „Porozumienia w sprawie zasad Programu Dobrowolnych Odejść”, mających charakter odszkodowania, korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, Jego stanowisko w powyższym zakresie potwierdzają liczne interpretacje indywidualne, np.:

• interpretacja indywidualna z dnia 21 kwietnia 2016 r., wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (sygn. 1061-IPTPB3.4511.31.2016.2.AC),
  

• interpretacja indywidualna z dnia 14 lipca 2015 r., wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (sygn. IPTPB2/4511-218/15-4/AKr),
  

• interpretacja indywidualna z dnia 16 czerwca 2015 r., wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. IBPBII/1/4511-268/15/DP),
  

• interpretacja indywidualna z dnia 30 grudnia 2014 r., wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. IBPBII/1/415-881/14/BD),
  

• interpretacja indywidualna z dnia 23 stycznia 2015 r., wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. IBPBII/1/415-882/14/ASz);
  

• interpretacja indywidualna z dnia 3 grudnia 2015 r., wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. ILPB2/4511-1-1170/15-3/DJ);
  

• interpretacja indywidualna z dnia 14 grudnia 2015 r., wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPB4/4511-1133/15-4/MS2);
  

• interpretacja indywidualna z dnia 14 grudnia 2015 r., wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (sygn. ITPB2/4511-910/15/ENB);
  

• interpretacja indywidualna z dnia 17 grudnia 2015 r., wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (sygn. ITPB2/4511-921/15/MU).
  
  

W powyższych interpretacjach wskazuje się, że skoro wypłata odszkodowań nastąpiła na podstawie Porozumienia zbiorowego, które zostało zawarte na czas określony stosownie do treści ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, Kodeksu pracy oraz Kodeksu cywilnego, to spełniona została w tym zakresie przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten wyraźnie wskazuje, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy.

Od świadczeń przewidzianych w Porozumieniu, pracodawca odprowadził zaliczkę na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych. Wnioskodawca uważa, że pracodawca niesłusznie postąpił, potrącając podatek od kwoty odszkodowania (świadczeń przewidzianych w § 1 ust. 4 pkt a) „Porozumienia w sprawie zasad Programu Dobrowolnych Odejść”). Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wypłaconego świadczenia przewidzianego w § 1 ust. 4 pkt a) „Porozumienia w sprawie zasad Programu Dobrowolnych Odejść”, może ono skorzystać ze zwolnienia podatkowego, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Według Wnioskodawcy, świadczenie to ma na celu zadośćuczynienie pracownikowi straty w związku z brakiem możliwości osiągnięcia wynagrodzenia u dotychczasowego pracodawcy, a także umożliwia zwalnianemu pracownikowi zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych w sytuacji utraty źródła dochodu. Strony Porozumienia nie nazwały wprost tego świadczenia jako odszkodowanie lub zadośćuczynienie, ale według Wnioskodawcy z charakteru i celu zawartego Porozumienia można wprost wywnioskować, że świadczenie to ma taki właśnie charakter. Wedle zapisów Porozumienia, świadczenie to ma na celu złagodzenie skutków przeprowadzonej restrukturyzacji, która wiąże się niewątpliwie z utratą pracy przez pewną liczbę zatrudnionych, zaś otrzymane świadczenie pieniężne jest tutaj rozumiane jako odszkodowanie lub zadośćuczynienie, które zdaniem Wnioskodawcy jest świadczeniem zwolnionym z opodatkowania.

Wnioskodawcy uważa, że wartość (wysokość) świadczenia stałego w wysokości 10 000 zł wraz z dodatkową kwotą 3 000 zł brutto za każdy pełny rok stażu pracy w Spółce, jest odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem nie powinna być ujęta w przychodzie w zeznaniu rocznym, albowiem świadczenie to jest wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym Wnioskodawca stwierdza, że jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych będzie uprawniony do domagania się zwrotu nadpłaconego podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r.), przychodami z zastrzeżeniem art. 14 15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Nowe brzmienie cytowanego przepisu – zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 1328) – ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. − Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.), ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca przystąpił do Programu Dobrowolnych Odejść i wyraził zgodę na rozwiązanie umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracowników na mocy Porozumienia stron z dniem 31 marca 2015 r. Zgodnie z zawartym Porozumieniem i Programem Dobrowolnych Odejść, Wnioskodawca otrzymał w dniu 10 kwietnia 2015 r. od pracodawcy świadczenie pieniężne w łącznej wysokości 68 612 zł brutto, zgodnie z postanowieniami ww. Porozumienia określonymi w § 1 ust. 4 pkt a) i b) oraz ust. 5 i 6 Porozumienia. Świadczenie pieniężne w wysokości 68 612 zł brutto obejmowało zarówno świadczenie pieniężne w stałej kwocie 10 000 zł wraz dodatkową kwotą 3 000 zł brutto za każdy pełny rok stażu pracy w Spółce (określone w § 1 ust. 4 pkt a) oraz odprawę wynikającą z ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (określoną w § 1 ust. 4 pkt b). Od wypłaconych kwot pracodawca odprowadził zaliczki na podatek dochodowy. Strony Porozumienia nie nazwały wprost tego świadczenia jako odszkodowanie lub zadośćuczynienie, ale zdaniem Wnioskodawcy z charakteru i celu zawartego Porozumienia można wprost wywnioskować, że świadczenie to ma taki właśnie charakter. Wedle zapisów Porozumienia świadczenie to ma na celu złagodzenie skutków przeprowadzonej restrukturyzacji, która wiąże się niewątpliwie z utratą pracy przez pewną liczbę zatrudnionych, zaś otrzymane świadczenie pieniężne jest tutaj rozumiane jako odszkodowanie lub zadośćuczynienie. Porozumienie w sprawie zasad Programu Dobrowolnych Odejść z dnia 26 kwietnia 2013 r. zawarte pomiędzy pracodawcą, a związkami zawodowymi jest porozumieniem w rozumieniu art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, objęte są tylko te odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a) g) tego artykułu.

Wskazać przy tym należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy.

Przechodząc na grunt przepisów prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca otrzymał świadczenie pieniężne mające charakter odszkodowania i zadośćuczynienia z tytułu rozwiązania umowy o pracę na mocy porozumienia stron w ramach Programu Dobrowolnych Odejść, który jest regulaminem, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy, to spełnione zostały przesłanki do zastosowania zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego wartość świadczenia, wypłaconego Wnioskodawcy, korzysta z ww. zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten wyraźnie bowiem wskazuje, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy. W konsekwencji od wypłaconego świadczenia pieniężnego mającego charakter odszkodowania i zadośćuczynienia został nienależnie pobrany podatek, z uwagi na fakt, że przedmiotowe świadczenie korzysta ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, pobrana przez pracodawcę w 2015 r. zaliczka na podatek dochodowy z tytułu wypłaconego świadczenia stanowi nienależnie pobrany podatek przez płatnika, podlegający zwrotowi w wyniku złożenia przez Wnioskodawcę wniosku o stwierdzenie nadpłaty, stosownie do przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.).

Podkreślić należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest kwestia opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych wypłaconej Wnioskodawcy w 2015 r. kwoty świadczenia pieniężnego, gdyż tylko to świadczenie jest przedmiotem pytania zawartego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. W związku z tym, tutejszy Organ nie zajmował stanowiska w sprawie opodatkowania wypłaconej Wnioskodawcy odprawy pieniężnej.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji indywidualnej wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) jest sam przepis prawa.

Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.