Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.279.2016.2.KO
z 16 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2016 r. (data wpływu 21 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 maja 2016 r. (data wpływu 30 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia wypłacanego przez Spółkę komandytową Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usług na rzecz Spółki w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia wypłacanego przez Spółkę komandytową Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usług na rzecz Spółki w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 5 maja 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.279.2016.1.KO, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 5 maja 2016 r. (data doręczenia 16 maja 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 23 maja 2016 r. (data wpływu 30 maja 2016 r.), nadanym za pośrednictwem Poczty Polskiej w dniu 23 maja 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą oraz jest komandytariuszem w Spółce komandytowej (dalej: Spółka). Wnioskodawca prowadził jednoosobową działalność gospodarczą zanim zawarł umowę Spółki. Umowa Spółki nie zobowiązuje Wnioskodawcy do pracy na rzecz Spółki, a także nie jest upoważniony do prowadzenia spraw Spółki. Wnioskodawca uczestniczy w zysku w Spółce, zgodnie z postanowieniami umowy Spółki. Niezależnie od tego Wnioskodawca rozważa świadczenie na rzecz Spółki usług. Wszystkie usługi wykonywane przez Wnioskodawcę mieściłyby się w zakresie prowadzonej przez Niego jednoosobowej działalności gospodarczej. W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy jako wspólnik Spółki komandytowej będzie mógł wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług traktować jako koszty uzyskania przychodu.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 23 maja 2016 r. Wnioskodawca wskazał, że prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od 9 lipca 2012 r., przedmiotem której jest działalność związana z informatyką (działalność związana z oprogramowaniem, zarządzaniem urządzeniami informatycznym, itd.). Od 30 lipca 2015 r. Wnioskodawca jest komandytariuszem w Spółce komandytowej. Wnioskodawca opodatkowuje przychody podatkiem liniowym. Przeważającym przedmiotem działalności Spółki jest działalność związana z oprogramowaniem. Spółka świadczy usługi z dziedziny informatyki. Wnioskodawca uczestniczy w zysku Spółki w udziale 24%. Spółka ma siedzibę w Polsce. Wnioskodawca będzie świadczył na rzecz Spółki usługi z zakresu zarządzania i utrzymania infrastruktury serwerowej, wykorzystywanej podczas realizacji projektów informatycznych realizowanych przez Spółkę, a także prace projektowe, graficzne i wdrożeniowe w związku z realizowanymi przez Spółkę projektami informatycznymi. Wnioskodawca będzie świadczył usługi na podstawie umowy o świadczenie usług. Wykonawca będzie wystawiał faktury VAT za wykonane usługi. Wszelkie usługi na rzecz Spółki będą świadczone wyłącznie na podstawie umowy uzgodnionej przez obie strony.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy w sytuacji, gdy Wnioskodawca - będący komandytariuszem Spółki komandytowej, dodatkowo prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą - będzie w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej świadczył usługi na rzecz Spółki komandytowej, to zastosowanie znajdzie art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy Wnioskodawca będzie miał możliwość traktowania wynagrodzenia z tytułu świadczonych przez Niego usług na rzecz Spółki komandytowej, jako koszt uzyskania przychodu z tytułu uczestnictwa w Spółce komandytowej, proporcjonalnie do posiadanego udziału w zyskach Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie miał On możliwość traktowania wypłaconego Mu wynagrodzenia z tytułu usług świadczonych przez Niego na rzecz Spółki, jako koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku. W myśl art. 8 ust. 2 powołanej wyżej ustawy, zasady te stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną - także małżonków i małoletnich dzieci.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe ograniczenie nie stoi na przeszkodzie uznawania wynagrodzenia z tytułu usług świadczonych przez komandytariusza na rzecz Spółki w ramach odrębnej od Spółki indywidualnej działalności gospodarczej za koszt uzyskania przychodu związany z uczestnictwem przez podatnika w Spółce. W przypadku prowadzenia kilku działalności gospodarczych, osobnemu rozliczeniu podlega każda z nich. Pogląd ten znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 października 2009 r., w którym wprost wskazano „skoro rozliczeniu podlega określona firma, to w art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U z 2000 r., Nr 14, poz. 176, ze zm.) mowa o wartości pracy własnej podatnika w ramach tej konkretnej firmy. Koszt uzyskania przychodów należy wiązać z konkretnym źródłem przychodu, a takim jest przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. W sytuacji, gdy podatnik prowadzi kilka działalności gospodarczych nie można ze wspomnianego przepisu wywodzić prawa do zakwestionowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów we wszystkich firmach”. Stanowisko to zostało też potwierdzone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej, wydanej w dniu 26 listopada 2015 r., Nr IBPB-1-1/4511-565/15/WRz.

W uzupełnieniu z dnia 23 maja 2016 r. Wnioskodawca wskazał, że art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajdzie zastosowania w niniejszej sprawie, a Wnioskodawca będzie miał możliwość traktowania wynagrodzenia z tytułu świadczonych przez Niego usług na rzecz Spółki komandytowej jako koszt uzyskania przychodów w Spółce komandytowej, proporcjonalnie do posiadanego udziału w zyskach Spółki (oczywiście pod warunkiem spełnienia przesłanek określonych w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wnioskodawca podkreśla, że jeśli komandytariusz świadczy usługi na rzecz Spółki komandytowej, jako odrębny podmiot prowadzący działalność gospodarczą na własny rachunek, to transakcje zawierane z tą Spółką następują w oparciu o stosunek prawny łączący dwa odrębne prawnie podmioty gospodarcze. W związku z tym, do tak wypłaconego wynagrodzenia, zastosowania nie znajdzie art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i Wnioskodawca będzie uprawniony do traktowania wypłaconego wynagrodzenia jako koszt uzyskania przychodu Spółki komandytowej. Przyjęcie przeciwnego wniosku stanowiłoby nieuzasadnione dwukrotne obciążenie podatkowe Wnioskodawcy (Wnioskodawca i tak musi zapłacić podatek dochodowy od wynagrodzenia w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• być poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• nie znajdować się wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 23 ww. ustawy,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ww. ustawy, ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo–skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie źródła tego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są koszty związane z uzyskiwanymi przychodami pod warunkiem, że podatnik wykaże, że zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

W świetle powyższego uregulowania, jeżeli wydatek nie jest objęty katalogiem wydatków wymienionych w art. 23, wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów, jest właściwie udokumentowany i jednocześnie istnieje wskazany powyżej związek przyczynowy między poniesionym wydatkiem a przychodem – wydatek taki stanowi koszt uzyskania przychodu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną – także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą przedmiotem której jest działalność związana z informatyką. Wnioskodawca jest równocześnie komandytariuszem w Spółce komandytowej, która świadczy usługi z dziedziny informatyki. Wnioskodawca rozważa świadczenie na rzecz Spółki usług. Wszystkie usługi wykonywane przez Wnioskodawcę mieściłyby się w zakresie prowadzonej przez Niego jednoosobowej działalności gospodarczej, tj. będzie świadczył na rzecz Spółki usługi z zakresu zarządzania i utrzymania infrastruktury serwerowej, wykorzystywanej podczas realizacji projektów informatycznych realizowanych przez Spółkę, a także prace projektowe, graficzne i wdrożeniowe w związku z realizowanymi przez Spółkę projektami informatycznymi. Wnioskodawca będzie świadczył usługi na podstawie umowy o świadczenie usług. Za wykonane usługi będzie wystawiał faktury VAT. Wszelkie usługi na rzecz Spółki będą świadczone wyłącznie na podstawie umowy uzgodnionej przez obie strony.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że wykonywanie wskazanych we wniosku usług będzie następować w oparciu o stosunek prawny łączący dwa odrębne podmioty gospodarcze, tj. Spółkę komandytową i osobę fizyczną, prowadzącą samodzielną działalność gospodarczą. W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania cyt. wyżej art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Będzie miał natomiast zastosowanie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego koszty uzyskania przychodów należy oceniać pod względem celowości ich poniesienia w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują ograniczenia w zakresie możliwości zawierania umów między odrębnymi podmiotami gospodarczymi, w których ta sama osoba fizyczna prowadząca indywidualną działalność gospodarczą świadczy usługi na rzecz Spółki komandytowej, w której jest również wspólnikiem.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że usługi wykonywane w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej, a świadczone na rzecz spółki komandytowej, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, będą kosztem uzyskania przychodu dla Spółki, zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o PIT, a tym samym kosztem uzyskania przychodu u Wnioskodawcy proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy ponadto wskazać, że z uwagi na fakt, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika jednoznacznie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) - niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy i nie ma zastosowania dla pozostałych wspólników Spółki komandytowej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ……, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.